Φωτογραφίες & Video: Δημήτρης Διολής
Την Παρασκευή, προπαραμονή Χριστουγέννων, την πέρασα στην Κεντρική Σκηνή του Σταυρού του Νότου. Με Πάνο Μουζουράκη και Σπύρο Γραμμένο. Το ξέρω πως κανονικά η «φίρμα» είναι ο Πάνος αλλά και ο Σπύρος, για όσους δεν τον ήξεραν, είναι αρκετά ξεχωριστός και αρκούντως αναρχικός . Το βασικό με αυτό το live είναι ότι τα παιδιά είχαν χημεία μεταξύ τους. Εκτός από το τραγουδιστικό κομμάτι, έκαναν και καλό performance. Η σκηνική τους παρουσία ήταν αυτή ακριβώς που χρειαζόταν για τη φάση και τα αστεία τους μας έκαναν να γελάμε αβίαστα. Μπλουζοτζαζιές, γέλια, ένα υπέροχο «Φίλα με Ακόμα», γέλια, οι κόκκινες τιράντες του Σπύρου, γέλια, η σέξι βαθιά φωνή του Μουζουράκη.
Αχ η σέξι φωνή του Μουζουράκη. Ζεστή. Μπάσα. Ένας κύριος σωστός μέσα στο γιλέκο του, όμως πάντα κάπως αντισυμβατικός για γιλέκα και κοστούμια. Σωστός σίφουνας πάνω στη σκηνή, με δυσκολία τον απαθανάτιζες. Ο Σπύρος Γραμμένος τραγούδησε το «Ο σκύλος μου», ένα τραγούδι για τα αδεσποτάκια, για εκείνα που έχουν λιώσει τις πατούσες τους στη Σταδίου και που έχουν τρόπους, για εκείνα που δεν είναι σαν τους ανθρώπους. Φανταστικό.
Και έπειτα ο «Κουκουλοφόρος» του Γραμμένου, μπαλάντα ρομαντική με στουπιά και μπουκάλια. «Εμείς δεν τραγουδάμε για να χωρίσουμε τον κόσμο, αλλά για να τον ενώσουμε», λέει ο Πάνος στον Σπύρο. Πάντα με μία δόση χιούμορ σε όλα τα κατά βάθος σοβαρά που ακούμε από αυτόν. Όσο για το «Σαλάμι» του, είναι ένα υπέροχο ερωτικό θριλεράκι βγαλμένο από τη ζωή, να τα λέμε αυτά. Αστειεύονται και οι ίδιοι με το ότι δεν παίζουν τα ραδιόφωνα τραγούδια τους όπως τα παραπάνω. Α, εγώ αν είχα σταθμό, θα ήταν σίγουρα μέσα στις επιλογές μου.
Θα είμαι ειλικρινής, σε αυτό το πρόγραμμα περνάς καλά, όμως καλό είναι να πας κάπως διαβασμένος, γιατί τα τραγούδια των παιδιών δεν είναι «εύκολα», έχουν μία ιδιαιτερότητα που ή πρέπει να έχεις πολύ ενδιαφέρον να την ανακαλύψεις ή πρέπει να την έχεις κάνει δική σου ήδη για να την εκτιμήσεις. Ακούσαμε το «Στόχο» του Πάνου, που φιλοσοφεί για το ποιος φταίει τελικά και γενικά περιέχει πολλά ηθικά διλήμματα και υπέροχα νοήματα. «Θα κατεβώ στην Eurovision να μεταφέρω αυτά τα κοινωνικά μηνύματα», λέει και ξεσπάμε σε γέλια. Εντάξει το The Voice, αλλά σαν να πηγαίνει πολύ η Eurovision.
Και εκείνος όμως ξέσπασε και τα έσπασε στην ερμηνεία του στο «Το Παλιό μου Παλτό» του Χρήστου Δάντη. Έπαιξε και εξαιρετική φυσαρμόνικα. Λες και ήσουν σε κάποιο μπαρ σε κάποια άλλη εποχή.
Ο Σπύρος διασκεύασε με έναν πολύ ενδιαφέροντα τρόπο την έτσι κι αλλιώς αγαπημένη Σερενάτα της Αρλέτας και μας έβαλε να μάθουμε με παντομίμα το «Τίγκα στα Ψυχολογικά», ναι ναι αυτό με όλα τα νησιά που προτείνει ο ψυχολόγος του να πάει. Προς το τέλος, όσο μπορούσαμε, γιατί ήταν και κάτι φανατικές του Μουζουράκη που χοροπηδούσαν ανελέητα μπροστά μας, απολαύσαμε από τον Πάνο ακόμη και ζογκλερικά με πλαστικά μπουκαλάκια, ω ήταν καλός. Ο Σπύρος Γραμμένος πάλι έκανε κάτι κόλπα με τη φωνή του, χτυπώντας τα μάγουλά του μόνο, έβγαζε κάτι ρυθμικούς ήχους, τόσο κουλ και άνετα που νόμιζες ότι σε κοροϊδεύει και ότι έχει κάπου κάποιο κρυμμένο μουσικό όργανο.
Κάποια στιγμή ακούμε και το τραγούδι του Τζάμπα από τους Singles. Αυτό με τη σημασία και τα πράγματα που αξίζει να ζεις. Όλοι βέβαια περιμένουμε το Μαντάμ, μας το καθυστέρησαν λίγο. Ναι αυτή την άκρως επιτυχημένη διασκευή από το τραγούδι της Πιάφ. Εκεί κάνουν ένα μικρό σόου, με ένα Μουζουράκη υπερκινητικότατο, τόσο που δεν προλάβαινες να τον βγάλεις ένα βίντεο της προκοπής ρε αδελφέ, που αν μπορούσε να περπατήσει και ανάποδα ωσάν άλλος σπάιντερμαν, θα το έκανε.
Αυτό που νομίζω είναι πως η επιτυχία αυτής της παράστασης έγκειται στο ότι τα παιδιά έχουν φτιάξει μια γερή ομάδα, ένα αχτύπητο δίδυμο και λειτουργούν ακριβώς έτσι και όχι ως μονάδες. Παρέες φίλε μου, παρέες αληθινές, μόνο αυτές γράφουν (ωραίες, μουσικές και άλλες) ιστορίες.
Την Παρασκευή, προπαραμονή Χριστουγέννων, την πέρασα στην Κεντρική Σκηνή του Σταυρού του Νότου. Με Πάνο Μουζουράκη και Σπύρο Γραμμένο. Το ξέρω πως κανονικά η «φίρμα» είναι ο Πάνος αλλά και ο Σπύρος, για όσους δεν τον ήξεραν, είναι αρκετά ξεχωριστός και αρκούντως αναρχικός . Το βασικό με αυτό το live είναι ότι τα παιδιά είχαν χημεία μεταξύ τους. Εκτός από το τραγουδιστικό κομμάτι, έκαναν και καλό performance. Η σκηνική τους παρουσία ήταν αυτή ακριβώς που χρειαζόταν για τη φάση και τα αστεία τους μας έκαναν να γελάμε αβίαστα. Μπλουζοτζαζιές, γέλια, ένα υπέροχο «Φίλα με Ακόμα», γέλια, οι κόκκινες τιράντες του Σπύρου, γέλια, η σέξι βαθιά φωνή του Μουζουράκη.
Αχ η σέξι φωνή του Μουζουράκη. Ζεστή. Μπάσα. Ένας κύριος σωστός μέσα στο γιλέκο του, όμως πάντα κάπως αντισυμβατικός για γιλέκα και κοστούμια. Σωστός σίφουνας πάνω στη σκηνή, με δυσκολία τον απαθανάτιζες. Ο Σπύρος Γραμμένος τραγούδησε το «Ο σκύλος μου», ένα τραγούδι για τα αδεσποτάκια, για εκείνα που έχουν λιώσει τις πατούσες τους στη Σταδίου και που έχουν τρόπους, για εκείνα που δεν είναι σαν τους ανθρώπους. Φανταστικό.
Και έπειτα ο «Κουκουλοφόρος» του Γραμμένου, μπαλάντα ρομαντική με στουπιά και μπουκάλια. «Εμείς δεν τραγουδάμε για να χωρίσουμε τον κόσμο, αλλά για να τον ενώσουμε», λέει ο Πάνος στον Σπύρο. Πάντα με μία δόση χιούμορ σε όλα τα κατά βάθος σοβαρά που ακούμε από αυτόν. Όσο για το «Σαλάμι» του, είναι ένα υπέροχο ερωτικό θριλεράκι βγαλμένο από τη ζωή, να τα λέμε αυτά. Αστειεύονται και οι ίδιοι με το ότι δεν παίζουν τα ραδιόφωνα τραγούδια τους όπως τα παραπάνω. Α, εγώ αν είχα σταθμό, θα ήταν σίγουρα μέσα στις επιλογές μου.
Θα είμαι ειλικρινής, σε αυτό το πρόγραμμα περνάς καλά, όμως καλό είναι να πας κάπως διαβασμένος, γιατί τα τραγούδια των παιδιών δεν είναι «εύκολα», έχουν μία ιδιαιτερότητα που ή πρέπει να έχεις πολύ ενδιαφέρον να την ανακαλύψεις ή πρέπει να την έχεις κάνει δική σου ήδη για να την εκτιμήσεις. Ακούσαμε το «Στόχο» του Πάνου, που φιλοσοφεί για το ποιος φταίει τελικά και γενικά περιέχει πολλά ηθικά διλήμματα και υπέροχα νοήματα. «Θα κατεβώ στην Eurovision να μεταφέρω αυτά τα κοινωνικά μηνύματα», λέει και ξεσπάμε σε γέλια. Εντάξει το The Voice, αλλά σαν να πηγαίνει πολύ η Eurovision.
Και εκείνος όμως ξέσπασε και τα έσπασε στην ερμηνεία του στο «Το Παλιό μου Παλτό» του Χρήστου Δάντη. Έπαιξε και εξαιρετική φυσαρμόνικα. Λες και ήσουν σε κάποιο μπαρ σε κάποια άλλη εποχή.
Ο Σπύρος διασκεύασε με έναν πολύ ενδιαφέροντα τρόπο την έτσι κι αλλιώς αγαπημένη Σερενάτα της Αρλέτας και μας έβαλε να μάθουμε με παντομίμα το «Τίγκα στα Ψυχολογικά», ναι ναι αυτό με όλα τα νησιά που προτείνει ο ψυχολόγος του να πάει. Προς το τέλος, όσο μπορούσαμε, γιατί ήταν και κάτι φανατικές του Μουζουράκη που χοροπηδούσαν ανελέητα μπροστά μας, απολαύσαμε από τον Πάνο ακόμη και ζογκλερικά με πλαστικά μπουκαλάκια, ω ήταν καλός. Ο Σπύρος Γραμμένος πάλι έκανε κάτι κόλπα με τη φωνή του, χτυπώντας τα μάγουλά του μόνο, έβγαζε κάτι ρυθμικούς ήχους, τόσο κουλ και άνετα που νόμιζες ότι σε κοροϊδεύει και ότι έχει κάπου κάποιο κρυμμένο μουσικό όργανο.
Κάποια στιγμή ακούμε και το τραγούδι του Τζάμπα από τους Singles. Αυτό με τη σημασία και τα πράγματα που αξίζει να ζεις. Όλοι βέβαια περιμένουμε το Μαντάμ, μας το καθυστέρησαν λίγο. Ναι αυτή την άκρως επιτυχημένη διασκευή από το τραγούδι της Πιάφ. Εκεί κάνουν ένα μικρό σόου, με ένα Μουζουράκη υπερκινητικότατο, τόσο που δεν προλάβαινες να τον βγάλεις ένα βίντεο της προκοπής ρε αδελφέ, που αν μπορούσε να περπατήσει και ανάποδα ωσάν άλλος σπάιντερμαν, θα το έκανε.
Αυτό που νομίζω είναι πως η επιτυχία αυτής της παράστασης έγκειται στο ότι τα παιδιά έχουν φτιάξει μια γερή ομάδα, ένα αχτύπητο δίδυμο και λειτουργούν ακριβώς έτσι και όχι ως μονάδες. Παρέες φίλε μου, παρέες αληθινές, μόνο αυτές γράφουν (ωραίες, μουσικές και άλλες) ιστορίες.
