Καλοκαιρινών συναυλιών συνέχεια, το βράδυ του Σαββάτου 9 Ιουνίου, στην Πλατεία Νερού με το πιο πετυχημένο (ήδη) και αναμενόμενο σχήμα του καλοκαιριού να κάνει αποκαλυπτήρια στο λεκανοπέδιο Αττικής. Πρώτη συνάντηση του Σωκράτη Μάλαμα και του Θανάση Παπακωνσταντίνου με το αθηναϊκό κοινό (θα ακολουθήσει μια δεύτερη στον ίδιο χώρο την επόμενη Παρασκευή (15/6). Προσωπικά, δεν έχω ξαναδεί τόσο κόσμο στην Πλατεία Νερού, όσο είχε χθες η συγκεκριμένη συναυλία. Από νωρίς το απόγευμα ο κόσμος κατέφθανε με ανεβασμένη διάθεση. Και η συναυλία τον αποζημίωσε.
Πριν τους δυο σημαντικούς τραγουδοποιούς - τους σημαντικότερους των τελευταίων είκοσι πέντε χρόνων για το ελληνικό τραγούδι - τη σκηνή δοκίμασε ο Πέτρος Μάλαμας με ένα σετ μάλλον αγχωμένο και άνευρο. Σίγουρα, η μετάβαση από τις μικρές μουσικές σκηνές στο τεράστιο ακροατήριο έπαιξε το ρόλο της, καθώς και το άγνωστο (στο ευρύ κοινό) ρεπερτόριο που απέτρεπε τη συμμετοχή. Βάφτισμα του πυρός, δηλαδή, και μουδιασμένη επιτέλεση. Φάνηκε το τρακ και κατά τη διάρκεια του κυρίου μέρους της συναυλίας, όταν ο Θανάσης Παπακωνσταντίνου τον κάλεσε στη σκηνή να πει ένα τραγούδι. Έχει «χιλιόμετρα» μπροστά του ο Πέτρος Μάλαμας και την «ατυχία» να είναι γιος του μπαμπά του. Βαρύ φορτίο αλλά και πρόκληση. Ο καιρός θα δείξει.
Τη σκυτάλη ακολούθως πήρε η παλαιότερη (και πιο έμπειρη στις κοσμοσυρροές και στους χαμούς) γενιά. Και εκεί φάνηκε η στόφα των καλλιτεχνών και η δύναμη του ρεπερτορίου. Με όπλο μια νεοσύστατη αλλά καλοκουρδισμένη μπάντα (που αν παίξει μαζί για καιρό θα «δέσει» κι άλλο) ο Θανάσης Παπακωνσταντίνου και ο Σωκράτης Μάλαμας έκαναν αυτό που ξέρουν να κάνουν καλύτερα από όλα. Ο Παπακωνσταντίνου, εμφανώς πιο ευδιάθετος και επικοινωνιακός, ο Μάλαμας πιο εσωστρεφής αλλά εξίσου αποτελεσματικός. Για περισσότερες από τρεις ώρες ακούσαμε τραγούδια αγαπημένα ανεβάζοντας στροφές συνεχώς. Τηρήθηκαν όλες οι παραδόσεις (ο Πεχλιβάνης τα έκανε όλα ρημαδιό ως συνήθως) και ακούστηκαν οι σημαντικότερες στιγμές καθενός, αλλά και αρκετά τραγούδια από το «Στόμα που γελά».
Αν με ρωτάς, την παράσταση έκλεψαν δύο στοιχεία:
Α. Όσα έλεγε ο Θανάσης Παπακωνσταντίνου ανάμεσα στα τραγούδια και ειδικά μια κουβέντα του: «εύχομαι να μη μας συρρικνώσει ποτέ ο φόβος τόσο ώστε να μας πατούν τα πόδια μας τα ίδια» (σ.σ. στίχος από το «Διάφανο»). Για μένα που βρίσκομαι σε μια φάση «κόντρας» με διάφορους φόβους, αυτό ήταν «καμπανάκι». Αλλά ξέχωρα από αυτό, αν το φιλοσοφήσουμε λιγουλάκι, ο φόβος (διαχρονικά, αλλά και ιδιαίτερα ετούτη την εποχή) είναι για τους ανθρώπους το μεγαλύτερο «φρένο» προς το όνειρο. Τόμπολα. Chapeau κύριε Παπακωνσταντίνου!
Β. Η Ιουλία Καραπατάκη, μια τραγουδίστρια - αποκάλυψη για το συγκεκριμένο ρεπερτόριο. Δυναμική, παράφορη και ταιριαστή στο σχήμα και στο ρεπερτόριο με δικές της ερμηνευτικές διακριτικές παρεμβάσεις που για μένα «χτύπησαν καμπανάκι» (σ.σ. μου άρεσε πολύ ο τρόπος που άλλαξε απειροελάχιστα το «μέτρημα» των συλλαβών πάνω στη μελωδία στο «Μιλώ για σένα», εκεί που ο στίχος λέει: «...και μ’ απάντησαν»). Λεπτομέρεια, αλλά και «εκτροπή» εντός κλίματος που διαφοροποιεί ελάχιστα αλλά ουσιαστικά την πεπατημένη ερμηνεία ενός τραγουδιού πασίγνωστου.
Στις «ανατριχίλες» κερδήθηκε το χθεσινό live. Και δεν ήταν λίγες αυτές. Ήταν και το στερητικό σύνδρομο της αποχής του Θανάση Παπακωνσταντίνου από τα live για μία σαιζόν, που έπαιξε το ρόλο του. Είμαι περίεργος (όσο και σίγουρος) για το πόσο κόσμο θα έχει την επόμενη Παρασκευή. Ενδιαφέρον, πάντως, θα είχε να μπορούσαμε με κάποιο τρόπο να δούμε πόσοι θα είναι εκείνοι οι άνθρωποι που θα είναι παρόντες τελικά και στα δυο live. Σε κάθε περίπτωση, να μαζεύει μια ελληνική συναυλία 16.000 κόσμο είναι κάτι. Κάτι σπουδαίο.
Video: Greek Concerts Live Videos
Πριν τους δυο σημαντικούς τραγουδοποιούς - τους σημαντικότερους των τελευταίων είκοσι πέντε χρόνων για το ελληνικό τραγούδι - τη σκηνή δοκίμασε ο Πέτρος Μάλαμας με ένα σετ μάλλον αγχωμένο και άνευρο. Σίγουρα, η μετάβαση από τις μικρές μουσικές σκηνές στο τεράστιο ακροατήριο έπαιξε το ρόλο της, καθώς και το άγνωστο (στο ευρύ κοινό) ρεπερτόριο που απέτρεπε τη συμμετοχή. Βάφτισμα του πυρός, δηλαδή, και μουδιασμένη επιτέλεση. Φάνηκε το τρακ και κατά τη διάρκεια του κυρίου μέρους της συναυλίας, όταν ο Θανάσης Παπακωνσταντίνου τον κάλεσε στη σκηνή να πει ένα τραγούδι. Έχει «χιλιόμετρα» μπροστά του ο Πέτρος Μάλαμας και την «ατυχία» να είναι γιος του μπαμπά του. Βαρύ φορτίο αλλά και πρόκληση. Ο καιρός θα δείξει.
Τη σκυτάλη ακολούθως πήρε η παλαιότερη (και πιο έμπειρη στις κοσμοσυρροές και στους χαμούς) γενιά. Και εκεί φάνηκε η στόφα των καλλιτεχνών και η δύναμη του ρεπερτορίου. Με όπλο μια νεοσύστατη αλλά καλοκουρδισμένη μπάντα (που αν παίξει μαζί για καιρό θα «δέσει» κι άλλο) ο Θανάσης Παπακωνσταντίνου και ο Σωκράτης Μάλαμας έκαναν αυτό που ξέρουν να κάνουν καλύτερα από όλα. Ο Παπακωνσταντίνου, εμφανώς πιο ευδιάθετος και επικοινωνιακός, ο Μάλαμας πιο εσωστρεφής αλλά εξίσου αποτελεσματικός. Για περισσότερες από τρεις ώρες ακούσαμε τραγούδια αγαπημένα ανεβάζοντας στροφές συνεχώς. Τηρήθηκαν όλες οι παραδόσεις (ο Πεχλιβάνης τα έκανε όλα ρημαδιό ως συνήθως) και ακούστηκαν οι σημαντικότερες στιγμές καθενός, αλλά και αρκετά τραγούδια από το «Στόμα που γελά».
Αν με ρωτάς, την παράσταση έκλεψαν δύο στοιχεία:
Α. Όσα έλεγε ο Θανάσης Παπακωνσταντίνου ανάμεσα στα τραγούδια και ειδικά μια κουβέντα του: «εύχομαι να μη μας συρρικνώσει ποτέ ο φόβος τόσο ώστε να μας πατούν τα πόδια μας τα ίδια» (σ.σ. στίχος από το «Διάφανο»). Για μένα που βρίσκομαι σε μια φάση «κόντρας» με διάφορους φόβους, αυτό ήταν «καμπανάκι». Αλλά ξέχωρα από αυτό, αν το φιλοσοφήσουμε λιγουλάκι, ο φόβος (διαχρονικά, αλλά και ιδιαίτερα ετούτη την εποχή) είναι για τους ανθρώπους το μεγαλύτερο «φρένο» προς το όνειρο. Τόμπολα. Chapeau κύριε Παπακωνσταντίνου!
Β. Η Ιουλία Καραπατάκη, μια τραγουδίστρια - αποκάλυψη για το συγκεκριμένο ρεπερτόριο. Δυναμική, παράφορη και ταιριαστή στο σχήμα και στο ρεπερτόριο με δικές της ερμηνευτικές διακριτικές παρεμβάσεις που για μένα «χτύπησαν καμπανάκι» (σ.σ. μου άρεσε πολύ ο τρόπος που άλλαξε απειροελάχιστα το «μέτρημα» των συλλαβών πάνω στη μελωδία στο «Μιλώ για σένα», εκεί που ο στίχος λέει: «...και μ’ απάντησαν»). Λεπτομέρεια, αλλά και «εκτροπή» εντός κλίματος που διαφοροποιεί ελάχιστα αλλά ουσιαστικά την πεπατημένη ερμηνεία ενός τραγουδιού πασίγνωστου.
Στις «ανατριχίλες» κερδήθηκε το χθεσινό live. Και δεν ήταν λίγες αυτές. Ήταν και το στερητικό σύνδρομο της αποχής του Θανάση Παπακωνσταντίνου από τα live για μία σαιζόν, που έπαιξε το ρόλο του. Είμαι περίεργος (όσο και σίγουρος) για το πόσο κόσμο θα έχει την επόμενη Παρασκευή. Ενδιαφέρον, πάντως, θα είχε να μπορούσαμε με κάποιο τρόπο να δούμε πόσοι θα είναι εκείνοι οι άνθρωποι που θα είναι παρόντες τελικά και στα δυο live. Σε κάθε περίπτωση, να μαζεύει μια ελληνική συναυλία 16.000 κόσμο είναι κάτι. Κάτι σπουδαίο.
Video: Greek Concerts Live Videos
