Από όσο γνωρίζω, η νιότη έχει δύο μονάδες μέτρησης. Εκείνη του ληξιαρχείου,που είναι αμείλικτη, πολλές φορές άδικη και άστοχη, και εγγράφεται σε δημόσια έγγραφα, ταυτότητες και διαβατήρια και η άλλη του πνεύματος, που δεν καταγράφεται πουθενά και αποδεικνύεται μόνο από την ποιότητα και την αισθητική των παραγώγων του. Στην περίπτωση του LLAWFALL έχουμε να κάνουμε με μια ευτυχισμένη συνεργασία και σύμπραξη νεότητας πνεύματος και νεότητας ληξιαρχείου. Και όπως διαχρονικά, κάθε που συμπράττουν οι δυο νεότητες αυτές, παράγουν αποτέλεσμα αξιόλογο και θαυμαστό, έτσι συνέβη και στην περίπτωση του LLAWFALL.
Και εξηγούμαι:
Ο Μάξιμος Μουμούρης και ο Άκης Σακελλαρίου πρεσβεύουν τη νεότητα του πνεύματος, όπως αυτή μετουσιώνεται σε έργο τέχνης, μέσα από τη σύλληψη, τη συγγραφή και τη σκηνοθεσία του πρώτου και μέσα από την ερμηνεία του δεύτερου, όπως τις συνάντησα την περασμένη Παρασκευή (29/6) στο ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης. Η Undergroung Youth Orchestra και το φωνητικό σύνολο Arioso προσφέρουν τη νεότητα του ληξιαρχείου στο εγχείρημα, αλλά ταυτοχρόνως βάζουν κι εκείνες το «λιθαράκι» τους στον τομέα του πνεύματος. Μικρά παιδιά, πιτσιρίκια, «καλλιτεχνάκια» που προσεγγίζουν το «Atom Heart Mother» των Pink Floyd ως μουσικοί εκκολαπτόμενοι με όνειρα και ανησυχίες. Στην προσπάθειά τους συμβάλει ο «ενορχηστρωτής» Μουμούρης, τόσο με την οπτική του πάνω στο φημισμένο συγκρότημα και στο έργο του, όσο και με την σκηνογραφία και σκηνοθεσία του που τους «εμπλέκει» μαστόρικα.
Δεν μπορώ να σας περιγράψω πόσες ανατριχίλες και πόσους «κόμπους» βίωσα κατά τη διάρκεια της παράστασης. Το κείμενο, λιτό σχεδόν λακωνικό, αλλά τόσο «εύστοχο» σε σύνδεση και αντιδιαστολή με τη μουσική. «Θυμάσαι το πρώτο ψέμα που είπες; Σε ζόρισε; Σε βοήθησε;» αναρωτιέται ο πρωταγωνιστής. Μου θύμισε εκείνο το στίχο του Θανάση Παπακωνσταντίνου, που επίσης «βαράει κέντρο» και μοιάζει να απαντά: «Το πρώτο ψέμμα το ‘βγαλα σαν πέτρα απ’ τα νεφρά μου, το δεύτερο σαν κέρασμα, ποτήρι δροσερό, το τρίτο σαν της άνοιξης το πρώτο αεράκι, στο τέταρτο κοιτάχτηκα, δεν ήμουν πια εγώ». Παράλληλα, μια σειρά από άλλα ερωτήματα που καθορίζουν τις πράξεις του καθενός μας και πυροδοτούνται από τη σκέψη, την αέναη αυτή διαδικασία, κυριαρχούν στο κείμενο. Ο πρωταγωνιστής «βασανίζεται», αναζητά, πέφτει, σηκώνεται, ξαναπέφτει και ξανασηκώνεται. Ακούμε τους χτύπους της καρδιάς του, ακούμε την εσωτερική φωνή του, ακούμε όσα δεν μπορούμε να ακούσουμε κανονικά. Ξεγύμνωμα. Και όλα αυτά με την καταλληλότερη μουσική υπόκρουση, ένα έργο εμβληματικό που θα μπορούσαμε να αποκαλέσουμε ολόκληρο “b-side”.
Δεν μπορούσε να διαλέξει καταλληλότερη ομάδα μουσικών και χορωδών ο Μουμούρης για το project αυτό. Πιτσιρικάδες, με «λόξα» για τη μουσική, προτού φθαρούν από μεροκάματα, σεσιονιλίκια, βιοπορισμούς και «πρέπει». Μαυροφορεμένοι για την ομοιομορφία του εγχειρήματος, αλλά όχι καταπιεσμένοι για αυτό, γεγονός που μαρτυρούσαν τα λογής – λογής πάνινα νεανικά τους παπούτσια. Ναι, μαύρο πουκάμισο και παντελόνι ή μαύρο φουστάνι, αλλά από κάτω: σταράκια, vans, volcom, dr. Martens κλπ. Δεν κάνω τοποθέτηση προϊόντων. Όποιος κατάλαβε, κατάλαβε.
Θυμήθηκα το Μουσικό Γυμνάσιο Παλλήνης. Και δώστου πάλι συγκίνηση. Θυμήθηκα τις ορχήστρες εκεί, τις πρώτες επαφές στην πράξη κι επί σκηνής με τις μουσικές του Dylan, των Floyd, των Beatles. Θυμήθηκα και ζήλεψα (καλοπροαίρετα) λιγουλάκι. Μπράβο σας ρε τυπάρες.
Μακάρι να «ξανανέβει» το LLAWFALL. Έχει λόγο ύπαρξης και όσο θα παίζεται θα «δένει» ακόμα περισσότερο. Προσωπικά, ευχαρίστως θα ξαναπάω όποτε κι όπου και να το ανεβάσουν. Γιατί στην παράσταση αυτή εντόπισα ένα συστατικό σπάνιο που δεν συναντάται στα καλλιτεχνικά δρώμενα της πόλης: ένιωσα ότι οι επί σκηνής το απολάμβαναν περισσότερο από εμάς τους θεατές.
Εις το επανιδείν.
Φωτογραφίες: Βάσια Αναγνώστου.
Και εξηγούμαι:
Ο Μάξιμος Μουμούρης και ο Άκης Σακελλαρίου πρεσβεύουν τη νεότητα του πνεύματος, όπως αυτή μετουσιώνεται σε έργο τέχνης, μέσα από τη σύλληψη, τη συγγραφή και τη σκηνοθεσία του πρώτου και μέσα από την ερμηνεία του δεύτερου, όπως τις συνάντησα την περασμένη Παρασκευή (29/6) στο ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης. Η Undergroung Youth Orchestra και το φωνητικό σύνολο Arioso προσφέρουν τη νεότητα του ληξιαρχείου στο εγχείρημα, αλλά ταυτοχρόνως βάζουν κι εκείνες το «λιθαράκι» τους στον τομέα του πνεύματος. Μικρά παιδιά, πιτσιρίκια, «καλλιτεχνάκια» που προσεγγίζουν το «Atom Heart Mother» των Pink Floyd ως μουσικοί εκκολαπτόμενοι με όνειρα και ανησυχίες. Στην προσπάθειά τους συμβάλει ο «ενορχηστρωτής» Μουμούρης, τόσο με την οπτική του πάνω στο φημισμένο συγκρότημα και στο έργο του, όσο και με την σκηνογραφία και σκηνοθεσία του που τους «εμπλέκει» μαστόρικα.
Δεν μπορώ να σας περιγράψω πόσες ανατριχίλες και πόσους «κόμπους» βίωσα κατά τη διάρκεια της παράστασης. Το κείμενο, λιτό σχεδόν λακωνικό, αλλά τόσο «εύστοχο» σε σύνδεση και αντιδιαστολή με τη μουσική. «Θυμάσαι το πρώτο ψέμα που είπες; Σε ζόρισε; Σε βοήθησε;» αναρωτιέται ο πρωταγωνιστής. Μου θύμισε εκείνο το στίχο του Θανάση Παπακωνσταντίνου, που επίσης «βαράει κέντρο» και μοιάζει να απαντά: «Το πρώτο ψέμμα το ‘βγαλα σαν πέτρα απ’ τα νεφρά μου, το δεύτερο σαν κέρασμα, ποτήρι δροσερό, το τρίτο σαν της άνοιξης το πρώτο αεράκι, στο τέταρτο κοιτάχτηκα, δεν ήμουν πια εγώ». Παράλληλα, μια σειρά από άλλα ερωτήματα που καθορίζουν τις πράξεις του καθενός μας και πυροδοτούνται από τη σκέψη, την αέναη αυτή διαδικασία, κυριαρχούν στο κείμενο. Ο πρωταγωνιστής «βασανίζεται», αναζητά, πέφτει, σηκώνεται, ξαναπέφτει και ξανασηκώνεται. Ακούμε τους χτύπους της καρδιάς του, ακούμε την εσωτερική φωνή του, ακούμε όσα δεν μπορούμε να ακούσουμε κανονικά. Ξεγύμνωμα. Και όλα αυτά με την καταλληλότερη μουσική υπόκρουση, ένα έργο εμβληματικό που θα μπορούσαμε να αποκαλέσουμε ολόκληρο “b-side”.
Δεν μπορούσε να διαλέξει καταλληλότερη ομάδα μουσικών και χορωδών ο Μουμούρης για το project αυτό. Πιτσιρικάδες, με «λόξα» για τη μουσική, προτού φθαρούν από μεροκάματα, σεσιονιλίκια, βιοπορισμούς και «πρέπει». Μαυροφορεμένοι για την ομοιομορφία του εγχειρήματος, αλλά όχι καταπιεσμένοι για αυτό, γεγονός που μαρτυρούσαν τα λογής – λογής πάνινα νεανικά τους παπούτσια. Ναι, μαύρο πουκάμισο και παντελόνι ή μαύρο φουστάνι, αλλά από κάτω: σταράκια, vans, volcom, dr. Martens κλπ. Δεν κάνω τοποθέτηση προϊόντων. Όποιος κατάλαβε, κατάλαβε.
Θυμήθηκα το Μουσικό Γυμνάσιο Παλλήνης. Και δώστου πάλι συγκίνηση. Θυμήθηκα τις ορχήστρες εκεί, τις πρώτες επαφές στην πράξη κι επί σκηνής με τις μουσικές του Dylan, των Floyd, των Beatles. Θυμήθηκα και ζήλεψα (καλοπροαίρετα) λιγουλάκι. Μπράβο σας ρε τυπάρες.
Μακάρι να «ξανανέβει» το LLAWFALL. Έχει λόγο ύπαρξης και όσο θα παίζεται θα «δένει» ακόμα περισσότερο. Προσωπικά, ευχαρίστως θα ξαναπάω όποτε κι όπου και να το ανεβάσουν. Γιατί στην παράσταση αυτή εντόπισα ένα συστατικό σπάνιο που δεν συναντάται στα καλλιτεχνικά δρώμενα της πόλης: ένιωσα ότι οι επί σκηνής το απολάμβαναν περισσότερο από εμάς τους θεατές.
Εις το επανιδείν.
Φωτογραφίες: Βάσια Αναγνώστου.
