Εφοδιαζόμαστε με πείσμα και θάρρος να αντιπαλέψουμε τις κακοτοπιές και την αρρώστια της άνεργης εποχής των μνημονίων.
Είχα καιρό να γράψω κι η αλήθεια είναι πως μου λείψατε..! Μέσα σ’ αυτόν τον παντέρμο καιρό, των αλλαγών και των αναπροσδιορισμών, ένιωθα πιο κοντά στη σιωπή, παρά στην «έκθεση»… Αφορμή να τα ξαναπούμε αποτελεί η… άνοδος των κοπελιών από την Κρήτη στην Αθήνα, την περασμένη βδομάδα, για μια σειρά παραστάσεων στο «θρυλικό» κρητικό κέντρο «Κονάκι», στο Γκάζι. Οι «αγαπημένοι τω πολλώ», Νίκος και Γιώργος Στρατάκης, με την «ταγμένη» ορχήστρα τους, άφησαν για τέσσερις μέρες την αγαπημένη μας Κρήτη κι ήρθαν στην πρωτεύουσα να μας δείξουν για πολλοστή φορά τί σημαίνει αυθεντικό κρητικό γλέντι, τί σημαίνει αγάπη και σεβασμός στην κρητική μουσική παράδοση, τί σημαίνει «καθ’ όλα συντονισμένο και δεμένο» συγκρότημα!
Στη μουσική παρέα, που ακούσαμε τα Στρατάκια, ήταν οι ξεχωριστές Ελένη και Σουζάνα Βουγιουκλή, που τη γνώμη τους πώς να μη τη σεβαστώ και να μην την εκτιμήσω; Πραγματικά ενθουσιάστηκαν από την άρτια και «γήινη – διονυσιακή» μουσική των κοπελιών, που παίζουν σαν ειρηνικοί μαχητές, θέλοντας να ξορκίσουν με τις μαντινάδες τους τους δαίμονες και τους οχτρούς, που πολεμούν τις ζωές μας, οπλισμένοι με τον ξεσηκωμό του λαγούτου και της λύρας τους, μα και τα «εμβατήρια» που καλούν το νταούλι κι η ασκομαδούρα τους…
Τ’ αδέρφια από το Ηράκλειο, όπου βρεθούν, γοητεύουν με τις μουσικές τους… Το «Μανταρίνι» του Νίκου έχει γίνει πια από τις πιο γλυκές «γεύσεις» της σύγχρονης κρητικής δισκογραφίας. Από κοντά και το «Λαΐνι», η «Αγαπημένη τω πολλώ», η «Ταβερναρού», «Ο Βασιλιάς», οι «Τρεις καλογέροι», όλα ένα κι ένα δημιουργήματα των κοπελιών! Δίπλα σε αυτά ακούσαμε και το κλασικό «Βοσκαρουδάκι», αλλά και την «Τίγρη», σε μια «πεντάμορφη» εκτέλεση του Νίκου και πολλά ακόμα εκλεκτά…
Υπεύθυνοι για την άψογα γκρουβαρισμένη απόδοση των τραγουδιών, πλάι στο λαγούτο του Νίκου και τη λύρα του Γιώργου, το νταούλι του Μάνου Στρατάκη, το κοντραμπάσο του Αλέκου Χατζάκη, η ασκομαδούρα (γκάιντα) του Γιώργου Μακρή κι η κιθάρα του Κωστή Ανετάκη.
«Οι κρητικοί είναι άλλοι άνθρωποι»… Κρατώ για το τέλος τη φράση της Ελένης… Με τέτοιες μουσικές, μπολιασμένες με ήθος, αξιοπρέπεια και καλή καρδιά, ο κόσμος μας γίνεται σίγουρα πιο δυνατός, ο ουρανός μας πιο γαλανός, εφοδιαζόμαστε με πείσμα και θάρρος να αντιπαλέψουμε τις κακοτοπιές και την αρρώστια της άνεργης εποχής των μνημονίων, να νικήσουμε τους αλαζόνες πειρατές, που με περίσσιο θράσος προσπαθούν να κουρσέψουν την ψυχή και τη συνείδηση μας… Με τέτοιες μουσικές ένα-δυο ακόμα πράματα είναι σίγουρα: πως πάντα θα καρτερούμε το αντάμωμα μας με την Κρήτη κι ότι ακούγοντας το Νικολή και το Γιώργη η ρακή θα ‘ναι κάθε φορά γλυκόπιοτη, σα λύτρωση!
*Νίκο, συγγνώμη που το «Μανταρίνι» έπεσε… θύμα αφόρτιστης μπαταρίας και γράφτηκε δίχως το μπλουζίστικο σόλο σου στο τέλος!
Είχα καιρό να γράψω κι η αλήθεια είναι πως μου λείψατε..! Μέσα σ’ αυτόν τον παντέρμο καιρό, των αλλαγών και των αναπροσδιορισμών, ένιωθα πιο κοντά στη σιωπή, παρά στην «έκθεση»… Αφορμή να τα ξαναπούμε αποτελεί η… άνοδος των κοπελιών από την Κρήτη στην Αθήνα, την περασμένη βδομάδα, για μια σειρά παραστάσεων στο «θρυλικό» κρητικό κέντρο «Κονάκι», στο Γκάζι. Οι «αγαπημένοι τω πολλώ», Νίκος και Γιώργος Στρατάκης, με την «ταγμένη» ορχήστρα τους, άφησαν για τέσσερις μέρες την αγαπημένη μας Κρήτη κι ήρθαν στην πρωτεύουσα να μας δείξουν για πολλοστή φορά τί σημαίνει αυθεντικό κρητικό γλέντι, τί σημαίνει αγάπη και σεβασμός στην κρητική μουσική παράδοση, τί σημαίνει «καθ’ όλα συντονισμένο και δεμένο» συγκρότημα!
Στη μουσική παρέα, που ακούσαμε τα Στρατάκια, ήταν οι ξεχωριστές Ελένη και Σουζάνα Βουγιουκλή, που τη γνώμη τους πώς να μη τη σεβαστώ και να μην την εκτιμήσω; Πραγματικά ενθουσιάστηκαν από την άρτια και «γήινη – διονυσιακή» μουσική των κοπελιών, που παίζουν σαν ειρηνικοί μαχητές, θέλοντας να ξορκίσουν με τις μαντινάδες τους τους δαίμονες και τους οχτρούς, που πολεμούν τις ζωές μας, οπλισμένοι με τον ξεσηκωμό του λαγούτου και της λύρας τους, μα και τα «εμβατήρια» που καλούν το νταούλι κι η ασκομαδούρα τους…
Τ’ αδέρφια από το Ηράκλειο, όπου βρεθούν, γοητεύουν με τις μουσικές τους… Το «Μανταρίνι» του Νίκου έχει γίνει πια από τις πιο γλυκές «γεύσεις» της σύγχρονης κρητικής δισκογραφίας. Από κοντά και το «Λαΐνι», η «Αγαπημένη τω πολλώ», η «Ταβερναρού», «Ο Βασιλιάς», οι «Τρεις καλογέροι», όλα ένα κι ένα δημιουργήματα των κοπελιών! Δίπλα σε αυτά ακούσαμε και το κλασικό «Βοσκαρουδάκι», αλλά και την «Τίγρη», σε μια «πεντάμορφη» εκτέλεση του Νίκου και πολλά ακόμα εκλεκτά…
Υπεύθυνοι για την άψογα γκρουβαρισμένη απόδοση των τραγουδιών, πλάι στο λαγούτο του Νίκου και τη λύρα του Γιώργου, το νταούλι του Μάνου Στρατάκη, το κοντραμπάσο του Αλέκου Χατζάκη, η ασκομαδούρα (γκάιντα) του Γιώργου Μακρή κι η κιθάρα του Κωστή Ανετάκη.
«Οι κρητικοί είναι άλλοι άνθρωποι»… Κρατώ για το τέλος τη φράση της Ελένης… Με τέτοιες μουσικές, μπολιασμένες με ήθος, αξιοπρέπεια και καλή καρδιά, ο κόσμος μας γίνεται σίγουρα πιο δυνατός, ο ουρανός μας πιο γαλανός, εφοδιαζόμαστε με πείσμα και θάρρος να αντιπαλέψουμε τις κακοτοπιές και την αρρώστια της άνεργης εποχής των μνημονίων, να νικήσουμε τους αλαζόνες πειρατές, που με περίσσιο θράσος προσπαθούν να κουρσέψουν την ψυχή και τη συνείδηση μας… Με τέτοιες μουσικές ένα-δυο ακόμα πράματα είναι σίγουρα: πως πάντα θα καρτερούμε το αντάμωμα μας με την Κρήτη κι ότι ακούγοντας το Νικολή και το Γιώργη η ρακή θα ‘ναι κάθε φορά γλυκόπιοτη, σα λύτρωση!
*Νίκο, συγγνώμη που το «Μανταρίνι» έπεσε… θύμα αφόρτιστης μπαταρίας και γράφτηκε δίχως το μπλουζίστικο σόλο σου στο τέλος!
