Ήταν η καλύτερη (μου) συναυλία φέτος. Με διαφορά. Είμαστε ήδη στα μισά της χρονιάς, αλλά δεν βλέπω στον ορίζοντα κάτι που να μπορέσει να ανατρέψει αυτή την αποτίμηση (εκτός αν καταφέρω να ταξιδέψω στο εξωτερικό για κάποιο μεγάλο όνομα μέχρι το τέλος του 2018 – μακάρι). Ωστόσο, με τα έως τώρα καταγεγραμμένα δεδομένα, οι χθεσινοβραδυνοί IRON MAIDEN στη Μαλακάσα ήταν ό,τι καλύτερο είδα/άκουσα φέτος. Η εμφάνισή τους ήταν εκπληκτική σε όλα τα επίπεδα (με εξαίρεση εκείνο της προσβασιμότητας και της ταλαιπωρίας που χαρακτηρίζει τις περισσότερες φορές το συγκεκριμένο συναυλιακό χώρο).
Αν παραβλέψουμε, λοιπόν, τις δυόμιση ώρες που κάναμε να φτάσουμε στη συναυλία και το γεγονός ότι χάσαμε κάποιες από τις εναρκτήριες μπάντες εγκλωβισμένοι στα διόδια ή στην είσοδο της Μαλακάσας εξαιτίας ενός ατυχήματος και αν βγάλουμε, επίσης, από το «κάδρο» και έναν αγενέστατο υπάλληλο της διοργανώτριας εταιρείας δίπλα στα εκδοτήρια (οποία έκπληξις!), η βραδιά ξεκίνησε με τους καλύτερους οιωνούς και τους πραγματικά ενδιαφέροντες και δυναμικούς Volbeat να συνιστούν ταιριαστή προθέρμανση για ό,τι θα ακολουθούσε. Σε ένα πρωτοφανώς κατάμεστο Terra Vibe, οι IRON MAIDEN ανέβηκαν στη σκηνή στις 22:12’, με τις πρώτες νότες του «Aces High» να πυροδοτούν την ατμόσφαιρα, για να κατέβουν μετά από δυο ολόκληρες ώρες και 16 – 17 τραγούδια με το «Run to the hills» και ενδιάμεσες στάσεις τραγούδια αγαπημένα σε ένα μεστό playlist που συνεπήρε το φανατικό μεταλλικό κοινό (το πιο πιστό κοινό της χώρας). Προσωπικά, δεν θυμάμαι περισσότερο κόσμο σε άλλη συναυλία στον ίδιο χώρο (ίσως ο Manu Chao με τους Locomondo πριν από κάποια χρόνια, αλλά με πάμφθηνο – τότε – εισιτήριο). Η συναυλία τα είχε όλα: σούπερ μπάντα, σούπερ Dickinson, πολυπληθές και φανατικό κοινό όλων των ηλικιών, παλμό, playlist «διαολεμένο» γεμάτο από hits αλλά και εκπλήξεις (αν μπορούμε να τις αποκαλέσουμε έτσι, καθώς η setlist είναι ίδια σε όλη τους την περιοδεία ως τώρα), σκηνικά, φωτιές, τον Eddie σε διάφορες εκδοχές, αεροπλάνο, κοστούμια κ.α.
Οι IRON MAIDEN είναι το heavy metal. Είναι γενναιόδωρη μπάντα και τα τραγούδια της είναι πολυθεματικά και φιλόξενα σε ένα γνώριμο, σχεδόν επαναλαμβανόμενο, αλλά αγαπημένο ηχοτοπίο. Ο «καλπασμός» του μπάσου του χαρισματικού Harris, οι κιθάρες των Smith, Murray και Gers με το γνώριμο «μπλέξιμό» τους, αλλά και τα μεταλλικά τους σόλο, τα άπειρα τομς του Mc Brain και βέβαια η «φωνάρα» του Dickinson συνιστούν μια τραγουδοποιία που όρισε το είδος που εκπροσωπούν. Δεν μπερδεύεις τους MAIDEN με άλλες μπάντες. Κάθε τραγούδι τους περιλαμβάνει (και αποτελείται από) μουσικά θέματα που θα μπορούσαν να έχουν «γεννήσει» τρία διαφορετικά τραγούδια. Εκείνοι, ωστόσο, προτιμούν αυτή τη «σπατάλη» που ποτέ δεν τους βγήκε σε κακό. Είναι αγέραστοι, τίμιοι, επαγγελματίες και (ανταπο)δοτικοί! Για αυτό το λόγο απέναντί τους βρίσκουν πάντοτε πολυπληθή «ταγμένα» ακροατήρια που παραληρούν.
Δεν μπορώ να ξεχωρίσω κορυφαίες στιγμές από χθες. Έχω, όμως, μια αγαπημένη που δεν την περίμενα και μου «βγήκε» ανέλπιστα. Θυμήθηκα, αγάπησα εκ νέου και ακούω στο repeat από χθες το «Wicker Man», τραγούδι από το άλμπουμ τους με τίτλο «Brave New World» που είναι από εκείνα τα τραγούδια – σήμα κατατεθέν της μπάντας.
Απόψε να ξανάπαιζαν – και με την ταλαιπωρία της προσβασιμότητας να με απειλεί – θα πήγαινα πάλι. Και αν τους πετύχω κάπου, θα ξαναπάω. Μιλάμε για τη μεγαλύτερη μπάντα στην ιστορία του heavy metal. Είναι για να τους χάνεις;
Playlist
Aces High
Where Eagles Dare
2 Minutes to Midnight
The Clansman
The Trooper
Revelations
For the Greater Good of God
The Wicker Man
Sign of the Cross
Flight of Icarus
Fear of the Dark
The Number of the Beast
Iron Maiden
Encore:
The Evil That Men Do
Hallowed Be Thy Name
Run to the Hills
Αν παραβλέψουμε, λοιπόν, τις δυόμιση ώρες που κάναμε να φτάσουμε στη συναυλία και το γεγονός ότι χάσαμε κάποιες από τις εναρκτήριες μπάντες εγκλωβισμένοι στα διόδια ή στην είσοδο της Μαλακάσας εξαιτίας ενός ατυχήματος και αν βγάλουμε, επίσης, από το «κάδρο» και έναν αγενέστατο υπάλληλο της διοργανώτριας εταιρείας δίπλα στα εκδοτήρια (οποία έκπληξις!), η βραδιά ξεκίνησε με τους καλύτερους οιωνούς και τους πραγματικά ενδιαφέροντες και δυναμικούς Volbeat να συνιστούν ταιριαστή προθέρμανση για ό,τι θα ακολουθούσε. Σε ένα πρωτοφανώς κατάμεστο Terra Vibe, οι IRON MAIDEN ανέβηκαν στη σκηνή στις 22:12’, με τις πρώτες νότες του «Aces High» να πυροδοτούν την ατμόσφαιρα, για να κατέβουν μετά από δυο ολόκληρες ώρες και 16 – 17 τραγούδια με το «Run to the hills» και ενδιάμεσες στάσεις τραγούδια αγαπημένα σε ένα μεστό playlist που συνεπήρε το φανατικό μεταλλικό κοινό (το πιο πιστό κοινό της χώρας). Προσωπικά, δεν θυμάμαι περισσότερο κόσμο σε άλλη συναυλία στον ίδιο χώρο (ίσως ο Manu Chao με τους Locomondo πριν από κάποια χρόνια, αλλά με πάμφθηνο – τότε – εισιτήριο). Η συναυλία τα είχε όλα: σούπερ μπάντα, σούπερ Dickinson, πολυπληθές και φανατικό κοινό όλων των ηλικιών, παλμό, playlist «διαολεμένο» γεμάτο από hits αλλά και εκπλήξεις (αν μπορούμε να τις αποκαλέσουμε έτσι, καθώς η setlist είναι ίδια σε όλη τους την περιοδεία ως τώρα), σκηνικά, φωτιές, τον Eddie σε διάφορες εκδοχές, αεροπλάνο, κοστούμια κ.α.
Οι IRON MAIDEN είναι το heavy metal. Είναι γενναιόδωρη μπάντα και τα τραγούδια της είναι πολυθεματικά και φιλόξενα σε ένα γνώριμο, σχεδόν επαναλαμβανόμενο, αλλά αγαπημένο ηχοτοπίο. Ο «καλπασμός» του μπάσου του χαρισματικού Harris, οι κιθάρες των Smith, Murray και Gers με το γνώριμο «μπλέξιμό» τους, αλλά και τα μεταλλικά τους σόλο, τα άπειρα τομς του Mc Brain και βέβαια η «φωνάρα» του Dickinson συνιστούν μια τραγουδοποιία που όρισε το είδος που εκπροσωπούν. Δεν μπερδεύεις τους MAIDEN με άλλες μπάντες. Κάθε τραγούδι τους περιλαμβάνει (και αποτελείται από) μουσικά θέματα που θα μπορούσαν να έχουν «γεννήσει» τρία διαφορετικά τραγούδια. Εκείνοι, ωστόσο, προτιμούν αυτή τη «σπατάλη» που ποτέ δεν τους βγήκε σε κακό. Είναι αγέραστοι, τίμιοι, επαγγελματίες και (ανταπο)δοτικοί! Για αυτό το λόγο απέναντί τους βρίσκουν πάντοτε πολυπληθή «ταγμένα» ακροατήρια που παραληρούν.
Δεν μπορώ να ξεχωρίσω κορυφαίες στιγμές από χθες. Έχω, όμως, μια αγαπημένη που δεν την περίμενα και μου «βγήκε» ανέλπιστα. Θυμήθηκα, αγάπησα εκ νέου και ακούω στο repeat από χθες το «Wicker Man», τραγούδι από το άλμπουμ τους με τίτλο «Brave New World» που είναι από εκείνα τα τραγούδια – σήμα κατατεθέν της μπάντας.
Απόψε να ξανάπαιζαν – και με την ταλαιπωρία της προσβασιμότητας να με απειλεί – θα πήγαινα πάλι. Και αν τους πετύχω κάπου, θα ξαναπάω. Μιλάμε για τη μεγαλύτερη μπάντα στην ιστορία του heavy metal. Είναι για να τους χάνεις;
Playlist
Aces High
Where Eagles Dare
2 Minutes to Midnight
The Clansman
The Trooper
Revelations
For the Greater Good of God
The Wicker Man
Sign of the Cross
Flight of Icarus
Fear of the Dark
The Number of the Beast
Iron Maiden
Encore:
The Evil That Men Do
Hallowed Be Thy Name
Run to the Hills
