Παρότι ο όγκος της δισκογραφικής τους δουλειάς είναι τεράστιος, εμμένουν σε ένα σταθερό ρεπερτόριο επιτυχιών, χαρίζοντας μια-δυο σπάνιες στιγμές, πιο πολύ για το πιστά ακόλουθο κοινό τους. Οπότε η πρωτοτυπία αναζητείται σε πρωτότυπες συνεργασίες, αν και θεωρώ ότι ακόμη και αυτές είναι πλέον συνηθισμένες, σε ιδιαίτερες θεματικά συναυλίες (αφιερώματα σε συνθέτες, στιχουργούς, άλλους καλλιτέχνες που αμέσως θα ανανεώσουν το λεγόμενο playlist) και σε ανανέωση των συνεργατών-μουσικών.
Η Αλεξίου έχει κάνει μια πολύ σωστή επιλογή τα τελευταία χρόνια, όσον αφορά το τελευταίο κομμάτι, που δικαιολογεί μία ακόμη σειρά καλοκαιρινών συναυλιών. Οι Nouveau Sextet έκαναν και κάνουν τη διαφορά όσες φορές έτυχε να τη δω τον τελευταίο καιρό. Σε καμιά περίπτωση δεν θέλω να μειώσω την αξία της, άλλωστε παρά τις όποιες ενστάσεις ορισμένων που διαβάζω κατά καιρούς, αλλά και δικές μου που ίσως δεν είναι της παρούσης, εξακολουθώ να την παρακολουθώ, να την αγαπώ, να τη θαυμάζω για τη μαεστρία της να πατάει στις δεύτερες και τρίτες της συγχορδίας, να βγάζει το συναίσθημα που καμιά άλλη δεν έχει καταφέρει ως τώρα. Θεωρώντας τα παραπάνω ως δεδομένα, στέκομαι στην ορχήστρα της γιατί πιστεύω ότι αυτή στηρίζει επάξια και «ανεβάζει» πολύ αυτές τις συναυλίες. Κορυφαίοι σολίστες, άριστοι οργανοπαίχτες, χωρίς καμιά διάθεση διεκπεραίωσης, με ενορχηστρώσεις που ισορροπούν ανάμεσα στην παραδοσιακή μουσική και τον μοντέρνο ήχο.
Το Αίγιο είχε την τιμητική του στο πρόγραμμα της Αλεξίου την περασμένη Τετάρτη, για δεύτερη φορά καθώς η συναυλία επαναλαμβανόταν λόγω ακύρωσης από κακοκαιρία. Και μάλιστα, ακόμη και τη μέρα της επανάληψης, μέχρι το μεσημέρι ο καιρός είχε τα ίδια…κέφια και έριξε μέχρι και χαλάζι! Αφενός λοιπόν η προηγούμενη ακύρωση της συναυλίας και ο καιρός που ήταν πάλι άσχημος κατά τη διάρκεια της ημέρας, αφετέρου το ότι η Χαρούλα είχε να μας επισκεφθεί πάρα πολλά χρόνια (προσωπικά τα τελευταία είκοσι χρόνια δεν την έχω δει, και η τελευταία συναυλία της που εγώ θυμάμαι είναι μέσα της δεκαετίας του ’80 μαζί με τον Γιώργο Νταλάρα στον ίδιο χώρο), έκαναν τη βραδιά πολύ όμορφη. Όλες οι κερκίδες και οι καρέκλες του εθνικού σταδίου Αιγίου γέμισαν από κόσμο που είχε πολύ όρεξη και διάθεση για τραγούδι. Προσφερόταν βέβαια και το πρόγραμμα: Έναρξη με το «Πες το κι έγινε» που έδωσε τη σκυτάλη στο καινούργιο «Ένα φιλί». Μετά δεν υπήρχε σταματημός στις επιτυχίες… «Η αγάπη είναι ζάλη», «Τηλεφωνητής», «Ο άνθρωπός μου», «Συναυλία», «Για ένα τανγκό», «Μάγισσα», «Το κύμα», «Πανσέληνος», «Πες μου πώς γίνεται», «Πίστα από φώσφορο», «Μινοράκι», «Να ζήσω ή να πεθάνω», «Θεός αν είναι», «Τα παιδιά της γειτονιάς σου», «Ζήλεια μου», «Μία είναι η ουσία», «Τέλι τέλι τέλι», «Όλα σε θυμίζουν» και κάποια ακόμη που ξεφεύγουν από τη μνήμη μου. Αξιοσημείωτο το αφιέρωμα στον Αντώνη Βαρδή με συνεχόμενα τα: «Ροκ μπαλάντα», «Φεύγω», «Ξημερώνει», «Απόψε θέλω να πιω», ενώ εγώ θα πρόσθετα και το εκπληκτικό «Στο βλέμμα σου το γκρίζο» που είπε ανάμεσα στα υπόλοιπα τραγούδια. Αξιοσημείωτα και τα παραδοσιακά της ορχήστρας με το «Καίγομαι και σιγολιώνω» να ξεσηκώνει τον κόσμο. Μέσα σ’ όλα αυτά, η Χαρούλα επί σκηνής να είναι η γνωστή Χαρούλα… Γλυκιά και εκφραστική, άνετη με τον κόσμο, αλλά και με αρκετό χιούμορ για την πρόσφατη περιπέτειά της στη συναυλία στη Σύρο που της κόστισε…δύο δεμένα δάχτυλα.
Προσωπικά χάρηκα που είδα στον τόπο μου μία μεγάλη μου αγάπη, χάρηκα όμως που και ο τόπος μου ανταποκρίθηκε με τον καλύτερο τρόπο σε αυτή. Σε μια πρόσφατη συζήτησή μου με κάποιους φίλους που απαξιώνουν γενικά τις καλοκαιρινές συναυλίες χαρακτηρίζοντάς τες ως «αρπαχτές», θα απαντούσα με την εικόνα των μικρών παιδιών που ήταν εκεί και έβλεπαν μέρος της ιστορίας του ελληνικού τραγουδιού, κάποιων ηλικιωμένων που ήταν εκεί, κάποιων ανθρώπων που φανερά δεν μπορούν να ταξιδέψουν ως την Αθήνα και ήταν κι αυτοί εκεί. Θα απαντούσα ίσως και με τη δική μου παιδική ανάμνηση των 4-5 ετών, όταν είχα δει τον Νταλάρα με την Αλεξίου πάλι στο ίδιο μέρος, εικόνα που με καταδιώκει ακόμη και με κάνει να ζω ακόμη με αυτό το όνειρο…
Φωτογραφίες/Κείμενο: Μάρω Χρυσανθοπούλου
Η Αλεξίου έχει κάνει μια πολύ σωστή επιλογή τα τελευταία χρόνια, όσον αφορά το τελευταίο κομμάτι, που δικαιολογεί μία ακόμη σειρά καλοκαιρινών συναυλιών. Οι Nouveau Sextet έκαναν και κάνουν τη διαφορά όσες φορές έτυχε να τη δω τον τελευταίο καιρό. Σε καμιά περίπτωση δεν θέλω να μειώσω την αξία της, άλλωστε παρά τις όποιες ενστάσεις ορισμένων που διαβάζω κατά καιρούς, αλλά και δικές μου που ίσως δεν είναι της παρούσης, εξακολουθώ να την παρακολουθώ, να την αγαπώ, να τη θαυμάζω για τη μαεστρία της να πατάει στις δεύτερες και τρίτες της συγχορδίας, να βγάζει το συναίσθημα που καμιά άλλη δεν έχει καταφέρει ως τώρα. Θεωρώντας τα παραπάνω ως δεδομένα, στέκομαι στην ορχήστρα της γιατί πιστεύω ότι αυτή στηρίζει επάξια και «ανεβάζει» πολύ αυτές τις συναυλίες. Κορυφαίοι σολίστες, άριστοι οργανοπαίχτες, χωρίς καμιά διάθεση διεκπεραίωσης, με ενορχηστρώσεις που ισορροπούν ανάμεσα στην παραδοσιακή μουσική και τον μοντέρνο ήχο.
Το Αίγιο είχε την τιμητική του στο πρόγραμμα της Αλεξίου την περασμένη Τετάρτη, για δεύτερη φορά καθώς η συναυλία επαναλαμβανόταν λόγω ακύρωσης από κακοκαιρία. Και μάλιστα, ακόμη και τη μέρα της επανάληψης, μέχρι το μεσημέρι ο καιρός είχε τα ίδια…κέφια και έριξε μέχρι και χαλάζι! Αφενός λοιπόν η προηγούμενη ακύρωση της συναυλίας και ο καιρός που ήταν πάλι άσχημος κατά τη διάρκεια της ημέρας, αφετέρου το ότι η Χαρούλα είχε να μας επισκεφθεί πάρα πολλά χρόνια (προσωπικά τα τελευταία είκοσι χρόνια δεν την έχω δει, και η τελευταία συναυλία της που εγώ θυμάμαι είναι μέσα της δεκαετίας του ’80 μαζί με τον Γιώργο Νταλάρα στον ίδιο χώρο), έκαναν τη βραδιά πολύ όμορφη. Όλες οι κερκίδες και οι καρέκλες του εθνικού σταδίου Αιγίου γέμισαν από κόσμο που είχε πολύ όρεξη και διάθεση για τραγούδι. Προσφερόταν βέβαια και το πρόγραμμα: Έναρξη με το «Πες το κι έγινε» που έδωσε τη σκυτάλη στο καινούργιο «Ένα φιλί». Μετά δεν υπήρχε σταματημός στις επιτυχίες… «Η αγάπη είναι ζάλη», «Τηλεφωνητής», «Ο άνθρωπός μου», «Συναυλία», «Για ένα τανγκό», «Μάγισσα», «Το κύμα», «Πανσέληνος», «Πες μου πώς γίνεται», «Πίστα από φώσφορο», «Μινοράκι», «Να ζήσω ή να πεθάνω», «Θεός αν είναι», «Τα παιδιά της γειτονιάς σου», «Ζήλεια μου», «Μία είναι η ουσία», «Τέλι τέλι τέλι», «Όλα σε θυμίζουν» και κάποια ακόμη που ξεφεύγουν από τη μνήμη μου. Αξιοσημείωτο το αφιέρωμα στον Αντώνη Βαρδή με συνεχόμενα τα: «Ροκ μπαλάντα», «Φεύγω», «Ξημερώνει», «Απόψε θέλω να πιω», ενώ εγώ θα πρόσθετα και το εκπληκτικό «Στο βλέμμα σου το γκρίζο» που είπε ανάμεσα στα υπόλοιπα τραγούδια. Αξιοσημείωτα και τα παραδοσιακά της ορχήστρας με το «Καίγομαι και σιγολιώνω» να ξεσηκώνει τον κόσμο. Μέσα σ’ όλα αυτά, η Χαρούλα επί σκηνής να είναι η γνωστή Χαρούλα… Γλυκιά και εκφραστική, άνετη με τον κόσμο, αλλά και με αρκετό χιούμορ για την πρόσφατη περιπέτειά της στη συναυλία στη Σύρο που της κόστισε…δύο δεμένα δάχτυλα.
Προσωπικά χάρηκα που είδα στον τόπο μου μία μεγάλη μου αγάπη, χάρηκα όμως που και ο τόπος μου ανταποκρίθηκε με τον καλύτερο τρόπο σε αυτή. Σε μια πρόσφατη συζήτησή μου με κάποιους φίλους που απαξιώνουν γενικά τις καλοκαιρινές συναυλίες χαρακτηρίζοντάς τες ως «αρπαχτές», θα απαντούσα με την εικόνα των μικρών παιδιών που ήταν εκεί και έβλεπαν μέρος της ιστορίας του ελληνικού τραγουδιού, κάποιων ηλικιωμένων που ήταν εκεί, κάποιων ανθρώπων που φανερά δεν μπορούν να ταξιδέψουν ως την Αθήνα και ήταν κι αυτοί εκεί. Θα απαντούσα ίσως και με τη δική μου παιδική ανάμνηση των 4-5 ετών, όταν είχα δει τον Νταλάρα με την Αλεξίου πάλι στο ίδιο μέρος, εικόνα που με καταδιώκει ακόμη και με κάνει να ζω ακόμη με αυτό το όνειρο…
Φωτογραφίες/Κείμενο: Μάρω Χρυσανθοπούλου
