Η Παυλίνα Βουλγαράκη και τα πρόσφατα live της (κατά το προηγούμενο διάστημα), πρώτα στο Σταυρό του Νότου και στη συνέχεια στο Κρεμλίνο, είχαν κάνει αίσθηση σε μυημένους και αμύητους.
Είχαν γίνει πραγματικό talk of the town. Μόνος είχα απομείνει να μην «έχω εικόνα». Έτσι, δεν μπορούσα παρά να δώσω το παρόν στο χθεσινοβραδυνό live «επιστροφής» της στο Σταυρό του Νότου (22/3). Εν τω μεταξύ είχε μεσολαβήσει και μια συνέντευξη – γνωριμία με την ίδια και όσα είπαμε τότε μου είχαν εξάψει ακόμα περισσότερο την περιέργεια.
Έχουμε και λέμε: αν κάποιος έχει ακούσει τον πρώτο δίσκο της Παυλίνας Βουλγαράκη (και μόνο αυτόν) δεν μπορεί να φανταστεί τι θα αντιμετωπίσει στο live. Αν έχει ακούσει και το δεύτερο, ενδεχομένως να έχει μια εικόνα (ή μια ελπίδα/προσδοκία). Για μένα, πάντως, σε καμία περίπτωση δεν είναι αναμενόμενο αυτό που συμβαίνει στη σκηνή. Όσο κι αν σου έχουν «ψιθυρίσει» το μυστικό, όσο κι αν σε έχουν προϊδεάσει καλοπροαίρετοι φίλοι, γνωστοί και συνεργάτες, δεν μπορείς να πεις ότι το περίμενες. Και δεν είναι απλή έκπληξη. Είναι μια ευχάριστη έκπληξη. Ήχος δυνατός, παιξίματα με «γκάζια», (καλώς εννοούμενη) «μαυρίλα», αλλά με μέτρο και αισθητική. Το πιο ευχάριστο; Ο Σταυρός του Νότου γεμάτος με κόσμο που ήξερε τα τραγούδια (όχι μόνο τις διασκευές, αλλά και εκείνα της Παυλίνας Βουλγαράκη).
Η Παυλίνα Βουλγαράκη έχει μεγάλο ενδιαφέρον – αν με ρωτάς – και ως τραγουδοποιός. Προσωπικά, έτσι την προτιμώ. Τα δικά της – δικά της, μου αρέσουν πιο πολύ από τα δικά της – των άλλων. Κορυφαία στιγμή του live (που ενισχύει την παραπάνω άποψη, αλλά και την ακόμα πιο πάνω θέση μου περί διαφορετικότητας ανάμεσα στους δίσκους και στις εμφανίσεις) το εξαιρετικό «Λίγο – λίγο». Κάντε ένα πείραμα: αναζητείστε το σε κάποιο βιντεάκι από live στο youtube. Και μετά ακούστε το από το δίσκο. Καμία σχέση. Με την καλή έννοια. Εντυπωσιάστηκα. Επιπροσθέτως, κάτι που μου άρεσε ήταν ότι η τραγουδίστρια παραχωρούσε «χρόνο» στους μουσικούς της, δίνοντάς τους τη δυνατότητα να ξεδιπλώσουν τη δεξιοτεχνικές τους αρετές. Με τον τρόπο αυτό, το live δείχνει «χαρακτήρα» και αποκτά συγκεκριμένη ταυτότητα. Και τα ονόματα αυτών: Κωστής Βήχος: Μπάσο – φωνή, Μιχάλης Βρέττας: Βιολί – φωνή, Γιώργος Κουρέλης: Πιάνο – φωνή, Γιώργος Καρδιάνος: Κιθάρα, Αλέξης Σταυρόπουλος: Τύμπανα
Θαρραλέες επιλογές τραγουδιών (διασκευές πραγματικές) τα: «Rid of me» (Pj Harvey), «Όποια και να ‘σαι» (μουσική: Απόστολος Καλδάρας – στίχοι: Γιώργος Σαμολαδάς) και το τελευταίο τραγούδι της βραδιάς: «Τα παιδιά κάτω στον κάμπο» (μουσική – στίχοι: Μάνος Χατζιδάκις) που ήταν ιδανικό «σβήσιμο» ενός δυναμικού και εκπληκτικού (κυριολεκτικά) live που μου άφησε τις καλύτερες εντυπώσεις και πολλές ελπίδες για τα επόμενα.
Κλείνοντας, αν αυτό το κείμενο είχε ρεφραίν, αυτό θα ήταν το: «να καούν όλες οι ταμπέλες». Οι ταμπέλες που, αντί να δείχνουν το σωστό δρόμο, παραπλανούν τον ταξιδιώτη. Οι ταμπέλες που καταλήγουν (ή καταντούν) Λαβύρινθοι. Και όχι μελωδικοί σαν το τραγούδι.
Είχαν γίνει πραγματικό talk of the town. Μόνος είχα απομείνει να μην «έχω εικόνα». Έτσι, δεν μπορούσα παρά να δώσω το παρόν στο χθεσινοβραδυνό live «επιστροφής» της στο Σταυρό του Νότου (22/3). Εν τω μεταξύ είχε μεσολαβήσει και μια συνέντευξη – γνωριμία με την ίδια και όσα είπαμε τότε μου είχαν εξάψει ακόμα περισσότερο την περιέργεια.
Έχουμε και λέμε: αν κάποιος έχει ακούσει τον πρώτο δίσκο της Παυλίνας Βουλγαράκη (και μόνο αυτόν) δεν μπορεί να φανταστεί τι θα αντιμετωπίσει στο live. Αν έχει ακούσει και το δεύτερο, ενδεχομένως να έχει μια εικόνα (ή μια ελπίδα/προσδοκία). Για μένα, πάντως, σε καμία περίπτωση δεν είναι αναμενόμενο αυτό που συμβαίνει στη σκηνή. Όσο κι αν σου έχουν «ψιθυρίσει» το μυστικό, όσο κι αν σε έχουν προϊδεάσει καλοπροαίρετοι φίλοι, γνωστοί και συνεργάτες, δεν μπορείς να πεις ότι το περίμενες. Και δεν είναι απλή έκπληξη. Είναι μια ευχάριστη έκπληξη. Ήχος δυνατός, παιξίματα με «γκάζια», (καλώς εννοούμενη) «μαυρίλα», αλλά με μέτρο και αισθητική. Το πιο ευχάριστο; Ο Σταυρός του Νότου γεμάτος με κόσμο που ήξερε τα τραγούδια (όχι μόνο τις διασκευές, αλλά και εκείνα της Παυλίνας Βουλγαράκη).
Η Παυλίνα Βουλγαράκη έχει μεγάλο ενδιαφέρον – αν με ρωτάς – και ως τραγουδοποιός. Προσωπικά, έτσι την προτιμώ. Τα δικά της – δικά της, μου αρέσουν πιο πολύ από τα δικά της – των άλλων. Κορυφαία στιγμή του live (που ενισχύει την παραπάνω άποψη, αλλά και την ακόμα πιο πάνω θέση μου περί διαφορετικότητας ανάμεσα στους δίσκους και στις εμφανίσεις) το εξαιρετικό «Λίγο – λίγο». Κάντε ένα πείραμα: αναζητείστε το σε κάποιο βιντεάκι από live στο youtube. Και μετά ακούστε το από το δίσκο. Καμία σχέση. Με την καλή έννοια. Εντυπωσιάστηκα. Επιπροσθέτως, κάτι που μου άρεσε ήταν ότι η τραγουδίστρια παραχωρούσε «χρόνο» στους μουσικούς της, δίνοντάς τους τη δυνατότητα να ξεδιπλώσουν τη δεξιοτεχνικές τους αρετές. Με τον τρόπο αυτό, το live δείχνει «χαρακτήρα» και αποκτά συγκεκριμένη ταυτότητα. Και τα ονόματα αυτών: Κωστής Βήχος: Μπάσο – φωνή, Μιχάλης Βρέττας: Βιολί – φωνή, Γιώργος Κουρέλης: Πιάνο – φωνή, Γιώργος Καρδιάνος: Κιθάρα, Αλέξης Σταυρόπουλος: Τύμπανα
Θαρραλέες επιλογές τραγουδιών (διασκευές πραγματικές) τα: «Rid of me» (Pj Harvey), «Όποια και να ‘σαι» (μουσική: Απόστολος Καλδάρας – στίχοι: Γιώργος Σαμολαδάς) και το τελευταίο τραγούδι της βραδιάς: «Τα παιδιά κάτω στον κάμπο» (μουσική – στίχοι: Μάνος Χατζιδάκις) που ήταν ιδανικό «σβήσιμο» ενός δυναμικού και εκπληκτικού (κυριολεκτικά) live που μου άφησε τις καλύτερες εντυπώσεις και πολλές ελπίδες για τα επόμενα.
Κλείνοντας, αν αυτό το κείμενο είχε ρεφραίν, αυτό θα ήταν το: «να καούν όλες οι ταμπέλες». Οι ταμπέλες που, αντί να δείχνουν το σωστό δρόμο, παραπλανούν τον ταξιδιώτη. Οι ταμπέλες που καταλήγουν (ή καταντούν) Λαβύρινθοι. Και όχι μελωδικοί σαν το τραγούδι.
