Τελικά ήταν καλή ιδέα να παίξει η Patti Smith ολόκληρο τον πρώτο της δίσκο της «Horses» (1975) με τη σειρά που έχουν τα τραγούδια στο άλμπουμ της, το πρώτο βράδυ της στην Αθήνα, το Σάββατο 25 Ιουνίου, στο Pireaus 117 Academy. Αν και το peak της βραδιάς ήταν όταν βγήκε στο encore με φόρα και τραγούδησε μαζί με τα υπόλοιπα μέλη της μπάντας της το «My Generation» των Who, ολοκληρώνοντας την συναυλία – αφιέρωμα στις επιρροές της.
Πιο γελαστή από κάθε άλλη φορά, βγήκε στη σκηνή ακριβώς στις 9.15 μ.μ., όπως είχε προαναγγελθεί και με την παράκληση να μην ανάψει ούτε ένα τσιγάρο στη διάρκεια της συναυλίας της, κάτι που σεβάστηκε απόλυτα το κοινό. Ο αερισμός μέσα στο χώρο ήταν ικανοποιητικός και επαρκής, όπως και ο εξαιρετικός ήχος που έχει το Academy. Φορώντας ένα σακάκι μαύρο κι ένα γιλέκο επίσης μαύρο από μέσα πάνω από μια άσπρη μπλούζα, μπλου τζιν και μποτάκια κι ενώ ανέμιζαν τα μακριά άσπρα μαλλιά της, η Patti Smith, μια από τις τελευταίες περσόνες του rock’n’roll, έβαλε αμέσως στο κλίμα της συναυλίας τον κόσμο που σχεδόν είχε γεμίσει το χώρο με το πασίγνωστο «Gloria» καλωσορίζοντας τον, λέγοντας στο τέλος «Athens!».
Το «Horses» είχε κυκλοφορήσει σε παραγωγή του John Cale και άνοιξε την τετραλογία της «Radio Ethiopia», «Easter», «Wave», δίσκους που τίμησε επιλέγοντας μερικά τραγούδια μετά την ολοκλήρωση του «Horses». Το δίσκο της αυτό είχα να τον ακούσω από την εποχή των εργένικών χρόνων μου, που τότε κυριάρχησε το άλμπουμ της «Peace and Noice» του 1997, ίσως το καλύτερό της από την τετραλογία των 70ς. Όταν τελείωσε η πρώτη πλευρά του δίσκου προσποιήθηκε ότι αλλάζει πλευρά με τα χέρια της στο βινύλιο και άρχισε να παίζει το «Kimberly». Στο επόμενο τραγούδι «Break It Up» έβαλε το κοινό να τραγουδά τις λέξεις αυτές όταν του έκανε νόημα με τα χέρια της και ήταν αφιερωμένο στον Jim Morrison, όπως και το «Land» σε ένα άλλο ήρωά της, τον Jimi Hendrix. Εδώ οι τεράστιες ροχάλες της ξόρκιζαν το rock’n’roll καθώς εκφωνούσε ένα – ένα τα ονόματα των αγαπημένων της εκλιπόντων: Brian Jones, Joe Strummer, Fred Sonic Smith (ο άντρας της), David Bowie, Lou Reed και το κοινό χειροκροτούσε και νοσταλγούσε τις παλιές καλές μέρες του rock’n’roll.
Όταν τελείωσε και η δεύτερη πλευρά του «Horses» η Patti Smith έβγαλε το σακάκι της και κατέβηκε από τη σκηνή και χαιρετούσε έναν – έναν τους φίλους της απλώνοντας το χέρι της, ενώ η μπάντα της έπαιζε Velvet Underground! Η Patti Smith πήγε από το ένα άκρο ως στο άλλο πίσω από τα κάγκελα απολαμβάνοντας την αγάπη του κοινού κι ενώ η συναυλία είχε μία ώρα που «έτρεχε». Τη μεγάλη της επιτυχία και στάνταρτ κομμάτι των πάρτι μας, «Because The Night», αν και ελαφρώς άνευρη εκτέλεση, την αφιέρωσε στον σύντροφό της Fred Sonic Smith, μέλος των MC 5, γνήσια φιγούρα του rock’n’roll, από τους πρωτοπόρους τους punk – rock στα τέλη των 60ς, με το οποίο συνδέθηκε και η Patti Smith στα μέσα των 70ς.
Στο encore μετά την έκπληξη της βραδιάς που ήταν η εκτέλεση του «My Generation» των Who, άρχισε να φωνάζει στο κοινό «Don’t afraid fuckin free» και με την ηλεκτρική κιθάρα της, που πρωτόπιασε στο τέλος στα χέρια της αποχαιρετούσε το κοινό σπάζοντας μία – μία της χορδές της και όταν το κατάφερε έδωσε ένα όμορφο φιλί στο μπράτσο της Gibson φανερά ενθουσιασμένη από το ελληνικό κοινό! Αυτή ήταν η σχεδόν 70άρα Patti Smith στο πρώτο βράδυ της στην Αθήνα. Μέσα σε μιάμιση ώρα έπαιξε το «Horses» και αγαπημένες επιλογές της από τη δισκογραφία της. Την Κυριακή έχει υποσχεθεί ένα ακουστικό σετ…
Η Patti Smith βρέθηκε στην πρωτεύουσα με αφορμή την παρουσίαση της αυτοβιογραφίας της «Πάτι και Ρόμπερτ» (Εκδόσεις «Κέδρος») και ήταν «οφσάιντ» που αυτή έγινε στο «Public», έναν αταίριαστο χώρο για την ιστορία της και το κοινό της που πήγε να το υπογράψει. Η Patti Smith σε συνέντευξή της στο «ΒΗΜAgazino» δήλωσε επιγραμματικά ότι «δεν θεωρεί ότι η αναρχία είναι ελευθερία» αναθεωρώντας την πόζα που είχε πάρει στη φωτογραφία του δίσκου της «Radio Ethiopia», μπροστά σε ένα τοίχο που έγραφε «Vive L’ Anarchie» (Ζήτω η Αναρχία), μέσα τους φόβους της ως μητέρα. Μετά από τόσα χρόνια, που μέσω της μουσικής και της ποίησής της υποστήριξε την επαναστατική της πλευρά και την ελευθεριότητά της, τώρα δηλώνει ότι πάντα ψηφίζει και θα ψηφίσει την Χίλαρι Κλίντον για να μην βγει ο Ντόναλντ Τραμπ…
Τελικά τα παλιά είδωλα μάλλον «μπαγιατέψαν»… αλλά συνεχίζουν με ένα τρόπο να συγκινούν και τους παλιοροκάδες, αλλά και τα 20χρονα που την είδαν για πρώτη φορά!
Πιο γελαστή από κάθε άλλη φορά, βγήκε στη σκηνή ακριβώς στις 9.15 μ.μ., όπως είχε προαναγγελθεί και με την παράκληση να μην ανάψει ούτε ένα τσιγάρο στη διάρκεια της συναυλίας της, κάτι που σεβάστηκε απόλυτα το κοινό. Ο αερισμός μέσα στο χώρο ήταν ικανοποιητικός και επαρκής, όπως και ο εξαιρετικός ήχος που έχει το Academy. Φορώντας ένα σακάκι μαύρο κι ένα γιλέκο επίσης μαύρο από μέσα πάνω από μια άσπρη μπλούζα, μπλου τζιν και μποτάκια κι ενώ ανέμιζαν τα μακριά άσπρα μαλλιά της, η Patti Smith, μια από τις τελευταίες περσόνες του rock’n’roll, έβαλε αμέσως στο κλίμα της συναυλίας τον κόσμο που σχεδόν είχε γεμίσει το χώρο με το πασίγνωστο «Gloria» καλωσορίζοντας τον, λέγοντας στο τέλος «Athens!».
Το «Horses» είχε κυκλοφορήσει σε παραγωγή του John Cale και άνοιξε την τετραλογία της «Radio Ethiopia», «Easter», «Wave», δίσκους που τίμησε επιλέγοντας μερικά τραγούδια μετά την ολοκλήρωση του «Horses». Το δίσκο της αυτό είχα να τον ακούσω από την εποχή των εργένικών χρόνων μου, που τότε κυριάρχησε το άλμπουμ της «Peace and Noice» του 1997, ίσως το καλύτερό της από την τετραλογία των 70ς. Όταν τελείωσε η πρώτη πλευρά του δίσκου προσποιήθηκε ότι αλλάζει πλευρά με τα χέρια της στο βινύλιο και άρχισε να παίζει το «Kimberly». Στο επόμενο τραγούδι «Break It Up» έβαλε το κοινό να τραγουδά τις λέξεις αυτές όταν του έκανε νόημα με τα χέρια της και ήταν αφιερωμένο στον Jim Morrison, όπως και το «Land» σε ένα άλλο ήρωά της, τον Jimi Hendrix. Εδώ οι τεράστιες ροχάλες της ξόρκιζαν το rock’n’roll καθώς εκφωνούσε ένα – ένα τα ονόματα των αγαπημένων της εκλιπόντων: Brian Jones, Joe Strummer, Fred Sonic Smith (ο άντρας της), David Bowie, Lou Reed και το κοινό χειροκροτούσε και νοσταλγούσε τις παλιές καλές μέρες του rock’n’roll.
Όταν τελείωσε και η δεύτερη πλευρά του «Horses» η Patti Smith έβγαλε το σακάκι της και κατέβηκε από τη σκηνή και χαιρετούσε έναν – έναν τους φίλους της απλώνοντας το χέρι της, ενώ η μπάντα της έπαιζε Velvet Underground! Η Patti Smith πήγε από το ένα άκρο ως στο άλλο πίσω από τα κάγκελα απολαμβάνοντας την αγάπη του κοινού κι ενώ η συναυλία είχε μία ώρα που «έτρεχε». Τη μεγάλη της επιτυχία και στάνταρτ κομμάτι των πάρτι μας, «Because The Night», αν και ελαφρώς άνευρη εκτέλεση, την αφιέρωσε στον σύντροφό της Fred Sonic Smith, μέλος των MC 5, γνήσια φιγούρα του rock’n’roll, από τους πρωτοπόρους τους punk – rock στα τέλη των 60ς, με το οποίο συνδέθηκε και η Patti Smith στα μέσα των 70ς.
Στο encore μετά την έκπληξη της βραδιάς που ήταν η εκτέλεση του «My Generation» των Who, άρχισε να φωνάζει στο κοινό «Don’t afraid fuckin free» και με την ηλεκτρική κιθάρα της, που πρωτόπιασε στο τέλος στα χέρια της αποχαιρετούσε το κοινό σπάζοντας μία – μία της χορδές της και όταν το κατάφερε έδωσε ένα όμορφο φιλί στο μπράτσο της Gibson φανερά ενθουσιασμένη από το ελληνικό κοινό! Αυτή ήταν η σχεδόν 70άρα Patti Smith στο πρώτο βράδυ της στην Αθήνα. Μέσα σε μιάμιση ώρα έπαιξε το «Horses» και αγαπημένες επιλογές της από τη δισκογραφία της. Την Κυριακή έχει υποσχεθεί ένα ακουστικό σετ…
Η Patti Smith βρέθηκε στην πρωτεύουσα με αφορμή την παρουσίαση της αυτοβιογραφίας της «Πάτι και Ρόμπερτ» (Εκδόσεις «Κέδρος») και ήταν «οφσάιντ» που αυτή έγινε στο «Public», έναν αταίριαστο χώρο για την ιστορία της και το κοινό της που πήγε να το υπογράψει. Η Patti Smith σε συνέντευξή της στο «ΒΗΜAgazino» δήλωσε επιγραμματικά ότι «δεν θεωρεί ότι η αναρχία είναι ελευθερία» αναθεωρώντας την πόζα που είχε πάρει στη φωτογραφία του δίσκου της «Radio Ethiopia», μπροστά σε ένα τοίχο που έγραφε «Vive L’ Anarchie» (Ζήτω η Αναρχία), μέσα τους φόβους της ως μητέρα. Μετά από τόσα χρόνια, που μέσω της μουσικής και της ποίησής της υποστήριξε την επαναστατική της πλευρά και την ελευθεριότητά της, τώρα δηλώνει ότι πάντα ψηφίζει και θα ψηφίσει την Χίλαρι Κλίντον για να μην βγει ο Ντόναλντ Τραμπ…
Τελικά τα παλιά είδωλα μάλλον «μπαγιατέψαν»… αλλά συνεχίζουν με ένα τρόπο να συγκινούν και τους παλιοροκάδες, αλλά και τα 20χρονα που την είδαν για πρώτη φορά!
