Μεγάλος της fan δεν είμαι, ούτε μπορώ να πω ότι γνωρίζω καλά το ρεπερτόριό της. Ωστόσο, όταν ένα τόσο μεγάλο όνομα, παγκοσμίου εμβελείας, επισκέπτεται την πόλη σου, κι εφόσον θες να λογίζεσαι μουσικογραφιάς, οφείλεις να δίνεις το παρόν έχοντας μάτια και αυτιά ανοιχτά και «ανοιχτά». Με αυτό το πνεύμα και αυτή τη διάθεση βρέθηκα χθες (20/5) στο κλειστό του Tae Kwon Do για τη Lara Fabian. Και δεν ήμουν ο μόνος. Κατάμεστο το κλειστό από κόσμο - ανάμεσά τους και αρκετοί «κοσμικοί» (δεν φαντάζομαι να περιμένετε ονομαστικές αναφορές).
Εντάξει, η Lara Fabian είναι σπουδαία φωνή. Έκταση, τεχνική, δυνατότητες και γενικότερα υψηλό επίπεδο. Αυτό το περίμενα. Αυτό που δεν περίμενα, ωστόσο, είναι να είναι τόσο συγκινητική στην επικοινωνία. Δεν θα ήταν υπερβολικό να πούμε ότι συγκινούσε περισσότερο με τα λόγια της (ανάμεσα στα τραγούδια) παρά με αυτό καθαυτό το τραγούδισμά της (το οποίο -ξαναλέω- ήταν άψογο). Τι να το κάνεις, όμως, το άρτιο τραγούδισμα αν δεν μπορεί να σου «σηκώσει την τρίχα»; Ενώ, από την άλλη, η ίδια με πέντε κουβέντες και μια πρωτοφανή συστολή για το μέγεθός της, μπορούσε να σε καθηλώσει με όσα έλεγε, είτε προλογίζοντας, είτε εξιστορώντας αυτό που ακολουθούσε κάθε φορά.
Παράλληλα με όλα αυτά, το κοινό έμοιαζε να μην ξέρει τα περιεχόμενα του playlist και ήταν λίγο αμέτοχο. Αν εξαιρέσουμε τις αντιδράσεις χαράς που προκάλεσαν τα πασίγνωστα «Je t’ aime» και «Je suis malade», σε όλη την υπόλοιπη διάρκεια της συναυλίας επικρατούσε μια περίεργη ακινησία. Αναμμένες οθόνες κινητών παντού - κάτι σαν «ήμουν κι εγώ εκεί» (ειδικά μια κοπέλα μπροστά μου δεν σταμάτησε δευτερόλεπτο να κινηματογραφεί από μακριά και να βλέπει μέσα από την οθόνη του tablet της - αυτή η μάστιγα) - και ευγενικό χειροκρότημα χαρακτήρισαν το χθεσινοβραδινό κοινό. Ελάχιστη συμμετοχή. Ήταν και κατεβασμένοι οι τόνοι σε όλο το live, βλέπετε. Στο τέλος, δυο κομμάτια πριν το κλείσιμο, όταν η Lara Fabian αποφάσισε να ανεβάσει λίγο το beat, κανείς δεν είχε την όρεξη να ακολουθήσει.
Στους χαμηλούς τόνους και στο προαναφερθέν κλίμα συνετέλεσε και η ορχήστρα, η οποία ήταν ιδιαιτέρως «τεχνολογική»: τέσσερα πλήκτρα, κρουστά και τύμπανα. Επιλεκτικά έπαιζε ηλεκτρικό μπάσο ένας από τους πληκτράδες, ενώ δεν υπήρχε καμία κιθάρα (ή άλλο όργανο φυσικό) στο σχήμα. Με αυτή τη σύνθεση, μοιραία, το ηχητικό αποτέλεσμα έπασχε από δυναμικές και «ζωντάνια». Έδινε, δε, την αίσθηση του προκάτ, του απολύτως στυλιζαρισμένου και άνευρου, με αποτέλεσμα μόνο ο θαυμασμός της φωνής να έχει απομείνει να «κρατάει τα προσχήματα».
Μια φίλη το περιέγραψε εύστοχα χθες: σα να βλέπουμε Eurovision είναι. Πράγματι. Κάπως έτσι ήταν.
Εντάξει, η Lara Fabian είναι σπουδαία φωνή. Έκταση, τεχνική, δυνατότητες και γενικότερα υψηλό επίπεδο. Αυτό το περίμενα. Αυτό που δεν περίμενα, ωστόσο, είναι να είναι τόσο συγκινητική στην επικοινωνία. Δεν θα ήταν υπερβολικό να πούμε ότι συγκινούσε περισσότερο με τα λόγια της (ανάμεσα στα τραγούδια) παρά με αυτό καθαυτό το τραγούδισμά της (το οποίο -ξαναλέω- ήταν άψογο). Τι να το κάνεις, όμως, το άρτιο τραγούδισμα αν δεν μπορεί να σου «σηκώσει την τρίχα»; Ενώ, από την άλλη, η ίδια με πέντε κουβέντες και μια πρωτοφανή συστολή για το μέγεθός της, μπορούσε να σε καθηλώσει με όσα έλεγε, είτε προλογίζοντας, είτε εξιστορώντας αυτό που ακολουθούσε κάθε φορά.
Παράλληλα με όλα αυτά, το κοινό έμοιαζε να μην ξέρει τα περιεχόμενα του playlist και ήταν λίγο αμέτοχο. Αν εξαιρέσουμε τις αντιδράσεις χαράς που προκάλεσαν τα πασίγνωστα «Je t’ aime» και «Je suis malade», σε όλη την υπόλοιπη διάρκεια της συναυλίας επικρατούσε μια περίεργη ακινησία. Αναμμένες οθόνες κινητών παντού - κάτι σαν «ήμουν κι εγώ εκεί» (ειδικά μια κοπέλα μπροστά μου δεν σταμάτησε δευτερόλεπτο να κινηματογραφεί από μακριά και να βλέπει μέσα από την οθόνη του tablet της - αυτή η μάστιγα) - και ευγενικό χειροκρότημα χαρακτήρισαν το χθεσινοβραδινό κοινό. Ελάχιστη συμμετοχή. Ήταν και κατεβασμένοι οι τόνοι σε όλο το live, βλέπετε. Στο τέλος, δυο κομμάτια πριν το κλείσιμο, όταν η Lara Fabian αποφάσισε να ανεβάσει λίγο το beat, κανείς δεν είχε την όρεξη να ακολουθήσει.
Στους χαμηλούς τόνους και στο προαναφερθέν κλίμα συνετέλεσε και η ορχήστρα, η οποία ήταν ιδιαιτέρως «τεχνολογική»: τέσσερα πλήκτρα, κρουστά και τύμπανα. Επιλεκτικά έπαιζε ηλεκτρικό μπάσο ένας από τους πληκτράδες, ενώ δεν υπήρχε καμία κιθάρα (ή άλλο όργανο φυσικό) στο σχήμα. Με αυτή τη σύνθεση, μοιραία, το ηχητικό αποτέλεσμα έπασχε από δυναμικές και «ζωντάνια». Έδινε, δε, την αίσθηση του προκάτ, του απολύτως στυλιζαρισμένου και άνευρου, με αποτέλεσμα μόνο ο θαυμασμός της φωνής να έχει απομείνει να «κρατάει τα προσχήματα».
Μια φίλη το περιέγραψε εύστοχα χθες: σα να βλέπουμε Eurovision είναι. Πράγματι. Κάπως έτσι ήταν.
