«Δεν πρόκειται για μια προσωπογραφία της Μαρίας Πολυδούρη», εξηγεί ο εύστοχα ο Γκόνης «αλλά για την οδό που άνοιξε η Μαρία Πολυδούρη, τον δρόμο που κατοικείται απ’ όλες τις γυναίκες του κόσμου, από την Κλεαρέτη Δίπλα- Μαλάμου έως τη SylviaPlath. Απ’ όλες τις ποιήτριες του κόσμου. Έχοντας αυτό σαν οδηγό, σαν GPS, βρεθήκαμε ηθελημένα πολύ μακριά της, για να καταλάβουμε τελικά πως η απόσταση είναι που σε φέρνει κοντά σε ένα τέτοιο πρόσωπο. Η απόσταση σου επιτρέπει τη συνάντηση».
Η Παππά συναντά τον Γκόνη 14 χρόνια μετά την πρώτη της επαγγελματική παράσταση στο «Μελτεμάκι». Η πρώτη βρίσκεται σε μια ευλογημένη στιγμή της διαδρομής και ο δεύτερος στη μεστή ωριμότητά του.
Το αποτέλεσμα βιδώνει το θεατή στο κάθισμά του. Η Παππά «σκάβει» τα εσώψυχά της και ταυτόχρονα υποτάσσει το σώμα της στις υπηρεσίες ενός «ρόλου» που θέλει με λιτά αλλά πληθωρικά στο μεδούλι τους μέσα να αγγίξει τις πολλαπλές πτυχές μιας «σκαμμένης» προσωπικότητας καθώς και της εποχής που λειτούργησε. Η «προσαρμογή» της είναι αυτή του αιλουροειδούς και όχι του χαμαιλέοντα. Σαν «αγριογάτα» αναγκάζεται να «χωρέσει» στη σκηνή που τις δίνεται αλλά όταν έρχεται η ώρα ξεσπάει τις αχαλιναγώγητες δυναμικές της, «προγγάει» τα δεσμά της μοίρας, της τύχης, τους καθωσπρεπισμού, του συντηρητισμού, ξορκίζει τα «αναθέματά» της και λυτρώνεται.
Η παράσταση που ανεβαίνει στη σκηνή του Θεάτρου Βασιλάκου από τον Θεατρικό Οργανισμό Ακροπόλ σε συμπαραγωγή με το ΔΗΠΕΘΕ Καβάλας έχει ήδη κλέψει τις εντυπώσεις, αποσπώντας θετικά σχόλια και κριτικές, κερδίζοντας ένα δύσκολο στοίχημα.
Επί σκηνής η ποιήτρια εμφανίζεται λίγο πριν πεθάνει. Με ψυχοπομπό ένα αντιφυματικό ραδιοφωνικό μήνυμα της εποχής να της μετράει τις ώρες, η Μαρία Πολυδούρη ξηλώνει το φόρεμά της μέχρι να μείνει γυμνή και ταυτόχρονα μονολογεί, εσωστρέφεται, εξωστρέφεται, χορεύει φοξ τροτ, τραγουδάει Αττίκ και απευθύνεται με κοριτσίστικο θυμό σε όσους έχουν φτιάξει το «μύθο» της, συχνά χωρίς την συγκατάθεσή της: Στο κοινό που την ταύτισε με τον Καρυωτάκη και περιορίστηκε στη μελοδραματική εκδοχή της ερωτικής της ιστορίας. Στους μολυσματικούς νοτιάδες της Καλαμάτας που επηρέασαν την ποίηση της παιδιόθεν, στην τρέλα της παρισινής ζωής που επέσπευσε το θάνατο από φυματίωση. Στην μητέρα της που προετοίμασε τον ανήσυχο χαρακτήρα της μέσα από πρώιμες φεμινιστικές αναζητήσεις της Καλλιρόης Παρρέν. Στον ίδιο τον Καρυωτάκη που έμεινε αμετακίνητος στην ενόρμηση θανάτου κακοποιώντας τον έρωτά της και αγνοώντας το κάλεσμα της ζωής.
«Σ’ αυτόν τον πολυφωνικό μονόλογο η Μαρία Πολυδούρη θα ανακαλέσει την ηχητική μπάντα των παιδικών της χρόνων και μέσα από μια οικογενειακή γιορτή θα εμπλέξει στην υπόθεσή της τον μισογύνη Ροϊδη, τον ανοιχτόμυαλο Παλαμά, τον σκεπτικιστή Καρκαβίτσα και τον παραδοξολόγο Καμπούρογλου, οι οποίοι παρίστανται στη σκηνή ex absentia», σημειώνει η συγγραφέας, Ρούλα Γεωργακοπούλου.
Κλείνοντας πρέπει να τονίσω πως η «Οδός Πολυδούρη» καταφέρνει να θέλξει ακόμη και θεατές που αγνοούν, στην κυριολεξία, τον μύθο και τις ιδιαιτερότητες της Πολυδούρη.
Κι αυτό λέει πολλά και για τις «επιδόσεις» της Παππά, του Γκόνη, Ρούλας Γεωργακοπούλου καθώς και των υπολοίπων συντελεστών (απ’ τα φειδωλά αλλά λειτουργικά σκηνικά έως και την «ταιριαστή» μουσική)
Ταυτότητα
Κείμενο: Ρούλα Γεωργακοπούλου
Σκηνοθεσία: Θοδωρής Γκόνης
Σκηνικά- Κοστούμια: Ελένη Στρούλια
Μουσική: Αλέξανδρος Γκόνης
Χορογραφία: Χριστίνα Σουγιουλτζή
Φωτισμοί: Τάσος Παλαιορούτας
Βοηθός σκηνοθέτη: Ζωή Δρακοπούλου
Διάρκεια παράστασης: 60 λεπτά | Τηλέφωνα κρατήσεων: 210-3467735 και 210-3470707
Η Παππά συναντά τον Γκόνη 14 χρόνια μετά την πρώτη της επαγγελματική παράσταση στο «Μελτεμάκι». Η πρώτη βρίσκεται σε μια ευλογημένη στιγμή της διαδρομής και ο δεύτερος στη μεστή ωριμότητά του.
Το αποτέλεσμα βιδώνει το θεατή στο κάθισμά του. Η Παππά «σκάβει» τα εσώψυχά της και ταυτόχρονα υποτάσσει το σώμα της στις υπηρεσίες ενός «ρόλου» που θέλει με λιτά αλλά πληθωρικά στο μεδούλι τους μέσα να αγγίξει τις πολλαπλές πτυχές μιας «σκαμμένης» προσωπικότητας καθώς και της εποχής που λειτούργησε. Η «προσαρμογή» της είναι αυτή του αιλουροειδούς και όχι του χαμαιλέοντα. Σαν «αγριογάτα» αναγκάζεται να «χωρέσει» στη σκηνή που τις δίνεται αλλά όταν έρχεται η ώρα ξεσπάει τις αχαλιναγώγητες δυναμικές της, «προγγάει» τα δεσμά της μοίρας, της τύχης, τους καθωσπρεπισμού, του συντηρητισμού, ξορκίζει τα «αναθέματά» της και λυτρώνεται.
Η παράσταση που ανεβαίνει στη σκηνή του Θεάτρου Βασιλάκου από τον Θεατρικό Οργανισμό Ακροπόλ σε συμπαραγωγή με το ΔΗΠΕΘΕ Καβάλας έχει ήδη κλέψει τις εντυπώσεις, αποσπώντας θετικά σχόλια και κριτικές, κερδίζοντας ένα δύσκολο στοίχημα.
Επί σκηνής η ποιήτρια εμφανίζεται λίγο πριν πεθάνει. Με ψυχοπομπό ένα αντιφυματικό ραδιοφωνικό μήνυμα της εποχής να της μετράει τις ώρες, η Μαρία Πολυδούρη ξηλώνει το φόρεμά της μέχρι να μείνει γυμνή και ταυτόχρονα μονολογεί, εσωστρέφεται, εξωστρέφεται, χορεύει φοξ τροτ, τραγουδάει Αττίκ και απευθύνεται με κοριτσίστικο θυμό σε όσους έχουν φτιάξει το «μύθο» της, συχνά χωρίς την συγκατάθεσή της: Στο κοινό που την ταύτισε με τον Καρυωτάκη και περιορίστηκε στη μελοδραματική εκδοχή της ερωτικής της ιστορίας. Στους μολυσματικούς νοτιάδες της Καλαμάτας που επηρέασαν την ποίηση της παιδιόθεν, στην τρέλα της παρισινής ζωής που επέσπευσε το θάνατο από φυματίωση. Στην μητέρα της που προετοίμασε τον ανήσυχο χαρακτήρα της μέσα από πρώιμες φεμινιστικές αναζητήσεις της Καλλιρόης Παρρέν. Στον ίδιο τον Καρυωτάκη που έμεινε αμετακίνητος στην ενόρμηση θανάτου κακοποιώντας τον έρωτά της και αγνοώντας το κάλεσμα της ζωής.
«Σ’ αυτόν τον πολυφωνικό μονόλογο η Μαρία Πολυδούρη θα ανακαλέσει την ηχητική μπάντα των παιδικών της χρόνων και μέσα από μια οικογενειακή γιορτή θα εμπλέξει στην υπόθεσή της τον μισογύνη Ροϊδη, τον ανοιχτόμυαλο Παλαμά, τον σκεπτικιστή Καρκαβίτσα και τον παραδοξολόγο Καμπούρογλου, οι οποίοι παρίστανται στη σκηνή ex absentia», σημειώνει η συγγραφέας, Ρούλα Γεωργακοπούλου.
Κλείνοντας πρέπει να τονίσω πως η «Οδός Πολυδούρη» καταφέρνει να θέλξει ακόμη και θεατές που αγνοούν, στην κυριολεξία, τον μύθο και τις ιδιαιτερότητες της Πολυδούρη.
Κι αυτό λέει πολλά και για τις «επιδόσεις» της Παππά, του Γκόνη, Ρούλας Γεωργακοπούλου καθώς και των υπολοίπων συντελεστών (απ’ τα φειδωλά αλλά λειτουργικά σκηνικά έως και την «ταιριαστή» μουσική)
Ταυτότητα
Κείμενο: Ρούλα Γεωργακοπούλου
Σκηνοθεσία: Θοδωρής Γκόνης
Σκηνικά- Κοστούμια: Ελένη Στρούλια
Μουσική: Αλέξανδρος Γκόνης
Χορογραφία: Χριστίνα Σουγιουλτζή
Φωτισμοί: Τάσος Παλαιορούτας
Βοηθός σκηνοθέτη: Ζωή Δρακοπούλου
Διάρκεια παράστασης: 60 λεπτά | Τηλέφωνα κρατήσεων: 210-3467735 και 210-3470707
