Μια έξυπνη ιδέα, ένα άκρως απολαυστικό πρόγραμμα, που ενώνει με δημιουργικό τόνο ακροατήρια, ηλικίες, «διαφορές».
Κάποτε στα λαϊκά κέντρα οι παραγγελιές έδιναν και έπαιρναν. Μαζί και τα «παρατράγουδα» που κάποιες φορές ακολουθούσαν. Στις καλές στιγμές ο πελάτης διάλεγε το κομμάτι που επιθυμούσε να χορέψει, πρωτίστως, και σε δεύτερη μοίρα να αφιερώσει ή να ακούσει, και το έστελνε με μήνυμα αλλά και τα ανάλογα χαρτονομίσματα στο σερβιτόρο για να το μεταφέρει στην ορχήστρα. Ανάλογα με τα κυβικά και το εκτόπισμα του πελάτη η παραγγελιά έπαιρνε τη θέση της στο «μπλοκάκι» με τη σειρά χορού… Σήμερα είναι μετρημένα τα στέκια που εκτελούν παραγγελιές με αυτόν τον τρόπο και μόνο σε ορισμένα πανηγύρια επικρατούν τέτοιου τύπου καταστάσεις.
Δυο ακριβοί όμως πρωταγωνιστές, θεωρητικά της ροκ και έντεχνης σχολής, συνεπικουρούμενοι από μια νεότερη τραγουδοποιό, αποφάσισαν να επαναφέρουν το θεσμό στο σήμερα, σε μια πιο «σχηματοποιημένη» αλλά ιδιαίτερα ελκυστική εκδοχή που και το κοινό ιντριγκάρει και την γκάμα και τις δυνατότητες των ίδιων αναδεικνύει.
Πριν ξεκινήσει το πρόγραμμα, και κατά τη διάρκεια του πρώτου μέρους, σε κάθε τραπέζι στο Γυάλινο Μουσικό Θέατρο, απλώνεται ένα φυλλαδιάκι με τρεις κατηγορίες τραγουδιών, με κλίμακα απ’ το πιο «απαλό» στο πιο «λαϊκό». Η κάθε παρέα καλείται να επιλέξει τα αγαπημένα της, μέσα από αυτές, ενώ υπάρχει και μια τέταρτη, ελευθέρας επιλογής, όπου μπορεί να γράψει, δίχως περιορισμούς, το κομμάτι που λαχταρά.
Κάπως έτσι ο Μαχαιρίτσας τραγουδά: Απορώ, Μια καρδιά για σένανε, Θα με θυμηθείς και Δώσε μου φωτιά… με αφιέρωση στο Μητσάρα! Και μάλιστα με αφοπλιστικά πειστικό τρόπο.
Για τον Κότσιρα στιγμές σαν τα Ένα βράδυ που ‘βρεχε, Πριν χαθεί το όνειρό μας και Φίλε έλα απόψε που πονάω δεν θεωρούνται εκπλήξεις αφού στο παρελθόν έχει δώσει δείγματα της πλατιάς ευελιξίας του.
Δημιουργός και τραγουδιστής υψηλών απαιτήσεων και μακράς θητείας ο πρώτος, ερμηνευτής καθάριος, γυάλινος και άμεσος ο δεύτερος, σμίγουν όμορφα μελωδικά και ιδιοσυγκρασιακά. Λένε και τα δικά τους και τα πιο «κοντινά» τους και συνεχίζουν μια «ιστορία» που ξεκίνησε απ‘ το καλοκαίρι και δείχνει να έχει πολλά ακόμη χιλιόμετρα μπροστά της.
Το κοινό τους σεγοντάρει, μαζί και τη νεότερη Βουλγαράκη, σχεδόν απ’ την αρχή μέχρι και το τέλος του προγράμματος. Κάποιοι μάλιστα φέρνουν και τις βόλτες τους δίπλα στα τραπέζια, ενώ οι πιο τολμηροί, ανεβαίνουν και επί σκηνής.
Οι παρλάτες των πρωταγωνιστών πριν από τα τραγούδια και το «παιχνίδι» με το κοινό κάνει τη διαφορά. Ειδικά ο Μαχαιρίτσας λες και σου κάνει «ξενάγηση» στα χρόνια στο μαγικό κόσμο του τραγουδιού. Δεν κουράζει, ίσια ίσα. Λίγα λόγια και με νόημα, που λένε…
Δεμένη και «καλογυμνασμένη» η ομάδα των μουσικών: Άκης Κατσουπάκης (ενορχήστρωση, πιάνο), Άκης Αμπράζης (μπάσο), Κώστας Μιχαλός (κιθάρα), Φίλιππος Σπυρόπουλος (τύμπανα), Άκης Γαβαλάς (τύμπανα), Steve Tesser (κιθάρα… και ιταλικά!), Βαγγέλης Μαχαίρας (μπουζούκι). Μου άρεσε που ο τελευταίος, ωραίος σύγχρονος σολίστας, έδινε το ουσιαστικό παρών του, ακόμη και σε «γειτονιές» που θεωρούνται εκτός της προσβασιμότητάς του… Η καλλιτεχνική διεύθυνση του Γυάλινου Μουσικού Θεάτρου είναι του Άγγελου Σφακιανάκη.
Το Γυάλινο Μουσικό Θέατρο είναι μια ξεχωριστή αίθουσα με προδιαγραφές να φιλοξενήσει αντιστοίχως το «καλό» τραγούδι, τους συντελεστές και τους ακολουθητές του. Ήχος διαυγής αλλά όχι ενοχλητικός, καθίσματα άνετα σε σχέση με τον «μέσο όρο» και γενικότερη εξυπηρέτηση.
Τη βραδιά της Παρασκευής που μας πέρασε δεν έπεφτε «καρφίτσα», κυριαρχούσε ο ενθουσιασμός και η συγκίνηση. Σε αυτό συνετέλεσε και η εμφάνιση του Βασίλη Παπακωνσταντίνου που ανταποκρίθηκε στο κάλεσμα «πατέρας» που του απηύθυναν οι συντελεστές και τραγούδησε Πριν το τέλος… το Θερμαστή από το Τζιμπουτί.
Το ωραίο φινάλε ήρθε «ομαδικά» με το σημαδιακό Κάνε λιγάκι υπομονή…
Συνομιλώντας με τον Γιάννη Κότσιρα εμβαθύναμε στην ουσία αλλά και τις «αφορμές» της Παραγγελιάς. Μας είπε χαρακτηριστικά: «Είναι τραγούδια που αγαπάμε αλλά πλέον δεν παρουσιάζονται συχνά στα μαγαζιά. Συνοψίζουν τα ακούσματα και τις προτιμήσεις μας απ’ την παιδική μας ηλικία μέχρι σήμερα. Γι’ αυτό και οι αφίσες της παράστασης αντικατοπτρίζουν αυτήν την λογική. Υπάρχουν βράδια που οι επιλογές του κοινού είναι αναμενόμενες και άλλα που κυριολεκτικά μας εκπλήσσουν. Εμείς τα παρουσιάζουμε όλα… κι αυτό εκτιμάται απ’ τον κόσμο που έρχεται και ξανάρχεται. Φαίνεται πως λειτουργεί δελεαστικά το γεγονός πως δεν υπάρχει αυτόματη τυποποίηση… ούτε εμμονές. Το κοινό παρά τα προβλήματα που αντιμετωπίζουμε θέλει να βγει και να διασκεδάσει. Είναι βαθιά ανάγκη στους καιρούς αυτούς… Απλώς πλέον, αναγκαστικά, κάνει με αυστηρά κριτήρια τις επιλογές του. Δεν ξέρουμε που θα μας βγάλει αυτό το δρομολόγιο όμως η ανταπόκριση που έχουμε μας δίνει χαρά και ώθηση να συνεχίζουμε. Είμαστε μια παρέα που απολαμβάνει όσα συμβαίνουν στην σκηνή και απλώνονται στο ακροατήριο. Όσον αφορά τα δισκογραφικά, δεν βιάζομαι, ακούω, δοκιμάζω, διαλέγω, ετοιμάζω, αλλά δίχως άγχος. Άλλωστε ο δίσκος μου με το Θάνο Μικρούτσικο θεωρώ πως δεν έχει κάνει ακόμη τον κύκλο του…»
Φωτογραφίες & video: Κίκα Α. Ρόκα
Κάποτε στα λαϊκά κέντρα οι παραγγελιές έδιναν και έπαιρναν. Μαζί και τα «παρατράγουδα» που κάποιες φορές ακολουθούσαν. Στις καλές στιγμές ο πελάτης διάλεγε το κομμάτι που επιθυμούσε να χορέψει, πρωτίστως, και σε δεύτερη μοίρα να αφιερώσει ή να ακούσει, και το έστελνε με μήνυμα αλλά και τα ανάλογα χαρτονομίσματα στο σερβιτόρο για να το μεταφέρει στην ορχήστρα. Ανάλογα με τα κυβικά και το εκτόπισμα του πελάτη η παραγγελιά έπαιρνε τη θέση της στο «μπλοκάκι» με τη σειρά χορού… Σήμερα είναι μετρημένα τα στέκια που εκτελούν παραγγελιές με αυτόν τον τρόπο και μόνο σε ορισμένα πανηγύρια επικρατούν τέτοιου τύπου καταστάσεις.
Μαχαιρίτσας, Κότσιρας & Βουλγαράκη
Δυο ακριβοί όμως πρωταγωνιστές, θεωρητικά της ροκ και έντεχνης σχολής, συνεπικουρούμενοι από μια νεότερη τραγουδοποιό, αποφάσισαν να επαναφέρουν το θεσμό στο σήμερα, σε μια πιο «σχηματοποιημένη» αλλά ιδιαίτερα ελκυστική εκδοχή που και το κοινό ιντριγκάρει και την γκάμα και τις δυνατότητες των ίδιων αναδεικνύει.
Πριν ξεκινήσει το πρόγραμμα, και κατά τη διάρκεια του πρώτου μέρους, σε κάθε τραπέζι στο Γυάλινο Μουσικό Θέατρο, απλώνεται ένα φυλλαδιάκι με τρεις κατηγορίες τραγουδιών, με κλίμακα απ’ το πιο «απαλό» στο πιο «λαϊκό». Η κάθε παρέα καλείται να επιλέξει τα αγαπημένα της, μέσα από αυτές, ενώ υπάρχει και μια τέταρτη, ελευθέρας επιλογής, όπου μπορεί να γράψει, δίχως περιορισμούς, το κομμάτι που λαχταρά.
Κάπως έτσι ο Μαχαιρίτσας τραγουδά: Απορώ, Μια καρδιά για σένανε, Θα με θυμηθείς και Δώσε μου φωτιά… με αφιέρωση στο Μητσάρα! Και μάλιστα με αφοπλιστικά πειστικό τρόπο.
Για τον Κότσιρα στιγμές σαν τα Ένα βράδυ που ‘βρεχε, Πριν χαθεί το όνειρό μας και Φίλε έλα απόψε που πονάω δεν θεωρούνται εκπλήξεις αφού στο παρελθόν έχει δώσει δείγματα της πλατιάς ευελιξίας του.
Δημιουργός και τραγουδιστής υψηλών απαιτήσεων και μακράς θητείας ο πρώτος, ερμηνευτής καθάριος, γυάλινος και άμεσος ο δεύτερος, σμίγουν όμορφα μελωδικά και ιδιοσυγκρασιακά. Λένε και τα δικά τους και τα πιο «κοντινά» τους και συνεχίζουν μια «ιστορία» που ξεκίνησε απ‘ το καλοκαίρι και δείχνει να έχει πολλά ακόμη χιλιόμετρα μπροστά της.
Το κοινό τους σεγοντάρει, μαζί και τη νεότερη Βουλγαράκη, σχεδόν απ’ την αρχή μέχρι και το τέλος του προγράμματος. Κάποιοι μάλιστα φέρνουν και τις βόλτες τους δίπλα στα τραπέζια, ενώ οι πιο τολμηροί, ανεβαίνουν και επί σκηνής.
Οι παρλάτες των πρωταγωνιστών πριν από τα τραγούδια και το «παιχνίδι» με το κοινό κάνει τη διαφορά. Ειδικά ο Μαχαιρίτσας λες και σου κάνει «ξενάγηση» στα χρόνια στο μαγικό κόσμο του τραγουδιού. Δεν κουράζει, ίσια ίσα. Λίγα λόγια και με νόημα, που λένε…
Δεμένη και «καλογυμνασμένη» η ομάδα των μουσικών: Άκης Κατσουπάκης (ενορχήστρωση, πιάνο), Άκης Αμπράζης (μπάσο), Κώστας Μιχαλός (κιθάρα), Φίλιππος Σπυρόπουλος (τύμπανα), Άκης Γαβαλάς (τύμπανα), Steve Tesser (κιθάρα… και ιταλικά!), Βαγγέλης Μαχαίρας (μπουζούκι). Μου άρεσε που ο τελευταίος, ωραίος σύγχρονος σολίστας, έδινε το ουσιαστικό παρών του, ακόμη και σε «γειτονιές» που θεωρούνται εκτός της προσβασιμότητάς του… Η καλλιτεχνική διεύθυνση του Γυάλινου Μουσικού Θεάτρου είναι του Άγγελου Σφακιανάκη.
Το Γυάλινο Μουσικό Θέατρο είναι μια ξεχωριστή αίθουσα με προδιαγραφές να φιλοξενήσει αντιστοίχως το «καλό» τραγούδι, τους συντελεστές και τους ακολουθητές του. Ήχος διαυγής αλλά όχι ενοχλητικός, καθίσματα άνετα σε σχέση με τον «μέσο όρο» και γενικότερη εξυπηρέτηση.
Τη βραδιά της Παρασκευής που μας πέρασε δεν έπεφτε «καρφίτσα», κυριαρχούσε ο ενθουσιασμός και η συγκίνηση. Σε αυτό συνετέλεσε και η εμφάνιση του Βασίλη Παπακωνσταντίνου που ανταποκρίθηκε στο κάλεσμα «πατέρας» που του απηύθυναν οι συντελεστές και τραγούδησε Πριν το τέλος… το Θερμαστή από το Τζιμπουτί.
Το ωραίο φινάλε ήρθε «ομαδικά» με το σημαδιακό Κάνε λιγάκι υπομονή…
Οι δηλώσεις του Γιάννη Κότσιρα
Συνομιλώντας με τον Γιάννη Κότσιρα εμβαθύναμε στην ουσία αλλά και τις «αφορμές» της Παραγγελιάς. Μας είπε χαρακτηριστικά: «Είναι τραγούδια που αγαπάμε αλλά πλέον δεν παρουσιάζονται συχνά στα μαγαζιά. Συνοψίζουν τα ακούσματα και τις προτιμήσεις μας απ’ την παιδική μας ηλικία μέχρι σήμερα. Γι’ αυτό και οι αφίσες της παράστασης αντικατοπτρίζουν αυτήν την λογική. Υπάρχουν βράδια που οι επιλογές του κοινού είναι αναμενόμενες και άλλα που κυριολεκτικά μας εκπλήσσουν. Εμείς τα παρουσιάζουμε όλα… κι αυτό εκτιμάται απ’ τον κόσμο που έρχεται και ξανάρχεται. Φαίνεται πως λειτουργεί δελεαστικά το γεγονός πως δεν υπάρχει αυτόματη τυποποίηση… ούτε εμμονές. Το κοινό παρά τα προβλήματα που αντιμετωπίζουμε θέλει να βγει και να διασκεδάσει. Είναι βαθιά ανάγκη στους καιρούς αυτούς… Απλώς πλέον, αναγκαστικά, κάνει με αυστηρά κριτήρια τις επιλογές του. Δεν ξέρουμε που θα μας βγάλει αυτό το δρομολόγιο όμως η ανταπόκριση που έχουμε μας δίνει χαρά και ώθηση να συνεχίζουμε. Είμαστε μια παρέα που απολαμβάνει όσα συμβαίνουν στην σκηνή και απλώνονται στο ακροατήριο. Όσον αφορά τα δισκογραφικά, δεν βιάζομαι, ακούω, δοκιμάζω, διαλέγω, ετοιμάζω, αλλά δίχως άγχος. Άλλωστε ο δίσκος μου με το Θάνο Μικρούτσικο θεωρώ πως δεν έχει κάνει ακόμη τον κύκλο του…»
Φωτογραφίες & video: Κίκα Α. Ρόκα
