Θυμάμαι το κόκκινο Polo (Volkswagen) της Νότας που μας πήγαινε στις συναυλίες τα πρώτα χρόνια της ενηλικίωσης. Στις συναυλίες πηγαίναμε από πιο νωρίς, αλλά το κόκκινο Polo ήταν ένα από τα πρώτα μεταφορικά μέσα που είχαμε ως παρέα από τότε που αρχίσαμε να θεωρούμαστε «μεγάλοι». Σε αυτό το ιστορικό αυτοκίνητο θυμάμαι ένα τραγούδι να παίζει στο repeat. Η τραγουδίστριά του δεν ήταν και τόσο γνωστή, ωστόσο «ακουγόταν» εξαιρετική. Η Νότα, δε, επέμενε (και είχε δίκιο) ότι η Γιώτα Νέγκα (αυτή ήταν η τραγουδίστρια) θα αφήσει ιστορία. Το τραγούδι δεν ήταν άλλο από το «Με τα μάτια κλειστά» του Παναγιώτη Καλαντζόπουλου. Πέρασαν 17 - 18 χρόνια (ίσως και περισσότερα) από εκείνο το εμμονικό repeat, η Νότα δικαιώθηκε και η Γιώτα Νέγκα ανέβηκε στη σκηνή της Τεχνόπολης για μια επετειακή συναυλία. Για μια συναυλία - γιορτή και αναγνώριση της έως τώρα πορείας και προσφοράς της στο τραγούδι.
Την περασμένη Παρασκευή (9/6), παρόντες στο πλευρό της Νέγκα και οι άνθρωποι που την συντρόφευσαν προικίζοντάς την με τραγούδια ξεχωριστά: ο Παναγιώτης Καλαντζόπουλος στα πρώτα της βήματα, ο Βαγγέλης Κορακάκης, ο Κώστας Λειβαδάς αργότερα, ο Σταμάτης Κραουνάκης πιο μετά και, τέλος, ο Θέμης Καραμουρατίδης. Όλοι τους «υπεύθυνοι» για τον «εξοπλισμό» της Γιώτα Νέγκα με ένα ρεπερτόριο ιδιαίτερο που, μέρα με τη μέρα, κερδίζει έδαφος και ακροατήριο, καθιστώντας την ερμηνεύτριά του πρωταγωνιστική φιγούρα στα λαϊκά μονοπάτια του ελληνικού τραγουδιού. Η Νέγκα, από τη μεριά της, φροντίζει να διατηρείται η αλυσίδα των σπουδαίων γυναικείων φωνών με προσεκτικά προσωπικά βήματα, μεράκι και πάθος για το τραγούδι και μια διακριτική και σεμνή παρουσία στο χώρο. Χωρίς πολλά - πολλά, αλλά με συνεχή δουλειά και προσήλωση αφήνει το στίγμα της στο λαϊκό μας τραγούδι (σύγχρονο -με νέα τραγούδια, αλλά και παλαιότερο- με χαρακτηριστικές ερμηνείες στο καθαγιασμένο ρεπερτόριο).
Ίσως, η αναγνώρισή της να μην είναι εφάμιλλη του ταλέντου και της προσφοράς της ακόμα, παρότι η παρουσία 2.000 θεατών στην συναυλία της μάλλον το αντίθετο δείχνει, ωστόσο, για μένα προσωπικά, η Γιώτα Νέγκα πράττει πολύ καλά που δεν βιάζεται. Κάθε μέρα προσθέτει ένα μικρό λιθαράκι στον προσωπικό τραγουδιστικό της μύθο και κάθε μέρα κερδίζει έδαφος με τη στάση και το χαρακτήρα της. Από την παρουσία της στη σκηνή, τις τεχνικές της αρετές και το συναίσθημα που βγάζει, μέχρι την ντροπαλή της επικοινωνία με το κοινό, η Νέγκα πείθει και τον πιο δυσκολόπιστο.
Η συναυλία περιλάμβανε μερικές από τις σημαντικότερες προσωπικές στιγμές της στη δισκογραφία, καθώς και αγαπημένα λαϊκά τραγούδια του παρελθόντος που η Νέγκα τραγουδά σα να κυλούν στις φλέβες της: από το «Κάπου νυχτώνει» του Σταύρου Κουγιουμτζή (το πρώτο τραγούδι που έμαθε να λέει - όπως εκμυστηρεύτηκε από μικροφώνου), μέχρι το πρόσφατο «Σερί» (μουσική: Θέμης Καραμουρατίδης - στίχοι: Οδυσσέας Ιωάννου) και από το «Θα κλείσω τα μάτια» (μουσική - στίχοι: Άκης Πάνου) στο «Έχω άνθρωπο» (μουσική: Κώστας Λειβαδάς - στίχοι: Θοδωρής Γκόνης), το δικό μου προσωπικό highlight ανατριχίλας και συγκίνησης της βραδιάς.
Ευχολόγια και υπερθετικοί βαθμοί δεν χωρούν στο παρόν κείμενο. Η Γιώτα Νέγκα ξέρει το δρόμο και τον βαδίζει ήδη. Μαζί της κι εμείς οι τυχεροί ακροατές της και όλοι όσοι αγαπούν πραγματικά το λαϊκό τραγούδι. Καλοτάξιδη.
Φωτογραφίες: Δημήτρης Διολής
Την περασμένη Παρασκευή (9/6), παρόντες στο πλευρό της Νέγκα και οι άνθρωποι που την συντρόφευσαν προικίζοντάς την με τραγούδια ξεχωριστά: ο Παναγιώτης Καλαντζόπουλος στα πρώτα της βήματα, ο Βαγγέλης Κορακάκης, ο Κώστας Λειβαδάς αργότερα, ο Σταμάτης Κραουνάκης πιο μετά και, τέλος, ο Θέμης Καραμουρατίδης. Όλοι τους «υπεύθυνοι» για τον «εξοπλισμό» της Γιώτα Νέγκα με ένα ρεπερτόριο ιδιαίτερο που, μέρα με τη μέρα, κερδίζει έδαφος και ακροατήριο, καθιστώντας την ερμηνεύτριά του πρωταγωνιστική φιγούρα στα λαϊκά μονοπάτια του ελληνικού τραγουδιού. Η Νέγκα, από τη μεριά της, φροντίζει να διατηρείται η αλυσίδα των σπουδαίων γυναικείων φωνών με προσεκτικά προσωπικά βήματα, μεράκι και πάθος για το τραγούδι και μια διακριτική και σεμνή παρουσία στο χώρο. Χωρίς πολλά - πολλά, αλλά με συνεχή δουλειά και προσήλωση αφήνει το στίγμα της στο λαϊκό μας τραγούδι (σύγχρονο -με νέα τραγούδια, αλλά και παλαιότερο- με χαρακτηριστικές ερμηνείες στο καθαγιασμένο ρεπερτόριο).
Ίσως, η αναγνώρισή της να μην είναι εφάμιλλη του ταλέντου και της προσφοράς της ακόμα, παρότι η παρουσία 2.000 θεατών στην συναυλία της μάλλον το αντίθετο δείχνει, ωστόσο, για μένα προσωπικά, η Γιώτα Νέγκα πράττει πολύ καλά που δεν βιάζεται. Κάθε μέρα προσθέτει ένα μικρό λιθαράκι στον προσωπικό τραγουδιστικό της μύθο και κάθε μέρα κερδίζει έδαφος με τη στάση και το χαρακτήρα της. Από την παρουσία της στη σκηνή, τις τεχνικές της αρετές και το συναίσθημα που βγάζει, μέχρι την ντροπαλή της επικοινωνία με το κοινό, η Νέγκα πείθει και τον πιο δυσκολόπιστο.
Η συναυλία περιλάμβανε μερικές από τις σημαντικότερες προσωπικές στιγμές της στη δισκογραφία, καθώς και αγαπημένα λαϊκά τραγούδια του παρελθόντος που η Νέγκα τραγουδά σα να κυλούν στις φλέβες της: από το «Κάπου νυχτώνει» του Σταύρου Κουγιουμτζή (το πρώτο τραγούδι που έμαθε να λέει - όπως εκμυστηρεύτηκε από μικροφώνου), μέχρι το πρόσφατο «Σερί» (μουσική: Θέμης Καραμουρατίδης - στίχοι: Οδυσσέας Ιωάννου) και από το «Θα κλείσω τα μάτια» (μουσική - στίχοι: Άκης Πάνου) στο «Έχω άνθρωπο» (μουσική: Κώστας Λειβαδάς - στίχοι: Θοδωρής Γκόνης), το δικό μου προσωπικό highlight ανατριχίλας και συγκίνησης της βραδιάς.
Ευχολόγια και υπερθετικοί βαθμοί δεν χωρούν στο παρόν κείμενο. Η Γιώτα Νέγκα ξέρει το δρόμο και τον βαδίζει ήδη. Μαζί της κι εμείς οι τυχεροί ακροατές της και όλοι όσοι αγαπούν πραγματικά το λαϊκό τραγούδι. Καλοτάξιδη.
Φωτογραφίες: Δημήτρης Διολής
