ντουετάρισε με το Μίλτο Πασχαλίδη, συνδιαλέχτηκε με τους φίλους παρευρισκόμενους καλλιτέχνες, πήρε πάσες από τις «παραγγελιές» του κοινού, αστειεύτηκε με την ημέρα: «Τσικνοπέμπτη… κι αντί να πάτε σε καμιά ταβέρνα ήρθατε εδώ… Και δεν έχουμε και σουβλάκια».
Αλλά πάνω απ’ όλα «κέρασε» απλόχερα την μαστοριά και την αλήθεια του με τραγούδια.
Όλα αυτά στη βραδιά «προπομπό» των εμφανίσεών του στην Ακτή Πειραιώς, που αν θέλετε να τις παρακολουθήσετε… τρέξτε να προλάβετε, αν προλάβετε (ενημερωθείτε ΕΔΩ).
Είχα καιρό να τον απολαύσω από κοντά… και εντυπωσιάστηκα από καρδιάς με το μέστωμά του. Πατάει στα 35 και συνεχίζει την ίδια σταθερή στράτα του δίχως παρατυπίες και λοξοδρομήσεις. Χωρίς το άγχος και την «ανάγκη» των τερτιπιών της επικαιρότητας. «Χίλια καλώς εσμίξαμε» όπως και ο ολοκαίνουργιος ζωντανά ηχογραφημένος δίσκος του (διάβασε ΕΔΩ).
Το «γιατί» ο Γιάννης Χαρούλης έχει κάνει τη διαφορά όλα αυτά τα χρόνια καθώς και τις εντυπώσεις μου από την πρώτη παρουσία στου στο Λυκαβηττό το 2002 μπορείτε να τα διαβάσετε ΕΔΩ.
Αυτό που θέλω να προσθέσω είναι ότι για να λειτουργείς ως ήρεμη δύναμη σε έναν χώρο που μοιάζει με λεπτό σκοινί στον αέρα, δίχως η ρότα που ενώνει τις άκρες του να είναι ξεκάθαρη, χρειάζεται ψυχή, αυτογνωσία, αυτοσυγκράτηση, εκλεκτικότητα, γνώση, μεράκι αληθινό κι όχι μωροφιλόδοξο. Είμαι βέβαιος πως δεν είναι μακριά η στιγμή που το κατάλληλο σμίξιμο, αλλά και η ίδια πιστή διαδρομή θα τον φέρουν σε θέση να αγκαλιαστεί ακόμα και από εκείνους που αγνοούν τον πλούτο, την ειλικρίνεια και τα χαρίσματά του.
Άλλωστε, αν τον παρακολουθήσεις εν ώρα δράσης στη σκηνή, βλέπεις να ξεχειλίζει κάθε του «πάτημα» απ’ τον «συγκρατημένο», αλλά «τιγκαρισμένο» δυναμισμό του, την βαθιά αισθαντικότητά του, την απαιτητική γοητεία των επιλογών του, την αφτιασίδωτη εκφραστικότητά του στις ερμηνείες.
Κοντά του μια μπάντα που ξεχειλίζει από ενέργεια, φρεσκάδα και όρεξη για μουσική σε άμεση και «γεμάτη» επικοινωνία μαζί του. Πραγματικοί συμπρωταγωνιστές…
Το «φοβισμένο» που δεν έβαζε στο στόμα του εδώ και χρόνια, κι ας το ερμήνευε σχεδόν κάθε βραδιά στα ξεκινήματά του είναι «Το πολλαπλό σου είδωλο» του Αργύρη Μπακιρτζή… Η αφιέρωση αγάπης το «Μπαλκόνι» του Γιάννη Γλέζου σε ποίηση Λόρκα και ελεύθερη απόδοση του Λευτέρη Παπαδόπουλου, ο οποίος ήταν παρών στην «πρώτη» του Χαρούλη στην Ακτή! Η «τιμή» στη Φαραντούρη «Την πόρτα ανοίγω το βράδυ» σε μουσική Θεοδωράκη και ποίηση Λειβαδίτη. Με το Μίλτο το video «τα λέει» όλα.
Η παραγγελιά «Εγείραν τα κλωνάρια μου» του «δάσκαλου» Μουντάκη. Αγαπημένο πολλών, και δικό μου, και του Χαρούλη που το «κέντησε». Και μάλιστα τις στιγμές που τα δικά του «θεριεύουν και φουντώνουν».
Video & phοtos: Κίκα Α. Ρόκα
Αλλά πάνω απ’ όλα «κέρασε» απλόχερα την μαστοριά και την αλήθεια του με τραγούδια.
Όλα αυτά στη βραδιά «προπομπό» των εμφανίσεών του στην Ακτή Πειραιώς, που αν θέλετε να τις παρακολουθήσετε… τρέξτε να προλάβετε, αν προλάβετε (ενημερωθείτε ΕΔΩ).
Είχα καιρό να τον απολαύσω από κοντά… και εντυπωσιάστηκα από καρδιάς με το μέστωμά του. Πατάει στα 35 και συνεχίζει την ίδια σταθερή στράτα του δίχως παρατυπίες και λοξοδρομήσεις. Χωρίς το άγχος και την «ανάγκη» των τερτιπιών της επικαιρότητας. «Χίλια καλώς εσμίξαμε» όπως και ο ολοκαίνουργιος ζωντανά ηχογραφημένος δίσκος του (διάβασε ΕΔΩ).
Το «γιατί» ο Γιάννης Χαρούλης έχει κάνει τη διαφορά όλα αυτά τα χρόνια καθώς και τις εντυπώσεις μου από την πρώτη παρουσία στου στο Λυκαβηττό το 2002 μπορείτε να τα διαβάσετε ΕΔΩ.
Αυτό που θέλω να προσθέσω είναι ότι για να λειτουργείς ως ήρεμη δύναμη σε έναν χώρο που μοιάζει με λεπτό σκοινί στον αέρα, δίχως η ρότα που ενώνει τις άκρες του να είναι ξεκάθαρη, χρειάζεται ψυχή, αυτογνωσία, αυτοσυγκράτηση, εκλεκτικότητα, γνώση, μεράκι αληθινό κι όχι μωροφιλόδοξο. Είμαι βέβαιος πως δεν είναι μακριά η στιγμή που το κατάλληλο σμίξιμο, αλλά και η ίδια πιστή διαδρομή θα τον φέρουν σε θέση να αγκαλιαστεί ακόμα και από εκείνους που αγνοούν τον πλούτο, την ειλικρίνεια και τα χαρίσματά του.
Άλλωστε, αν τον παρακολουθήσεις εν ώρα δράσης στη σκηνή, βλέπεις να ξεχειλίζει κάθε του «πάτημα» απ’ τον «συγκρατημένο», αλλά «τιγκαρισμένο» δυναμισμό του, την βαθιά αισθαντικότητά του, την απαιτητική γοητεία των επιλογών του, την αφτιασίδωτη εκφραστικότητά του στις ερμηνείες.
Κοντά του μια μπάντα που ξεχειλίζει από ενέργεια, φρεσκάδα και όρεξη για μουσική σε άμεση και «γεμάτη» επικοινωνία μαζί του. Πραγματικοί συμπρωταγωνιστές…
Το «φοβισμένο» που δεν έβαζε στο στόμα του εδώ και χρόνια, κι ας το ερμήνευε σχεδόν κάθε βραδιά στα ξεκινήματά του είναι «Το πολλαπλό σου είδωλο» του Αργύρη Μπακιρτζή… Η αφιέρωση αγάπης το «Μπαλκόνι» του Γιάννη Γλέζου σε ποίηση Λόρκα και ελεύθερη απόδοση του Λευτέρη Παπαδόπουλου, ο οποίος ήταν παρών στην «πρώτη» του Χαρούλη στην Ακτή! Η «τιμή» στη Φαραντούρη «Την πόρτα ανοίγω το βράδυ» σε μουσική Θεοδωράκη και ποίηση Λειβαδίτη. Με το Μίλτο το video «τα λέει» όλα.
Η παραγγελιά «Εγείραν τα κλωνάρια μου» του «δάσκαλου» Μουντάκη. Αγαπημένο πολλών, και δικό μου, και του Χαρούλη που το «κέντησε». Και μάλιστα τις στιγμές που τα δικά του «θεριεύουν και φουντώνουν».
Video & phοtos: Κίκα Α. Ρόκα
