Στο «Σταυρό του Νότου» λοιπόν, στον οποίο κυριολεκτικά δεν έπεφτε καρφίτσα, το πρόγραμμα ξεκίνησε με δυο ορχηστρικά κομμάτια, για να συνεχισθεί με επιλογές από τη δισκογραφία της ορχήστρας από τους δυο νέους ερμηνευτές.
Αναλυτικότερα:
Εμβατήριο Σμύρνης (Οργανικό)
Σουλτανί Γεγκιάχ (Οργανικό)
Όταν πέφτει το βράδυ
Κερύνεια
Is oria mu
Τριανταφυλλάκι (τραγούδι: Απόστολος Βαλαρούτσος)
Τακ τίκι τακ
Δεν σε θέλω πια
Καροτσέρης
Μανταλένα
Αερόπλανο θα πάρω
Θάλασσα λυπήσου
Καρδιοκλέφτρα
Σουίτα Αρμενίας (Οργανικό)
Στο σημείο αυτό στη σκηνή ανέβηκε ο Γιώργος Νταλάρας που ξεσήκωσε το κοινό με επιλογές και ερμηνείες, όπως:
Μόλις βραδιάσει
Μάτια μου
Δάκρυ στο γυαλί
Χαϊδάρι
Μοιρολόι (Ζυλφί Λιβανελί-Λευτέρη Παπαδόπουλου)
Κάπου εδώ ο Νταλάρας αποχώρησε για λίγα λεπτά, ενώ ο Ανδρέας Κατσιγιάννης, χαριτολογώντας, κάλεσε στη σκηνή ένα σημαντικό τραγουδοποιό, για να επαναφέρει τον Νταλάρα, που ερμήνευσε τρεις δικές του συνθέσεις. Το «Φτερωτό μου τραγουδάκι» σε στίχους Κώστα Φασουλά, που είχε πρωτοπεί η Ελένη Τσαλιγοπούλου το 1998, το «Τι το θέλεις», ένα ωραίο ανέκδοτο ζεϊμπέκικο σε στίχους του Λάζαρου Ανδρέου, ο οποίος δεν βρίσκεται πλέον στη ζωή και τη μπαλάντα «Τα τραγούδια που ‘χω γράψει», που πρωτοτραγούδησε ο Χρήστος Θηβαίος στο δίσκο αφιέρωμα στο Μάνο Ελευθερίου «Πάντα κάτι μένει». Ακολούθησε το ολόφρεσκο ζεϊμπέκικο «Φεύγουν τα τραγούδια» σε μουσική Μιχάλη Τερζή και στίχους Ηλία Κατσούλη, από τον ομώνυμο δίσκο της σειράς «Άξιος λόγος» αφιέρωμα στον Ηλία Κατσούλη, ενώ στη συνέχεια ο Γιώργος Νταλάρας αφιέρωσε στη Θεσσαλονίκη και τους ανθρώπους της, το «Εδώ δεν είναι Σαλονίκη, δεν είναι εδώ Καλαμαριά» του Χρήστου Νικολόπουλου και του Λευτέρη Χαψιάδη, από τον «Τραγουδιστή» του 1983. Συνεχίζοντας διάλεξε το «Άνοιξα το συρτάρι μου» σε μουσική και πάλι του Νικολόπουλου και στίχους του Μάνου Ελευθερίου από τον ίδιο δίσκο. Και πρέπει να σημειώσω, πως η αποδοχή που είχαν από το κοινό, τόσο αυτά τα δυο τραγούδια του Νικολόπουλου, όσο και όλα τα προηγούμενα, τα οποία δεν αποτελούν τις συχνότερες επιλογές του τραγουδιστή (το «Εδώ δεν είναι Σαλονίκη» είχα να το ακούσω ζωντανά από το 1985), θα έλεγα πως ήταν ένα ηχηρό μήνυμα, για το τι θέλει τελικά να ακούσει ο κόσμος απ’ αυτόν, τουλάχιστον στις εμφανίσεις του, που δεν έχουν ενιαίο και συγκεκριμένο θέμα. Ο Νταλάρας έκλεισε το πρόγραμμά του με τα «Παραπονιάρικό μου» και «Άλλα μου λεν τα μάτια σου», για να ακολουθήσει ένα μικρό διάλειμμα…
Στο δεύτερο μέρος συνέχισαν ο Θοδωρής Μέρμηγκας με την Ανατολή Μαργιόλα με τα:
Καρδιά πληγωμένη
Τα λιμάνια
Μπαρμπαγιαννακάκης
Ο δερβίσης και η Άννα
Ελενίτσα
Βάλε με στην αγκαλιά σου
Τι σου λέει η μάνα σου
Χόρες (οργανικό)
Σ’ αυτό το σημείο ο Ανδρέας Κατσιγιάννης κάλεσε στη σκηνή τον Μπάμπη Τσέρτο, ο οποίος ήταν παρών στο μαγαζί, για να τραγουδήσει, άψογα όπως πάντα, τα «Πίνω και μεθώ», «Φοβάμαι μη σε χάσω» και «Μόρτισσα Σμυρνιά» ενώ στη συνέχεια μετά από επίμονη απαίτηση του κοινού ο Παναγιώτης Λάλεζας, κι αυτός εκτός προγράμματος, άφησε άφωνους τους ακροατές με τον «Μανέ της καληνυχτιάς» και το «Να ’σαν τα νιάτα δυο φορές», παραγγελιά των μερακλήδων της βραδιάς…
Η βραδιά τέλειωσε γύρω στις 2 τα ξημερώματα με τον «Καϊξή» και το δεύτερο μέρος από το οργανικό «Σουλτανί Γεγκιάχ»…
Κλείνω με μια φράση που είπε προχθές ο Νταλάρας, με την οποία συντάσσομαι και συμφωνώ απόλυτα, γιατί πιστεύω πως το μέλλον του τραγουδιού, πολύ περισσότερο στη σημερινή εποχή και κοινωνική κατάσταση, βρίσκεται εκεί… Στους μικρούς, ζεστούς και ανθρώπινους χώρους*, με προσιτές τιμές και τέτοια απρόβλεπτα προγράμματα…
Είπε λοιπόν ο Γιώργος: «Είχα ξεχάσει πώς είναι οι μικροί χώροι και μάλλον, αν έρθω λίγες φορές ακόμη, θα μου αρέσει!...»
*Moναδική παραφωνία, ένα σκαλοπάτι στα πίσω τραπέζια του μαγαζιού, το οποίο έγινε αιτία για να πέσουν τρία τουλάχιστον άτομα, ένα εκ των οποίων τραυματίσθηκε σοβαρά με αποτέλεσμα να αποχωρήσει πριν από την έναρξη του προγράμματος.
Φωτογραφίες: Ανδρέας Τσάπαλος
