Αλήθεια, τώρα, μπορώ να γράψω κριτική για μια τέτοια συναυλία; Έχει σημασία;
Βρισκόμαστε στο 2018, έπειτα από δύο παγκόσμιους πολέμους, και υπάρχουν άνθρωποι που δεν έχουν φωνή. Δεν έχουν φωνή, μάλιστα, γιατί τους την πνίγουν άλλοι άνθρωποι που «φωνάζουν» πιο δυνατά, άλλοι άνθρωποι που ασκούν ποικιλίες της βίας για να «φιμώσουν» την διαφορετικότητα. Βρισκόμαστε στο 2018 και έχουμε ακόμα πατρίδες, θρησκείες, σύνορα, χρώματα, φυλές, σεξουαλικές προτιμήσεις και άλλους περιοριστικούς και διαχωριστικούς χαρακτηρισμούς. Κατά τα άλλα, είμαστε έλλογα όντα. Τα μόνα. Να μην ξέρεις να γελάσεις ή να κλάψεις.
Αλήθεια, τώρα, τι θέλεις να σου γράψω για τη χθεσινοβραδυνή συναυλία στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών;
Ήταν μια συναυλία για την υποστήριξη της Διεθνούς Αμνηστίας, η οποία με τη σειρά της υποστηρίζει όσους δεν έχουν φωνή, όσους δεν απολαμβάνουν ούτε τα αυτονόητα.
Γέμισε το Μέγαρο. Αλλά πώς γέμισε και γιατί; Γέμισε και η σκηνή σε μια πολυσυλλεκτική συναυλία με τα γνώριμα χαρακτηριστικά αυτού του είδους: περίσσιο συναίσθημα, λιγοστές πρόβες, αλλοπρόσαλλες επιλογές ρεπερτορίου, session - «υπηρεσιακούς» μουσικούς. Καθόλου δε με πείραξε τίποτα από όλα αυτά. Το δικό μου μυαλό, όλο το βράδυ, γύριζε στο σκοπό. 7.000.000 μέλη αριθμεί η Διεθνής Αμνηστία σε όλο τον κόσμο. Ένας στους χίλιους, περίπου, κι όπως είπε από μικροφώνου και ο Γιώργος Νταλάρας: να το σκεφτούμε λίγο αυτό. Δεν είναι ικανοποιητικό ποσοστό.
Βρισκόμαστε στο 2018 (και σε λίγες μέρες στο 2019) και σε πολλές γωνιές του πλανήτη, αλλά και σε πολλές γωνιές της γειτονιάς μας (να μην πω του σπιτιού μας) διακυβεύονται τα ανθρώπινα δικαιώματα. Ρατσιστικές, φασιστικές και εκφοβιστικές συμπεριφορές διέπουν όλες τις σχέσεις και όλες τις πτυχές της καθημερινότητάς μας.
Πώς είπατε; Βοήθησε η χθεσινή συναυλία; Μπορεί το τραγούδι να αφυπνίσει; Θα εγγραφούν νέα μέλη μετά το «Τίποτα δεν πάει χαμένο» (μουσική: Μάνος Λοΐζος - στίχοι: Μανώλης Ρασούλης) ή τα «Παραπονεμένα λόγια» (μουσική: Γιάννης Μαρκόπουλος - στίχοι: Μάνος Ελευθερίου) που ακούστηκαν χθες; Μήπως ζητάμε πολλά από το έρμο το τραγούδι μας;
Αναρωτιέμαι πόσοι άνθρωποι πήγαν στη συναυλία, τελικά, για να υποστηρίξουν τη Διεθνή Αμνηστία και πόσοι απλώς για να ακούσουν τον αγαπημένο τους καλλιτέχνη. Αναρωτιέμαι, επίσης, πόσοι από τους ίδιους τους καλλιτέχνες είναι μέλη της Διεθνούς Αμνηστίας, υποστηρίζοντας έτσι και ουσιαστικά (πέραν του τραγουδίσματός τους) την οργάνωση. Αναρωτιέμαι πόσοι συνάδελφοι δημοσιογράφοι πλήρωσαν εισιτήριο και πόσοι αναζήτησαν προσκλήσεις (από εκείνους που θα μπορούσαν να έχουν πληρώσει εισιτήριο).
Δεν ξέρω. Το μόνο που ξέρω στα σίγουρα είναι ότι συμπλήρωσα τη φόρμα που βρήκα στο site της οργάνωσης, για να γίνω μέλος της, αμέσως μόλις γύρισα στο σπίτι μου. Δεν το αναφέρω ως ανδραγάθημα. Το γράφω απλώς μήπως και παρακινηθεί και κανένας από τους αναγνώστες να πράξει το ίδιο. Το γράφω και γιατί έχω ανάγκη να πιστεύω ότι χάρη στα τραγούδια το αποφάσισα (ή το θυμήθηκα).
Βρισκόμαστε στο 2018, έπειτα από δύο παγκόσμιους πολέμους, και υπάρχουν άνθρωποι που δεν έχουν φωνή. Δεν έχουν φωνή, μάλιστα, γιατί τους την πνίγουν άλλοι άνθρωποι που «φωνάζουν» πιο δυνατά, άλλοι άνθρωποι που ασκούν ποικιλίες της βίας για να «φιμώσουν» την διαφορετικότητα. Βρισκόμαστε στο 2018 και έχουμε ακόμα πατρίδες, θρησκείες, σύνορα, χρώματα, φυλές, σεξουαλικές προτιμήσεις και άλλους περιοριστικούς και διαχωριστικούς χαρακτηρισμούς. Κατά τα άλλα, είμαστε έλλογα όντα. Τα μόνα. Να μην ξέρεις να γελάσεις ή να κλάψεις.
Αλήθεια, τώρα, τι θέλεις να σου γράψω για τη χθεσινοβραδυνή συναυλία στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών;
Ήταν μια συναυλία για την υποστήριξη της Διεθνούς Αμνηστίας, η οποία με τη σειρά της υποστηρίζει όσους δεν έχουν φωνή, όσους δεν απολαμβάνουν ούτε τα αυτονόητα.
Γέμισε το Μέγαρο. Αλλά πώς γέμισε και γιατί; Γέμισε και η σκηνή σε μια πολυσυλλεκτική συναυλία με τα γνώριμα χαρακτηριστικά αυτού του είδους: περίσσιο συναίσθημα, λιγοστές πρόβες, αλλοπρόσαλλες επιλογές ρεπερτορίου, session - «υπηρεσιακούς» μουσικούς. Καθόλου δε με πείραξε τίποτα από όλα αυτά. Το δικό μου μυαλό, όλο το βράδυ, γύριζε στο σκοπό. 7.000.000 μέλη αριθμεί η Διεθνής Αμνηστία σε όλο τον κόσμο. Ένας στους χίλιους, περίπου, κι όπως είπε από μικροφώνου και ο Γιώργος Νταλάρας: να το σκεφτούμε λίγο αυτό. Δεν είναι ικανοποιητικό ποσοστό.
Βρισκόμαστε στο 2018 (και σε λίγες μέρες στο 2019) και σε πολλές γωνιές του πλανήτη, αλλά και σε πολλές γωνιές της γειτονιάς μας (να μην πω του σπιτιού μας) διακυβεύονται τα ανθρώπινα δικαιώματα. Ρατσιστικές, φασιστικές και εκφοβιστικές συμπεριφορές διέπουν όλες τις σχέσεις και όλες τις πτυχές της καθημερινότητάς μας.
Πώς είπατε; Βοήθησε η χθεσινή συναυλία; Μπορεί το τραγούδι να αφυπνίσει; Θα εγγραφούν νέα μέλη μετά το «Τίποτα δεν πάει χαμένο» (μουσική: Μάνος Λοΐζος - στίχοι: Μανώλης Ρασούλης) ή τα «Παραπονεμένα λόγια» (μουσική: Γιάννης Μαρκόπουλος - στίχοι: Μάνος Ελευθερίου) που ακούστηκαν χθες; Μήπως ζητάμε πολλά από το έρμο το τραγούδι μας;
Αναρωτιέμαι πόσοι άνθρωποι πήγαν στη συναυλία, τελικά, για να υποστηρίξουν τη Διεθνή Αμνηστία και πόσοι απλώς για να ακούσουν τον αγαπημένο τους καλλιτέχνη. Αναρωτιέμαι, επίσης, πόσοι από τους ίδιους τους καλλιτέχνες είναι μέλη της Διεθνούς Αμνηστίας, υποστηρίζοντας έτσι και ουσιαστικά (πέραν του τραγουδίσματός τους) την οργάνωση. Αναρωτιέμαι πόσοι συνάδελφοι δημοσιογράφοι πλήρωσαν εισιτήριο και πόσοι αναζήτησαν προσκλήσεις (από εκείνους που θα μπορούσαν να έχουν πληρώσει εισιτήριο).
Δεν ξέρω. Το μόνο που ξέρω στα σίγουρα είναι ότι συμπλήρωσα τη φόρμα που βρήκα στο site της οργάνωσης, για να γίνω μέλος της, αμέσως μόλις γύρισα στο σπίτι μου. Δεν το αναφέρω ως ανδραγάθημα. Το γράφω απλώς μήπως και παρακινηθεί και κανένας από τους αναγνώστες να πράξει το ίδιο. Το γράφω και γιατί έχω ανάγκη να πιστεύω ότι χάρη στα τραγούδια το αποφάσισα (ή το θυμήθηκα).
