Οι προακροάσεις και οι μαζώξεις σε στούντιο και γραφεία δισκογραφικών εταιρειών είναι, επί της ουσίας, αφορμές για δημοσιότητα. Αυτό το βασικό σκοπό εξυπηρετούν, αλλά καμιά φορά βγαίνουν και ωραίες ιστορίες γύρω από τα τραγούδια ή ατάκες σημαντικές, ενώ κοσμούνται ενίοτε και από παρουσίες ξεχωριστές. Κάπως έτσι ήταν και η προακρόαση του καινούργιου δίσκου του Γιώργου Νταλάρα στο στούντιο Odeon. Τίτλος του δίσκου το δίλημμα «Έρωτας ή τίποτα». Οι μουσικές ανήκουν εξ ολοκλήρου στον διακριτικό και ευγενή Γιώργο Καζαντζή και τους στίχους μοιράζονται οι: Μάνος Ελευθερίου, Γιώργος Ανδρέου, Ελένη Φωτάκη, Ιωάννης Πανουτσόπουλος και Ναντίνα Κυριαζή. Άπαντες οι συντελεστές παρόντες και υπομονετικοί απέναντι από το πλήθος των δημοσιογράφων. Επίσης, ντροπαλοί, μιας και αυτό το πάνελ ήταν αμήχανο καθώς έστεκε απέναντι από τους εκπροσώπους του τύπου την ώρα που ακούγονταν τα τραγούδια. Ο Γιώργος Νταλάρας βρήκε τρόπο να «σωθεί» καθήμενος ανάμεσα στους δημοσιογράφους.
Ακούσαμε, λοιπόν, μια φορά ολόκληρο το δίσκο με την προσήλωση που διέθετε ο καθένας μέσα στο στούντιο Odeon ανάμεσα σε ψιθύρους, φωτογραφικά κλικ και ένα μικρό στριμωξίδι. Προφανώς δεν θα σας πω τίποτα ουσιαστικό σε αυτή τη φάση και με μία μόνη ακρόαση στο ενεργητικό μου (αν και αυτό είναι λιγουλάκι ψέμα - δεδομένης της αγάπης μου για το «θείο» έχω ήδη «ξεκλέψει» μια ακόμη ακρόαση καθώς γράφω αυτές τις γραμμές). Δεν χωρά αμφιβολία ότι μιλάμε για καλά τραγούδια. Οι υπογραφές τους από μόνες τους θα ήταν αρκετές για να χαρακτηριστούν τέτοια. Ωστόσο, για μένα δύο στιγμές είχαν μεγάλο ενδιαφέρον στη χθεσινή προακρόαση.
Στο δίσκο ερμηνευτικά συμμετέχει σε ένα τραγούδι η Φωτεινή Βελεσιώτου (Ένα Γράμμα - σε στίχους Ιωάννη Πανουτσόπουλου). Το τραγούδι αυτό μοιάζει βιογραφικό του Γιώργου Νταλάρα καθώς πραγματεύεται τη σχέση του με τους γονείς του. Ρωτήθηκε εύστοχα, λοιπόν, από τον έμπειρο συνάδελφο Φώτη Απέργη ο Νταλάρας γιατί δεν το τραγούδησε εκείνος. Και η απάντηση ήταν αφοπλιστικά ειλικρινής: «λιποψύχησα» αναφώνησε. Και στο άκουσμα της απάντησης αυτής, προσωπικά, ένιωσα ότι ζήσαμε μια σπουδαία στιγμή. Μια στιγμή που φανερώνει - σε όσους μπορούν να γνωρίζουν λίγο παραπάνω - ποιος είναι πραγματικά αυτός ο άνθρωπος. Αυτός ο καλλιτέχνης που επαναλάμβανε διαρκώς ότι οι δημιουργοί είναι σημαντικότεροι από τους τραγουδιστές. Και ότι οι τραγουδιστές οφείλουν να βάζουν τα δυνατά τους προκειμένου να επιτυγχάνουν το ρόλο που τους αναθέτουν οι δημιουργοί. Και ότι η φωνή είναι το δυσκολότερο μουσικό όργανο.
Τον θαυμάζω το Νταλάρα. Το θείο. Γιατί έχει ακόμα αναμμένη μέσα του τη φλόγα και -ας μου επιτραπεί ο όρος- την «καύλα» για τη μουσική και το τραγούδι. Και όχι αφ’ υψηλού. Σαν ίσος προς ίσον με όλους τους «διπλανούς» του, με όλους τους συμμαθητές του. Κι αυτό τον κάνει έφηβο. Κι αυτό τον κάνει ευτυχισμένο.
Για τα τραγούδια και το δίσκο, θα πούμε περισσότερα προσεχώς. Μετά την προσεκτική και λεπτομερή ακρόασή τους. Και αφού τους δώσουμε και λίγο χρόνο. Γιατί όπως σωστά ειπώθηκε, είναι άδικο να προσπαθείς να συγκρίνεις «νιούδια» με βετεράνους. Το είπε και ο Νταλάρας με τον τρόπο του - αφήνοντας και μια μπηχτή για όσους δεν ήταν (ή και ήμασταν) προσηλωμένοι κατά την ακρόαση: «και η «Αχάριστη» ακούστηκε κάποτε για πρώτη φορά. Και τότε κάποιοι μιλούσαν μεταξύ τους ή χαζεύαν κάτι άλλο. Αλλά η «Αχάριστη» βρήκε το δρόμο της».
Καλοτάξιδα τα καινούργια τραγούδια και ευχαριστούμε για το «φίλεμα».
Ακούσαμε, λοιπόν, μια φορά ολόκληρο το δίσκο με την προσήλωση που διέθετε ο καθένας μέσα στο στούντιο Odeon ανάμεσα σε ψιθύρους, φωτογραφικά κλικ και ένα μικρό στριμωξίδι. Προφανώς δεν θα σας πω τίποτα ουσιαστικό σε αυτή τη φάση και με μία μόνη ακρόαση στο ενεργητικό μου (αν και αυτό είναι λιγουλάκι ψέμα - δεδομένης της αγάπης μου για το «θείο» έχω ήδη «ξεκλέψει» μια ακόμη ακρόαση καθώς γράφω αυτές τις γραμμές). Δεν χωρά αμφιβολία ότι μιλάμε για καλά τραγούδια. Οι υπογραφές τους από μόνες τους θα ήταν αρκετές για να χαρακτηριστούν τέτοια. Ωστόσο, για μένα δύο στιγμές είχαν μεγάλο ενδιαφέρον στη χθεσινή προακρόαση.
Στο δίσκο ερμηνευτικά συμμετέχει σε ένα τραγούδι η Φωτεινή Βελεσιώτου (Ένα Γράμμα - σε στίχους Ιωάννη Πανουτσόπουλου). Το τραγούδι αυτό μοιάζει βιογραφικό του Γιώργου Νταλάρα καθώς πραγματεύεται τη σχέση του με τους γονείς του. Ρωτήθηκε εύστοχα, λοιπόν, από τον έμπειρο συνάδελφο Φώτη Απέργη ο Νταλάρας γιατί δεν το τραγούδησε εκείνος. Και η απάντηση ήταν αφοπλιστικά ειλικρινής: «λιποψύχησα» αναφώνησε. Και στο άκουσμα της απάντησης αυτής, προσωπικά, ένιωσα ότι ζήσαμε μια σπουδαία στιγμή. Μια στιγμή που φανερώνει - σε όσους μπορούν να γνωρίζουν λίγο παραπάνω - ποιος είναι πραγματικά αυτός ο άνθρωπος. Αυτός ο καλλιτέχνης που επαναλάμβανε διαρκώς ότι οι δημιουργοί είναι σημαντικότεροι από τους τραγουδιστές. Και ότι οι τραγουδιστές οφείλουν να βάζουν τα δυνατά τους προκειμένου να επιτυγχάνουν το ρόλο που τους αναθέτουν οι δημιουργοί. Και ότι η φωνή είναι το δυσκολότερο μουσικό όργανο.
Τον θαυμάζω το Νταλάρα. Το θείο. Γιατί έχει ακόμα αναμμένη μέσα του τη φλόγα και -ας μου επιτραπεί ο όρος- την «καύλα» για τη μουσική και το τραγούδι. Και όχι αφ’ υψηλού. Σαν ίσος προς ίσον με όλους τους «διπλανούς» του, με όλους τους συμμαθητές του. Κι αυτό τον κάνει έφηβο. Κι αυτό τον κάνει ευτυχισμένο.
Για τα τραγούδια και το δίσκο, θα πούμε περισσότερα προσεχώς. Μετά την προσεκτική και λεπτομερή ακρόασή τους. Και αφού τους δώσουμε και λίγο χρόνο. Γιατί όπως σωστά ειπώθηκε, είναι άδικο να προσπαθείς να συγκρίνεις «νιούδια» με βετεράνους. Το είπε και ο Νταλάρας με τον τρόπο του - αφήνοντας και μια μπηχτή για όσους δεν ήταν (ή και ήμασταν) προσηλωμένοι κατά την ακρόαση: «και η «Αχάριστη» ακούστηκε κάποτε για πρώτη φορά. Και τότε κάποιοι μιλούσαν μεταξύ τους ή χαζεύαν κάτι άλλο. Αλλά η «Αχάριστη» βρήκε το δρόμο της».
Καλοτάξιδα τα καινούργια τραγούδια και ευχαριστούμε για το «φίλεμα».
