Φωτογραφίες: Γιάννης Κανελλόπουλος
Φτάνοντας στο «Can Can» σε περιμένουν δύο μεγάλα διαφημιστικά υποδοχής με τον Τζίμη Πανούση στο αριστερό με χτένισμα Τραμπ και ξανθό μαλλί και στο δεξιό ένα διπρόσωπο κεφάλι με μορφή εξ αριστερών τον Αλέξη Τσίπρα και εκ δεξιών τον Ντόναλντ Τραμπ, που ανοίγουν την όρεξη για μια μουσικο-πολιτική σάτιρα με τίτλο «Mouniall», με δύο L, σε μια πρώτη δόση σουρεαλισμού για την συνέχεια.
Αφού λοιπόν πήρα το τελευταίο του βιβλίο και έβδομο συνολικά στην συγγραφική του πορεία, με τίτλο «Magic Baff - Ο Τυφώνας Τζέφρυ» με εξώφυλλο τον Γιώργο Παπανδρέου να αθλείται, από τον πάγκο που βρίσκεται στην είσοδο με βινύλια cd, dvd, μπλούζες και ότι άλλο με Τζίμη Πανούση βρέθηκα στο χώρο που επέλεξε φέτος να «χτυπήσει» ο Τζίμης, σε πρώτη εμφάνιση εκεί. Πάντα ο Πανούσης διαλέγει διαφορετικούς χώρους στην Αθήνα για να παρουσιάσει τη δουλειά του, τους οποίους αναδεικνύει και δεν επιστρέφει ποτέ εκεί, με εξαίρεση το «Κύτταρο». Μετά το reunion των Μουσικών Ταξιαρχιών στο χώρο αυτό πέρυσι για τα 35 χρόνια από την ίδρυση του συγκροτήματος που τάραξε τότε την μουσική σκηνή στις αρχές των 80ς, ο πήχης του Πανούση πήγε ακόμη ψηλότερα γιατί ήταν μια ιδιαίτερη στιγμή που σημαδεύτηκε από μεγάλη επιτυχία παίζοντας θαυμάσια ένα best of της πορείας του γκρουπ και του ιδίου στη σόλο πορεία του. Ωστόσο το πρόγραμμά εκείνο ήταν καθαρά μουσικό, χωρίς πρόζα. Η συνέχεια δόθηκε στο «Gagarin 205» του αείμνηστου Νικόλα Τριανταφυλλίδη, όπου ο Τζίμης Πανούσης με τις Μουσικές Ταξιαρχίες, με την βαρύτητα στην σύνθεση και πάλι του Γιάννη Δρόλαπα, συνδύασε ένα πρόγραμμα τραγουδιών επαναφέροντας την πρόζα και ταυτόχρονα ανιχνεύοντας ένα νέο κοινό που είχε έρθει να δει το συγκρότημα αυτό ίσως κυρίως λόγω Πανούση, αλλά και να πάρει και μια γεύση από όσα έχει ακούσει γι’ αυτόν ως εκείνη την στιγμή. Το αποτέλεσμα δεν ήταν εντελώς πετυχημένο με επίκεντρο τον νεοέλληνα και τα μουσικά του γούστα, στο δεύτερο μέρος του προγράμματος.
Έτσι λοιπόν έχει ιδιαίτερη σημασία τι παρουσιάζει φέτος ο Τζίμης Πανούσης καθώς επιστρέφει σε ένα καθαρά δικό του σόου χωρίς τις Ταξιαρχίες, αλλά πάντα μπροστά σε ένα κοινό που διευρύνεται συνεχώς, ενώ υπάρχει πάντα ένας πιστός πυρήνας που τον παρακολουθεί όλα αυτά τα χρόνια φανατικά σε όλες τις εμφανίσεις του και τον ακολούθησε φυσικά και στο «Can Can».
Εκεί λοιπόν λίγα λεπτά μετά τις 11 έκανε την εμφάνισή του ο Τζιμάκος, όπως προτιμά να το αποκαλούν οι πιστοί φίλοι του με το κλασσικό πλέον μαύρο κολάν και μια μαύρη μπλούζα που αναγράφει τον τίτλο του σόου του, μια ντισκο - μπάλα να κρέμεται από το ταβάνι, τον Αλέκο Αράπη με το ρυθμικό του μπάσο σε επανεμφάνιση μετά από καιρό στην μπάντα του Πανούση, την οποία η παρουσία του την ανεβάζει ποιοτικά. Χωρίς ταμπέλες αυτή τη φορά στους τοίχους του μαγαζιού με διάφορα αποφθέγματά του, όπως συνήθιζε έως σήμερα, αλλά με πολλά καινούργια βίντεο που αποτελούν σημαντικό μέρος του προγράμματος του και ισχυρή δόση «Τσιπραλέξ» παρουσιάζει το «Mouniall» σε 10 παραστάσεις στο «Can Can». Αυτή ήταν η δεύτερη του παράσταση το περασμένο Σάββατο. Στον Πανούση ανέκαθεν πηγαίνω στην πρεμιέρα καθώς κάθε επανεμφάνισή του αποτελεί γεγονός για μένα, πρεμιέρα την όποια αυτή τη φορά έχασα, καθότι ήταν αδύνατο, λόγω του Vinyl Is Back που συνέπεσε με την πρεμιέρα του, να παρακολουθήσω.
Η σάτιρά του είχε καθαρά αντι-κυβερνητικό προσανατολισμό, όπως κάθε φορά άλλωστε και ήταν η δεύτερη φορά - η πρώτη ήταν στο «Gagarin 205» - που στο επίκεντρο βρισκόταν ο Αλέξης Τσίπρας και οι επιλογές του τις οποίες τρολάρει με περίσσια ευρηματικότητα, φαντασία και χιούμορ. Πριν δύο χρόνια είχε προβλέψει και προειδοποιήσει πολλά από αυτά που συμβαίνουν πριν γίνει κυβέρνηση η τωρινή, στην παράσταση του στην «Ακτή Πειραιώς». Τότε είχε δεχθεί σφοδρή κριτική από την αριστερά, αλλά τελικά ο χρόνος φαίνεται ότι τον δικαιώνει καθώς βγάζει πολύ γέλιο στο κομμάτι της πρόζας στη διάρκεια της παράστασης.
«Πληρώνουμε νοίκι στο σπίτι μας, ούτε ο Μπακούνιν δεν το σκέφτηκε», «φορώ γραβάτα και με περνούν για Συριζαίο», «Είμαι υπέρ του Χημείου, αν ήμουν του Πολυτεχνείου θα ήμουν υπουργός» λέει χαρακτηριστικά σε κάποια σημεία του προγράμματος σκορπώντας το γέλιο, ενώ μεταξύ των αποκαλύψεών του ήταν και ότι ο Άγιος Βασίλης είναι Τούρκος, από την Καππαδοκία και μας φέρνει δώρο 3.000.000 μετανάστες!
Από μουσικής πλευράς ο Πανούσης άφησε τη δόξα του πρώτου και καλύτερου δίσκου των Μουσικών Ταξιαρχιών (1982) στο reunion της μπάντας στο «Κύτταρο» και έπιασε την ιστορία του από το δεύτερο δίσκο τους «Αν η γιαγιά μου είχε ρουλεμάν» (1984) έως τον πιο πρόσφατο του «Obi-Obi-Bi» (2013). Το πρόγραμμα ξεκίνησε με το «17 Νοέμβρη Απόγευμα» και ακολούθησαν τραγούδια όπως «Ο Κάιν Ζει», «Do It», «Χημεία και Τέρατα», «Κάγκελα Παντού», «Πυγολαμπίδα», «Σαν τον Σαμουήλ στο Κούγκι», «Σουζάννα», «Νεοέλληνας», «Το μ… και το δελφίνι», «Ανακωχή», «Αχ Ευρώπη» και άλλα. Πολύ γερή στιγμή του προγράμματος είναι ένα ποτ- πουρί στο δεύτερο μέρος όπου αλλάζει τους στίχους σε ελληνικά τραγούδια, όπως στην «Τσιμινιέρα», ενώ μιμείται τον Γιάννη Πάριο, την Κατερίνα Στανίση και την Νατάσσα Μποφίλιου, με ενδιάμεσα ριφ από τα classic roc τραγούδια «Black Night» και «Man On The Silver Mountain»!
Σε γενικές γραμμές το «Mouniall» είναι ένα πρόγραμμα κλασσικού Τζίμη Πανούση που θα ικανοποιήσει το κοινό του, νεώτερο και παλιότερο και για όσους αναφέρουν ότι είναι «ίδιος ο Πανούσης» που ακούστηκε και πάλι από κάποιο διπλανό τραπέζι, μάλλον αυτοί δεν έχουν καταλάβει τον καλλιτέχνη Τζίμη Πανούση καθώς αυτό είναι το είδος που παρουσιάζει και πάνω σε αυτό χτίζει κάθε πρόγραμμά του και έτσι πρέπει να το αποδεχθεί κανείς. Το ίδιο, περί επανάληψης, μπορεί να ισχυριστεί κανείς όταν παρακολουθεί έναν οποιονδήποτε καλλιτέχνη ή μουσικό, όταν επαναλαμβάνει κάποια ίδια τραγούδια στη διάρκεια μιας συναυλίας του. Ο Τζίμης Πανούσης παραμένει καλλιτέχνης - φαινόμενο, μοναδικός στο είδος του κι ας είναι αισίως 62 ετών.
Τα μέλη του συγκροτήματός του είναι οι: Βασίλης Γκίνος (πλήκτρα), 35 χρόνια συνεργάτης του, Στέλιος Φράγκος (κιθάρα), Κώστας Περόγλου (ντραμς) και Αλέκος Αράπης (μπάσο).
Φτάνοντας στο «Can Can» σε περιμένουν δύο μεγάλα διαφημιστικά υποδοχής με τον Τζίμη Πανούση στο αριστερό με χτένισμα Τραμπ και ξανθό μαλλί και στο δεξιό ένα διπρόσωπο κεφάλι με μορφή εξ αριστερών τον Αλέξη Τσίπρα και εκ δεξιών τον Ντόναλντ Τραμπ, που ανοίγουν την όρεξη για μια μουσικο-πολιτική σάτιρα με τίτλο «Mouniall», με δύο L, σε μια πρώτη δόση σουρεαλισμού για την συνέχεια.
Αφού λοιπόν πήρα το τελευταίο του βιβλίο και έβδομο συνολικά στην συγγραφική του πορεία, με τίτλο «Magic Baff - Ο Τυφώνας Τζέφρυ» με εξώφυλλο τον Γιώργο Παπανδρέου να αθλείται, από τον πάγκο που βρίσκεται στην είσοδο με βινύλια cd, dvd, μπλούζες και ότι άλλο με Τζίμη Πανούση βρέθηκα στο χώρο που επέλεξε φέτος να «χτυπήσει» ο Τζίμης, σε πρώτη εμφάνιση εκεί. Πάντα ο Πανούσης διαλέγει διαφορετικούς χώρους στην Αθήνα για να παρουσιάσει τη δουλειά του, τους οποίους αναδεικνύει και δεν επιστρέφει ποτέ εκεί, με εξαίρεση το «Κύτταρο». Μετά το reunion των Μουσικών Ταξιαρχιών στο χώρο αυτό πέρυσι για τα 35 χρόνια από την ίδρυση του συγκροτήματος που τάραξε τότε την μουσική σκηνή στις αρχές των 80ς, ο πήχης του Πανούση πήγε ακόμη ψηλότερα γιατί ήταν μια ιδιαίτερη στιγμή που σημαδεύτηκε από μεγάλη επιτυχία παίζοντας θαυμάσια ένα best of της πορείας του γκρουπ και του ιδίου στη σόλο πορεία του. Ωστόσο το πρόγραμμά εκείνο ήταν καθαρά μουσικό, χωρίς πρόζα. Η συνέχεια δόθηκε στο «Gagarin 205» του αείμνηστου Νικόλα Τριανταφυλλίδη, όπου ο Τζίμης Πανούσης με τις Μουσικές Ταξιαρχίες, με την βαρύτητα στην σύνθεση και πάλι του Γιάννη Δρόλαπα, συνδύασε ένα πρόγραμμα τραγουδιών επαναφέροντας την πρόζα και ταυτόχρονα ανιχνεύοντας ένα νέο κοινό που είχε έρθει να δει το συγκρότημα αυτό ίσως κυρίως λόγω Πανούση, αλλά και να πάρει και μια γεύση από όσα έχει ακούσει γι’ αυτόν ως εκείνη την στιγμή. Το αποτέλεσμα δεν ήταν εντελώς πετυχημένο με επίκεντρο τον νεοέλληνα και τα μουσικά του γούστα, στο δεύτερο μέρος του προγράμματος.
Έτσι λοιπόν έχει ιδιαίτερη σημασία τι παρουσιάζει φέτος ο Τζίμης Πανούσης καθώς επιστρέφει σε ένα καθαρά δικό του σόου χωρίς τις Ταξιαρχίες, αλλά πάντα μπροστά σε ένα κοινό που διευρύνεται συνεχώς, ενώ υπάρχει πάντα ένας πιστός πυρήνας που τον παρακολουθεί όλα αυτά τα χρόνια φανατικά σε όλες τις εμφανίσεις του και τον ακολούθησε φυσικά και στο «Can Can».
Εκεί λοιπόν λίγα λεπτά μετά τις 11 έκανε την εμφάνισή του ο Τζιμάκος, όπως προτιμά να το αποκαλούν οι πιστοί φίλοι του με το κλασσικό πλέον μαύρο κολάν και μια μαύρη μπλούζα που αναγράφει τον τίτλο του σόου του, μια ντισκο - μπάλα να κρέμεται από το ταβάνι, τον Αλέκο Αράπη με το ρυθμικό του μπάσο σε επανεμφάνιση μετά από καιρό στην μπάντα του Πανούση, την οποία η παρουσία του την ανεβάζει ποιοτικά. Χωρίς ταμπέλες αυτή τη φορά στους τοίχους του μαγαζιού με διάφορα αποφθέγματά του, όπως συνήθιζε έως σήμερα, αλλά με πολλά καινούργια βίντεο που αποτελούν σημαντικό μέρος του προγράμματος του και ισχυρή δόση «Τσιπραλέξ» παρουσιάζει το «Mouniall» σε 10 παραστάσεις στο «Can Can». Αυτή ήταν η δεύτερη του παράσταση το περασμένο Σάββατο. Στον Πανούση ανέκαθεν πηγαίνω στην πρεμιέρα καθώς κάθε επανεμφάνισή του αποτελεί γεγονός για μένα, πρεμιέρα την όποια αυτή τη φορά έχασα, καθότι ήταν αδύνατο, λόγω του Vinyl Is Back που συνέπεσε με την πρεμιέρα του, να παρακολουθήσω.
Η σάτιρά του είχε καθαρά αντι-κυβερνητικό προσανατολισμό, όπως κάθε φορά άλλωστε και ήταν η δεύτερη φορά - η πρώτη ήταν στο «Gagarin 205» - που στο επίκεντρο βρισκόταν ο Αλέξης Τσίπρας και οι επιλογές του τις οποίες τρολάρει με περίσσια ευρηματικότητα, φαντασία και χιούμορ. Πριν δύο χρόνια είχε προβλέψει και προειδοποιήσει πολλά από αυτά που συμβαίνουν πριν γίνει κυβέρνηση η τωρινή, στην παράσταση του στην «Ακτή Πειραιώς». Τότε είχε δεχθεί σφοδρή κριτική από την αριστερά, αλλά τελικά ο χρόνος φαίνεται ότι τον δικαιώνει καθώς βγάζει πολύ γέλιο στο κομμάτι της πρόζας στη διάρκεια της παράστασης.
«Πληρώνουμε νοίκι στο σπίτι μας, ούτε ο Μπακούνιν δεν το σκέφτηκε», «φορώ γραβάτα και με περνούν για Συριζαίο», «Είμαι υπέρ του Χημείου, αν ήμουν του Πολυτεχνείου θα ήμουν υπουργός» λέει χαρακτηριστικά σε κάποια σημεία του προγράμματος σκορπώντας το γέλιο, ενώ μεταξύ των αποκαλύψεών του ήταν και ότι ο Άγιος Βασίλης είναι Τούρκος, από την Καππαδοκία και μας φέρνει δώρο 3.000.000 μετανάστες!
Από μουσικής πλευράς ο Πανούσης άφησε τη δόξα του πρώτου και καλύτερου δίσκου των Μουσικών Ταξιαρχιών (1982) στο reunion της μπάντας στο «Κύτταρο» και έπιασε την ιστορία του από το δεύτερο δίσκο τους «Αν η γιαγιά μου είχε ρουλεμάν» (1984) έως τον πιο πρόσφατο του «Obi-Obi-Bi» (2013). Το πρόγραμμα ξεκίνησε με το «17 Νοέμβρη Απόγευμα» και ακολούθησαν τραγούδια όπως «Ο Κάιν Ζει», «Do It», «Χημεία και Τέρατα», «Κάγκελα Παντού», «Πυγολαμπίδα», «Σαν τον Σαμουήλ στο Κούγκι», «Σουζάννα», «Νεοέλληνας», «Το μ… και το δελφίνι», «Ανακωχή», «Αχ Ευρώπη» και άλλα. Πολύ γερή στιγμή του προγράμματος είναι ένα ποτ- πουρί στο δεύτερο μέρος όπου αλλάζει τους στίχους σε ελληνικά τραγούδια, όπως στην «Τσιμινιέρα», ενώ μιμείται τον Γιάννη Πάριο, την Κατερίνα Στανίση και την Νατάσσα Μποφίλιου, με ενδιάμεσα ριφ από τα classic roc τραγούδια «Black Night» και «Man On The Silver Mountain»!
Σε γενικές γραμμές το «Mouniall» είναι ένα πρόγραμμα κλασσικού Τζίμη Πανούση που θα ικανοποιήσει το κοινό του, νεώτερο και παλιότερο και για όσους αναφέρουν ότι είναι «ίδιος ο Πανούσης» που ακούστηκε και πάλι από κάποιο διπλανό τραπέζι, μάλλον αυτοί δεν έχουν καταλάβει τον καλλιτέχνη Τζίμη Πανούση καθώς αυτό είναι το είδος που παρουσιάζει και πάνω σε αυτό χτίζει κάθε πρόγραμμά του και έτσι πρέπει να το αποδεχθεί κανείς. Το ίδιο, περί επανάληψης, μπορεί να ισχυριστεί κανείς όταν παρακολουθεί έναν οποιονδήποτε καλλιτέχνη ή μουσικό, όταν επαναλαμβάνει κάποια ίδια τραγούδια στη διάρκεια μιας συναυλίας του. Ο Τζίμης Πανούσης παραμένει καλλιτέχνης - φαινόμενο, μοναδικός στο είδος του κι ας είναι αισίως 62 ετών.
Τα μέλη του συγκροτήματός του είναι οι: Βασίλης Γκίνος (πλήκτρα), 35 χρόνια συνεργάτης του, Στέλιος Φράγκος (κιθάρα), Κώστας Περόγλου (ντραμς) και Αλέκος Αράπης (μπάσο).
