Την ώρα που γράφονται ετούτες οι γραμμές δεν γνωρίζω τι θα γίνει τελικά με τη χθεσινή συναυλία του Γιώργου Νταλάρα και του Λαυρέντη Μαχαιρίτσα που διεκόπη πενήντα λεπτά μετά την έναρξή της λόγω εκτεταμμένης βροχόπτωσης. Και, για να είμαι ειλικρινής, δε με πολυαπασχολεί. Η «ζημιά» έγινε. Και δεν αναφέρομαι στον καλό σκοπό, που κανέναν δεν θα οδηγήσει (φαντάζομαι) να ζητήσει τα λεφτά του πίσω. Δεν αναφέρομαι καν στη δυσκολία που θα υπάρξει, από τις επαγγελματικές υποχρεώσεις των καλλιτεχνών και την περιορισμένη διαθεσιμότητα του χώρου, για την επανάληψή της. Και βέβαια, καθόλου δε με πειράζει που βραχήκαμε ανεπανόρθωτα χθες και είμαι σήμερα κρυολογημένος. Εμένα άλλο με νοιάζει.
Είχα «φτιαχτεί» με το live αυτό. Το περίμενα πως και πως. Βλέποντας, μάλιστα, την playlist πριν την έναρξη της συναυλίας, είχα αγαπημένα τραγούδια που περίμενα να ακούσω. Βέβαια, πως το λέει ο «σοφός» λαός: «Όταν οι άνθρωποι κάνουν σχέδια, ο θεός γελάει». Μου είχε λείψει ο Νταλάρας. Η αρτιότητα της καλλιτεχνικής του έκφρασης, η άχαστη άρθρωσή του στο τραγούδισμα, οι δουλεμένες ορχήστρες του, τα παιξίματά του, οι ανάσες του. Δεν θυμάμαι πότε τον άκουσα τελευταία φορά (κι ας είμαι φουλ νταλαρικός και τον βλέπω/ακούω συχνά). Έχω και κάτι προσωπικά ζόρια αυτό τον καιρό και τον έχω στο μυαλό μου σαν ένα περίεργο «safe place». Κάτι σαν ηχητικό καταφύγιο για να ξεπερνάω τις «μπόρες». Όχι, όμως, και τις πραγματικές μπόρες, σαν αυτή που μας «έδιωξε» μούσκεμα από τα μάρμαρα του Ηρωδείου.
Ήθελα να ακούσω το «Ανεμολόγιο» (μουσική: Θάνος Μικρούτσικος - στίχοι: Κώστας Τριπολίτης). Να δω μέχρι που θα το «σηκώσει» στο τέλος και να καταλάβω λίγο και τη δική του ψυχολογία. Ήθελα να ακούσω το «Ιπτάμενο χαλί» (μουσική: Λαυρέντης Μαχαιρίτσας - στίχοι: Άλκης Αλκαίος) για να ξεφυσήσω (είτε ανακουφισμένος, είτε βαρυγκομώντας) στο στίχο που λέει «το χάλι μου έκανα ιπτάμενο χαλί...». Ήθελα να ακούσω τον «Παλιό στρατιώτη» (μουσική: Λαυρέντης Μαχαιρίτσας - στίχοι: Ισαάκ Σούσης) μπας και έρθω πάλι αντιμέτωπος με τους φόβους μου (και τους φόβους της). Ήθελα να ακούσω τα «Παραπονεμένα λόγια» (μουσική: Γιάννης Μαρκόπουλος - στίχοι: Μάνος Ελευθερίου) γιατί έχω κι εγώ τέτοια. Ήθελα ρε γαμώτο... αλλά πως να τα βάλεις με το θεό;
Μπήκα στο αυτοκίνητο, παπί. Ευτυχώς, η αθλητική μου ζωή με βοήθησε: έβγαλα στεγνά τρεξιματικά ρούχα από το πορτ μπαγκάζ και άλλαξα. Όχι αμέσως. Πρώτα αναζήτησα στο spotify μια playlist που έχω για έκτακτες ανάγκες και την έβαλα να παίξει δυνατά. Τίτλος αυτής: Uncle Run. Τα περιεχόμενά της μπορείτε να τα μαντέψετε, θαρρώ. Καλή αντάμωση.
Είχα «φτιαχτεί» με το live αυτό. Το περίμενα πως και πως. Βλέποντας, μάλιστα, την playlist πριν την έναρξη της συναυλίας, είχα αγαπημένα τραγούδια που περίμενα να ακούσω. Βέβαια, πως το λέει ο «σοφός» λαός: «Όταν οι άνθρωποι κάνουν σχέδια, ο θεός γελάει». Μου είχε λείψει ο Νταλάρας. Η αρτιότητα της καλλιτεχνικής του έκφρασης, η άχαστη άρθρωσή του στο τραγούδισμα, οι δουλεμένες ορχήστρες του, τα παιξίματά του, οι ανάσες του. Δεν θυμάμαι πότε τον άκουσα τελευταία φορά (κι ας είμαι φουλ νταλαρικός και τον βλέπω/ακούω συχνά). Έχω και κάτι προσωπικά ζόρια αυτό τον καιρό και τον έχω στο μυαλό μου σαν ένα περίεργο «safe place». Κάτι σαν ηχητικό καταφύγιο για να ξεπερνάω τις «μπόρες». Όχι, όμως, και τις πραγματικές μπόρες, σαν αυτή που μας «έδιωξε» μούσκεμα από τα μάρμαρα του Ηρωδείου.
Ήθελα να ακούσω το «Ανεμολόγιο» (μουσική: Θάνος Μικρούτσικος - στίχοι: Κώστας Τριπολίτης). Να δω μέχρι που θα το «σηκώσει» στο τέλος και να καταλάβω λίγο και τη δική του ψυχολογία. Ήθελα να ακούσω το «Ιπτάμενο χαλί» (μουσική: Λαυρέντης Μαχαιρίτσας - στίχοι: Άλκης Αλκαίος) για να ξεφυσήσω (είτε ανακουφισμένος, είτε βαρυγκομώντας) στο στίχο που λέει «το χάλι μου έκανα ιπτάμενο χαλί...». Ήθελα να ακούσω τον «Παλιό στρατιώτη» (μουσική: Λαυρέντης Μαχαιρίτσας - στίχοι: Ισαάκ Σούσης) μπας και έρθω πάλι αντιμέτωπος με τους φόβους μου (και τους φόβους της). Ήθελα να ακούσω τα «Παραπονεμένα λόγια» (μουσική: Γιάννης Μαρκόπουλος - στίχοι: Μάνος Ελευθερίου) γιατί έχω κι εγώ τέτοια. Ήθελα ρε γαμώτο... αλλά πως να τα βάλεις με το θεό;
Μπήκα στο αυτοκίνητο, παπί. Ευτυχώς, η αθλητική μου ζωή με βοήθησε: έβγαλα στεγνά τρεξιματικά ρούχα από το πορτ μπαγκάζ και άλλαξα. Όχι αμέσως. Πρώτα αναζήτησα στο spotify μια playlist που έχω για έκτακτες ανάγκες και την έβαλα να παίξει δυνατά. Τίτλος αυτής: Uncle Run. Τα περιεχόμενά της μπορείτε να τα μαντέψετε, θαρρώ. Καλή αντάμωση.
