Διαβαίνοντας απλώς την πόρτα του Διογένης Studio, και μέχρι να φτάσεις στη θέση σου και να καθίσεις, δεν αλλάζουν και πολλά πράγματα. Όλα μοιάζουν φυσιολογικά. Μια ακόμα βραδιά νυχτερινής διασκέδασης ελληνικού τύπου προμηνύεται, φαντάζεσαι. Μετά, έρχονται και οι υπόλοιποι, ο χώρος γεμίζει ασφυκτικά και οι σερβιτόροι σπεύδουν να εξυπηρετήσουν τον κόσμο. Ως εδώ καλά. Ώς εδώ, τίποτα το ασυνήθιστο. Μέχρι που σβήνουν τα φώτα. Μέχρι που ακούγονται οι πρώτες νότες. Μέχρι που μπαίνει η φωνή της τραγουδίστριας. Από εκείνο το σημείο και έπειτα, πραγματικότητα τέλος. Ξεκινάει το όνειρο.
Όσα αναφέρονται στο δελτίο τύπου των παραστάσεων της αγαπημένης τριάδας του νέου ελληνικού τραγουδιού - ήτοι Νατάσσα Μποφίλιου, Γεράσιμος Ευαγγελάτος, Θέμης Καραμουρατίδης - επαληθεύονται επί σκηνής. Για την ακρίβεια, πραγματώνονται. Για την ακόμα ορθότερη αναφορά, επιχειρούνται. Άλλες φορές με απόλυτη επιτυχία, άλλες φορές με κάποια υπερβολή και ελάχιστες φορές με σχετική αμηχανία (που ίσως να οφείλεται και στο γεγονός ότι η παράσταση που παρακολούθησα προχθές (25/11) ήταν πρεμιέρα).
Το «Μπελ Ρεβ» αυτό κάνει: σε βγάζει από τα καθημερινά, σε ταξιδεύει σε άλλες ατμόσφαιρες, κοσμοπολίτικες, grande, φαντασμαγορικές, χλιδάτες. Με δυνατά τραγούδια του διεθνούς ρεπερτορίου να «τρυπώνουν» ανάμεσα στα αγαπημένα της Μποφίλιου και με εντυπωσιακά σκηνικά και φώτα, το «Μπελ Ρεβ» κάνει όσα υπόσχεται. Ταυτοχρόνως με τα προαναφερθέντα, επί σκηνής εδράζεται ορχηστράρα - υπερπαραγωγή, δεκαέξι (παρακαλώ) ατόμων, με τα έγχορδά της και το πολυτελές στήσιμο και ντήσιμό της, που «γαζώνει», τόσο σε επίπεδο δεξιοτεχνίας, όσο και σε επίπεδο συναισθηματικού χρωματισμού των τραγουδιών.
Αναζητώ μια «άτυχη» στιγμή της, σε επίπεδο ατμόσφαιρας (γιατί παιχτικά δεν χωρά τέτοια συζήτηση), και η μόνη που μπορώ να σημειώσω είναι μια αμφίβολη διασκευή του «Κρύψου» (μουσική: Κώστας Τσίρκας - στίχοι: Γεράσιμος Ευαγγελάτος) - παρατήρηση, ωστόσο, που σχετίζεται με το προσωπικό μου γούστο, το γεγονός ότι έχω «λιώσει» το συγκεκριμένο τραγούδι στην πρώτη του εκτέλεση και όχι με αντικειμενικά κριτήρια - αν υπάρχουν τέτοια στην τέχνη.
Η Νατάσσα Μποφίλιου είναι σπουδαία φωνή με σημαντικό ρεπερτόριο ήδη στο ενεργητικό της που τη βοηθά να αναδεικνύεται (με τις γνωστές υπερβολές της ενίοτε, που το κοινό επιβραβεύει, ωστόσο, με τη (υπο)στήριξη και την παρουσία του). Αναμφισβήτητα, τη βοηθά το γεγονός ότι είναι και μουσικός η ίδια (εξαιρετική στιγμή της βραδιάς η δική της πιανιστική εκδοχή του «Back to Black» της Amy Winehouse).
Στο ύψος των περιστάσεων και στη «συνοικία του Ονείρου» και ο - Wedding Singer - Θοδωρής Μαυρογιώργης, ενώ προσωπικά χάρηκα που ενσωματώθηκε στο «Όνειρο», το «Αυτό που περιμένουμε» (από τον τίτλο του και μόνο είναι «συμβατό»), τραγούδι αγαπημένο (μου) σε στίχους Οδυσσέα Ιωάννου και μουσική Θέμη Καραμουρατίδη από τον τελευταίο δίσκο του Βασίλη Παπακωνσταντίνου.
Θα ήθελα να κάνω ξεχωριστή αναφορά στα ονόματα των μουσικών και να σταθώ ιδιαιτέρως στις περιπτώσεις του χαμαιλέοντα Λάμπη Κουντουρόγιαννη (ηλεκτρική και ακουστική κιθάρα) και του «ταχυδακτυλουργού» Νίκου Μέρμηγκα (μπουζούκι, λαούτο, μαντολίνο, λάφτα), χωρίς καθόλου να υποτιμήσω τος υπόλοιπους: Θέμης Καραμουρατίδης: ενορχηστρώσεις - πιάνο, Γιώργος Μπουλντής: ηλεκτρικό μπάσο, κοντραμπασο, synth bass, Μανώλης Γιαννίκιος: τύμπανα, Γιώργος Κάστανος: κλαρινέτο, τενόρο σαξόφωνο, Αρης Ζέρβας: τσέλο - επιμέλεια εγχόρδων, Θοδωρής Μουζακίτης: βιολί, Μιχάλης Βρέττας: βιολί, Κωστής Καριτζής: βιολί, Σταματέλλα Σπίνουλα: βιολί, Βασιλική Μαζαράκη: βιολί, Κατερίνα Τεπελένα: βιολί, Κουζής Δημήτρης: βιολί, Ελευθερία Τόγια: βιόλα και Γιώργος Γαϊτάνος: βιόλα.
Ποιος δεν θα ήθελε να ζήσει σε ένα όνειρο; Ποιος δεν θα ήθελε να ξεφύγει λίγο από τη μιζέρια και τη γκρίνια της εποχής; Ποιος δεν θα ήθελε να ζήσει σαν σε ταινία για τρεις ώρες; Η απάντηση σε αυτά τα «θέλω» - ίσως και να - ακούει στο όνομα «Μπελ Ρεβ». Μια δοκιμή θα σας πείσει. Κλείστε τα μάτια...
Όσα αναφέρονται στο δελτίο τύπου των παραστάσεων της αγαπημένης τριάδας του νέου ελληνικού τραγουδιού - ήτοι Νατάσσα Μποφίλιου, Γεράσιμος Ευαγγελάτος, Θέμης Καραμουρατίδης - επαληθεύονται επί σκηνής. Για την ακρίβεια, πραγματώνονται. Για την ακόμα ορθότερη αναφορά, επιχειρούνται. Άλλες φορές με απόλυτη επιτυχία, άλλες φορές με κάποια υπερβολή και ελάχιστες φορές με σχετική αμηχανία (που ίσως να οφείλεται και στο γεγονός ότι η παράσταση που παρακολούθησα προχθές (25/11) ήταν πρεμιέρα).
Το «Μπελ Ρεβ» αυτό κάνει: σε βγάζει από τα καθημερινά, σε ταξιδεύει σε άλλες ατμόσφαιρες, κοσμοπολίτικες, grande, φαντασμαγορικές, χλιδάτες. Με δυνατά τραγούδια του διεθνούς ρεπερτορίου να «τρυπώνουν» ανάμεσα στα αγαπημένα της Μποφίλιου και με εντυπωσιακά σκηνικά και φώτα, το «Μπελ Ρεβ» κάνει όσα υπόσχεται. Ταυτοχρόνως με τα προαναφερθέντα, επί σκηνής εδράζεται ορχηστράρα - υπερπαραγωγή, δεκαέξι (παρακαλώ) ατόμων, με τα έγχορδά της και το πολυτελές στήσιμο και ντήσιμό της, που «γαζώνει», τόσο σε επίπεδο δεξιοτεχνίας, όσο και σε επίπεδο συναισθηματικού χρωματισμού των τραγουδιών.
Αναζητώ μια «άτυχη» στιγμή της, σε επίπεδο ατμόσφαιρας (γιατί παιχτικά δεν χωρά τέτοια συζήτηση), και η μόνη που μπορώ να σημειώσω είναι μια αμφίβολη διασκευή του «Κρύψου» (μουσική: Κώστας Τσίρκας - στίχοι: Γεράσιμος Ευαγγελάτος) - παρατήρηση, ωστόσο, που σχετίζεται με το προσωπικό μου γούστο, το γεγονός ότι έχω «λιώσει» το συγκεκριμένο τραγούδι στην πρώτη του εκτέλεση και όχι με αντικειμενικά κριτήρια - αν υπάρχουν τέτοια στην τέχνη.
Η Νατάσσα Μποφίλιου είναι σπουδαία φωνή με σημαντικό ρεπερτόριο ήδη στο ενεργητικό της που τη βοηθά να αναδεικνύεται (με τις γνωστές υπερβολές της ενίοτε, που το κοινό επιβραβεύει, ωστόσο, με τη (υπο)στήριξη και την παρουσία του). Αναμφισβήτητα, τη βοηθά το γεγονός ότι είναι και μουσικός η ίδια (εξαιρετική στιγμή της βραδιάς η δική της πιανιστική εκδοχή του «Back to Black» της Amy Winehouse).
Στο ύψος των περιστάσεων και στη «συνοικία του Ονείρου» και ο - Wedding Singer - Θοδωρής Μαυρογιώργης, ενώ προσωπικά χάρηκα που ενσωματώθηκε στο «Όνειρο», το «Αυτό που περιμένουμε» (από τον τίτλο του και μόνο είναι «συμβατό»), τραγούδι αγαπημένο (μου) σε στίχους Οδυσσέα Ιωάννου και μουσική Θέμη Καραμουρατίδη από τον τελευταίο δίσκο του Βασίλη Παπακωνσταντίνου.
Θα ήθελα να κάνω ξεχωριστή αναφορά στα ονόματα των μουσικών και να σταθώ ιδιαιτέρως στις περιπτώσεις του χαμαιλέοντα Λάμπη Κουντουρόγιαννη (ηλεκτρική και ακουστική κιθάρα) και του «ταχυδακτυλουργού» Νίκου Μέρμηγκα (μπουζούκι, λαούτο, μαντολίνο, λάφτα), χωρίς καθόλου να υποτιμήσω τος υπόλοιπους: Θέμης Καραμουρατίδης: ενορχηστρώσεις - πιάνο, Γιώργος Μπουλντής: ηλεκτρικό μπάσο, κοντραμπασο, synth bass, Μανώλης Γιαννίκιος: τύμπανα, Γιώργος Κάστανος: κλαρινέτο, τενόρο σαξόφωνο, Αρης Ζέρβας: τσέλο - επιμέλεια εγχόρδων, Θοδωρής Μουζακίτης: βιολί, Μιχάλης Βρέττας: βιολί, Κωστής Καριτζής: βιολί, Σταματέλλα Σπίνουλα: βιολί, Βασιλική Μαζαράκη: βιολί, Κατερίνα Τεπελένα: βιολί, Κουζής Δημήτρης: βιολί, Ελευθερία Τόγια: βιόλα και Γιώργος Γαϊτάνος: βιόλα.
Ποιος δεν θα ήθελε να ζήσει σε ένα όνειρο; Ποιος δεν θα ήθελε να ξεφύγει λίγο από τη μιζέρια και τη γκρίνια της εποχής; Ποιος δεν θα ήθελε να ζήσει σαν σε ταινία για τρεις ώρες; Η απάντηση σε αυτά τα «θέλω» - ίσως και να - ακούει στο όνομα «Μπελ Ρεβ». Μια δοκιμή θα σας πείσει. Κλείστε τα μάτια...
