Σε μια εποχή που όλοι μας έχουμε κουραστεί από την καθημερινή γεύση απογοήτευσης που λαμβάνουμε για 5ο συναπτό «μνημονιακό έτος», τη σχεδόν διαμορφωθείσα πεποίθηση πως δύσκολα κάτι θα αλλάξει προς το καλύτερο, οι αναπνοές οξυγόνου, οι ανάσες δύναμης, οι «στάσεις» χαράς και φυγής από τη στυγνή πραγματικότητα, είναι πια αναγκαίες περισσότερο από ποτέ... Το κρυμμένο φως που χρόνια καρτερούμε και δεν ανάβει, την αισιοδοξία που αναζητάμε μέσα στο καθεστώς της internet-ικής αφασίας των likes και των selfies που επικρατεί, έρχεται να μας τα χαρίσει η αλήθεια της μουσικής, η πιο εύγλωττη και αναπαραστατική τέχνη, που μας κρατά πάντοτε συντροφιά με το τραγούδι της, τις μελωδίες της, τους στίχους της... Πόσο δε όταν «μεγάλες δυνάμεις» της μουσικής ενώνονται, συμμαχούν, θέλοντας να αποτελέσουν το καλό «φίλτρο», ξορκίζοντας τη «στραβή κι ανάποδη» εποχή που βιώνουμε... Μετά από αρκετό καιρό, «υπάρχει λόγος» λοιπόν, που επιστρέφω στη γραφή, να σας μιλήσω για τούτη τη «σημαδιακή» συμμαχία.
Από την Παρασκευή, 4 Νοεμβρίου, στη σκηνή της Ακτής Πειραιώς, ο Γιώργος Νταλάρας, ο Λαυρέντης Μαχαιρίτσας, ο Γιάννης Κότσιρας, τρεις ομόρροπες δυνάμεις της ελληνικής μουσικής, που χρόνια «οδηγούσαν» σε παράλληλους δρόμους, δίχως να έχουν ακόμα συναντηθεί σε ένα κοινό πρόγραμμα, ενώνουν τις φωνές τους, έχοντας ετοιμάσει για το κοινό τους μια 4ώρη παράσταση, όπου ο Καλδάρας συναντά τον Λογαρίδη, οι Κατσιμιχαίοι συναντούν τον Κουγιουμτζή, οι μουσικές του Λαυρέντη και των Πυξ Λαξ συναντούν τον Μαρκόπουλο, ο Βαρδής συναντά τον Γερμενή, ο Μικρούτσικος συναντά τους Χαΐνηδες, η Ρεμπούτσικα σμίγει με τον Bregovic, ο Πλατύραχος με τον Σιόλα, ο Κατσιγιάννης με τον Μιτζέλο, o Σέμσης με τον Νικολόπουλο, ο Λοΐζος με τον Τσιτσάνη, ο Δημητρίου με τον Θαλασσινό, ο Πλέσσας με τον Πιτσιλαδή, ο Ζουγανέλης με τον Πάνου, ο Παγιουμτζής κι ο Τούντας με τον Χατζηχρήστο και τον Δερβενιώτη, ο Μούτσης με τον Γούναρη, ο Μαχαίρας με τον Σαμπάνη... Οι «μαλαματένιες» μουσικές των προκείμενων, εκφράζονται μέσα από τους «μαργαριταρένιους» στίχους του Γκάτσου, του Ελευθερίου, του Λ. Παπαδόπουλου, της Παπαγιαννοπούλου, του Σακελλάριου, του Ρασούλη, του Δασκαλόπουλου, του Τριπολίτη, του Κοφινιώτη, του Μάνεση, του Παπαστεφάνου, του Μπουρμπούλη, του Λελάκη, του Σούση, του Δαβαράκη, του Ιωάννου, του Αποστολάκη, της Δημοπούλου, της Ζιώγα, του Ανδρικάκη, του Μαρματάκη, του Σπυρόπουλου, του Χάρη & του Πάνου, του Μπουλά, της Βραχάλη, της Γεροθόδωρου, του Σταύρου, αλλά κι εκείνους των ίδιων των συνθετών τους... Στο πρόγραμμα δε, δίνει το δικό του γνωστό «ρυθμό και ρεσιτάλ» ο αγαπημένος Γιάννης Ζουγανέλης, με το ανατρεπτικό έως και πολλές φορές... ακατάλληλο χιούμορ του, ο οποίος μπήκε «σφήνα» στο σχήμα την τελευταία στιγμή, ενώ ιδιαίτερης μνείας χρήζει η παρουσία της Idra Kayne, με τις ιδιαίτερες ερμηνείες της στο «ethnic» μέρος της παράστασης, τραγουδώντας ισπανικά, γαλλικά, ιταλικά, αγγλικά και αφρικάνικα (xhosa)!
Ο Γιώργος Νταλάρας, διανύοντας εδώ και ένα περίπου μήνα το 67ο έτος της ηλικίας του, αποδεικνύει για ακόμα μια φορά τα ευκόλως για τον ίδιο εννοούμενα: ότι αποτελεί ένα από τους 2-3 εν ζωή τραγουδιστές της γενιάς του, που η φωνή του παραμένει αναλλοίωτη, σε πολλά σημεία δε, δείχνει πως όχι μόνο δεν την ακουμπά η «σκόνη» του χρόνου, αλλά το «φαινόμενο» της, κυριολεκτικά σα να μην έχει «ουρανό» και σ’ αυτό ο Γιώργος ίσως είναι ο μοναδικός, όπως άλλωστε και στην τελειότητα του ως μουσικός... Σα να έχει η φωνή του φυλαγμένες ακόμα πολλές «νταλαρικές» κορώνες, που τόσο έχει αγαπήσει το κοινό του, «φιλτραρισμένες» μέσα από την ωριμότητα, με την οποία την «προφυλάσσει» αρκετές φορές...
Ο Λαυρέντης Μαχαιρίτσας, μας υπενθύμισε γιατί συγκαταλέγεται στους σημαντικότερους συνθέτες - τραγουδοποιούς της τελευταίας 30ετίας, μιας και τα περισσότερα τραγούδια της δισκογραφίας του, έχουν γίνει επιτυχίες και έχουν τραγουδηθεί ευρέως με ξεχωριστή αποδοχή και αγάπη... Από την εποχή των Τερμιτών έως και σήμερα, από το «Πόσο σε θέλω», τη «Σκόνη», το «Φλασάκι» και αργότερα το «Ημίφως», το «Διδυμότειχο Blues», το «Μάτια δίχως λογική», το «Έτσι κι αλλιώς», το «Και τί ζητάω» και το «Έλα ψυχούλα μου», έως τον «Παλιό στρατιώτη», το «Ιπτάμενο Χαλί», το «Πεθαίνω για σένα» και τόσα ακόμα, τα τραγούδια του Μαχαιρίτσα είναι στη συντριπτική τους πλειοψηφία, «ένα κι ένα» κι ας έχουν μέσα τους έντονο το στοιχείο της μελαγχολίας...
Ο Γιάννης Κότσιρας, μας δείχνει με τη σειρά του, την ερμηνευτική του δεινότητα σε όλα εκείνα τα τραγούδια, που τον έκαναν τόσο αγαπητό στο κοινό του και τον καθιέρωσαν ως ένα από τους πιο εκφραστικούς ερμηνευτές, από την εποχή του «υπερ-χιτ-ικού» «Τσιγάρου», της «Χάντρας Θαλασσιάς», της «Αλεξάνδρειας», του «Έτσι κι αλλιώς», του «Εφάπαξ», της ερμηνείας του στις «Τυφλές ελπίδες», έως και σήμερα...
Ξεχωριστές και «ιστορικές» στιγμές, μιας και συμβαίνουν για πρώτη φορά, αποτελούν οι διφωνίες και τριφωνίες του Γιώργου, του Λαυρέντη και του Γιάννη, που στο τέλος γίνονται και «τετραφωνίες» με την προσθήκη και του έτερου Γιάννη (Ζουγανέλη)... Ο Νταλάρας τραγουδά με τον Κότσιρα το «Τσιγάρο», το «Ανάθεμα σε», την «Αλεξάνδρεια», αλλά και τις «καινούριες Κλειδαριές» του Γιώργου Σαμπάνη... Ο Λαυρέντης με το Γιώργο τραγουδούν τα «Βεγγαλικά μάτια» και τον «Παλιό Στρατιώτη»... Ο Λαυρέντης με το Γιάννη τραγουδούν το «Εφάπαξ», ενώ και οι τρεις μαζί τραγουδούν από το «Νύχτωσε χωρίς φεγγάρι», το «Έχω έναν καφενέ», τη «Φαντασία», το «Ένας κόμπος η χαρά μου», το «Κάπου Νυχτώνει», το «Ήρθ’ ο χειμώνας», το «Παραπονιάρικο μου», το «Που ’ναι τα χρόνια», το «Μη μου θυμώνεις μάτια μου», έως το «Σχήμα Λόγου», το «Πεθαίνω για σένα», το «Νότο», το «Έτσι κι αλλιώς», τη «Σκόνη», το «Διδυμότειχο Blues»,το «Ρίτα Ριτάκι»,το «Μια βραδιά στο Λούκι», το «Πόσο σε θέλω» κοκ, σε κάποια και με την προσθήκη του Ζουγανέλη! Η Idra δε, τραγουδά με τον Γιώργο το «Amor Amor», ενώ συντροφεύει στα γαλλικά τον Λαυρέντη στον «Καφέ του χαμένου χρόνου».
Ιδιαίτερο επιπλέον χρώμα (νοσταλγικό) δίνει στο πρόγραμμα το αφιέρωμα που γίνεται στο κλασικό ιταλικό τραγούδι, που όλοι μας έχουμε σιγοψιθυρίσει... Ti Amo, L’ Italiano (Lasciatemi Cantare) και το νεότερο Non Ti Scordar!
Λαμβάνοντας υπόψιν μου τη «σφυγομέτρηση» σχολίων για τη μη ενσωμάτωση κάποιων τραγουδιών από την καινούρια δουλειά του Γιώργου Νταλάρα με τον Βαγγέλη Κορακάκη με τίτλο «Θαλασσινά Παλάτια», θα επισημάνω πως με δεδομένο ότι το πρόγραμμα που παρακολουθήσαμε είναι μόλις «δύο ημερών» και σταδιακά θα ακολουθήσει η «ενηλικίωσή του», φρονώ πως θα γίνουν ακόμα προσθήκες, ή και προσθαφαιρέσεις, μιας και η διάρκεια του έως τώρα προγράμματος, μπορεί να είναι μεγαλύτερη από την τελική του μορφή και ίσως «μαζευτεί» λιγάκι… Άλλωστε η συνύπαρξη αυτών των εμβληματικών μας καλλιτεχνών, αφήνει υποσχέσεις, για πολλές ακόμα εκπλήξεις!
Ένα σχόλιο οφείλω και για την από κάποιους χαρακτηριζόμενη «υπερβολική χρήση σόκιν εκφράσεων» από το Γιάννη Ζουγανέλη… Η σάτιρα που κάνει δεν ήταν ποτέ και δεν είναι «εκ του πονηρού», ούτε «φτιασιδωμένη» για να προκαλέσει με το ζόρι «γέλιο»... Ο Γιάννης μας έχει προσφέρει με το δικό του τρόπο -που δεν είναι αναγκαίο να είναι αρεστός σε όλους- αμέτρητες στιγμές πηγαίου γέλιου, από την εποχή του «Αχ Μαρία» και του «Απίστευτα κι όμως Ελληνικά», είναι από τους πλέον ταλαντούχους κι αναγνωρισμένους κωμικούς της εποχής του… Σε μια εποχή που το πιο χυδαίο όλων είναι το «ψέμα στο ψέμα» της κοινωνικοπολιτικής κατάστασης, που καθημερινά βιώνουμε, ο χαρισματικός «Ζούγα», συγγνώμη, χρειάζεται και παραχρειάζεται.
Την εξαιρετική παράσταση, που παρακολουθήσαμε την Παρασκευή και το Σάββατο, «οπλίζουν» με τη δεξιοτεχνία και το ταλέντο τους, οι «διαλεχτοί» μουσικοί και τεχνικοί του συγκροτήματος, που αναλυτικά είναι οι: Γιώργος Παπαχριστούδης - πιάνο, Βαγγέλης Μαχαίρας - μπουζούκι, μαντολίνο, τζουράς & λαούτο, Γιώργος Μάτσικας - κιθάρα & μπουζούκι, Μάνος Γρυσμπολάκης - ακορντεόν, Νίκος Σαμαράς - τρομπέτα, Θανάσης Σοφράς - μπάσο, Άκης Αμπράζης - μπάσο, Αποστόλης Βαγγελάκης - πνευστά, Κώστας Μιχαλός - κιθάρες, Φίλιππος Σπυρόπουλος - κρουστά, Steve Tesser - κιθάρα, Άκης Γαβαλάς - τύμπανα.
Η ενορχηστρωτική επιμέλεια και η διεύθυνση ορχήστρας είναι του Γιώργου Παπαχριστούδη. Η ηχητική δε επιμέλεια είναι των Βαγγέλη Κουλούρη, Αντώνη Ζαχόπουλου, Γιώργου Καραγιαννίδη και Στρατή Καραδημητράκη, ενώ οι φωτισμοί είναι του Γιάννη Μανιατάκου. Σκηνοθετική επιμέλεια: Νίκος Σούλης.
Μεταξύ των όσων καταφέραμε να διακρίνουμε, στο πρώτο διήμερο της ξεχωριστής αυτής «συμμαχίας» στην Ακτή Πειραιώς, το παρών έδωσαν ο Στάμος Σέμσης, ο Ισαάκ Σούσης, ο Ανδρέας Κατσιγιάννης, ο Γιώργος Σαμπάνης, η Ελεωνόρα Ζουγανέλη με τη μητέρα της Ισιδώρα Σιδέρη, ο Ηλίας Μπενέτος, η Μαργαρίτα Μάτσα κ.ά.
Ακτή Πειραιώς, Ακτή Συμμαχίας, Ακτή Ελλάδος, σε ένα μοναδικό μουσικό ταξίδι με καπετάνιους τρεις από τους σημαντικότερους εν ζωή τραγουδιστές και τραγουδοποιούς μας, το Γιώργο Νταλάρα, το Λαυρέντη Μαχαιρίτσα, το Γιάννη Κότσιρα, αξιωματικούς τον αεικίνητο Γιάννη Ζουγανέλη και την Idra Kayne και πλήρωμα τους εξαίσιους μουσικούς και τεχνικούς τους! Μέσα στο «φαύλο κύκλο» της καθημερινότητας, που ολοένα και «δεν αστειεύεται», μην αφήνοντας μας πολλά περιθώρια να χαμογελάμε και να ελπίζουμε... «Εκεί στο Νότο» της Ακτής Πειραιώς, υπάρχει «γωνιά, λόγος και αιτία» αισιοδοξίας και πηγή άντλησης δύναμης.
Οι φωτογραφίες & τα βίντεο είναι της Κίκας Α. Ρόκα.
Από την Παρασκευή, 4 Νοεμβρίου, στη σκηνή της Ακτής Πειραιώς, ο Γιώργος Νταλάρας, ο Λαυρέντης Μαχαιρίτσας, ο Γιάννης Κότσιρας, τρεις ομόρροπες δυνάμεις της ελληνικής μουσικής, που χρόνια «οδηγούσαν» σε παράλληλους δρόμους, δίχως να έχουν ακόμα συναντηθεί σε ένα κοινό πρόγραμμα, ενώνουν τις φωνές τους, έχοντας ετοιμάσει για το κοινό τους μια 4ώρη παράσταση, όπου ο Καλδάρας συναντά τον Λογαρίδη, οι Κατσιμιχαίοι συναντούν τον Κουγιουμτζή, οι μουσικές του Λαυρέντη και των Πυξ Λαξ συναντούν τον Μαρκόπουλο, ο Βαρδής συναντά τον Γερμενή, ο Μικρούτσικος συναντά τους Χαΐνηδες, η Ρεμπούτσικα σμίγει με τον Bregovic, ο Πλατύραχος με τον Σιόλα, ο Κατσιγιάννης με τον Μιτζέλο, o Σέμσης με τον Νικολόπουλο, ο Λοΐζος με τον Τσιτσάνη, ο Δημητρίου με τον Θαλασσινό, ο Πλέσσας με τον Πιτσιλαδή, ο Ζουγανέλης με τον Πάνου, ο Παγιουμτζής κι ο Τούντας με τον Χατζηχρήστο και τον Δερβενιώτη, ο Μούτσης με τον Γούναρη, ο Μαχαίρας με τον Σαμπάνη... Οι «μαλαματένιες» μουσικές των προκείμενων, εκφράζονται μέσα από τους «μαργαριταρένιους» στίχους του Γκάτσου, του Ελευθερίου, του Λ. Παπαδόπουλου, της Παπαγιαννοπούλου, του Σακελλάριου, του Ρασούλη, του Δασκαλόπουλου, του Τριπολίτη, του Κοφινιώτη, του Μάνεση, του Παπαστεφάνου, του Μπουρμπούλη, του Λελάκη, του Σούση, του Δαβαράκη, του Ιωάννου, του Αποστολάκη, της Δημοπούλου, της Ζιώγα, του Ανδρικάκη, του Μαρματάκη, του Σπυρόπουλου, του Χάρη & του Πάνου, του Μπουλά, της Βραχάλη, της Γεροθόδωρου, του Σταύρου, αλλά κι εκείνους των ίδιων των συνθετών τους... Στο πρόγραμμα δε, δίνει το δικό του γνωστό «ρυθμό και ρεσιτάλ» ο αγαπημένος Γιάννης Ζουγανέλης, με το ανατρεπτικό έως και πολλές φορές... ακατάλληλο χιούμορ του, ο οποίος μπήκε «σφήνα» στο σχήμα την τελευταία στιγμή, ενώ ιδιαίτερης μνείας χρήζει η παρουσία της Idra Kayne, με τις ιδιαίτερες ερμηνείες της στο «ethnic» μέρος της παράστασης, τραγουδώντας ισπανικά, γαλλικά, ιταλικά, αγγλικά και αφρικάνικα (xhosa)!
Ο Γιώργος Νταλάρας, διανύοντας εδώ και ένα περίπου μήνα το 67ο έτος της ηλικίας του, αποδεικνύει για ακόμα μια φορά τα ευκόλως για τον ίδιο εννοούμενα: ότι αποτελεί ένα από τους 2-3 εν ζωή τραγουδιστές της γενιάς του, που η φωνή του παραμένει αναλλοίωτη, σε πολλά σημεία δε, δείχνει πως όχι μόνο δεν την ακουμπά η «σκόνη» του χρόνου, αλλά το «φαινόμενο» της, κυριολεκτικά σα να μην έχει «ουρανό» και σ’ αυτό ο Γιώργος ίσως είναι ο μοναδικός, όπως άλλωστε και στην τελειότητα του ως μουσικός... Σα να έχει η φωνή του φυλαγμένες ακόμα πολλές «νταλαρικές» κορώνες, που τόσο έχει αγαπήσει το κοινό του, «φιλτραρισμένες» μέσα από την ωριμότητα, με την οποία την «προφυλάσσει» αρκετές φορές...
Ο Λαυρέντης Μαχαιρίτσας, μας υπενθύμισε γιατί συγκαταλέγεται στους σημαντικότερους συνθέτες - τραγουδοποιούς της τελευταίας 30ετίας, μιας και τα περισσότερα τραγούδια της δισκογραφίας του, έχουν γίνει επιτυχίες και έχουν τραγουδηθεί ευρέως με ξεχωριστή αποδοχή και αγάπη... Από την εποχή των Τερμιτών έως και σήμερα, από το «Πόσο σε θέλω», τη «Σκόνη», το «Φλασάκι» και αργότερα το «Ημίφως», το «Διδυμότειχο Blues», το «Μάτια δίχως λογική», το «Έτσι κι αλλιώς», το «Και τί ζητάω» και το «Έλα ψυχούλα μου», έως τον «Παλιό στρατιώτη», το «Ιπτάμενο Χαλί», το «Πεθαίνω για σένα» και τόσα ακόμα, τα τραγούδια του Μαχαιρίτσα είναι στη συντριπτική τους πλειοψηφία, «ένα κι ένα» κι ας έχουν μέσα τους έντονο το στοιχείο της μελαγχολίας...
Ο Γιάννης Κότσιρας, μας δείχνει με τη σειρά του, την ερμηνευτική του δεινότητα σε όλα εκείνα τα τραγούδια, που τον έκαναν τόσο αγαπητό στο κοινό του και τον καθιέρωσαν ως ένα από τους πιο εκφραστικούς ερμηνευτές, από την εποχή του «υπερ-χιτ-ικού» «Τσιγάρου», της «Χάντρας Θαλασσιάς», της «Αλεξάνδρειας», του «Έτσι κι αλλιώς», του «Εφάπαξ», της ερμηνείας του στις «Τυφλές ελπίδες», έως και σήμερα...
Ξεχωριστές και «ιστορικές» στιγμές, μιας και συμβαίνουν για πρώτη φορά, αποτελούν οι διφωνίες και τριφωνίες του Γιώργου, του Λαυρέντη και του Γιάννη, που στο τέλος γίνονται και «τετραφωνίες» με την προσθήκη και του έτερου Γιάννη (Ζουγανέλη)... Ο Νταλάρας τραγουδά με τον Κότσιρα το «Τσιγάρο», το «Ανάθεμα σε», την «Αλεξάνδρεια», αλλά και τις «καινούριες Κλειδαριές» του Γιώργου Σαμπάνη... Ο Λαυρέντης με το Γιώργο τραγουδούν τα «Βεγγαλικά μάτια» και τον «Παλιό Στρατιώτη»... Ο Λαυρέντης με το Γιάννη τραγουδούν το «Εφάπαξ», ενώ και οι τρεις μαζί τραγουδούν από το «Νύχτωσε χωρίς φεγγάρι», το «Έχω έναν καφενέ», τη «Φαντασία», το «Ένας κόμπος η χαρά μου», το «Κάπου Νυχτώνει», το «Ήρθ’ ο χειμώνας», το «Παραπονιάρικο μου», το «Που ’ναι τα χρόνια», το «Μη μου θυμώνεις μάτια μου», έως το «Σχήμα Λόγου», το «Πεθαίνω για σένα», το «Νότο», το «Έτσι κι αλλιώς», τη «Σκόνη», το «Διδυμότειχο Blues»,το «Ρίτα Ριτάκι»,το «Μια βραδιά στο Λούκι», το «Πόσο σε θέλω» κοκ, σε κάποια και με την προσθήκη του Ζουγανέλη! Η Idra δε, τραγουδά με τον Γιώργο το «Amor Amor», ενώ συντροφεύει στα γαλλικά τον Λαυρέντη στον «Καφέ του χαμένου χρόνου».
Ιδιαίτερο επιπλέον χρώμα (νοσταλγικό) δίνει στο πρόγραμμα το αφιέρωμα που γίνεται στο κλασικό ιταλικό τραγούδι, που όλοι μας έχουμε σιγοψιθυρίσει... Ti Amo, L’ Italiano (Lasciatemi Cantare) και το νεότερο Non Ti Scordar!
Λαμβάνοντας υπόψιν μου τη «σφυγομέτρηση» σχολίων για τη μη ενσωμάτωση κάποιων τραγουδιών από την καινούρια δουλειά του Γιώργου Νταλάρα με τον Βαγγέλη Κορακάκη με τίτλο «Θαλασσινά Παλάτια», θα επισημάνω πως με δεδομένο ότι το πρόγραμμα που παρακολουθήσαμε είναι μόλις «δύο ημερών» και σταδιακά θα ακολουθήσει η «ενηλικίωσή του», φρονώ πως θα γίνουν ακόμα προσθήκες, ή και προσθαφαιρέσεις, μιας και η διάρκεια του έως τώρα προγράμματος, μπορεί να είναι μεγαλύτερη από την τελική του μορφή και ίσως «μαζευτεί» λιγάκι… Άλλωστε η συνύπαρξη αυτών των εμβληματικών μας καλλιτεχνών, αφήνει υποσχέσεις, για πολλές ακόμα εκπλήξεις!
Ένα σχόλιο οφείλω και για την από κάποιους χαρακτηριζόμενη «υπερβολική χρήση σόκιν εκφράσεων» από το Γιάννη Ζουγανέλη… Η σάτιρα που κάνει δεν ήταν ποτέ και δεν είναι «εκ του πονηρού», ούτε «φτιασιδωμένη» για να προκαλέσει με το ζόρι «γέλιο»... Ο Γιάννης μας έχει προσφέρει με το δικό του τρόπο -που δεν είναι αναγκαίο να είναι αρεστός σε όλους- αμέτρητες στιγμές πηγαίου γέλιου, από την εποχή του «Αχ Μαρία» και του «Απίστευτα κι όμως Ελληνικά», είναι από τους πλέον ταλαντούχους κι αναγνωρισμένους κωμικούς της εποχής του… Σε μια εποχή που το πιο χυδαίο όλων είναι το «ψέμα στο ψέμα» της κοινωνικοπολιτικής κατάστασης, που καθημερινά βιώνουμε, ο χαρισματικός «Ζούγα», συγγνώμη, χρειάζεται και παραχρειάζεται.
Την εξαιρετική παράσταση, που παρακολουθήσαμε την Παρασκευή και το Σάββατο, «οπλίζουν» με τη δεξιοτεχνία και το ταλέντο τους, οι «διαλεχτοί» μουσικοί και τεχνικοί του συγκροτήματος, που αναλυτικά είναι οι: Γιώργος Παπαχριστούδης - πιάνο, Βαγγέλης Μαχαίρας - μπουζούκι, μαντολίνο, τζουράς & λαούτο, Γιώργος Μάτσικας - κιθάρα & μπουζούκι, Μάνος Γρυσμπολάκης - ακορντεόν, Νίκος Σαμαράς - τρομπέτα, Θανάσης Σοφράς - μπάσο, Άκης Αμπράζης - μπάσο, Αποστόλης Βαγγελάκης - πνευστά, Κώστας Μιχαλός - κιθάρες, Φίλιππος Σπυρόπουλος - κρουστά, Steve Tesser - κιθάρα, Άκης Γαβαλάς - τύμπανα.
Η ενορχηστρωτική επιμέλεια και η διεύθυνση ορχήστρας είναι του Γιώργου Παπαχριστούδη. Η ηχητική δε επιμέλεια είναι των Βαγγέλη Κουλούρη, Αντώνη Ζαχόπουλου, Γιώργου Καραγιαννίδη και Στρατή Καραδημητράκη, ενώ οι φωτισμοί είναι του Γιάννη Μανιατάκου. Σκηνοθετική επιμέλεια: Νίκος Σούλης.
Μεταξύ των όσων καταφέραμε να διακρίνουμε, στο πρώτο διήμερο της ξεχωριστής αυτής «συμμαχίας» στην Ακτή Πειραιώς, το παρών έδωσαν ο Στάμος Σέμσης, ο Ισαάκ Σούσης, ο Ανδρέας Κατσιγιάννης, ο Γιώργος Σαμπάνης, η Ελεωνόρα Ζουγανέλη με τη μητέρα της Ισιδώρα Σιδέρη, ο Ηλίας Μπενέτος, η Μαργαρίτα Μάτσα κ.ά.
Ακτή Πειραιώς, Ακτή Συμμαχίας, Ακτή Ελλάδος, σε ένα μοναδικό μουσικό ταξίδι με καπετάνιους τρεις από τους σημαντικότερους εν ζωή τραγουδιστές και τραγουδοποιούς μας, το Γιώργο Νταλάρα, το Λαυρέντη Μαχαιρίτσα, το Γιάννη Κότσιρα, αξιωματικούς τον αεικίνητο Γιάννη Ζουγανέλη και την Idra Kayne και πλήρωμα τους εξαίσιους μουσικούς και τεχνικούς τους! Μέσα στο «φαύλο κύκλο» της καθημερινότητας, που ολοένα και «δεν αστειεύεται», μην αφήνοντας μας πολλά περιθώρια να χαμογελάμε και να ελπίζουμε... «Εκεί στο Νότο» της Ακτής Πειραιώς, υπάρχει «γωνιά, λόγος και αιτία» αισιοδοξίας και πηγή άντλησης δύναμης.
Οι φωτογραφίες & τα βίντεο είναι της Κίκας Α. Ρόκα.
