Πλέον το κομμάτι έχει συνδυαστεί με αθλητικές εκδηλώσεις και το έχουμε ακούσει στα παγκόσμια κύπελλα του 2006, του 2010 και του 2014, ενώ πολλές φορές έχει γίνει σύνθημα και στα ελληνικά γήπεδα. Είναι τόσο διαδεδομένο που οι δημιουργοί του, οι White Stripes, και συγκεκριμένα ο Jack White, δεν είναι καν γνωστοί σε όλους όσους τραγουδούν την μελωδία, καθιστώντας την έτσι ένα είδος παραδοσιακής μουσικής όπου ο δημιουργός μας γίνεται αδιάφορος με τον καιρό. Άλλωστε και στην Αμερική θεωρείται το τελευταίο folk κομμάτι που έχει βγει με την έννοια ότι έχει περάσει στο ευρύ κοινό και έχει γίνει μέρος της κουλτούρας των Αμερικάνων. Λογώ της διάδοσης του βέβαια στα αθλητικά γεγονότα έχει ξεφύγει από τα αμερικάνικα σύνορα, αποτελώντας πλέον ένα παγκόσμιο τραγούδι.
Είναι ενδιαφέρον πως το πετυχημένο κομμάτι των White Stripes, που κυκλοφόρησε το 2003, πέρασε στα ποδοσφαιρικά γήπεδα. Η ιστορία έχει ως εξής: Ένα βράδυ του Οκτώβρη την ίδια χρονιά στο Βέλγιο, και ενώ το κομμάτι ακούγονταν ακόμη στα ραδιόφωνα, η βέλγικη ομάδα Κλαμπ Μπρυζ αντιμετώπιζε την Μίλαν, για τους ομίλους του Champions League. Οι οπαδοί της Μπρυζ, ενώ έπιναν σε ένα μπαρ πριν τον αγώνα άκουσαν το κομμάτι στο ραδιόφωνο και άρχισαν να τραγουδούν την μελωδία. Βγαίνοντας απ’ το μπαρ και μέχρι να μπουν στο στάδιο οι οπαδοί τραγουδούσαν το κομμάτι, το οποίο ακούστηκε να τραγουδιέται για πρώτη φορά μαζικά από οπαδούς αθλητικής ομάδας μέσα σε γήπεδο, όταν μπήκε αυτό το γκολ.
Το κομμάτι ήταν μικρό, πιασάρικο και γι αυτό το λόγο οι οπαδοί της Μπρυζ το καθιέρωσαν και άρχιζαν να το τραγουδούν ύστερα από κάθε γκολ της ομάδας τους.
Η παράδοση αυτή συνεχίστηκε μέχρι το 2006, όπου ύστερα από έναν αγώνα μεταξύ των Βέλγων και της Ρόμα, στην Ιταλία για το κύπελλο UEFA, πέρασε στα χείλη των Ιταλών και έγινε γνωστό σαν το κομμάτι “Πο πο πο πο”. Συμπτωματικά, εκείνη την χρονιά οι Ιταλοί κατέκτησαν το Παγκόσμιο κύπελλο, νικώντας 7 χώρες και το κομμάτι τραγουδήθηκε από όλους τους Ιταλούς. Από εκείνη τη χρονιά το “Seven Nation Army”, έγινε ο «ανεπίσημος» ύμνος σε όλα τα γήπεδα της Ευρώπης όπως έχουν γίνει και άλλα κομμάτια (π.χ. το κλασικό “We Will Rock You”, των Queen).
Ο ίδιος ο Jack White, παρομοίασε τα ποδοσφαιρικά γήπεδα με τις εκκλησίες, όπου οι άνθρωποι μαζεύονται και πολλές φορές προκύπτουν παραδοσιακά κομμάτια, όπου αυτοί που το τραγουδούν δεν χρειάζεται να ξέρουν το όνομα ή την προέλευση του, και απλά το κομμάτι περνάει από στόμα σε στόμα. Στην περίπτωση του “Seven Nation Army” δεν χρειάζεται να ξέρει κάποιος ούτε τους στίχους δείχνοντας την δύναμη που έχει η μουσική να ενώνει τους ανθρώπους, ανεξάρτητα από τη γλώσσα που μιλάνε. Έτσι το “Seven Nation Army”, κατάργησε τα σύνορα και έγινε κοινό κτήμα για όλους τους λαούς, κάτι που ελάχιστα σύγχρονα κομμάτια έχουν πετύχει.
Είναι ενδιαφέρον πως το πετυχημένο κομμάτι των White Stripes, που κυκλοφόρησε το 2003, πέρασε στα ποδοσφαιρικά γήπεδα. Η ιστορία έχει ως εξής: Ένα βράδυ του Οκτώβρη την ίδια χρονιά στο Βέλγιο, και ενώ το κομμάτι ακούγονταν ακόμη στα ραδιόφωνα, η βέλγικη ομάδα Κλαμπ Μπρυζ αντιμετώπιζε την Μίλαν, για τους ομίλους του Champions League. Οι οπαδοί της Μπρυζ, ενώ έπιναν σε ένα μπαρ πριν τον αγώνα άκουσαν το κομμάτι στο ραδιόφωνο και άρχισαν να τραγουδούν την μελωδία. Βγαίνοντας απ’ το μπαρ και μέχρι να μπουν στο στάδιο οι οπαδοί τραγουδούσαν το κομμάτι, το οποίο ακούστηκε να τραγουδιέται για πρώτη φορά μαζικά από οπαδούς αθλητικής ομάδας μέσα σε γήπεδο, όταν μπήκε αυτό το γκολ.
Το κομμάτι ήταν μικρό, πιασάρικο και γι αυτό το λόγο οι οπαδοί της Μπρυζ το καθιέρωσαν και άρχιζαν να το τραγουδούν ύστερα από κάθε γκολ της ομάδας τους.
Η παράδοση αυτή συνεχίστηκε μέχρι το 2006, όπου ύστερα από έναν αγώνα μεταξύ των Βέλγων και της Ρόμα, στην Ιταλία για το κύπελλο UEFA, πέρασε στα χείλη των Ιταλών και έγινε γνωστό σαν το κομμάτι “Πο πο πο πο”. Συμπτωματικά, εκείνη την χρονιά οι Ιταλοί κατέκτησαν το Παγκόσμιο κύπελλο, νικώντας 7 χώρες και το κομμάτι τραγουδήθηκε από όλους τους Ιταλούς. Από εκείνη τη χρονιά το “Seven Nation Army”, έγινε ο «ανεπίσημος» ύμνος σε όλα τα γήπεδα της Ευρώπης όπως έχουν γίνει και άλλα κομμάτια (π.χ. το κλασικό “We Will Rock You”, των Queen).
Ο ίδιος ο Jack White, παρομοίασε τα ποδοσφαιρικά γήπεδα με τις εκκλησίες, όπου οι άνθρωποι μαζεύονται και πολλές φορές προκύπτουν παραδοσιακά κομμάτια, όπου αυτοί που το τραγουδούν δεν χρειάζεται να ξέρουν το όνομα ή την προέλευση του, και απλά το κομμάτι περνάει από στόμα σε στόμα. Στην περίπτωση του “Seven Nation Army” δεν χρειάζεται να ξέρει κάποιος ούτε τους στίχους δείχνοντας την δύναμη που έχει η μουσική να ενώνει τους ανθρώπους, ανεξάρτητα από τη γλώσσα που μιλάνε. Έτσι το “Seven Nation Army”, κατάργησε τα σύνορα και έγινε κοινό κτήμα για όλους τους λαούς, κάτι που ελάχιστα σύγχρονα κομμάτια έχουν πετύχει.
