Ο συγγραφέας, δημοσιογράφος, ποιητής και στιχουργός, Φώντας Λάδης, μας υποδέχτηκε στο σπίτι του, στο χώρο όπου εργάζεται και δημιουργεί, για μια συνέντευξη με αφορμή την κυκλοφορία του δίσκου «Ο Δημήτρης Κανέλλος ερμηνεύει Φώντα Λάδη».
Μοιραία, λοιπόν, μεταξύ άλλων αναφερθήκαμε και στο πρώτο ποίημά του, που πήρε το «δρόμο» προς τη δισκογραφία. Δεν ήταν άλλο από το υπέροχο «Καράβια αλήτες» και ο Φώντας Λάδης μας περιγράφει πώς έφτασε στη δημιουργία του, με πρώτο ερμηνευτή το Γιάννη Πουλόπουλο, σε μουσική Μάνου Λοΐζου.
Κύριε Λάδη, το «Καράβια αλήτες» που συμπεριλαμβάνεται και στο δίσκο του Δημήτρη, ήταν το πρώτο τραγούδι που δισκογραφήσατε;
Ναι, ήταν το πρώτο. Με την ευκαιρία της κυκλοφορίας του Δημήτρη μπήκα στο youtube και διαπίστωσα πόσες πολλές είναι οι παραλλαγές που έχουνε βγει. Τι χορωδιακά, τι επανεκτελέσεις… Τα ‘χασα! Όλος ο κόσμος το έχει τραγουδήσει. Ήταν σημαδιακό τραγούδι, άρεσε.
Πώς γράφτηκε, λοιπόν;
Είχα γράψει ένα ποίημα, στο λογοτεχνικό και καλλιτεχνικό περιοδικό -τότε- της αριστεράς που λεγόταν «Επιθεώρηση τέχνης». Είχε και μια στήλη «Νέοι ποιητές» κι είχα πάει εγώ, 18 χρονών, τα πρώτα - πρώτα μου μικρά ποιηματάκια, τα οποία τα δημοσιεύσανε αμέσως. Ένα απ’ αυτά «Το λιμάνι απόψε» μιλούσε για ένα λιμάνι, την αίσθηση, δηλαδή, του λιμανιού, που περνάει σε πάρα πολλά ελληνικά τραγούδια. Που ο κόσμος θέλει να φύγει και δε μπορεί, το ανεκπλήρωτο όνειρο, η ανάγκη για ταξίδι, η μικρή επαρχιακή πόλη που «πνίγει»… Σ’ αυτό το κλίμα ήταν εκείνο το ποίημα, ελεύθερη ποίηση. Και μου λέει ο Λοΐζος «Ρε συ Φώντα, δε γράφουμε κάτι πάνω στο θέμα;». Αρχίσαμε να γράφουμε και το ίδιο και μάλιστα υπάρχει περίπτωση σε κάνα χρόνο κάπου να το παρουσιάσω αυτό το τραγούδι «Το λιμάνι απόψε» για πρώτη φορά, το οποίο είναι άγνωστο εντελώς, είναι όμως συμπαθητικό. Σαν πρωτόλειο είναι πάρα πολύ ωραίο τραγούδι κι εντελώς διαφορετικό από το «Καράβια αλήτες». Αλλά, κάπου ξεπήδησε το «Καράβια αλήτες», αυτή η φράση. Γράφτηκε κυριολεκτικά γράψε - σβήσε, πίνοντας κρασάκι με το Μάνο και ξανά την άλλη μέρα, σε ένα πατσατζίδικο που υπήρχε, του Νώντα, ανάμεσα σε δυο θέατρα, το Παρκ και το Μετροπόλιταν στην αρχή της Λεωφόρου Αλεξάνδρας και πηγαίνανε καλλιτέχνες και ηθοποιοί μετά τις παραστάσεις. Εμείς πηγαίναμε καμιά φορά κι απόγευμα ή βραδάκι και καθόμασταν και το γράψαμε εκεί το «Καράβια αλήτες». Έγραφα εγώ ένα στίχο, έγραφε πάνω σ’ αυτόν μουσική ο Μάνος, του ‘λεγα εγώ «είναι πολύ γρήγορη η μουσική», μου ‘λεγε εκείνος «ναι, είναι γρήγορη γιατί έχεις πολλές φράσεις». Έτσι, διορθώνοντας εγώ τη μουσική, διορθώνοντας αυτός τους στίχους, γράφτηκε το τραγούδι. Το δώσαμε στη Lyra, το είπε ο Πουλόπουλος καταπληκτικά κι έγινε ό,τι έγινε.
Μοιραία, λοιπόν, μεταξύ άλλων αναφερθήκαμε και στο πρώτο ποίημά του, που πήρε το «δρόμο» προς τη δισκογραφία. Δεν ήταν άλλο από το υπέροχο «Καράβια αλήτες» και ο Φώντας Λάδης μας περιγράφει πώς έφτασε στη δημιουργία του, με πρώτο ερμηνευτή το Γιάννη Πουλόπουλο, σε μουσική Μάνου Λοΐζου.
Κύριε Λάδη, το «Καράβια αλήτες» που συμπεριλαμβάνεται και στο δίσκο του Δημήτρη, ήταν το πρώτο τραγούδι που δισκογραφήσατε;
Ναι, ήταν το πρώτο. Με την ευκαιρία της κυκλοφορίας του Δημήτρη μπήκα στο youtube και διαπίστωσα πόσες πολλές είναι οι παραλλαγές που έχουνε βγει. Τι χορωδιακά, τι επανεκτελέσεις… Τα ‘χασα! Όλος ο κόσμος το έχει τραγουδήσει. Ήταν σημαδιακό τραγούδι, άρεσε.
Πώς γράφτηκε, λοιπόν;
Είχα γράψει ένα ποίημα, στο λογοτεχνικό και καλλιτεχνικό περιοδικό -τότε- της αριστεράς που λεγόταν «Επιθεώρηση τέχνης». Είχε και μια στήλη «Νέοι ποιητές» κι είχα πάει εγώ, 18 χρονών, τα πρώτα - πρώτα μου μικρά ποιηματάκια, τα οποία τα δημοσιεύσανε αμέσως. Ένα απ’ αυτά «Το λιμάνι απόψε» μιλούσε για ένα λιμάνι, την αίσθηση, δηλαδή, του λιμανιού, που περνάει σε πάρα πολλά ελληνικά τραγούδια. Που ο κόσμος θέλει να φύγει και δε μπορεί, το ανεκπλήρωτο όνειρο, η ανάγκη για ταξίδι, η μικρή επαρχιακή πόλη που «πνίγει»… Σ’ αυτό το κλίμα ήταν εκείνο το ποίημα, ελεύθερη ποίηση. Και μου λέει ο Λοΐζος «Ρε συ Φώντα, δε γράφουμε κάτι πάνω στο θέμα;». Αρχίσαμε να γράφουμε και το ίδιο και μάλιστα υπάρχει περίπτωση σε κάνα χρόνο κάπου να το παρουσιάσω αυτό το τραγούδι «Το λιμάνι απόψε» για πρώτη φορά, το οποίο είναι άγνωστο εντελώς, είναι όμως συμπαθητικό. Σαν πρωτόλειο είναι πάρα πολύ ωραίο τραγούδι κι εντελώς διαφορετικό από το «Καράβια αλήτες». Αλλά, κάπου ξεπήδησε το «Καράβια αλήτες», αυτή η φράση. Γράφτηκε κυριολεκτικά γράψε - σβήσε, πίνοντας κρασάκι με το Μάνο και ξανά την άλλη μέρα, σε ένα πατσατζίδικο που υπήρχε, του Νώντα, ανάμεσα σε δυο θέατρα, το Παρκ και το Μετροπόλιταν στην αρχή της Λεωφόρου Αλεξάνδρας και πηγαίνανε καλλιτέχνες και ηθοποιοί μετά τις παραστάσεις. Εμείς πηγαίναμε καμιά φορά κι απόγευμα ή βραδάκι και καθόμασταν και το γράψαμε εκεί το «Καράβια αλήτες». Έγραφα εγώ ένα στίχο, έγραφε πάνω σ’ αυτόν μουσική ο Μάνος, του ‘λεγα εγώ «είναι πολύ γρήγορη η μουσική», μου ‘λεγε εκείνος «ναι, είναι γρήγορη γιατί έχεις πολλές φράσεις». Έτσι, διορθώνοντας εγώ τη μουσική, διορθώνοντας αυτός τους στίχους, γράφτηκε το τραγούδι. Το δώσαμε στη Lyra, το είπε ο Πουλόπουλος καταπληκτικά κι έγινε ό,τι έγινε.
