Και συνεχίζει: « Ο ήχος της φωνής του είναι βαθειά ριζωμένος στην ψυχή μας. Ήμουν τυχερός που με τραγούδησε και άτυχος που τα Τραγούδια για τον Στέλιο δεν πρόλαβε να τα πει αυτός, αλλά κατά πως φαίνεται θα αργήσουν πολύ να βρουν ερμηνευτή η ερμηνεύτρια. Όταν έγραψα τον Ύμνο στη ζωή, του είχα πει από πριν, ότι θα το ενορχηστρώσω με ένα μπουζούκι και ομάδα κλασικών εγχόρδων. Πήγαινε στο στούντιο για εβδομάδες αλλά δεν μπορούσε να το πει. Απογοητεύτηκα στην αρχή αλλά ένα βράδυ στις τρεις η ώρα μου τηλεφωνεί ο κουμπάρος του ο Τζανιδάκης και μου λέει ότι τελικά το τραγούδησε. Περίμενα ξύπνιος μέχρι το πρωί για να το ακούσω. Πιστεύω ότι ο Στέλιος δεν είναι αυτός που τα τελευταία χρόνια μας έδειξαν τα μέσα ενημέρωσης. Εκτός του μεγάλου ταλέντου της φωνής είχε και καλή καρδιά, ήταν σαν μικρό παιδί πολλές φορές. Σε πολλά ήταν απόλυτος , σε αλλά εζήταγε την γνώμη, ακόμα και δεχόταν την συμβουλή κι ας ήταν ο άλλος μικρότερος. » (1)
_Ίσως κάποιοι να θυμούνται τον Θανάση Πολυκανδριώτη, κάπου εκεί στα 1967, να συνοδεύει με το μπουζούκι του τον Στέλιο Καζαντζίδη και εκείνος να τραγουδά το Δεν σε πιστεύω των Βασίλη Βασιλειάδη-Πυθαγόρα, για τις ανάγκες της κινηματογραφικής ταινίας Ο Γεροντοκόρος του Ορέστη Λάσκου με τον Λάμπρο Κωνσταντάρα…
Θα χρειαστεί να περάσουν εικοσιένα χρόνια από τότε, έως ότου ο Καζαντζίδης ηχογραφήσει δημιουργίες του Πολυκανδριώτη. Εννέα είναι συνολικά τα τραγούδια του λαϊκού συνθέτη, που γράφει ο Στέλιος, μετά την επανεμφάνισή του στα δισκογραφικά δρώμενα από το 1987 ως το 1995.
Το 1988 στο δίσκο Ελεύθερος (Polygram), τραγουδά για πρώτη και τελευταία φορά στίχους του ποιητή Μάνου Ελευθερίου. Αν ρωτάς να σου πω, πώς υπάρχω και ζω… Στην ίδια δουλειά καταθέτει μια συγκλονιστική ερμηνεία σε ένα από τα σημαντικότερα τραγούδια αυτής της τελευταίας περιόδου, το Ζηλεύω τα πουλιά σε στίχους Γιώργου Γιαννόπουλου και Νίκου Λουκά και τραγουδά επίσης Τα λάθη είναι για τους ανθρώπους, σε στίχους Βασίλη Παπαδόπουλου.
Το 1994 στο δίσκο Και πού Θεός (ΜΒΙ) ο Στέλιος ξανασυναντάται 24 χρόνια μετά το Δεν θα ξαναγαπήσω, με τους στίχους του Λευτέρη Παπαδόπουλου και σε μουσική του Πολυκανδριώτη τραγουδά Να μη με λένε Στέλιο και Εγώ ποτέ δεν τραγουδώ. Τραγούδια στα οποία ο στιχουργός, μάλλον, «φωτογραφίζει» τον συγκεκριμένο ερμηνευτή.
Σε συνέντευξή του στον υπογράφοντα ο «Πρόεδρος» αναφέρεται σχετικά:
Ερ: Ν’ αλλάξουμε όμως θέμα και να πάμε στον Καζαντζίδη στον οποίον αναφερθήκατε προηγουμένως… Αν εξαιρέσουμε τα δυο τραγούδια του Λοΐζου («Δεν θα ξαναγαπήσω», «Όταν βλέπετε να κλαίω»), τις δυο επανεκτελέσεις του Ξαρχάκου («Άπονη ζωή», «Φτωχολογιά») και τα δυο τραγούδια του Θανάση Πολυκανδριώτη («Να μη με λένε Στέλιο», «Εγώ ποτέ δεν τραγουδώ») το 1994, δεν συνεργαστήκατε περισσότερο. Σε αντίθεση με τον Μπιθικώτση που είπε πιο πολλά. Γιατί αυτό;
Λ.Π: Ο τραγουδιστής μου ήταν ο Μπιθικώτσης. Εγώ ήμουν ήδη 28 χρονών όταν βγήκε η «Άπονη ζωή». Αλλά είχα μια σχέση με τον Ξαρχάκο και με την εταιρεία στην οποία ήταν και εκεί υπήρχε ο Μπιθικώτσης και η Μοσχολιού. Δε μπορούσα να πάω σε άλλη εταιρεία και ν ’αφήσω τον Ξαρχάκο. Καταλαβαίνεις πως ήταν μια σχέση, όχι μόνο καλλιτεχνικής συνεργασίας αλλά και μιας πολύ στενής φιλίας. Έτσι δεν μου έτυχε να συνεργαστώ τότε με τον Καζαντζίδη. Επιπλέον ο Καζαντζίδης ερχόταν από μια άλλη ανατολίτικη σχολή, ενώ ο Μπιθικώτσης είχε πει τραγούδια του Θεοδωράκη και ήταν μιας άλλης σχολής και αντίληψης. Δεν θα μπορούσα δηλαδή να γράψω τραγούδια για τον πολύ μεγάλο τραγουδιστή που λέγεται Μανώλης Αγγελόπουλος, δεν θα μπορούσε να πει τις λέξεις που γράφω εγώ. Πώς μπορεί να πει τη λέξη «απόδειπνο» ο Αγγελόπουλος; Εσύ που θα τ’ ακούσεις θα σκάσεις στα γέλια. Έτσι δεν είναι; (2)
Το 1995 ο Πολυκανδριώτης δίνει στο Στέλιο τέσσερα ακόμα τραγούδια για το δίσκο Τα Βιώματά Μου (ΜΒΙ). Το ομώνυμο σε στίχους Γιώργου Γιαννόπουλου, Πίκρα και άδικο και Ο φίλος μας (αφιερωμένο στο Νικόλα Άσιμο) σε στίχους του Λευτέρη Χαψιάδη και ένα εντελώς διαφορετικό και μοναδικό τραγούδι σε ποίηση του Τούρκου αγωνιστή ποιητή Ναζίμ Χικμέτ και μετάφραση του επίσης αγωνιστή Έλληνα ποιητή Γιάννη Ρίτσου. Ο Στέλιος μαζί με την παιδική χορωδία του ωδείου «Νίκος Σκαλκώτας», τους μουσικούς της ομάδας εγχόρδων του Παντελή Δεσποτίδη, τον Νίκο Λιάμη στην κλασική κιθάρα και τον συνθέτη στο μπουζούκι, τραγουδά τον Ύμνο στη ζωή και τον αφιερώνει στον μικρό Αλέξανδρο Καϊάφα με τις καλλίτερες ευχές του για το μέλλον του…
Ένα τραγούδι- απάντηση σε όσους κατά καιρούς, βιαστικά και ανεύθυνα, απαξίωσαν συνολικά το ρεπερτόριο του θρύλου…
Στο σημείωμα του δίσκου ο συνθέτης σημειώνει: «Υπάρχουν κάποια όνειρα που κι όταν τα κάνεις πραγματικότητα, παραμένουν όνειρα, απλά γίνονται πιο όμορφα όνειρα… Έτσι γίνεται όταν τραγουδά τη μουσική σου ο Καζαντζίδης… Υπάρχουν και όνειρα… που ανοίγουν το σακούλι τους με τους ανέμους της ψυχής σου. Έτσι έγινε όταν άκουσα τα λόγια του ποιητή Ναζίμ Χικμέτ τραγουδισμένα από τον Καζαντζίδη. Σ’ αυτή τη συνάντηση ψυχών σε περιμένω Στέλιο… Σε περιμένουν κι άλλα τραγούδια κι άλλα όνειρα. Να’ σαι καλά…»
(1)Συνέντευξη του Θανάση Πολυκανδριώτη στον υπογράφοντα για το περιοδικό «Πολίτης Κ» (Φεβρουάριος 2008)
(2) Συνέντευξη του Λευτέρη Παπαδόπουλου στον υπογράφοντα για το περιοδικό «Πολίτης Κ» (Απρίλιος 2011) Ο
Φωτογραφίες:
2: Πολυκανδριώτης συνοδεύει τον Καζαντζίδη στην ταινία Ο Γεροντοκόρος το 1967
3,4: Το 1995 στην ηχογράφηση του δίσκου Τα Βιώματά Μου
www.polykandriotis.gr
Οι φωτογραφίες προέρχονται από την επίσημη ιστοσελίδα του Θανάση Πολυκανδριώτη
