Πολύ πρόσφατα, ένιωσα μεγάλη συγκίνηση όταν ήρθα σε επαφή και μάλιστα με πρωτοβουλία δική του με έναν άνθρωπο που ήταν παρών στα παιδικά μου χρόνια- και όχι μόνο- μέσα από τις ιστορικές κινηματογραφικές ταινίες της δεκαετίας του ’60. Διαβάζοντας, στην ομώνυμη ομάδα στο facebook, τον τίτλο της εκπομπής μου «Εγώ, δεν έχω βγάλει το… ωδείο», που ξεκίνησε στο Δημοτικό Ραδιόφωνο Θεσσαλονίκης τον Σεπτέμβρη του 2012 και συνεχίζεται μέχρι σήμερα, ο σπουδαίος ηθοποιός Νίκος Ξανθόπουλος θέλησε να μου αφηγηθεί μια ιστορία που σχετίζεται άμεσα με το τραγούδι του Γιώργη Μουφλουζέλη «Εγώ, δεν έχω βγάλει το σχολείο», από το οποίο προέρχεται και ο τίτλος της εκπομπής…
Μου είπε λοιπόν ο Νίκος Ξανθόπουλος:
Δεν ξέρω από που ν’ αρχίσω, είναι μεγάλη ιστορία. Έχει σχέση με τον τίτλο της εκπομπής σου. Ωραία τον σκέφτηκες, χαμογέλασα όταν τον πρωτοδιάβασα. Άκου λοιπόν. Με τον Γιώργη τον Μουφλουζέλη, ήμασταν χρόνια φίλοι μέχρι που γίναμε και κουμπαράκια, του βάφτισα το παιδί του το Σταυράκη. Έχει γούστο το πώς συναντηθήκαμε και η μετέπειτα εξέλιξη της παρέας μας (τα γράφω στο βιβλίο μου). Εκτιμούσα τον αυθορμητισμό του και τη μανία του με τα ρεμπέτικα. Τον γνώρισα με τον Ηλία τον Πετρόπουλο και τον Γιώργο το Μούτσιο, που μαζί με τον Μαμαγκάκη είχανε μια μπουάτ στην Πλάκα και μέσω αυτών με τον Πατσιφά για δισκογραφία. Τώρα στο προκείμενο… Ένα καλοκαίρι έπαιζα θέατρο στον Εθνικό κήπο κι ερχόταν ο Γιώργης να με δει, να πάρει ανάσα μέσα στις δροσιές, να μου πει και τον νταλγκά του, που αγαπούσε μία κι έκανε η κυρία πως δεν καταλάβαινε... Στο έργο μας που λεγόταν «Σκάνδαλα στην εξοχή», μες στις τρελοπαρέες της παραλίας έπαιζε μπουζούκι ο Χάρης ο Λεμονόπουλος. «Έλα ρε», λέω στο Γιώργη, «να σε συστήσω». «Άσε» λέει, «εγώ δεν έχω βγάλει το ωδείο!», επειδή ο Χάρης διάβαζε γιατί έπαιζε παλιά βιολί. Περάσανε μέρες, ερχότανε τα βράδια κι όλο η κουβέντα γύρω από την γκόμενα και πώς να της δώσει να καταλάβει και ξέρω ‘γω, οπότε του λέω: «Μίλα της απλά ρε, πες της: Εγώ δεν έχω βγάλει το σχολείο, για να στα πω καλά, αλλά ένα και ένα κάνουν δύο κι άμα γουστάρεις κι εσύ τη βρίσκουμε». Μετά το γραμμοφώνησε με τον Μπιθικώτση…
Στη γνωριμία του με το Νίκο Ξανθόπουλο αναφέρεται στη βιογραφία του και ο ίδιος ο Γιώργος Μουφλουζέλης:
Εν τω μεταξύ - τον καιρό αυτό που γύριζα - στα Άνω Πατήσια έχει μιαν εκκλησιά που λέγεται Αγία Βαρβάρα, εκεί δίπλα, λοιπόν, είχε ένα ταβερνάκι και το κρατούσε ένας κι είχε δυο γιους. Λεγότανε Μαστρακούλιας κι ο ένας γιος έπαιζε σε μια ομάδα - δεν ξέρω ποια, γιατί με το ποδόσφαιρο δεν έχω παρτίδες. Και πάγαινα κι έπαιζα κάθε βράδυ κι έβγαζα ένα μεροκαματάκι. Ένα βράδυ λοιπόν, είχα πάει τη μέρα σινεμά κι είδα λοιπόν τον Ξανθόπουλο - ένα μέρος του Ξανθόπουλου, πού’χε μιαν αγαπητικιά και την φίλησε- και το ίδιο το βράδυ λοιπόν τον είδα τον Ξανθόπουλο με μια γκόμενα εκεί στο ταβερνάκι. Μόλις μπήκα, λοιπόν, κι έπαιξα, μου λέει:
«Έλα δω. Κάτσε κοντά μου»
Λέω: «Εσύ είσαι ο Ξανθόπουλος πού 'δαμε;»
«Ναι»
«Και τη φίλησες εκείνη;»
Λέει: «Ναι. Και μου δώκανε και διακόσια φράγκα!»
«Τι λε, ρε; -του λέω εγώ. Έπρεπε να πληρώσεις κιόλα!» του λέω. Κάναμε κέφι. Λοιπόν, γινήκαμε φίλοι με τον Ξανθόπουλο. (Αργότερα και κουμπάροι: μου βάφτισε το μωρό. Μου έχει σταθεί ο Ξανθόπουλος). Και μ’ έπαιρνε και μού 'κανε κάτι τσοντίτσες κι άμα έκανα βόλτες τις παρέες, μου έλεγε: Παίξε και κανένα δικό σου, ρε μάγκα. Έπαιζα εγώ «τα σκαλοπάτια». Λένε: «δεν ακούσαμε τίποτα! (Ανεβαίνω σκαλοπάτια και δεν ακούσανε τίποτα… Αυτό το πράμα το οποίο έγινε υπερσουξέ). (1)
Όσον αφορά την δισκογραφική πορεία του τραγουδιού, το «Εγώ, δεν έχω βγάλει το σχολείο» ηχογραφήθηκε για πρώτη φορά τo 1961 από τον Γρηγόρη Μπιθικώτση σε δίσκο 45 στροφών His master’s voice (σαν συνδημιουργία με τον Μπάμπη Μπακάλη), έχοντας από την άλλη πλευρά το τραγούδι του Μπακάλη «Στάλα-στάλα το φαρμάκι» με τον Γιώργο Μοντεχρήστο την Καίτη Θύμη και την Βεατρίκη Κάλι. Το 1972 το ηχογράφησε ο Γιώργος Μουφλουζέλης στον πρώτο από τους πέντε ολόκληρους δίσκους που έκανε στη Lyra με τραγούδια δικά του αλλά και αδέσποτα ρεμπέτικα, με τίτλο «Το παλιό ρεμπέτικο του Μουφλουζέλη».
Το 1975 ήταν η σειρά του Γιώργου Νταλάρα, που το συμπεριέλαβε στην ιστορική έκδοση «50 χρόνια ρεμπέτικο τραγούδι», αλλά και του Λουκά Νταράλα, που τραγούδησε το «Σχολείο» στο δεύτερο μεγάλο δίσκο του, που είχε τον τίτλο «Εγώ και το ρεμπέτικο». Το 2004 το τραγούδι γνώρισε μια ιδιαίτερη διασκευή από τον Θοδωρή Μανίκα και τους «667». Το τραγούδησε η Δήμητρα Γαλάνη -και μάλιστα σε 2 εκτελέσεις- στο cd του συγκροτήματος «Οι 667 σε τραγούδια που θα τα έλεγαν και μόνοι τους… αν ήτανε κυρίες».
Πηγή: 1: Γιώργης Μουφλουζέλης «Όταν η λήγουσα είναι μακρά». Φωνήεντα και σύμφωνα που κατάγραψε ο γραμματικός του Φώτης Μεσθεναίος. (Εκδόσεις «Δωδώνη» 1979)
Μου είπε λοιπόν ο Νίκος Ξανθόπουλος:
Δεν ξέρω από που ν’ αρχίσω, είναι μεγάλη ιστορία. Έχει σχέση με τον τίτλο της εκπομπής σου. Ωραία τον σκέφτηκες, χαμογέλασα όταν τον πρωτοδιάβασα. Άκου λοιπόν. Με τον Γιώργη τον Μουφλουζέλη, ήμασταν χρόνια φίλοι μέχρι που γίναμε και κουμπαράκια, του βάφτισα το παιδί του το Σταυράκη. Έχει γούστο το πώς συναντηθήκαμε και η μετέπειτα εξέλιξη της παρέας μας (τα γράφω στο βιβλίο μου). Εκτιμούσα τον αυθορμητισμό του και τη μανία του με τα ρεμπέτικα. Τον γνώρισα με τον Ηλία τον Πετρόπουλο και τον Γιώργο το Μούτσιο, που μαζί με τον Μαμαγκάκη είχανε μια μπουάτ στην Πλάκα και μέσω αυτών με τον Πατσιφά για δισκογραφία. Τώρα στο προκείμενο… Ένα καλοκαίρι έπαιζα θέατρο στον Εθνικό κήπο κι ερχόταν ο Γιώργης να με δει, να πάρει ανάσα μέσα στις δροσιές, να μου πει και τον νταλγκά του, που αγαπούσε μία κι έκανε η κυρία πως δεν καταλάβαινε... Στο έργο μας που λεγόταν «Σκάνδαλα στην εξοχή», μες στις τρελοπαρέες της παραλίας έπαιζε μπουζούκι ο Χάρης ο Λεμονόπουλος. «Έλα ρε», λέω στο Γιώργη, «να σε συστήσω». «Άσε» λέει, «εγώ δεν έχω βγάλει το ωδείο!», επειδή ο Χάρης διάβαζε γιατί έπαιζε παλιά βιολί. Περάσανε μέρες, ερχότανε τα βράδια κι όλο η κουβέντα γύρω από την γκόμενα και πώς να της δώσει να καταλάβει και ξέρω ‘γω, οπότε του λέω: «Μίλα της απλά ρε, πες της: Εγώ δεν έχω βγάλει το σχολείο, για να στα πω καλά, αλλά ένα και ένα κάνουν δύο κι άμα γουστάρεις κι εσύ τη βρίσκουμε». Μετά το γραμμοφώνησε με τον Μπιθικώτση…
Στη γνωριμία του με το Νίκο Ξανθόπουλο αναφέρεται στη βιογραφία του και ο ίδιος ο Γιώργος Μουφλουζέλης:
Εν τω μεταξύ - τον καιρό αυτό που γύριζα - στα Άνω Πατήσια έχει μιαν εκκλησιά που λέγεται Αγία Βαρβάρα, εκεί δίπλα, λοιπόν, είχε ένα ταβερνάκι και το κρατούσε ένας κι είχε δυο γιους. Λεγότανε Μαστρακούλιας κι ο ένας γιος έπαιζε σε μια ομάδα - δεν ξέρω ποια, γιατί με το ποδόσφαιρο δεν έχω παρτίδες. Και πάγαινα κι έπαιζα κάθε βράδυ κι έβγαζα ένα μεροκαματάκι. Ένα βράδυ λοιπόν, είχα πάει τη μέρα σινεμά κι είδα λοιπόν τον Ξανθόπουλο - ένα μέρος του Ξανθόπουλου, πού’χε μιαν αγαπητικιά και την φίλησε- και το ίδιο το βράδυ λοιπόν τον είδα τον Ξανθόπουλο με μια γκόμενα εκεί στο ταβερνάκι. Μόλις μπήκα, λοιπόν, κι έπαιξα, μου λέει:
«Έλα δω. Κάτσε κοντά μου»
Λέω: «Εσύ είσαι ο Ξανθόπουλος πού 'δαμε;»
«Ναι»
«Και τη φίλησες εκείνη;»
Λέει: «Ναι. Και μου δώκανε και διακόσια φράγκα!»
«Τι λε, ρε; -του λέω εγώ. Έπρεπε να πληρώσεις κιόλα!» του λέω. Κάναμε κέφι. Λοιπόν, γινήκαμε φίλοι με τον Ξανθόπουλο. (Αργότερα και κουμπάροι: μου βάφτισε το μωρό. Μου έχει σταθεί ο Ξανθόπουλος). Και μ’ έπαιρνε και μού 'κανε κάτι τσοντίτσες κι άμα έκανα βόλτες τις παρέες, μου έλεγε: Παίξε και κανένα δικό σου, ρε μάγκα. Έπαιζα εγώ «τα σκαλοπάτια». Λένε: «δεν ακούσαμε τίποτα! (Ανεβαίνω σκαλοπάτια και δεν ακούσανε τίποτα… Αυτό το πράμα το οποίο έγινε υπερσουξέ). (1)
Όσον αφορά την δισκογραφική πορεία του τραγουδιού, το «Εγώ, δεν έχω βγάλει το σχολείο» ηχογραφήθηκε για πρώτη φορά τo 1961 από τον Γρηγόρη Μπιθικώτση σε δίσκο 45 στροφών His master’s voice (σαν συνδημιουργία με τον Μπάμπη Μπακάλη), έχοντας από την άλλη πλευρά το τραγούδι του Μπακάλη «Στάλα-στάλα το φαρμάκι» με τον Γιώργο Μοντεχρήστο την Καίτη Θύμη και την Βεατρίκη Κάλι. Το 1972 το ηχογράφησε ο Γιώργος Μουφλουζέλης στον πρώτο από τους πέντε ολόκληρους δίσκους που έκανε στη Lyra με τραγούδια δικά του αλλά και αδέσποτα ρεμπέτικα, με τίτλο «Το παλιό ρεμπέτικο του Μουφλουζέλη».
Το 1975 ήταν η σειρά του Γιώργου Νταλάρα, που το συμπεριέλαβε στην ιστορική έκδοση «50 χρόνια ρεμπέτικο τραγούδι», αλλά και του Λουκά Νταράλα, που τραγούδησε το «Σχολείο» στο δεύτερο μεγάλο δίσκο του, που είχε τον τίτλο «Εγώ και το ρεμπέτικο». Το 2004 το τραγούδι γνώρισε μια ιδιαίτερη διασκευή από τον Θοδωρή Μανίκα και τους «667». Το τραγούδησε η Δήμητρα Γαλάνη -και μάλιστα σε 2 εκτελέσεις- στο cd του συγκροτήματος «Οι 667 σε τραγούδια που θα τα έλεγαν και μόνοι τους… αν ήτανε κυρίες».
Πηγή: 1: Γιώργης Μουφλουζέλης «Όταν η λήγουσα είναι μακρά». Φωνήεντα και σύμφωνα που κατάγραψε ο γραμματικός του Φώτης Μεσθεναίος. (Εκδόσεις «Δωδώνη» 1979)
