Λαμβάνοντας υπόψη, ότι ο ίδιος ο Άκης Πάνου κατά καιρούς παρουσίασε έργα του σε νέες εκτελέσεις, καταλήγουμε ότι ο στιχουργός και συνθέτης είχε τη διάθεση να ξανακοιτά και να επανατοποθετεί το έργο του. Από το σύνολο της εργογραφίας του, ο ίδιος έχει θέσει ως ανέγγιχτο κομμάτι τα 6 τραγούδια που έγραψε για τον Στέλιο Καζαντζίδη. Πάντως, δεδομένης της ιδιότυπης σχέσης του ερμηνευτή με τον δημιουργό, αλλά και της αντίληψης του Πάνου για τα «όρια» και το «μερτικό» του ερμηνευτή σε μια δημιουργία, η απάντηση στο ερώτημα, μάλλον είναι αρνητική.
Τα διαφορετικά στοιχεία της νέας έκδοσης εστιάζονται κυρίως στο ενορχηστρωτικό σκέλος, όπου υπάρχουν «αρκετές» παρεμβάσεις, και ορισμένες διαφορετικές ερμηνείες καθώς και στην προσθήκη του τραγουδιού Ζήτω!, που είχε μείνει έξω από την αρχική κυκλοφορία. Οι αλλαγές υπογραμμίζουν την αντίληψη του ερμηνευτή ο οποίος στο ένθετο του δίσκου δηλώνει: «Τα χρόνια περνάνε, οι απόψεις μας αλλάζουν, οι απαιτήσεις μας μεγαλώνουν και αναζητήσεις μας στρέφονται αλλού… Είναι και οι νεότερες γενιές πια, που έχουν άλλη παιδεία σε ό, τι αφορά την παραγωγή ήχου… Ό,τι κάναμε είναι για καλό, νομίζω…». Πράγματι συμβαίνει αυτό;
Ο Άκης Πάνου για τα έργα του, συχνά, συνεργαζόταν με ενορχηστρωτές. Από τον Σταύρο Ξαρχάκο, στο ξεκίνημα της πορείας του, φτάνοντας ως τον Νέστορα Δάνα και τον Νίκο Λαβράνο. Η νέα βερσιόν, αναμφίβολα έχει ένα σύγχρονο «γεμάτο» πάτημα, που η αρχική έκδοση, σε κάποια σημεία το απαιτούσε. Π.χ. οι υπερτονισμένες, «ενοχλητικές», μεσαίες συχνότητες. Αξίζει να σημειωθεί ότι, σύμφωνα και με τα δελτία φωνοληψίας, διαπιστώνεται ότι οι ηχογραφήσεις έγινα αρκετούς μήνες νωρίτερα της κυκλοφορίας του δίσκου, σε αντίθεση με τις μέχρι τότε πρακτικές. Η κυκλοφορία του δίσκου, αρχικά είχε σχεδιαστεί για τις γιορτές του 1981 και τελικά εκδόθηκε περίπου τρεις - τέσσερις μήνες αργότερα. Από όσα γνωρίζουμε ο ερμηνευτής δοκιμάστηκε πολλές φορές με το υλικό του δημιουργού, μέχρι το τελικό -τότε- αποτέλεσμα.
Η νέα «μορφή» του Θέλω Να Τα Πω, αναιρεί, αντικαθιστά ή διορθώνει την προηγούμενη;
Το μόνο βέβαιο είναι ότι η πρόσφατη επεξεργασία αντιπροσωπεύει τον ερμηνευτή. Όσο κι αν αυτό ακούγεται ματαιόδοξο, εν τούτοις η γνώση του Γιώργου Νταλάρα, το μεράκι και η φλόγα του για το τραγούδι, ως ένα σημείο νομιμοποιούν τις κινήσεις του, που στο μεδούλι τους, μπορεί να κρύβουν «θέλω» και «απωθημένα» ετών, που απαιτούν όμως κόπο και μόχθο για να «ξεχρεωθούν».
Το μόνο βέβαιο είναι ότι η πρόσφατη επεξεργασία αντιπροσωπεύει τον ερμηνευτή. Όσο κι αν αυτό ακούγεται ματαιόδοξο, εν τούτοις η γνώση του Γιώργου Νταλάρα, το μεράκι και η φλόγα του για το τραγούδι, ως ένα σημείο νομιμοποιούν τις κινήσεις του, που στο μεδούλι τους, μπορεί να κρύβουν «θέλω» και «απωθημένα» ετών, που απαιτούν όμως κόπο και μόχθο για να «ξεχρεωθούν».
