Η Νατάσσα Μποφίλιου είναι από τις καλλιτέχνιδες που όχι μόνο δε σε αφήνουν να γνωρίσεις ποτέ συναισθηματική χρεοκοπία, αλλά αντιθέτως επιβεβαιώνει την αντίληψη πως η μόνη περιοχή όπου το θείο είναι ορατό είναι αυτή της τέχνης, όποιο όνομα κι αν διαλέξουμε να της δώσουμε.
Η καλλιτεχνική συναστρία της ερμηνεύτριας, του Θέμη Καραμουρατίδη και του Γεράσιμου Ευαγγελάτου είναι γεγονός πως κάθε φορά τρέφει ακόμη περισσότερο τις προσδοκίες του κοινού για το επόμενο βήμα και πάντα βρίσκει τη δύναμη να τις ξεπερνά, «ντύνοντας» τα γήινα νοήματα με έναν εξωλογικό συναισθηματικό μανδύα.
Γι’ ακόμη μια φορά λοιπόν ξεδίπλωσαν το ταλέντο τους και δύο χρόνια μετά την κυκλοφορία της «ΒΑΒΕΛ», ξαναμπήκαν στο στούντιο για να ηχογραφήσουν μία άκρως ερωτική μπαλάντα από αυτές που έχουν ταυτιστεί με το ερμηνευτικό πάθος της Νατάσσας, αποδεικνύοντας πως η τέχνη εξακολουθεί να είναι ο πιο σύντομος δρόμος από άνθρωπο σε άνθρωπο.
Το «Στην επόμενη ζωή» - γεννημένο ειδικά για το μονόλογο «Ουρανία» του Γεράσιμου Ευαγγελάτου που ερμηνεύει η κόρη της Βίκυς Σταυροπούλου, Δανάη Μπάρκα, στο Θέατρο 104 - αποτελεί οπωσδήποτε αυτόθροη απόρροια της απόλυτης καλλιτεχνικής ενδοεπικοινωνίας του ίσως πιο δημιουργικού και σταθερά επιτυχημένου καλλιτεχνικού συμπλέγματος των τελευταίων χρόνων.
Με μουσικές και ενορχηστρωτικές αναφορές στις κλασσικές επιτυχίες του ελαφρού γαλλικού και ιταλικού τραγουδιού της δεκαετίας του ’70, συνδυάζοντας κλασσικά ακουστικά όργανα (έγχορδα, τσέμπαλο) με ροκ μπάντα (μπάσο, κιθάρες, τύμπανα), το συγκινησιακά φορτισμένο - από την πρώτη λέξη ως και την τελευταία νότα - τραγούδι «Στην επόμενη ζωή», πραγματεύεται την ανεμπόδιστη μέχρι θανάτου αγάπη, με την ευκαιρία και της επόμενης ζωής, όλων όσων πιστέψουν και επενδύσουν στις πιθανότητες, αποφυλακίζοντας και εξωτερικεύοντας επιτέλους τα συναισθήματά τους!
Κι είναι αυτή η ανεπιτήδευτη λιτότητα και η ομορφιά της οικονομίας, κατά την αναπαράσταση του αοράτου, που κάνει το έργο τους μεγαλειώδες. Είναι σπουδαία ικανότητα το να απλοποιείς σύνθετα και ανεξήγητα πάθη χωρίς να τα ισοπεδώνεις, το να ξεριζώνεις το επουσιώδες, ώστε αυτό που έχει όλη την ουσία να πάψει να πνίγεται και να μπορεί να μιλήσει με ενάργεια στην ανθρώπινη ψυχή, χωρίς βέβαια εκπτώσεις.
Εξάλλου, δεν υπάρχει κανένας λόγος η κάμηλος της μεγάλης Τέχνης να πρέπει απαραίτητα να περάσει μέσα από το μάτι της βελόνας της κατανόησης της μάζας, αλλά όταν κάτι τέτοιο ανεκβίαστα επιτευχθεί, εξευγενίζοντάς την, τότε η απόλαυση και η επιτυχία αναρριχώνται εις τη νιοστή! Κι αυτό ακριβώς συμβαίνει με τη Νατάσσα Μποφίλιου, το Θέμη και το Γεράσιμο, που με το έργο τους φανερώνουν πως στο στοιχειωμένο σπίτι της ζωής, η τέχνη είναι το μόνο σκαλοπάτι που δεν τρίζει!
