Αποφοιτώντας από το Εθνικό ομόρφυνε τις στιγμές μας με τις ερμηνείες της στο θέατρο και τον κινηματογράφο.
Η παρουσία της εκεί σε ρόλους με δραματικό χαρακτήρα, αλλά όχι μόνο, στα χρόνια του ’60, την ανέδειξαν σε αστέρι πρώτης γραμμής.
Είχε την αύρα της μοιραίας γυναίκας, αλλά και μια δική της προσωπική επιβλητικότητα. Όταν οι συνθήκες ήταν ευνοϊκές απέδειξε και στην οθόνη πόσο προικισμένη ηθοποιός καλλιτέχνης είναι.
Στα έργα αυτά, η Χρονοπούλου ερμήνευσε για τις ανάγκες τους και τραγούδια που ξεχώρισαν και αγαπήθηκαν.
Υπάρχουν δε ορισμένες στιγμές της, ιδίως σε όσα ακούστηκαν λιγότερο, που αναβλύζουν μεστή εκφραστικότητα, ακριβή αμεσότητα.
«Ένα καράβι είναι η ζωή» του Κώστα Καπνίση και του Νέστορα Μάτσα από την ταινία «τα παλιόπαιδα» το 1963.
«Ώρες αργές», ίδια ταινία, ίδιοι συντελεστές…
«Μια Κυριακή σε γνώρισα» του Γιώργου Μητσάκη, με τον «δάσκαλο» στο πάλκο και τον Γιώργο Φούντα να φέρνει τις βαριές βόλτες του το 1964. Οι δυο ηθοποιοί αποτελέσαν στο πανί λατρεμένο δίδυμο…
Πάντα από την ταινία «Το κορίτσι της Κυριακής» του Νέστορα Μάτσα το 1964, «Αστέρια απόψε θα σβηστούν» σε στίχους και μουσική του Γιώργου Μητσάκη…
«Έκλαψα χτες» του Μίμη Πλέσσα και του Άκου Δασκαλόπουλου απ’ τις περίφημες «Θαλασσιές χάντρες».
Για μια «Κυρία στα μπουζούκια» κι ένα «Αγόρι απέναντι» γράφουν ο Μίμης Πλέσσας και ο Λευτέρης Παπαδόπουλος.
Στην ίδια ταινία, η «Κυρία» με στίχους αυτή τη φορά του Γιάννη Δαλιανίδη, δηλώνει πως είναι του «γλεντιού».
«Το παρελθόν μιας γυναίκας» έχει και «Δάκρυα».
Απ’ την ίδια ταινία σε σκηνοθεσία Γιάννη Δαλιανίδη, σενάριο Νίκου Φώσκολου και μουσική Γιάννη Μαρκόπουλου «Σήκω λεβέντη μου» (Έμπα στ' αμάξι).
«Όταν η πόλις πεθαίνει»… «Υπάρχει κάπου ένα παιδί».
Η παρουσία της εκεί σε ρόλους με δραματικό χαρακτήρα, αλλά όχι μόνο, στα χρόνια του ’60, την ανέδειξαν σε αστέρι πρώτης γραμμής.
Είχε την αύρα της μοιραίας γυναίκας, αλλά και μια δική της προσωπική επιβλητικότητα. Όταν οι συνθήκες ήταν ευνοϊκές απέδειξε και στην οθόνη πόσο προικισμένη ηθοποιός καλλιτέχνης είναι.
Στα έργα αυτά, η Χρονοπούλου ερμήνευσε για τις ανάγκες τους και τραγούδια που ξεχώρισαν και αγαπήθηκαν.
Υπάρχουν δε ορισμένες στιγμές της, ιδίως σε όσα ακούστηκαν λιγότερο, που αναβλύζουν μεστή εκφραστικότητα, ακριβή αμεσότητα.
«Ένα καράβι είναι η ζωή» του Κώστα Καπνίση και του Νέστορα Μάτσα από την ταινία «τα παλιόπαιδα» το 1963.
«Ώρες αργές», ίδια ταινία, ίδιοι συντελεστές…
«Μια Κυριακή σε γνώρισα» του Γιώργου Μητσάκη, με τον «δάσκαλο» στο πάλκο και τον Γιώργο Φούντα να φέρνει τις βαριές βόλτες του το 1964. Οι δυο ηθοποιοί αποτελέσαν στο πανί λατρεμένο δίδυμο…
Πάντα από την ταινία «Το κορίτσι της Κυριακής» του Νέστορα Μάτσα το 1964, «Αστέρια απόψε θα σβηστούν» σε στίχους και μουσική του Γιώργου Μητσάκη…
«Έκλαψα χτες» του Μίμη Πλέσσα και του Άκου Δασκαλόπουλου απ’ τις περίφημες «Θαλασσιές χάντρες».
Για μια «Κυρία στα μπουζούκια» κι ένα «Αγόρι απέναντι» γράφουν ο Μίμης Πλέσσας και ο Λευτέρης Παπαδόπουλος.
Στην ίδια ταινία, η «Κυρία» με στίχους αυτή τη φορά του Γιάννη Δαλιανίδη, δηλώνει πως είναι του «γλεντιού».
«Το παρελθόν μιας γυναίκας» έχει και «Δάκρυα».
Απ’ την ίδια ταινία σε σκηνοθεσία Γιάννη Δαλιανίδη, σενάριο Νίκου Φώσκολου και μουσική Γιάννη Μαρκόπουλου «Σήκω λεβέντη μου» (Έμπα στ' αμάξι).
«Όταν η πόλις πεθαίνει»… «Υπάρχει κάπου ένα παιδί».
