Είναι ευρέως γνωστό και αποδεκτό πως η τέχνη δεν υπόκειται σε όρια και φραγμούς ούτε υποτάσσεται σε νόρμες. Αντίθετα, ανατροφοδοτείται διαρκώς από καθημερινά ερεθίσματα, που ο στιχουργός - έχοντας στα χέρια του ως όπλο και δικαιολογία την δικλείδα ασφαλείας της «ποιητικής αδείας» - κατορθώνει να τα κάνει σημείο αναφοράς της δημιουργίας του.
Έτσι λοιπόν - ανάλογα με την έμπνευσή του - μπορεί να θέσει ως πυρήνα της σύνθεσής του ακόμη και ένα αντικείμενο οικιακού εξοπλισμού, το οποίο είτε το συνδέει με μία ανάμνηση, είτε διοχετεύει σ’ αυτό την επιθυμία του, είτε το ντύνει με νοσταλγία, πόνο, θυμό ή όποιο άλλο συναίσθημα, κεντρίζοντας με αυτό τον τρόπο την προσοχή και το ενδιαφέρον του ακροατή.
1. «Θερμοσίφωνας» - Ελένη Τσαλιγοπούλου
Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί το τραγούδι που ερμήνευσε το 2003 η Ελένη Τσαλιγοπούλου με τίτλο «Θερμοσίφωνας», σε στίχους του Θοδωρή Γκόνη και μουσική του Κώστα Λειβαδά. Πρόκειται για μία ιδιαίτερα όμορφη και πρωτότυπη δημιουργία γεμάτη εικόνες, μνήμες, έντονη αναπόληση και έναν εξαιρετικό μεταφορικό λόγο που συνυφαίνει τα καθημερινά και δεδομένα αντικείμενα με τα διαχρονικά ζητούμενα ζωής.
2. «Το δικό μου πάπλωμα» - Στέλιος Καζαντζίδης
Αξιοσημείωτη σύνθεση είναι και το τραγούδι «Το δικό μου πάπλωμα» του Στέλιου Καζαντζίδη, σε στίχους και μουσική του Γιώργου Μητσάκη. Εδώ ο δημιουργός τοποθετεί στο επίκεντρο το πάπλωμά του, με το οποίο περιβάλλει αποκλειστικά και μόνο την αναντικατάστατη «αγάπη» του, αφού είναι μόνο «για δυο άτομα και δεν παίρνει μπάλωμα».
3. «Η μπανιέρα» - Βαγγέλης Γερμανός
Ένα επιπλέον ιδιαίτερο τραγούδι είναι και «Η μπανιέρα» του Βαγγέλη Γερμανού, σε στίχους και μουσική του ίδιου. Πρόκειται για μία δημιουργία μέσα στην οποία ενυπάρχει από μία προτροπή για κοινή συνύπαρξη μέσα σε μια μπανιέρα - που αποτελεί και το μοχλό της έμπνευσης - μέχρι και μία ενδοσκόπηση, μία νύξη για το περιβαλλοντικό πρόβλημα καθώς και μία απολογία του συνθέτη προς τη μητέρα του για τα πεπραγμένα του. Πάντως η μπανιέρα έχει την αίσθηση του καταφυγίου για τον δημιουργό σε κάθε περίπτωση, ως φαίνεται!
4. «Το σεντόνι» - Γιάννης Κότσιρας
Μία ακόμη χαρακτηριστική περίπτωση είναι «Το σεντόνι» του Γιάννη Κότσιρα, σε στίχους και μουσική του Μανώλη Φάμελλου. Σ’ αυτό το τραγούδι ο δημιουργός συνδέει το αντικείμενο του πόθου του με ένα αντικείμενο «οικιακού εξοπλισμού», το σεντόνι, με το οποίο περιβάλλεται συνειδητά για να καλύψει την απουσία, παρότι ταυτόχρονα του αποδίδει τη συναισθηματική του προσκόλληση σε ένα συγκεκριμένο άτομο.
5. «Ο καθρέφτης» - Φοίβος Δεληβοριάς
Άλλη μία αντιπροσωπευτική δημιουργία για την κατηγορία «τραγούδια με οικιακό εξοπλισμό» αποτελεί το τραγούδι «Ο καθρέφτης» του Φοίβου Δεληβοριά σε στίχους και μουσική του ίδιου του ερμηνευτή. Ο συνθέτης εδώ παρουσιάζει τον καθρέφτη του ως κακέκτυπο της εποχής, που όλα τα «μετρά» στην αντανάκλαση και τα τοποθετεί στις διαστάσεις που ο καθένας επιθυμεί.
BONUS (+1)
«Στην άδεια μου καρέκλα» - Καίτη Γαρμπή
Κινούμενοι στα πιο λαϊκά-πίστας μονοπάτια συναντάμε το τραγούδι «Στην άδεια μου καρέκλα» της Καίτης Γαρμπή σε στίχους του Θάνου Παπανικολάου και μουσική του Βασίλη Γαβριηλίδη. Εδώ ο συνθέτης αποφασίζει να ορίσει ως υποκατάστατο του ατόμου που τον εγκατέλειψε μία «άδεια» καρέκλα, που συνδέεται άρρηκτα με αυτό. Ο δημιουργός, λοιπόν, προσωποποιεί ένα αντικείμενο οικιακού εξοπλισμού, προσδίδοντάς του ανθρώπινες ιδιότητες και συναισθήματα, τα οποία του εμφυσούν την ίδια φόρτιση που ένιωθε και με το απόν πρόσωπο.
Έτσι λοιπόν - ανάλογα με την έμπνευσή του - μπορεί να θέσει ως πυρήνα της σύνθεσής του ακόμη και ένα αντικείμενο οικιακού εξοπλισμού, το οποίο είτε το συνδέει με μία ανάμνηση, είτε διοχετεύει σ’ αυτό την επιθυμία του, είτε το ντύνει με νοσταλγία, πόνο, θυμό ή όποιο άλλο συναίσθημα, κεντρίζοντας με αυτό τον τρόπο την προσοχή και το ενδιαφέρον του ακροατή.
1. «Θερμοσίφωνας» - Ελένη Τσαλιγοπούλου
Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί το τραγούδι που ερμήνευσε το 2003 η Ελένη Τσαλιγοπούλου με τίτλο «Θερμοσίφωνας», σε στίχους του Θοδωρή Γκόνη και μουσική του Κώστα Λειβαδά. Πρόκειται για μία ιδιαίτερα όμορφη και πρωτότυπη δημιουργία γεμάτη εικόνες, μνήμες, έντονη αναπόληση και έναν εξαιρετικό μεταφορικό λόγο που συνυφαίνει τα καθημερινά και δεδομένα αντικείμενα με τα διαχρονικά ζητούμενα ζωής.
2. «Το δικό μου πάπλωμα» - Στέλιος Καζαντζίδης
Αξιοσημείωτη σύνθεση είναι και το τραγούδι «Το δικό μου πάπλωμα» του Στέλιου Καζαντζίδη, σε στίχους και μουσική του Γιώργου Μητσάκη. Εδώ ο δημιουργός τοποθετεί στο επίκεντρο το πάπλωμά του, με το οποίο περιβάλλει αποκλειστικά και μόνο την αναντικατάστατη «αγάπη» του, αφού είναι μόνο «για δυο άτομα και δεν παίρνει μπάλωμα».
3. «Η μπανιέρα» - Βαγγέλης Γερμανός
Ένα επιπλέον ιδιαίτερο τραγούδι είναι και «Η μπανιέρα» του Βαγγέλη Γερμανού, σε στίχους και μουσική του ίδιου. Πρόκειται για μία δημιουργία μέσα στην οποία ενυπάρχει από μία προτροπή για κοινή συνύπαρξη μέσα σε μια μπανιέρα - που αποτελεί και το μοχλό της έμπνευσης - μέχρι και μία ενδοσκόπηση, μία νύξη για το περιβαλλοντικό πρόβλημα καθώς και μία απολογία του συνθέτη προς τη μητέρα του για τα πεπραγμένα του. Πάντως η μπανιέρα έχει την αίσθηση του καταφυγίου για τον δημιουργό σε κάθε περίπτωση, ως φαίνεται!
4. «Το σεντόνι» - Γιάννης Κότσιρας
Μία ακόμη χαρακτηριστική περίπτωση είναι «Το σεντόνι» του Γιάννη Κότσιρα, σε στίχους και μουσική του Μανώλη Φάμελλου. Σ’ αυτό το τραγούδι ο δημιουργός συνδέει το αντικείμενο του πόθου του με ένα αντικείμενο «οικιακού εξοπλισμού», το σεντόνι, με το οποίο περιβάλλεται συνειδητά για να καλύψει την απουσία, παρότι ταυτόχρονα του αποδίδει τη συναισθηματική του προσκόλληση σε ένα συγκεκριμένο άτομο.
5. «Ο καθρέφτης» - Φοίβος Δεληβοριάς
Άλλη μία αντιπροσωπευτική δημιουργία για την κατηγορία «τραγούδια με οικιακό εξοπλισμό» αποτελεί το τραγούδι «Ο καθρέφτης» του Φοίβου Δεληβοριά σε στίχους και μουσική του ίδιου του ερμηνευτή. Ο συνθέτης εδώ παρουσιάζει τον καθρέφτη του ως κακέκτυπο της εποχής, που όλα τα «μετρά» στην αντανάκλαση και τα τοποθετεί στις διαστάσεις που ο καθένας επιθυμεί.
BONUS (+1)
«Στην άδεια μου καρέκλα» - Καίτη Γαρμπή
Κινούμενοι στα πιο λαϊκά-πίστας μονοπάτια συναντάμε το τραγούδι «Στην άδεια μου καρέκλα» της Καίτης Γαρμπή σε στίχους του Θάνου Παπανικολάου και μουσική του Βασίλη Γαβριηλίδη. Εδώ ο συνθέτης αποφασίζει να ορίσει ως υποκατάστατο του ατόμου που τον εγκατέλειψε μία «άδεια» καρέκλα, που συνδέεται άρρηκτα με αυτό. Ο δημιουργός, λοιπόν, προσωποποιεί ένα αντικείμενο οικιακού εξοπλισμού, προσδίδοντάς του ανθρώπινες ιδιότητες και συναισθήματα, τα οποία του εμφυσούν την ίδια φόρτιση που ένιωθε και με το απόν πρόσωπο.
