Το ίδιο άλλωστε συμβαίνει και στο διεθνές πεντάγραμμο με τις mad καταστάσεις και πρόσωπα, αλλά εδώ θα περιορισθούμε στα «ντόπια».
Η επιλογή των τραγουδιών έχει καθαρά υποκειμενικό χαρακτήρα… Αποτελεί δηλαδή ένα καθαρά προσωπικό απάνθισμα. Επίσης δεν στέκομαι στις περιπτώσεις, που η «τρελή», δηλώνεται από αγάπη, όπως συμβαίνει στον Τσιτσάνη (Αρχόντισσα), στον Χιώτη (Τρελό Κορίτσι), στον Μπιθικώτση (Τρελοκόριτσο), στον Κορακάκη (Πάλι στη σκέψη της τρελής) κλπ. κάνοντας όμως και τις απαραίτητες εξαιρέσεις…
«Ο τρελός» του Γιάννης Σπανού και του Λευτέρη Παπαδόπουλου με τον εκφραστικό Σταμάτη Κόκοτα:
Θα την αντέξω του τρελού τη ρετσινιά
μα πώς ν’ αντέξω την δική σου απονιά;
«Ο τρελός» του Άκη Πάνου. Τό τραγούδι! Τό Ζεϊμπέκικο. Μέσα σε λίγες λέξεις όσα νοήματα δεν χωρούν σ’ εγκυκλοπαίδεια. Τα είπε όλα!
Ασ’ τον τρελό στην τρέλα του
άσ’ τονε στο όνειρό του
Τον κόσμο αυτό σιχάθηκε
κι έφτιαξε ένα δικό του
Σε άλλο ύφος αλλά στο ίδιο μήκος κύματος και «Ο τρελός» της Δανάης Παναγιωτοπούλου με τον Μίλτο Πασχαλίδη.
Ξεχνάει ο κόσμος στη στιγμή, και ιστορίες γράφει...
Την πόρτα κλείνει ο τρελός, μήπως και δει τα λάθη...
Άμα δεν νιώθεις, μη μιλάς... Σώπα και μη δικάζεις...
Χίλια κεφάλια πέφτουνε, όταν εσύ δειλιάζεις...
Κι απ’ τα «καινούργια» στα παλιά με την Σώτια Τσώτου και τον απαράμιλλο Κώστα Χατζή…
Ήταν τρελός και παλικάρι
Ήταν φτωχός και βασιλιάς
Οκτώ χρόνια αργότερα, το 1978, στην περίφημη «Εκδίκηση της γυφτιάς» ο Ρασούλης «σκιαγραφούσε», ο Ξυδάκης «έντυνε», ο Σαββόπουλος «έβαζε πλάτη» και γνωρίζαμε ένα crossover ερμηνευτή με γερή ρίζα.
Το 1983 ο Τάκης Σούκας «Βάραγε και το ντέφι» στην Ελένη Βιτάλη. Ο Βασίλης Παπαδόπουλος έγραψε στους στίχους με τα Ακηπανικά χρώματα, και ένα δυνατό ζεϊμπέκικο έβγαινε μπροστά.
Ο Άκης είχε δώσει τα «ζύγια» απ’ την προηγούμενη δεκαετία…
Οι μισοί καλοί
σε μοναστηριού κελί
κι οι άλλοι στο τρελάδικο
από κακό κι απ’ άδικο
Βέβαια είναι και περιπτώσεις που ορισμένοι δεν παραδέχονται την «τρέλα» τους. Σαν κι αυτήν του Λάκη Τεάζη, σε μουσική του Σπύρου Παπαβασιλείου με την ερμηνεία του Δημήτρη Μητροπάνου
Τρελός δεν είμαι, σκάρτος δεν έγινα,
μόνο που νιώθω μελαγχολία,
γιατί για σένα τα πάντα έδινα
κι ας ήσουν ψέμα κι υποκρισία.
Για άλλους η «τρέλα» κι η «τρελή» είναι τελικά μια λύση. Όπως έγραφε και ο Ξενοφώντας Φιλέρης με την πενιά και την ερμηνεία του Γιώργου Ζαμπέτα.
Το φιλοσόφησα πολύ
Και το `χω ρίξει στην τρελή
Το τραγούδι που έδωσε την αφορμή γι’ αυτήν την καταγραφή, θυμίζοντάς μου τους τρελούς του παρελθόντος, είναι «Ο Τρελός» του Νίκου Αναγνωστάκη με τη μουσική του Ανδρέα Κατσιγιάννη και την ερμηνεία του Δημήτρη Μπάση, μαζί με τις εύστοχες εικόνες του Θωμά Χρυσοχοΐδη.
Η επιλογή των τραγουδιών έχει καθαρά υποκειμενικό χαρακτήρα… Αποτελεί δηλαδή ένα καθαρά προσωπικό απάνθισμα. Επίσης δεν στέκομαι στις περιπτώσεις, που η «τρελή», δηλώνεται από αγάπη, όπως συμβαίνει στον Τσιτσάνη (Αρχόντισσα), στον Χιώτη (Τρελό Κορίτσι), στον Μπιθικώτση (Τρελοκόριτσο), στον Κορακάκη (Πάλι στη σκέψη της τρελής) κλπ. κάνοντας όμως και τις απαραίτητες εξαιρέσεις…
«Ο τρελός» του Γιάννης Σπανού και του Λευτέρη Παπαδόπουλου με τον εκφραστικό Σταμάτη Κόκοτα:
Θα την αντέξω του τρελού τη ρετσινιά
μα πώς ν’ αντέξω την δική σου απονιά;
«Ο τρελός» του Άκη Πάνου. Τό τραγούδι! Τό Ζεϊμπέκικο. Μέσα σε λίγες λέξεις όσα νοήματα δεν χωρούν σ’ εγκυκλοπαίδεια. Τα είπε όλα!
Ασ’ τον τρελό στην τρέλα του
άσ’ τονε στο όνειρό του
Τον κόσμο αυτό σιχάθηκε
κι έφτιαξε ένα δικό του
Σε άλλο ύφος αλλά στο ίδιο μήκος κύματος και «Ο τρελός» της Δανάης Παναγιωτοπούλου με τον Μίλτο Πασχαλίδη.
Ξεχνάει ο κόσμος στη στιγμή, και ιστορίες γράφει...
Την πόρτα κλείνει ο τρελός, μήπως και δει τα λάθη...
Άμα δεν νιώθεις, μη μιλάς... Σώπα και μη δικάζεις...
Χίλια κεφάλια πέφτουνε, όταν εσύ δειλιάζεις...
Κι απ’ τα «καινούργια» στα παλιά με την Σώτια Τσώτου και τον απαράμιλλο Κώστα Χατζή…
Ήταν τρελός και παλικάρι
Ήταν φτωχός και βασιλιάς
Οκτώ χρόνια αργότερα, το 1978, στην περίφημη «Εκδίκηση της γυφτιάς» ο Ρασούλης «σκιαγραφούσε», ο Ξυδάκης «έντυνε», ο Σαββόπουλος «έβαζε πλάτη» και γνωρίζαμε ένα crossover ερμηνευτή με γερή ρίζα.
Το 1983 ο Τάκης Σούκας «Βάραγε και το ντέφι» στην Ελένη Βιτάλη. Ο Βασίλης Παπαδόπουλος έγραψε στους στίχους με τα Ακηπανικά χρώματα, και ένα δυνατό ζεϊμπέκικο έβγαινε μπροστά.
Ο Άκης είχε δώσει τα «ζύγια» απ’ την προηγούμενη δεκαετία…
Οι μισοί καλοί
σε μοναστηριού κελί
κι οι άλλοι στο τρελάδικο
από κακό κι απ’ άδικο
Βέβαια είναι και περιπτώσεις που ορισμένοι δεν παραδέχονται την «τρέλα» τους. Σαν κι αυτήν του Λάκη Τεάζη, σε μουσική του Σπύρου Παπαβασιλείου με την ερμηνεία του Δημήτρη Μητροπάνου
Τρελός δεν είμαι, σκάρτος δεν έγινα,
μόνο που νιώθω μελαγχολία,
γιατί για σένα τα πάντα έδινα
κι ας ήσουν ψέμα κι υποκρισία.
Για άλλους η «τρέλα» κι η «τρελή» είναι τελικά μια λύση. Όπως έγραφε και ο Ξενοφώντας Φιλέρης με την πενιά και την ερμηνεία του Γιώργου Ζαμπέτα.
Το φιλοσόφησα πολύ
Και το `χω ρίξει στην τρελή
Το τραγούδι που έδωσε την αφορμή γι’ αυτήν την καταγραφή, θυμίζοντάς μου τους τρελούς του παρελθόντος, είναι «Ο Τρελός» του Νίκου Αναγνωστάκη με τη μουσική του Ανδρέα Κατσιγιάννη και την ερμηνεία του Δημήτρη Μπάση, μαζί με τις εύστοχες εικόνες του Θωμά Χρυσοχοΐδη.
