Η διάκριση αυτή, του απέφερε και το πρώτο του συμβόλαιο με τη Minos. Έτσι το Μάιο του 1982 ηχογράφησε τον πρώτο του δίσκο, με τίτλο «Μετά από σένανε», σε μουσική του Γιώργου Κατσαρού (από τα μέλη της επιτροπής του «Να η Ευκαιρία») και στίχους Γ. Πάριου, Δ. Ιατρόπουλου, Π. Φαλάρα, Ηλ. Λυμπερόπουλου, Γ. Μυλωνά και Θ. Σοφού. Ο δίσκος κυκλοφόρησε σε ενορχήστρωση και διεύθυνση ορχήστρας του Κατσαρού, παραγωγή του Σπύρου Ράλλη, ενώ η ηχοληψία έγινε από τον Γαβριήλ Παντζή στο studio Polysound.
Το υλικό κατευθύνθηκε προς το μοντέρνο τραγούδι της εποχής, ενώ σε συνδυασμό με την τότε χροιά της φωνής του Λιδάκη, θυμίζει αρκετά τη δισκογραφία του Γιάννη Πάριου, εκείνης της περιόδου. Ξεχώρισε ασφαλώς το πρώτο τραγούδι του δίσκου, που έδωσε και τον τίτλο σ’ αυτή τη δουλειά.
Παράλληλα εκδόθηκε κι ένα 45άρι με την ένδειξη «ΣΗΜΑΝΤΙΚΕΣ ΝΕΕΣ ΠΑΡΟΥΣΙΕΣ ΣΤΗ ΔΙΣΚΟΓΡΑΦΙΑ», ενώ στην ετικέτα υπήρχε η σημείωση «ΔΙΑΦΗΜΙΣΤΙΚΟΣ ΔΙΣΚΟΣ ΔΙΑΝΕΜΕΤΑΙ ΔΩΡΕΑΝ ΣΤΑ ΚΑΤΑΣΤΗΜΑΤΑ», κάτι σαν promo εποχής δηλαδή, με δυο τραγούδια από το «Μετά από σένανε», το ομώνυμο σε στίχους του Γιάννη Πάριου και το «Μην περιμένεις» με λόγια του Πάνου Φαλάρα.
Χαρακτηριστικό του τρόπου που αντιμετώπισε τότε η εταιρεία τον ερμηνευτή, αλλά και του ρεπερτορίου στο οποίο ήθελε να τον στρέψει, ήταν τα δυο τραγούδια που υπήρχαν στην άλλη πλευρά του δίσκου. Δυο μοντέρνα τραγούδια της Νινής Ζαχά, στο κλίμα της disco της εποχής, με τραγουδίστρια την Ιταλίδα Φραντζέσκα Μπελένι, τα «Πόσο δύσκολο είναι να είσαι γυναίκα» και «Δεν θέλει λόγια μονάχα η αγάπη», από τον ομώνυμο μεγάλο δίσκο της, που περιείχε πέντε τραγούδια της Νινής Ζαχά και έξι διασκευές ξένων τραγουδιών με ελληνικό στίχο. (Το «Πόσο δύσκολο είναι» το ξανατραγούδησε ένα χρόνο μετά η Αλέκα Κανελλίδου, στο δίσκο «Αν θα σ’ αγαπήσω»).
Την ίδια χρονιά ακολούθησε η συμμετοχή του στο δίσκο «Μίλα μου απλά» των Τάκη Μπουγά, Αντώνη Ανδρικάκη, μαζί με την Ελένη Δήμου και τον Γιάννη Πάριο, το 1983 συμμετείχε στο «Πρώτο βράδυ στην Αθήνα» του Νίκου Ξυδάκη, ενώ το 1984 τραγούδησε συνθέσεις του Αντώνη Βαρδή στο δίσκο «Κουράστηκα να υποκρίνομαι». Το 1985 τραγούδησε στο «Ρεπορτάζ» του Γιάννη Μαρκόπουλου και του Αντώνη Ανδρικάκη, ενώ το 1986 κυκλοφόρησε ο τελευταίος δίσκος της συνεργασίας του με τη Minos με τίτλο «Ζήσε όπως σ’ αρέσει».
Είναι εμφανές πως, τόσο σε αυτό το δίσκο όσο και στους προηγούμενους προσωπικούς του, δεν υπήρχε συγκεκριμένη κατεύθυνση. Αυτή ήταν και η αιτία για την οποία στη σχέση του με τη Minos επήλθε οριστική ρήξη… Έτσι, με τη λήξη του συμβολαίου του, το 1988 άλλαξε εταιρεία, πήγε στη Sony, αλλά και εκεί στην πρώτη του δουλειά με τίτλο «Κοίτα τι έγινε», δεν έγινε τελικά τίποτα ιδιαίτερο… Είναι χαρακτηριστικό πως αυτοί οι πρώτοι δίσκοι απουσίαζαν από το κεφάλαιο «δισκογραφία» στην επίσημη ιστοσελίδα του τραγουδιστή (www.manolislidakis.gr), που λειτουργούσε μέχρι πριν από λίγο καιρό.
Η επιτυχία και η καθιέρωση ήρθαν από το 1990 και μετά, όταν, με τη επιμέλεια του Κώστα Χατζηδουλή, ηχογράφησε μια σειρά δίσκων, όπως «Ούτε που ρώτησα», «Καράβι απόψε το φιλί» και «4 κύκλοι τραγουδιών», ενώ παράλληλα συμμετείχε σε δουλειές δημιουργών, με τραγούδια όπως το «Ξημέρωμα 1ης Ιανουαρίου 2000 μ.Χ.» των Χρήστου Νικολόπουλου και Αλέξανδρου Αλεξάνδρου…
Το υλικό κατευθύνθηκε προς το μοντέρνο τραγούδι της εποχής, ενώ σε συνδυασμό με την τότε χροιά της φωνής του Λιδάκη, θυμίζει αρκετά τη δισκογραφία του Γιάννη Πάριου, εκείνης της περιόδου. Ξεχώρισε ασφαλώς το πρώτο τραγούδι του δίσκου, που έδωσε και τον τίτλο σ’ αυτή τη δουλειά.
Παράλληλα εκδόθηκε κι ένα 45άρι με την ένδειξη «ΣΗΜΑΝΤΙΚΕΣ ΝΕΕΣ ΠΑΡΟΥΣΙΕΣ ΣΤΗ ΔΙΣΚΟΓΡΑΦΙΑ», ενώ στην ετικέτα υπήρχε η σημείωση «ΔΙΑΦΗΜΙΣΤΙΚΟΣ ΔΙΣΚΟΣ ΔΙΑΝΕΜΕΤΑΙ ΔΩΡΕΑΝ ΣΤΑ ΚΑΤΑΣΤΗΜΑΤΑ», κάτι σαν promo εποχής δηλαδή, με δυο τραγούδια από το «Μετά από σένανε», το ομώνυμο σε στίχους του Γιάννη Πάριου και το «Μην περιμένεις» με λόγια του Πάνου Φαλάρα.
Χαρακτηριστικό του τρόπου που αντιμετώπισε τότε η εταιρεία τον ερμηνευτή, αλλά και του ρεπερτορίου στο οποίο ήθελε να τον στρέψει, ήταν τα δυο τραγούδια που υπήρχαν στην άλλη πλευρά του δίσκου. Δυο μοντέρνα τραγούδια της Νινής Ζαχά, στο κλίμα της disco της εποχής, με τραγουδίστρια την Ιταλίδα Φραντζέσκα Μπελένι, τα «Πόσο δύσκολο είναι να είσαι γυναίκα» και «Δεν θέλει λόγια μονάχα η αγάπη», από τον ομώνυμο μεγάλο δίσκο της, που περιείχε πέντε τραγούδια της Νινής Ζαχά και έξι διασκευές ξένων τραγουδιών με ελληνικό στίχο. (Το «Πόσο δύσκολο είναι» το ξανατραγούδησε ένα χρόνο μετά η Αλέκα Κανελλίδου, στο δίσκο «Αν θα σ’ αγαπήσω»).
Την ίδια χρονιά ακολούθησε η συμμετοχή του στο δίσκο «Μίλα μου απλά» των Τάκη Μπουγά, Αντώνη Ανδρικάκη, μαζί με την Ελένη Δήμου και τον Γιάννη Πάριο, το 1983 συμμετείχε στο «Πρώτο βράδυ στην Αθήνα» του Νίκου Ξυδάκη, ενώ το 1984 τραγούδησε συνθέσεις του Αντώνη Βαρδή στο δίσκο «Κουράστηκα να υποκρίνομαι». Το 1985 τραγούδησε στο «Ρεπορτάζ» του Γιάννη Μαρκόπουλου και του Αντώνη Ανδρικάκη, ενώ το 1986 κυκλοφόρησε ο τελευταίος δίσκος της συνεργασίας του με τη Minos με τίτλο «Ζήσε όπως σ’ αρέσει».
Είναι εμφανές πως, τόσο σε αυτό το δίσκο όσο και στους προηγούμενους προσωπικούς του, δεν υπήρχε συγκεκριμένη κατεύθυνση. Αυτή ήταν και η αιτία για την οποία στη σχέση του με τη Minos επήλθε οριστική ρήξη… Έτσι, με τη λήξη του συμβολαίου του, το 1988 άλλαξε εταιρεία, πήγε στη Sony, αλλά και εκεί στην πρώτη του δουλειά με τίτλο «Κοίτα τι έγινε», δεν έγινε τελικά τίποτα ιδιαίτερο… Είναι χαρακτηριστικό πως αυτοί οι πρώτοι δίσκοι απουσίαζαν από το κεφάλαιο «δισκογραφία» στην επίσημη ιστοσελίδα του τραγουδιστή (www.manolislidakis.gr), που λειτουργούσε μέχρι πριν από λίγο καιρό.
Η επιτυχία και η καθιέρωση ήρθαν από το 1990 και μετά, όταν, με τη επιμέλεια του Κώστα Χατζηδουλή, ηχογράφησε μια σειρά δίσκων, όπως «Ούτε που ρώτησα», «Καράβι απόψε το φιλί» και «4 κύκλοι τραγουδιών», ενώ παράλληλα συμμετείχε σε δουλειές δημιουργών, με τραγούδια όπως το «Ξημέρωμα 1ης Ιανουαρίου 2000 μ.Χ.» των Χρήστου Νικολόπουλου και Αλέξανδρου Αλεξάνδρου…
