της μεγάλης και σπουδαίας πορείας της στη δισκογραφία.
Στις αρχές του 1974 κυκλοφόρησε από τη Minos ένας από τους «περίεργους» - έτσι θα τον χαρακτήριζα- δίσκους της ελληνικής δισκογραφίας… Ένας δίσκος που έμεινε κυριολεκτικά στην αφάνεια, με τίτλο «Το μεγάλο τραγούδι». Πρόκειται για τη μελοποίηση από τον συνθέτη Γιώργο Γεωργιάδη, δώδεκα ψαλμών του Δαυίδ σε ελεύθερη απόδοση των Νέστορα Μάτσα και Γιάννη Συλλάνταβου. Τραγουδούν η Χάρις Αλεξίου και ο Κώστας Σμοκοβίτης.
Οι δώδεκα μελοποιημένοι ψαλμοί του Δαυίδ είναι:
Η ενορχήστρωση έγινε από τον Νίκο Λαβράνο και η διεύθυνση ορχήστρας από τον Γιώργο Γεωργιάδη. Ο δίσκος κυκλοφόρησε με το σήμα της Standard, θυγατρικής της Minos. (Στον Οδηγό Ελληνικής Δισκογραφίας του Πέτρου Δραγουμάνου υπάρχει καταχωρημένος τόσο με το σήμα της Standard, όσο και της Minos με κωδικό MSM 211).
Η πρώτη παρουσίαση του έργου έγινε στο θέατρο «Κώστα Μουσούρη» το 1973 για τα 25 χρόνια της ανεξαρτησίας του κράτους του Ισραήλ. Η γιορτή διοργανώθηκε από τον σύλλογο «Ελλάς-Ισραήλ» με τη συμμετοχή κορυφαίων εκπροσώπων του πνεύματος, του θεάτρου και των τεχνών. Όπως αναφέρεται στο σημείωμα του εσωφύλλου, η έκδοση του δίσκου έγινε με την εγκάρδια συμπαράσταση του Κεντρικού Ισραηλιτικού Συμβουλίου.
Δεν θα σταθώ τόσο στο αποτέλεσμα της μελοποίησης των στίχων και στη μετατροπή τους, ουσιαστικά, σε λαϊκά τραγούδια. Εδώ οι απόψεις μπορεί να διίστανται, αφού μεγάλη μερίδα του κοινού υποστηρίζει πως τα «Άγια των αγίων» δεν πρέπει να μελοποιούνται εκ νέου, με κανένα τρόπο. Προσωπικά είμαι αντίθετος μ’ αυτή την άποψη. Ο χαρακτηρισμός «περίεργος» που έδωσα στην αρχή του κειμένου μου, έγκειται στο γεγονός της απόδοσης των ψαλμών στα νεοελληνικά αλλά και στη συμμετοχή της λαϊκής ορχήστρας. Όσον αφορά τους ερμηνευτές, αν και αποδίδουν εξαιρετικά τα τραγούδια, δεν τους έχω ακούσει ποτέ, να αναφέρονται σε αυτή τη δουλειά. Χωρίς να ξέρω κάτι περισσότερο, εικάζω πως, ίσως, στα πρώτα τους βήματα τότε, «υποχρεώθηκαν» να ερμηνεύσουν αυτό το ιδιαίτερο έργο… (Αυτή είναι καθαρά προσωπική εκτίμηση).
Ο κυριότερος λόγος που θέλησα να κάνω την αναφορά σε αυτό τον δίσκο, πέρα από το μουσικό ενδιαφέρον που παρουσιάζει, είναι, κυρίως, η σπανιότητά του. Αν δεν απατώμαι, δεν έχει κυκλοφορήσει σε cd, ενώ σχετικά νωρίς, αποσύρθηκε από την κυκλοφορία, με αποτέλεσμα, εδώ και πολλά χρόνια, να είναι αρκετά δυσεύρετος… Αν πέσει στα χέρια σας πάντως, νομίζω πως αξίζει να τον ακούσετε…
Στις αρχές του 1974 κυκλοφόρησε από τη Minos ένας από τους «περίεργους» - έτσι θα τον χαρακτήριζα- δίσκους της ελληνικής δισκογραφίας… Ένας δίσκος που έμεινε κυριολεκτικά στην αφάνεια, με τίτλο «Το μεγάλο τραγούδι». Πρόκειται για τη μελοποίηση από τον συνθέτη Γιώργο Γεωργιάδη, δώδεκα ψαλμών του Δαυίδ σε ελεύθερη απόδοση των Νέστορα Μάτσα και Γιάννη Συλλάνταβου. Τραγουδούν η Χάρις Αλεξίου και ο Κώστας Σμοκοβίτης.
Οι δώδεκα μελοποιημένοι ψαλμοί του Δαυίδ είναι:
1)Τραγουδήστε (ψαλμός 117) Χάρις Αλεξίου-Κώστας Σμοκοβίτης
2)Ειρήνη (από τον ψαλμό 72) Χάρις Αλεξίου
3)Από τα βάθη της καρδιάς (ψαλμός 141) Χάρις Αλεξίου
4)Σωστά μιλάτε τάχα (ψαλμός 58) Κώστας Σμοκοβίτης
5)Δοξάστε τον Κύριον (ψαλμός 150) Χάρις Αλεξίου
6)Με φως και δύναμη (ψαλμός 93) Χάρις Αλεξίου
7)Όλου του κόσμου οι χαρές (ψαλμός 23) Κώστας Σμοκοβίτης
8)Δος μου τη λευτεριά μου (ψαλμός 59) Χάρις Αλεξίου
9)Πάντα στο φως (από τον ψαλμό 23) Κώστας Σμοκοβίτης
10)Σαν το ελάφι (ψαλμός 42) Χάρις Αλεξίου
11)Το τραγούδι του Θεού (ψαλμός 137) Χάρις Αλεξίου
12)Ψαλμός 140 - Σολ Μείζονα-Ορχήστρα
Η ενορχήστρωση έγινε από τον Νίκο Λαβράνο και η διεύθυνση ορχήστρας από τον Γιώργο Γεωργιάδη. Ο δίσκος κυκλοφόρησε με το σήμα της Standard, θυγατρικής της Minos. (Στον Οδηγό Ελληνικής Δισκογραφίας του Πέτρου Δραγουμάνου υπάρχει καταχωρημένος τόσο με το σήμα της Standard, όσο και της Minos με κωδικό MSM 211).
Η πρώτη παρουσίαση του έργου έγινε στο θέατρο «Κώστα Μουσούρη» το 1973 για τα 25 χρόνια της ανεξαρτησίας του κράτους του Ισραήλ. Η γιορτή διοργανώθηκε από τον σύλλογο «Ελλάς-Ισραήλ» με τη συμμετοχή κορυφαίων εκπροσώπων του πνεύματος, του θεάτρου και των τεχνών. Όπως αναφέρεται στο σημείωμα του εσωφύλλου, η έκδοση του δίσκου έγινε με την εγκάρδια συμπαράσταση του Κεντρικού Ισραηλιτικού Συμβουλίου.
Δεν θα σταθώ τόσο στο αποτέλεσμα της μελοποίησης των στίχων και στη μετατροπή τους, ουσιαστικά, σε λαϊκά τραγούδια. Εδώ οι απόψεις μπορεί να διίστανται, αφού μεγάλη μερίδα του κοινού υποστηρίζει πως τα «Άγια των αγίων» δεν πρέπει να μελοποιούνται εκ νέου, με κανένα τρόπο. Προσωπικά είμαι αντίθετος μ’ αυτή την άποψη. Ο χαρακτηρισμός «περίεργος» που έδωσα στην αρχή του κειμένου μου, έγκειται στο γεγονός της απόδοσης των ψαλμών στα νεοελληνικά αλλά και στη συμμετοχή της λαϊκής ορχήστρας. Όσον αφορά τους ερμηνευτές, αν και αποδίδουν εξαιρετικά τα τραγούδια, δεν τους έχω ακούσει ποτέ, να αναφέρονται σε αυτή τη δουλειά. Χωρίς να ξέρω κάτι περισσότερο, εικάζω πως, ίσως, στα πρώτα τους βήματα τότε, «υποχρεώθηκαν» να ερμηνεύσουν αυτό το ιδιαίτερο έργο… (Αυτή είναι καθαρά προσωπική εκτίμηση).
Ο κυριότερος λόγος που θέλησα να κάνω την αναφορά σε αυτό τον δίσκο, πέρα από το μουσικό ενδιαφέρον που παρουσιάζει, είναι, κυρίως, η σπανιότητά του. Αν δεν απατώμαι, δεν έχει κυκλοφορήσει σε cd, ενώ σχετικά νωρίς, αποσύρθηκε από την κυκλοφορία, με αποτέλεσμα, εδώ και πολλά χρόνια, να είναι αρκετά δυσεύρετος… Αν πέσει στα χέρια σας πάντως, νομίζω πως αξίζει να τον ακούσετε…
