Χρυσούλα Στεφανάκη - «Για μια γυναίκα»

Ένας δίσκος με τραγούδια, κυρίως από την εποχή του μεσοπολέμου, από το χώρο του λεγόμενου «ελαφρού» τραγουδιού.
logo radio
Ogdoo web radio
Live
 
Το cd εκδόθηκε από την Protasis  το 2010 με τίτλο «Για μια γυναίκα». Η ενορχήστρωση έγινε από τον «μαιτρ» του είδους Δαυίδ Ναχμία, ο οποίος έχει αφιερώσει τη ζωή του σ’ αυτό το ρεπερτόριο με ερμηνεύτρια την πολλά υποσχόμενη, τότε, Χρυσούλα Στεφανάκη.  Περιλαμβάνει 13 τραγούδια:


1) Βρέχει βρέχει (1952) (Μ. Σουγιούλ, Αλ. Σακελλάριος, Χρ. Γιαννακόπουλος)
2) Σ’ αγαπώ ή σε μισώ; (1939) (Αττίκ, Κ. Κοφινιώτης) (ανέκδοτο)
3) Λίγα λουλούδια (1939) (Κ. Γιαννίδης, Κ. Σπυρόπουλος, Π. Παπαδούκας)
4) Αφήστε με να πιω (1935) (Κώστας Γιαννίδης )
5) Δεν ζούνε τα πουλιά χωρίς τραγούδια (Χωρίς εσένα) (1947) (Γ. Βέλλας, Κ. Κοφινιώτης)
6) Φεύγα (1938) (Κ. Γιαννίδης, Κ. Σπυρόπουλος, Π. Παπαδούκας)
7) Δως μου δυο φιλιά στο στόμα (1934) (Γ. Κυπαρίσσης, Χ. Γιαννακόπουλος - Γ. Ασημακόπουλος)
8) Δεν θέλω (1950) (Μ. Σουγιούλ, Γ. Ασημακόπουλος, Β. Σπυρόπουλος, Π. Παπαδούκας)
9) Για σένα μονάχα για σένα (1943) (Κώστας Γιαννίδης)
10) Τι κι αν χωρίζουμε, θα σ’ αγαπώ (1953) (Ν. Γούναρης, Γ. Αγγελής)
11) Μη ζητάς φιλιά (1934) (Νίκος Ντ’Άντζελις, Paul Nor)
12) Ας πεθάνω (1936) (Μ. Κατριβάνος, Σ. Βέμπο)
13) Για μια γυναίκα (1938) (Γρ. Κωνσταντινίδης, Κ. Κοφινιώτης)


Η ενορχήστρωση, όπως προαναφέραμε έγινε από το Δαυίδ Ναχμία, ο οποίος έπαιξε και πιάνο. Έπαιξαν επίσης ο «παντός καιρού», σπουδαίος βιολιστής Κυριάκος Γκουβέντας και οι Κώστας Μαυρίδης, Χάρης Μέρμηγκας, κοντραμπάσο, Αλέξης Κώστας, κρουστά, Μελέτης Πόγκας, κιθάρα, χαβάγια, Τάσος Μισιρλής και Σοφία Ευκλείδου, βιολοντσέλο, Αγγελική Κουφού, ακορντεόν, Μάκης Αναστασόπουλος, σαξόφωνο, Βαγγέλης Κατσαρέλης, τρομπέτα, Γιάννης Αρβανιτάκης, τρομπόνι και Παναγιώτα Γιαννακά, κλαρίνο. Φωνητικά στο 7 έκανε η Μαρία Κανελλοπούλου και στα 3, 8 και 11 ο Δαυίδ Ναχμίας. Η ηχογράφηση έγινε στο studio “N” από τον Γιάννη Παξεβάνη.


Μετά από δυο συμμετοχές στους δίσκους «Από τον Αττίκ στον Γούναρη» και «Αφιέρωμα στον Αττίκ», καθώς και σε πολλές συναυλίες με το συγκεκριμένο ρεπερτόριο, η Χρυσούλα Στεφανάκη είχε καθιερωθεί πλέον ως ιδανική ερμηνεύτρια του «ελαφρού τραγουδιού», από τη νεότερη γενιά. Αυτό βέβαια, η «ταμπέλα» δηλαδή, δεν ξέρω αν είναι πάντα καλό, αφού έχει πολλές δυνατότητες για να υπηρετήσει κι άλλα διαφορετικά είδη. Η ίδια αφιέρωνε αυτή την πρώτη της προσωπική δουλειά στη γιαγιά της.


Συζητώντας με το φίλο και γνωστό ραδιοφωνικό παραγωγό Σιδερή Πρίντεζη, ο οποίος έχει εντρυφήσει πραγματικά στο «ελαφρό» τραγούδι, μου εξέφρασε το παράπονό του, σχετικά με το πόσο αδικημένο είναι το είδος, σε σχέση με το λαϊκό, όσον αφορά εκδόσεις, αφιερώματα, έντυπα, ακόμα και συλλόγους. Αυτό βεβαίως, αποτελεί αντικείμενο μεγάλης συζήτησης. Είναι όμως σίγουρα θετικό, ότι σήμερα νέοι άνθρωποι σκύβουν με σεβασμό στο «ελαφρό» τραγούδι και καταθέτουν τη δική τους άποψη, συμβάλλοντας ουσιαστικά στη διάσωση του.


Στο δίσκο ακούγεται για πρώτη φορά ένα ανέκδοτο τραγούδι του Αττίκ σε στίχους Κώστα Κοφινιώτη. Είναι επίσης χαρακτηριστικά τα «σκρατς» που έχουν προστεθεί στο τελευταίο τραγούδι, έτσι ώστε να θυμίζει δίσκο γραμμοφώνου. Είναι σημαντικό πως στο ένθετο φυλλάδιο, εκτός από τους στίχους, υπάρχουν στοιχεία για τις πρώτες εκτελέσεις των τραγουδιών και δυο κείμενα της Αγγελικής Κουφού (υψφ διδάκτορος μουσικολογίας του Πανεπιστημίου Αθηνών) και του Δαυίδ Ναχμία.


Γράφει λοιπόν η κυρία Κουφού:
Ποιος καλλιτέχνης της Ζωής θα ήθελε να περιχαρακώσει τα σύνορα έκφρασης του Τραγουδιού…; Οι καλλιτέχνες της επονομαζόμενης «ελαφράς» μουσικής σκηνής, για τους οποίους το Τραγούδι λειτουργούσε ως κρίκος ζωής, υπήρξαν πρωτίστως υπερασπιστές μιας ελεύθερης, δημιουργικής έκφρασης απογυμνωμένης από τα δεσμά ενός άκρατου μιμητισμού. Μέσα από την «αβάσταχτη ελαφρότητα του ελαφρού» Τραγουδιού, ξεδιπλώνεται η ανάγκη αναγνώρισης μιας καλλιτεχνικής ομορφιάς που εκφράστηκε από λαϊκούς ανθρώπους, για το λαό. Το «λαϊκό Τραγούδι του Μεσοπολέμου» τολμά με σεβασμό προς το ποιοτικό ελληνικό Τραγούδι να διαφύγει από τις ετικέτες του παρελθόντος και να αναδείξει την αξία των καλλιτεχνών εκείνων που το τίμησαν μέσω της συνεισφοράς τους στην τέχνη.


Και ο Δαυίδ Ναχμίας:
«Ρετρό», μια τόσο άδικη λέξη για τόση πολυποίκιλη ομορφιά. Το κομμάτι αυτής της γνήσιας Ελληνικής αθωότητας, περιπλανήθηκε πολύ μετά απ’ τη σιωπή της μεγάλης εκπροσώπου του, της Σοφίας Βέμπο… Πέρασαν αρκετά χρόνια πριν ανατεθεί νομοτελειακά σε μία τραγουδίστρια που βρήκε έγκαιρα και φυσικά τον δρόμο της ζωής της μέσα σ’ αυτά τα υπέροχα τραγούδια του μεσοπολέμου. Στη φωνή της βρήκαν καταφύγιο οι ωραιότερες μνήμες του αιώνα. Μια καλόψυχη ύπαρξη που αδιαμφισβήτητα θα κέρδιζε την ευλογία των συνθετών της εποχής που εκπροσωπεί. Κυρίες και κύριοι η Χρυσούλα Στεφανάκη.


 

Video

ΤΟ OGDOO.GR ΠΡΟΤΕΙΝΕΙ

Το τραγούδι αλλιώς, στο email σας!

Ενημερωθείτε πρώτοι για τα τελευταία νέα στο χώρο της καλής μουσικής!