Είναι η τρίτη φορά επίσης, που ο Χρήστος Λεοντής συνεργάζεται με το «Μετρονόμο», μετά τους δίσκους Έρωτας Αρχάγγελος και Χελιδών Ηδομένη. Κι ήταν το 1975 όταν παρουσίασε το, κλασικό πλέον, Καπνισμένο Τσουκάλι σε ποίηση του Ρίτσου, με το Νίκο Ξυλούρη, την Τάνια Τσανακλίδου και το Βασίλη Μπαρνή. Τριάντα έξι χρόνια μετά, έχοντας σαν όχημα τη φωνή ενός ερμηνευτή της νεότερης γενιάς, τον Παντελή Θεοχαρίδη, ο συνθέτης βάζει το δικό του στίγμα σ’ ένα από τα τρυφερότερα ποιήματα του Ρίτσου, που γράφτηκε το 1955 και αφιερώθηκε στην κόρη του Έρη.
Όπως σημειώνει ο Χρήστος Λεοντής: «Το Πρωινό άστρο του Ρίτσου, είναι ίσως από τα τρυφερότερα πράγματα που έχω διαβάσει. Είναι γραμμένο για την κόρη του, για ένα μωρό, κι από κει μέσα περνάει μια ολόκληρη ιδεολογία ο Ρίτσος, για έναν άνθρωπο που αντικρίζει πρώτη φορά τον κόσμο, έναν κόσμο όπως εκείνος τον είχε αντιληφθεί τότε, και έναν κόσμο που οραματιζότανε ο ίδιος. Άλλα ζούσε, άλλα οραματιζότανε. Μέσα από την ματιά ενός πατέρα που τον έχει συνεπάρει η γέννηση του δικού του παιδιού και κάθε παιδιού. Γιατί το ποίημα ξεφεύγει από τη σχέση του πατέρα προς το νεογέννητό του και προχωρεί τα πράγματα πολύ πιο πέρα».
Σ’ ένα από τα έξι μέρη του έργου διαβάζει η ηθοποιός Ουρανία Μπασλή.
1) Έλα να σου συστήσω
2) Να το θυμάσαι
3) Ήθελα κάτι να σου πω (διαβάζει η Ουρανία Μπασλή)
4) Το ξανθό καλοκαιράκι
5) Εκεί που σμίγει η αγάπη
6) Τέσσερα χελιδόνια
Η συγκεκριμένη εργασία είναι από τα μελωδικότερα πράγματα που άκουσα τελευταία. Πέντε όμορφες μπαλάντες, απ’ αυτές που ο ακροατής μπορεί να τραγουδήσει ή τουλάχιστον να σιγοψιθυρίσει, ενώ για το φινάλε, ο συνθέτης διαλέγει θριαμβευτικό, θα έλεγα, ρυθμό με τα Τέσσερα χελιδόνια, σφραγίζοντας με τον καλύτερο τρόπο το όλο αισιόδοξο κλίμα του έργου…
Είναι ιδιαίτερα παρήγορο που κλασικοί δημιουργοί σαν το Χρήστο Λεοντή, επιμένουν και συνεχίζουν να προσφέρουν και σήμερα την τέχνη τους, με τον ίδιο τρόπο που το έκαναν και παλαιότερα. Σ’ αυτό το δίσκο μάλιστα ο Λεοντής εμπιστεύεται έναν νεότερο ερμηνευτή, ο οποίος, έχοντας μπροστά του ένα δύσκολο έργο, τα πάει περίφημα. Ίσως είναι καλύτερος από κάθε άλλη φορά… Νομίζω πως δεν υπάρχει πιο εύστοχος τρόπος για το κλείσιμο αυτής της παρουσίασης, από την αφιέρωση του συνθέτη στο ένθετο του δίσκου:
«Αφιερώνω αυτά τα τραγούδια σε όλα τα παιδιά και σε όλους εκείνους που δείχνουν την ίδια τρυφερότητα σ’ αυτά, όπως και ο Ρίτσος, με την ευχή, όλοι μαζί ν’ αλλάξουμε τον κόσμο».
Φωτογραφία Νο 2: Ο συνθέτης και ο ποιητής το 1973
