Δεν ξέρω ακριβώς πως να ξεκινήσω το παρόν μουσικοκριτικό σημείωμα. Βλέπετε, ο καινούργιος δίσκος του Ορέστη Ντάντου είναι «αφοπλιστικός». Γιατί διακρίνεται, τόσο σε συναισθηματικό, όσο και σε (καλλι)τεχνικό επίπεδο. Αμφότερα πολύ σημαντικά για μια νέα κυκλοφορία, ιδιαιτέρως, δε, αν ισορροπούν επιτυχημένα και δεν υπερνικά το ένα το άλλο.
Και εξηγούμαι: το «Προσάναμμα» ικανοποιεί όλων των ειδών τους συνειδητοποιημένους ακροατές (για τους υπόλοιπους δεν ενδιαφέρομαι προσωπικά, ας με συγχωρήσουν - ούτως ή άλλως δεν πρόκειται ποτέ να διαβάσουν αυτές τις γραμμές). Ικανοποιεί κι εκείνους που αναζητούν «ανατριχίλες» για να νιώσουν καλά και να δικαιώσουν μια δουλειά - ικανοποιεί κι εκείνους που προσέχουν παιξίματα, αρμονίες, μελωδικές γραμμές, ομοιοκαταληξίες κ.λπ. για να την κατατάξουν στις αγαπημένες τους. Αν και, προσωπικά, πιστεύω ότι και οι μεν και οι δε «ευφραίνονται» κι από τα στοιχεία που ψάχνουν οι «απέναντι».
Για μένα, ο Ορέστης (ας μου επιτραπεί η αναφορά με το μικρό του όνομα, καθότι είναι και «συνάδελφος» μαραθωνοδρόμος) το έκανε και πάλι το θαύμα του. Έφτιαξε ένα δίσκο που μιλάει με γλώσσα σημερινή, τόσο σε στιχουργικό, όσο και σε μουσικό επίπεδο. Εκφράζει τους ανθρώπους της γενιάς του με τον πιο εύστοχο τρόπο. Δύσκολα, δηλαδή, θα αφήσει αδιάφορο έναν σκεπτόμενο τριαντάρη - σαραντάρη το υλικό. Θα πουν πολλοί: μοιάζει (ή μιμείται) τον Παυλίδη. Διαφωνώ.
Ο Ορέστης Ντάντος ενσωματώνει τον Παυλίδη, όντας πολύ περισσότερο πολιτικός ακόμα και στα ερωτικά του τραγούδια. Ο Παυλίδης είναι περισσότερο αφηγηματικός από πολιτικός (όχι πως δεν γίνεται κι αυτός σε ορισμένα τραγούδια). Ο Ορέστης, από το «Κάτι πράγματα στο σπίτι σου» μέχρι το «Έπιασα τον εαυτό μου», το «Μικρό κομμάτι αγάπη» ή το «Αγρίμι» προσεγγίζει πολιτικά και τον έρωτα. Πολιτικά, ρεαλιστικά, σκληρά ενίοτε αλλά και ρομαντικά στις κατάλληλες δόσεις. Ο Ορέστης προτείνει διεξόδους - δίνει απαντήσεις με το στίχο του: «Ξέρω ποτέ δε θα σε έχω, έτσι για πάντα θα σε θέλω». Γίνεται ωμός όπου χρειάζεται (άκου το «Μια κι έξω», απορώ πως το «παίζει» ο Δίεση αυτό το τραγούδι).
Ορέστης Ντάντος - Μια κι έξω
Παράλληλα, στις μουσικές του ακούς ετερόκλητα «δάνεια»: από παραδοσιακούς ρυθμούς και όργανα (άκου τους «Αναστενάρηδες» - ίσως το καλύτερο τραγούδι του δίσκου) μέχρι ηχοτοπία από τη σκηνή της hip hop, αλλά και Pj Harvey και Dropkick Murphys. Είναι σπουδαίοι -για μένα- οι καλλιτέχνες που «μιξάρουν» τα ακούσματά τους μέσα στα δικά τους έργα. Αυτή είναι και η κυριολεκτική έννοια της λέξης «σύνθεση» άλλωστε.
Το «Προσάναμμα» με λύτρωσε. Βρήκα τραγούδια που με «εξυπηρέτησαν» στα «δικά μου». Και τα έπαιξα ξανά και ξανά για να «θεραπευτώ». Και είναι και κάτι ακόμα που με συγκινεί σε όλη την προσπάθεια αυτή: ένας δονκιχωτισμός που τη διέπει. Γιατί οι εποχές είναι δύσκολες και εξουθενώνουν εκείνους που γράφουν και «παλεύουν με τα κύματα» και την ίδια τους την ψυχούλα. Ωστόσο, εκείνοι (οι Δον Κιχώτες ή οι Ορέστηδες) συνεχίζουν να γράφουν, απλώς και μόνο γιατί δεν μπορούν να μην το κάνουν. Και αυτό είναι σπουδαίο δώρο για όλους μας.
Ορέστη, κράτα γερά. Και σε ευχαριστώ για τη «χείρα βοηθείας» που μου δίνεις με τα τραγούδια σου στα καθημερινά μου.
Ορέστης Ντάντος - Μικρό Κομμάτι Αγάπη
Και εξηγούμαι: το «Προσάναμμα» ικανοποιεί όλων των ειδών τους συνειδητοποιημένους ακροατές (για τους υπόλοιπους δεν ενδιαφέρομαι προσωπικά, ας με συγχωρήσουν - ούτως ή άλλως δεν πρόκειται ποτέ να διαβάσουν αυτές τις γραμμές). Ικανοποιεί κι εκείνους που αναζητούν «ανατριχίλες» για να νιώσουν καλά και να δικαιώσουν μια δουλειά - ικανοποιεί κι εκείνους που προσέχουν παιξίματα, αρμονίες, μελωδικές γραμμές, ομοιοκαταληξίες κ.λπ. για να την κατατάξουν στις αγαπημένες τους. Αν και, προσωπικά, πιστεύω ότι και οι μεν και οι δε «ευφραίνονται» κι από τα στοιχεία που ψάχνουν οι «απέναντι».
Για μένα, ο Ορέστης (ας μου επιτραπεί η αναφορά με το μικρό του όνομα, καθότι είναι και «συνάδελφος» μαραθωνοδρόμος) το έκανε και πάλι το θαύμα του. Έφτιαξε ένα δίσκο που μιλάει με γλώσσα σημερινή, τόσο σε στιχουργικό, όσο και σε μουσικό επίπεδο. Εκφράζει τους ανθρώπους της γενιάς του με τον πιο εύστοχο τρόπο. Δύσκολα, δηλαδή, θα αφήσει αδιάφορο έναν σκεπτόμενο τριαντάρη - σαραντάρη το υλικό. Θα πουν πολλοί: μοιάζει (ή μιμείται) τον Παυλίδη. Διαφωνώ.
Ο Ορέστης Ντάντος ενσωματώνει τον Παυλίδη, όντας πολύ περισσότερο πολιτικός ακόμα και στα ερωτικά του τραγούδια. Ο Παυλίδης είναι περισσότερο αφηγηματικός από πολιτικός (όχι πως δεν γίνεται κι αυτός σε ορισμένα τραγούδια). Ο Ορέστης, από το «Κάτι πράγματα στο σπίτι σου» μέχρι το «Έπιασα τον εαυτό μου», το «Μικρό κομμάτι αγάπη» ή το «Αγρίμι» προσεγγίζει πολιτικά και τον έρωτα. Πολιτικά, ρεαλιστικά, σκληρά ενίοτε αλλά και ρομαντικά στις κατάλληλες δόσεις. Ο Ορέστης προτείνει διεξόδους - δίνει απαντήσεις με το στίχο του: «Ξέρω ποτέ δε θα σε έχω, έτσι για πάντα θα σε θέλω». Γίνεται ωμός όπου χρειάζεται (άκου το «Μια κι έξω», απορώ πως το «παίζει» ο Δίεση αυτό το τραγούδι).
Ορέστης Ντάντος - Μια κι έξω
Παράλληλα, στις μουσικές του ακούς ετερόκλητα «δάνεια»: από παραδοσιακούς ρυθμούς και όργανα (άκου τους «Αναστενάρηδες» - ίσως το καλύτερο τραγούδι του δίσκου) μέχρι ηχοτοπία από τη σκηνή της hip hop, αλλά και Pj Harvey και Dropkick Murphys. Είναι σπουδαίοι -για μένα- οι καλλιτέχνες που «μιξάρουν» τα ακούσματά τους μέσα στα δικά τους έργα. Αυτή είναι και η κυριολεκτική έννοια της λέξης «σύνθεση» άλλωστε.
Το «Προσάναμμα» με λύτρωσε. Βρήκα τραγούδια που με «εξυπηρέτησαν» στα «δικά μου». Και τα έπαιξα ξανά και ξανά για να «θεραπευτώ». Και είναι και κάτι ακόμα που με συγκινεί σε όλη την προσπάθεια αυτή: ένας δονκιχωτισμός που τη διέπει. Γιατί οι εποχές είναι δύσκολες και εξουθενώνουν εκείνους που γράφουν και «παλεύουν με τα κύματα» και την ίδια τους την ψυχούλα. Ωστόσο, εκείνοι (οι Δον Κιχώτες ή οι Ορέστηδες) συνεχίζουν να γράφουν, απλώς και μόνο γιατί δεν μπορούν να μην το κάνουν. Και αυτό είναι σπουδαίο δώρο για όλους μας.
Ορέστη, κράτα γερά. Και σε ευχαριστώ για τη «χείρα βοηθείας» που μου δίνεις με τα τραγούδια σου στα καθημερινά μου.
Ορέστης Ντάντος - Μικρό Κομμάτι Αγάπη
