Βασίλης Παπακωνσταντίνου - Όλα είναι για μας
Μουσική: Θέμης Καραμουρατίδης
Στίχοι: Οδυσσέας Ιωάννου
Συμμετέχει: Ρίτα Αντωνοπούλου
Δίσκος που ιντριγκάρει ευθύς εξαρχής είναι αυτός. Μιλώ για τη νέα δισκογραφική κατάθεση του Βασίλη Παπακωνσταντίνου σε μουσική (και παραγωγή) Θέμη Καραμουρατίδη και στίχους Οδυσσέα Ιωάννου.
Στην «κατασκευή» του, τη φτιάξη του - αν προτιμάτε, συνεργάζονται εκπρόσωποι τριών διαφορετικών γενεών της ιστορίας του ελληνικού τραγουδιού. Τρεις άνδρες, σε διαφορετικές φάσεις της ζωής τους, επιχειρούν να συναντηθούν καλλιτεχνικά και το αποτέλεσμα έχει μεγάλο ενδιαφέρον από όλες τις απόψεις. Γιατί, ακόμα και οι αντιθέσεις που προκύπτουν από αυτή τη διαφορά, έχουν ενδιαφέρον και μπορούν να μετουσιωθούν σε κάτι σπουδαίο. Εξάλλου, οι υπογραφές τους διασφαλίζουν συγκεκριμένα standards. Δεν θα ακούσεις κακά τραγούδια, δεν θα συναντηθείς με αδιάφορες μελωδίες ή στίχους, δεν θα μείνεις ασυγκίνητος από τις ερμηνείες, δεν θα σε «ξεπετάξουν» με ευκολίες, δεν θα κάνουν εκπτώσεις σε κανένα κομμάτι της δουλειάς.
Αρχικά, παίρνοντας στα χέρια το δίσκο (εντάξει, το cd εννοώ) δεν μπορείς να μην σταθείς στο καλαίσθητο εξώφυλλό του, δια χειρός Νικολέττας Παπακωνσταντίνου. Στη συνέχεια, διαβάζοντας το ένθετο με τους στίχους και τα credits, εντοπίζεις ονόματα σημαντικών δεξιοτεχνών και παρατηρείς ότι σε τέσσερα από τα δέκα τραγούδια του δίσκου απουσιάζει η ηλεκτρική κιθάρα: νεωτεριστική επιλογή και ρίσκο, αν αναλογιστείς το παρελθόν του Παπακωνσταντίνου. Παράλληλα, υπάρχει έντονη παρουσία εγχόρδων στα περισσότερα τραγούδια, γεγονός επίσης σημαντικό, που «δεσπόζει» (και ξαφνιάζει, αν ανατρέξεις και πάλι στο παρελθόν του ερμηνευτή) στο ηχοτοπίο της δουλειάς δίνοντας εν τέλει και το στίγμα της. Τέλος, μπουζούκι και μπαγλαμάς κάνουν αισθητή την παρουσία τους σε τρία τραγούδια (χωρίς να είναι άγνωστα για τον ερμηνευτή - πρόσφατη η συνεργασία του και με το Χρήστο Νικολόπουλο - χωρίς να του είναι, ωστόσο, και ολότελα ταιριαστά).
Στο «Όλα είναι για μας» ο Καραμουρατίδης δεν φοβάται, εκτίθεται, αλλά με πρόγραμμα και με σχέδιο. Ρισκάρει, τόσο σε επίπεδο μελοποίησης, όσο και σε επίπεδο παραγωγής (πραγματικά προσεγμένη και λαμπερή – εντυπωσιάζει). Καταθέτει υλικό και ιδέες δυναμικές, ενώ ενορχηστρωτικά προσπαθεί να βγάλει τον Παπακωνσταντίνου από τα νερά του. Ο ερμηνευτής, από τη μεριά του, ανταποκρίνεται χωρίς ιδιαίτερο κράτημα, αν και σε μερικά τραγούδια (ειδικά εκείνα του λαϊκού ενορχηστρωτικού περιβάλλοντος) δεν επιτυγχάνει όσο στα άλλα. Περισσότερο του ταιριάζουν οι λυρικές στιγμές.
Στο στιχουργικό κομμάτι, τώρα, ο Ιωάννου επαναλαμβάνεται σε σχέση με όσα τον «καίνε» τα τελευταία χρόνια. Μέσα στα τραγούδια που έχει γράψει στις πρόσφατες καταθέσεις του, λέξεις και εικόνες επανεμφανίζονται: «όσο το νερό ακόμα τρέχει» - στο «Άνοιξε το δρόμο», «οι λέξεις οι σπουδαίες» - στο «Αυτό που περιμένουμε», «γυρίσανε με πλοία και με τραίνα» - στο «Προσευχές».
Το «Όλα είναι για μας» μοιάζει να επιβεβαιώνει τις θέσεις του στιχουργού του, όπως αυτές καταγράφηκαν στις «Πρώτες λέξεις», στον «Τελευταίο Εαυτό» (πάλι με τις μουσικές του Καραμουρατίδη) και στο «Ό,τι θυμάσαι δεν πεθαίνει» (σε μουσική Θάνου Μικρούτσικου). Την ίδια στιγμή, πάντως, αποτελεί σημαντικό γεγονός για το τραγούδι (στις εποχές που διανύουμε), η ύπαρξη τραγουδιών με πολιτικό πρόσημο (βλ. Προσευχές, Ιούλιος, Τα χέρια).
Ήδη αγαπημένες στιγμές του δίσκου, για μένα, τα «Παιδιά»: τραγούδι άκρως προσωπικό και εξ αυτού επιτυχημένο, το «Αυτό που περιμένουμε»: θα μπορούσε να έχει μια ακόμα πιο «Coldplay» προσέγγιση, αλλά «τα σπάει» και έτσι, ειδικά με το στίχο «τα όνειρα με τη ζωή γεννούν κακές παρέες», ο «Ιούλιος»: με το ρεφραίν να λύνει το συναίσθημα και οι «Προσευχές»: και μόνο για τη θεματολογία του.
Ενδιαφέρον παρουσιάζουν και τα θεοδωρακικά «Χέρια», αν και κάτι (απροσδιόριστο ακόμα) τους λείπει.
Τέλος, αγαπώ ιδιαίτερα το ντουέτο του Βασίλη Παπακωνσταντίνου με τη Ρίτα Αντωνοπούλου (τίτλος: Αυτά που έχουμε ζήσει). Στίχος – μαχαιριά που «δυσκολεύει» στο ρεφραίν εξαιτίας του παράξενου πλεξίματός του και της διφωνίας, αλλά «καθαρίζει» στο τέλος του τραγουδιού τραγουδισμένος από τους ερμηνευτές εναλλάξ.
Δεν ξέρω πόσο εύκολο θα είναι για τον Βασίλη Παπακωνσταντίνου να εντάξει στο ρεπερτόριό του τα τραγούδια αυτά. Πόσα από αυτά, δηλαδή, θα ακουστούν στις ζωντανές του εμφανίσεις; Και δεν μπαίνω καθόλου στη διαδικασία της σύγκρισής τους με τα τραγούδια εκείνα που τον καθιέρωσαν στις συνειδήσεις του ελληνικού κοινού. Για μένα, είναι σημαντικό που ένας φτασμένος ερμηνευτής ρισκάρει (έστω και λίγο, έστω και εκ του ασφαλούς) με κάτι διαφορετικό από τα συνηθισμένα. Μακάρι να τον ακολουθούσαν κι άλλοι.
Μουσική: Θέμης Καραμουρατίδης
Στίχοι: Οδυσσέας Ιωάννου
Συμμετέχει: Ρίτα Αντωνοπούλου
Δίσκος που ιντριγκάρει ευθύς εξαρχής είναι αυτός. Μιλώ για τη νέα δισκογραφική κατάθεση του Βασίλη Παπακωνσταντίνου σε μουσική (και παραγωγή) Θέμη Καραμουρατίδη και στίχους Οδυσσέα Ιωάννου.
Στην «κατασκευή» του, τη φτιάξη του - αν προτιμάτε, συνεργάζονται εκπρόσωποι τριών διαφορετικών γενεών της ιστορίας του ελληνικού τραγουδιού. Τρεις άνδρες, σε διαφορετικές φάσεις της ζωής τους, επιχειρούν να συναντηθούν καλλιτεχνικά και το αποτέλεσμα έχει μεγάλο ενδιαφέρον από όλες τις απόψεις. Γιατί, ακόμα και οι αντιθέσεις που προκύπτουν από αυτή τη διαφορά, έχουν ενδιαφέρον και μπορούν να μετουσιωθούν σε κάτι σπουδαίο. Εξάλλου, οι υπογραφές τους διασφαλίζουν συγκεκριμένα standards. Δεν θα ακούσεις κακά τραγούδια, δεν θα συναντηθείς με αδιάφορες μελωδίες ή στίχους, δεν θα μείνεις ασυγκίνητος από τις ερμηνείες, δεν θα σε «ξεπετάξουν» με ευκολίες, δεν θα κάνουν εκπτώσεις σε κανένα κομμάτι της δουλειάς.
Αρχικά, παίρνοντας στα χέρια το δίσκο (εντάξει, το cd εννοώ) δεν μπορείς να μην σταθείς στο καλαίσθητο εξώφυλλό του, δια χειρός Νικολέττας Παπακωνσταντίνου. Στη συνέχεια, διαβάζοντας το ένθετο με τους στίχους και τα credits, εντοπίζεις ονόματα σημαντικών δεξιοτεχνών και παρατηρείς ότι σε τέσσερα από τα δέκα τραγούδια του δίσκου απουσιάζει η ηλεκτρική κιθάρα: νεωτεριστική επιλογή και ρίσκο, αν αναλογιστείς το παρελθόν του Παπακωνσταντίνου. Παράλληλα, υπάρχει έντονη παρουσία εγχόρδων στα περισσότερα τραγούδια, γεγονός επίσης σημαντικό, που «δεσπόζει» (και ξαφνιάζει, αν ανατρέξεις και πάλι στο παρελθόν του ερμηνευτή) στο ηχοτοπίο της δουλειάς δίνοντας εν τέλει και το στίγμα της. Τέλος, μπουζούκι και μπαγλαμάς κάνουν αισθητή την παρουσία τους σε τρία τραγούδια (χωρίς να είναι άγνωστα για τον ερμηνευτή - πρόσφατη η συνεργασία του και με το Χρήστο Νικολόπουλο - χωρίς να του είναι, ωστόσο, και ολότελα ταιριαστά).
Στο «Όλα είναι για μας» ο Καραμουρατίδης δεν φοβάται, εκτίθεται, αλλά με πρόγραμμα και με σχέδιο. Ρισκάρει, τόσο σε επίπεδο μελοποίησης, όσο και σε επίπεδο παραγωγής (πραγματικά προσεγμένη και λαμπερή – εντυπωσιάζει). Καταθέτει υλικό και ιδέες δυναμικές, ενώ ενορχηστρωτικά προσπαθεί να βγάλει τον Παπακωνσταντίνου από τα νερά του. Ο ερμηνευτής, από τη μεριά του, ανταποκρίνεται χωρίς ιδιαίτερο κράτημα, αν και σε μερικά τραγούδια (ειδικά εκείνα του λαϊκού ενορχηστρωτικού περιβάλλοντος) δεν επιτυγχάνει όσο στα άλλα. Περισσότερο του ταιριάζουν οι λυρικές στιγμές.
Στο στιχουργικό κομμάτι, τώρα, ο Ιωάννου επαναλαμβάνεται σε σχέση με όσα τον «καίνε» τα τελευταία χρόνια. Μέσα στα τραγούδια που έχει γράψει στις πρόσφατες καταθέσεις του, λέξεις και εικόνες επανεμφανίζονται: «όσο το νερό ακόμα τρέχει» - στο «Άνοιξε το δρόμο», «οι λέξεις οι σπουδαίες» - στο «Αυτό που περιμένουμε», «γυρίσανε με πλοία και με τραίνα» - στο «Προσευχές».
Το «Όλα είναι για μας» μοιάζει να επιβεβαιώνει τις θέσεις του στιχουργού του, όπως αυτές καταγράφηκαν στις «Πρώτες λέξεις», στον «Τελευταίο Εαυτό» (πάλι με τις μουσικές του Καραμουρατίδη) και στο «Ό,τι θυμάσαι δεν πεθαίνει» (σε μουσική Θάνου Μικρούτσικου). Την ίδια στιγμή, πάντως, αποτελεί σημαντικό γεγονός για το τραγούδι (στις εποχές που διανύουμε), η ύπαρξη τραγουδιών με πολιτικό πρόσημο (βλ. Προσευχές, Ιούλιος, Τα χέρια).
Ήδη αγαπημένες στιγμές του δίσκου, για μένα, τα «Παιδιά»: τραγούδι άκρως προσωπικό και εξ αυτού επιτυχημένο, το «Αυτό που περιμένουμε»: θα μπορούσε να έχει μια ακόμα πιο «Coldplay» προσέγγιση, αλλά «τα σπάει» και έτσι, ειδικά με το στίχο «τα όνειρα με τη ζωή γεννούν κακές παρέες», ο «Ιούλιος»: με το ρεφραίν να λύνει το συναίσθημα και οι «Προσευχές»: και μόνο για τη θεματολογία του.
Ενδιαφέρον παρουσιάζουν και τα θεοδωρακικά «Χέρια», αν και κάτι (απροσδιόριστο ακόμα) τους λείπει.
Τέλος, αγαπώ ιδιαίτερα το ντουέτο του Βασίλη Παπακωνσταντίνου με τη Ρίτα Αντωνοπούλου (τίτλος: Αυτά που έχουμε ζήσει). Στίχος – μαχαιριά που «δυσκολεύει» στο ρεφραίν εξαιτίας του παράξενου πλεξίματός του και της διφωνίας, αλλά «καθαρίζει» στο τέλος του τραγουδιού τραγουδισμένος από τους ερμηνευτές εναλλάξ.
Δεν ξέρω πόσο εύκολο θα είναι για τον Βασίλη Παπακωνσταντίνου να εντάξει στο ρεπερτόριό του τα τραγούδια αυτά. Πόσα από αυτά, δηλαδή, θα ακουστούν στις ζωντανές του εμφανίσεις; Και δεν μπαίνω καθόλου στη διαδικασία της σύγκρισής τους με τα τραγούδια εκείνα που τον καθιέρωσαν στις συνειδήσεις του ελληνικού κοινού. Για μένα, είναι σημαντικό που ένας φτασμένος ερμηνευτής ρισκάρει (έστω και λίγο, έστω και εκ του ασφαλούς) με κάτι διαφορετικό από τα συνηθισμένα. Μακάρι να τον ακολουθούσαν κι άλλοι.
