Διανύουμε εποχές ζόρικες και, ειδικά στο κομμάτι των μουσικών κυκλοφοριών, εκπτωτικές. Ίσως και εξευτελιστικές. Αν θέλεις να κυκλοφορήσεις το υλικό σου πρέπει να το προσφέρεις έτοιμο (ηχογραφημένο, μιξαρισμένο, master και με το artwork του cd) σε μια δισκογραφική εταιρεία για να σου «κάνει τη χάρη» να στο κυκλοφορήσει «με το αζημίωτο» (τις περισσότερες φορές). Κι έπειτα, αρχίζει το «κυνήγι» του airplay και των live. Μέσα σε όλο αυτό το αλισβερίσι, όπως έχει διαμορφωθεί τα τελευταία χρόνια, μοιάζει να έχει μικρή σημασία πια το υλικό αυτό καθεαυτό. Από τη μια πλευρά αυτό δεν είναι κακό. Δεν υπάρχει τόση «λογοκρισία» από τους εταιρειάρχες (αυτό μας έλειπε - ούτως ή άλλως κάτι βγαίνει για αυτούς από παραγωγές που κυκλοφορούν χωρίς φράγκο) και κυκλοφορούν δουλειές που δεν θα περνούσαν ούτε τον προθάλαμο των δισκογραφικών κατά το παρελθόν. Από την άλλη, όμως, αν δεν έχεις τα χρήματα να «σπονσοράρεις» τον εαυτό σου, μένεις στο εικονικό ράφι του Cubase στην καλύτερη, στο demo σου στην χειρότερη (τώρα ποια είναι η καλύτερη και ποια η χειρότερη στην παραπάνω κατάσταση, πιασ’το αυγό και κούρευ’το). Μακρηγόρησα. Αλλά θα καταλάβετε που το πάω ευθύς αμέσως.
Έλαβα τις προάλλες από τη Fishbowl ένα δίσκο. Το δίσκο των Modal4. Και τον ακούω έκτοτε. Και συγκινούμαι. Είναι πολυτέλεια για την εποχή που σας περιέγραψα παραπάνω η κυκλοφορία αυτού του υλικού. Δεν είναι τόσο ότι δεν έχουμε ξανακούσει τέτοιες μουσικές, δεν είναι ότι η μπάντα πρωτοτυπεί, ούτε ότι οι μελωδίες της θα κατακλύσουν τα ραδιόφωνα. Είναι που η συγκεκριμένη κυκλοφορία κουβαλάει μιαν ελπίδα για όλους εμάς τους μουσικόφιλους.
Την ελπίδα του πείσματος και της προσπάθειας. Την ελπίδα της μουσικής καθαρής και ανόθευτης από τους μεσάζοντες και τους ινστρούκτορες των γραφείων. Την ελπίδα, αλλά και τη βεβαιότητα πως η μουσική, όπως υπήρχε και πριν εμπορευματοποιηθεί, θα υπάρχει πάντοτε. Θα μου πείτε: μα, και το συγκεκριμένο υλικό μέσα από μια εταιρεία κυκλοφορεί. Το ξέρω. Αλλά, αν ανατρέξουμε στις κυκλοφορίες της συγκεκριμένης εταιρείας, θα δούμε ότι μάλλον έχουμε να κάνουμε με «παλαβούς», αλαφροΐσκιωτους, ονειροπόλους που κάτι δεν έχουν καταλάβει καλά, προς τέρψιν και ευχαρίστησιν υμών και ημών.
Οι Modal4 αποτελούνται από τους: Ευγένιο Βούλγαρη (τοξωτό τανμπούρ), Θάνο Γκουντάνο (άταστη κιθάρα), Παύλο Σπυρόπουλο (κοντραμπάσο) και Δημήτρη Τασούδη (τύμπανα). Μια ματιά στα βιογραφικά τους αποδεικνύει ότι έχουν ζήσει τις ζωές τους μέσα στη μουσική. Έχουν περγαμηνές που δεν «φωνάζουν». Και αυτό αποτυπώνεται και αναδύεται στο υλικό τους και στην αισθητική τους. Παιξίματα δεξιοτεχνικά, τόσο - όσο. Μουσικά θέματα δουλεμένα και ταξιδιωτικά. Αν πρέπει να τους βάλουμε μια ταμπέλα, αν έπρεπε να τους τοποθετήσουμε, δηλαδή, αλά παλαιά, στο κατάλληλο ράφι κυκλοφοριών ενός δισκοπωλείου (περασμένα μεγαλεία και διηγώντας τα να κλαις), αυτή θα ήταν: ethnic αυτοσχεδιαστική jazz. Αλλά ποιος δίνει σημασία σε όλα αυτά πια; Σημασία έχει το όνειρο και η συγκίνηση. Η συγκίνηση που πηγάζει μέσα από το υλικό αυτό καθεαυτό, αλλά και μέσα από τη διαπίστωση ότι υπάρχει ελπίς (κι ας ζεις στο χειρότερο του ελληνισμού κομμάτι - που λέει κι ο πετροβολημένος των ημερών Σαββόπουλος). Κι αν στο εσωτερικό δεν υπάρχει πρόσφορο έδαφος και φιλόξενο ακροατήριο, εκεί έξω θα βρεθούν εραστές και μνηστήρες για τις μουσικές αυτές. Σίγουρα.
Καλοτάξιδος ο δίσκος φίλτατοι. Σας ευχαριστώ θερμά για τη συγκίνηση της ακρόασης.
Έλαβα τις προάλλες από τη Fishbowl ένα δίσκο. Το δίσκο των Modal4. Και τον ακούω έκτοτε. Και συγκινούμαι. Είναι πολυτέλεια για την εποχή που σας περιέγραψα παραπάνω η κυκλοφορία αυτού του υλικού. Δεν είναι τόσο ότι δεν έχουμε ξανακούσει τέτοιες μουσικές, δεν είναι ότι η μπάντα πρωτοτυπεί, ούτε ότι οι μελωδίες της θα κατακλύσουν τα ραδιόφωνα. Είναι που η συγκεκριμένη κυκλοφορία κουβαλάει μιαν ελπίδα για όλους εμάς τους μουσικόφιλους.
Την ελπίδα του πείσματος και της προσπάθειας. Την ελπίδα της μουσικής καθαρής και ανόθευτης από τους μεσάζοντες και τους ινστρούκτορες των γραφείων. Την ελπίδα, αλλά και τη βεβαιότητα πως η μουσική, όπως υπήρχε και πριν εμπορευματοποιηθεί, θα υπάρχει πάντοτε. Θα μου πείτε: μα, και το συγκεκριμένο υλικό μέσα από μια εταιρεία κυκλοφορεί. Το ξέρω. Αλλά, αν ανατρέξουμε στις κυκλοφορίες της συγκεκριμένης εταιρείας, θα δούμε ότι μάλλον έχουμε να κάνουμε με «παλαβούς», αλαφροΐσκιωτους, ονειροπόλους που κάτι δεν έχουν καταλάβει καλά, προς τέρψιν και ευχαρίστησιν υμών και ημών.
Οι Modal4 αποτελούνται από τους: Ευγένιο Βούλγαρη (τοξωτό τανμπούρ), Θάνο Γκουντάνο (άταστη κιθάρα), Παύλο Σπυρόπουλο (κοντραμπάσο) και Δημήτρη Τασούδη (τύμπανα). Μια ματιά στα βιογραφικά τους αποδεικνύει ότι έχουν ζήσει τις ζωές τους μέσα στη μουσική. Έχουν περγαμηνές που δεν «φωνάζουν». Και αυτό αποτυπώνεται και αναδύεται στο υλικό τους και στην αισθητική τους. Παιξίματα δεξιοτεχνικά, τόσο - όσο. Μουσικά θέματα δουλεμένα και ταξιδιωτικά. Αν πρέπει να τους βάλουμε μια ταμπέλα, αν έπρεπε να τους τοποθετήσουμε, δηλαδή, αλά παλαιά, στο κατάλληλο ράφι κυκλοφοριών ενός δισκοπωλείου (περασμένα μεγαλεία και διηγώντας τα να κλαις), αυτή θα ήταν: ethnic αυτοσχεδιαστική jazz. Αλλά ποιος δίνει σημασία σε όλα αυτά πια; Σημασία έχει το όνειρο και η συγκίνηση. Η συγκίνηση που πηγάζει μέσα από το υλικό αυτό καθεαυτό, αλλά και μέσα από τη διαπίστωση ότι υπάρχει ελπίς (κι ας ζεις στο χειρότερο του ελληνισμού κομμάτι - που λέει κι ο πετροβολημένος των ημερών Σαββόπουλος). Κι αν στο εσωτερικό δεν υπάρχει πρόσφορο έδαφος και φιλόξενο ακροατήριο, εκεί έξω θα βρεθούν εραστές και μνηστήρες για τις μουσικές αυτές. Σίγουρα.
Καλοτάξιδος ο δίσκος φίλτατοι. Σας ευχαριστώ θερμά για τη συγκίνηση της ακρόασης.
