Γίνεται ένα ολόκληρο άλμπουμ, μια σειρά άρτιων στουντιακών ηχογραφήσεων ενός καλλιτέχνη του εκτοπίσματος του John Coltrane να παραμένει στην αφάνεια για περισσότερο από μισό αιώνα;
Κι όμως, όπως δηλώνει ο παραγωγός Bob Thiele, απ' τις αρχές της δεκαετίας του '60, ο Coltrane υποχρεούταν να παραδίδει στην εταιρεία του Impulse Records δύο album τη χρονιά.
Μιλάμε για περιόδους όπου πηγαίοι μουσικοί ολοκλήρωναν τις καλά οργανωμένες εργασίες τους, αλλά και τους αυτοσχεδιασμούς τους, σε διάστημα λίγων ημερών.
Ανεπανάληπτα διαμάντια της jazz έχουν γραφτεί με αυτόν τον τρόπο, «στριμώχνοντας» συχνά στην κυριολεξία τους μουσικούς στο στούντιο για να ηχογραφήσουν τις εμπνεύσεις τους, να «κουβεντιάσουν» δημιουργικά με τους συνεργάτες τους.
Και μετά συνέχιζαν το σεργιάνι τους στα μαγαζιά, για το μεροκάματο, το χειροκρότημα, την αναγνώριση… το επόμενο βήμα.
Ο Coltrane με το κλασικό σχήμα του, Jimmy Garrison στο μπάσο, Elvin Jones στη ντραμς και McCoy Tyner στο πιάνο αφιέρωνε αρκετές ώρες στο studio του Rudy Van Gelder.
Άλλωστε από τα τέλη της δεκαετίας του ’50 κάθε φύσημά του στο σαξόφωνο, ισοδυναμούσε με δισκογραφικό χρυσάφι… Κυριολεκτικά δεν έχει αναπαμό μεταξύ εγγραφών και live αλλά και των προσωπικών του έντονων στιγμών.
O Bob Thiele εξηγεί σχετικά: «Η δική μου συμβολή ήταν απλά να τον αφήνω να ηχογραφεί όποτε ήθελε. Ακόμα και τις φορές που η εταιρεία του δε συμφωνούσε. Το έκανα με δικά μου έξοδα και ποτέ δε μπόρεσαν να καταλάβουν γιατί μπαίναμε στον κόπο να γράφουμε albums που δε θα προλάβαιναν ποτέ να κυκλοφορήσουν. Προτιμούσα να το κάνουμε αργά τη νύχτα λοιπόν, όταν δε θα ήξεραν που είμαστε και τι κάνουμε».
Κάπως έτσι, η δισκογραφική εταιρεία «αγνοεί» ένα ολόκληρο άλμπουμ του πιο καινοτόμου και εμπορικού της καλλιτέχνη, και μοιραία μετά τη φυγή του, τον Ιούλιο του 1967, εν μέσω «μπόλικου» ανέκδοτου υλικού που καλείται να διαχειριστεί, χάνει το master tape σε μια εκκαθάριση του αποθηκευτικού χώρου της στις αρχές του 1970…
Η σύντροφός του όμως, Naima Grubbs, είχε κρατήσει μια κόπια που ο ίδιος έχει φέρει στο σπίτι, κρατώντας «αντίγραφο», όπως κάποιες φορές έπραττε πια, στην ωριμότητά του. Μην ξεχνάμε πως ο Coltrane έφυγε στα 41 του.
Ο συνοδοιπόρος του Sonny Rollins, που βαδίζει στα 88 χρόνια, δηλώνει σχετικά για την ανακάλυψη του «Both Directions At Once: The Lost Album»: «Σαν να βρέθηκε ένα ακόμα κρυφό δωμάτιο στη Μεγάλη Πυραμίδα της Γκίζας».
Κάπως έτσι απολαμβάνουμε με την καρδιά μας τον ολοκαίνουργιο δίσκο του John Coltrane.
Κι ελπίζουμε να μην είναι το τελευταίο του πολύτιμο δώρο.
Κι όμως, όπως δηλώνει ο παραγωγός Bob Thiele, απ' τις αρχές της δεκαετίας του '60, ο Coltrane υποχρεούταν να παραδίδει στην εταιρεία του Impulse Records δύο album τη χρονιά.
Μιλάμε για περιόδους όπου πηγαίοι μουσικοί ολοκλήρωναν τις καλά οργανωμένες εργασίες τους, αλλά και τους αυτοσχεδιασμούς τους, σε διάστημα λίγων ημερών.
Ανεπανάληπτα διαμάντια της jazz έχουν γραφτεί με αυτόν τον τρόπο, «στριμώχνοντας» συχνά στην κυριολεξία τους μουσικούς στο στούντιο για να ηχογραφήσουν τις εμπνεύσεις τους, να «κουβεντιάσουν» δημιουργικά με τους συνεργάτες τους.
Και μετά συνέχιζαν το σεργιάνι τους στα μαγαζιά, για το μεροκάματο, το χειροκρότημα, την αναγνώριση… το επόμενο βήμα.
Ο Coltrane με το κλασικό σχήμα του, Jimmy Garrison στο μπάσο, Elvin Jones στη ντραμς και McCoy Tyner στο πιάνο αφιέρωνε αρκετές ώρες στο studio του Rudy Van Gelder.
Άλλωστε από τα τέλη της δεκαετίας του ’50 κάθε φύσημά του στο σαξόφωνο, ισοδυναμούσε με δισκογραφικό χρυσάφι… Κυριολεκτικά δεν έχει αναπαμό μεταξύ εγγραφών και live αλλά και των προσωπικών του έντονων στιγμών.
O Bob Thiele εξηγεί σχετικά: «Η δική μου συμβολή ήταν απλά να τον αφήνω να ηχογραφεί όποτε ήθελε. Ακόμα και τις φορές που η εταιρεία του δε συμφωνούσε. Το έκανα με δικά μου έξοδα και ποτέ δε μπόρεσαν να καταλάβουν γιατί μπαίναμε στον κόπο να γράφουμε albums που δε θα προλάβαιναν ποτέ να κυκλοφορήσουν. Προτιμούσα να το κάνουμε αργά τη νύχτα λοιπόν, όταν δε θα ήξεραν που είμαστε και τι κάνουμε».
Κάπως έτσι, η δισκογραφική εταιρεία «αγνοεί» ένα ολόκληρο άλμπουμ του πιο καινοτόμου και εμπορικού της καλλιτέχνη, και μοιραία μετά τη φυγή του, τον Ιούλιο του 1967, εν μέσω «μπόλικου» ανέκδοτου υλικού που καλείται να διαχειριστεί, χάνει το master tape σε μια εκκαθάριση του αποθηκευτικού χώρου της στις αρχές του 1970…
Η σύντροφός του όμως, Naima Grubbs, είχε κρατήσει μια κόπια που ο ίδιος έχει φέρει στο σπίτι, κρατώντας «αντίγραφο», όπως κάποιες φορές έπραττε πια, στην ωριμότητά του. Μην ξεχνάμε πως ο Coltrane έφυγε στα 41 του.
Ο συνοδοιπόρος του Sonny Rollins, που βαδίζει στα 88 χρόνια, δηλώνει σχετικά για την ανακάλυψη του «Both Directions At Once: The Lost Album»: «Σαν να βρέθηκε ένα ακόμα κρυφό δωμάτιο στη Μεγάλη Πυραμίδα της Γκίζας».
Κάπως έτσι απολαμβάνουμε με την καρδιά μας τον ολοκαίνουργιο δίσκο του John Coltrane.
Κι ελπίζουμε να μην είναι το τελευταίο του πολύτιμο δώρο.
