Το δεύτερο τραγούδι, μετά το «Βαλς των χαμένων μετά», από τον επερχόμενο δίσκο της Δήμητρας Γαλάνη με τον Ευστάθιο Δράκο σε μουσική του ίδιου και στίχους του Νίκου Μωραΐτη, που αναμένεται να κυκλοφορήσει σε λίγες ημέρες.
Δηλώνει χαρακτηριστικά ο Ευστάθιος Δράκος:
«Η Εκδρομή ένωσε την στιγμή που έγραψα το αγγλόφωνο In Colors, με εκείνη που καθίσαμε αντικριστά με τη Δήμητρα Γαλάνη, για να τραγουδήσουμε την "Εκδρομή των μυστικών, των φανερών και των χαμένων εαυτών". To πρώτο μου ελληνικό τραγούδι. Είδα μπροστά μου ένα τραγούδι άλλο, διαφορετικό από το In Colors. Ένα τραγούδι που με συνδέει με μια εποχή σχεδόν ξεχασμένη, αν και πολύ κοντινή, και έναν στίχο που υμνεί τα χίλια πρόσωπα της αγάπης, χωρίς να αναφέρεται ποτέ στα Χρώματά της. Ευχαριστώ το Νίκο για αυτή την εικόνα. Και τη Δήμητρα, για τα απογεύματα που τραγουδούσαμε στη Μεσογείων και την Πεντέλη για τα χαμένα μετά».
Ο στιχουργός Νίκος Μωραΐτης προσθέτει τη δική του ματιά:
«Όταν αγαπάς για πολλά χρόνια έναν άνθρωπο, παύει να έχει φύλο. Είναι και γυναίκα και αγόρι και μωρό σου. Κι εσύ είσαι και άντρας και μητέρα και θεός του. Αυτό το πανανθρώπινο έχει η μελωδία του Στάθη, αυτό που κουβαλάει χρόνια η φωνή της Δήμητρας. Χαρισμένο σε όσους μπόρεσαν και ένιωσαν έτσι».
Δηλώνει χαρακτηριστικά ο Ευστάθιος Δράκος:
«Η Εκδρομή ένωσε την στιγμή που έγραψα το αγγλόφωνο In Colors, με εκείνη που καθίσαμε αντικριστά με τη Δήμητρα Γαλάνη, για να τραγουδήσουμε την "Εκδρομή των μυστικών, των φανερών και των χαμένων εαυτών". To πρώτο μου ελληνικό τραγούδι. Είδα μπροστά μου ένα τραγούδι άλλο, διαφορετικό από το In Colors. Ένα τραγούδι που με συνδέει με μια εποχή σχεδόν ξεχασμένη, αν και πολύ κοντινή, και έναν στίχο που υμνεί τα χίλια πρόσωπα της αγάπης, χωρίς να αναφέρεται ποτέ στα Χρώματά της. Ευχαριστώ το Νίκο για αυτή την εικόνα. Και τη Δήμητρα, για τα απογεύματα που τραγουδούσαμε στη Μεσογείων και την Πεντέλη για τα χαμένα μετά».
Ο στιχουργός Νίκος Μωραΐτης προσθέτει τη δική του ματιά:
«Όταν αγαπάς για πολλά χρόνια έναν άνθρωπο, παύει να έχει φύλο. Είναι και γυναίκα και αγόρι και μωρό σου. Κι εσύ είσαι και άντρας και μητέρα και θεός του. Αυτό το πανανθρώπινο έχει η μελωδία του Στάθη, αυτό που κουβαλάει χρόνια η φωνή της Δήμητρας. Χαρισμένο σε όσους μπόρεσαν και ένιωσαν έτσι».
