Συμπαγής δίσκος, με ουσία και λόγo ύπαρξης, όπου δεν πετάς τίποτα και αρκετές εκπλήξεις. Όπως «ο Έλλην» όπου ο Πέτρος Βαγιόπουλος μελοποιεί Γιώργο Σουρή, το «Ω, Κιτάρε» όπου η Λίνα Νικολακοπούλου ντύνει με ελληνικούς στίχους μια μελωδία του Ενρίκο Μασίας που είχε σημειώσει επιτυχία και στην πατρίδα μας αλλά και το ομώνυμο του δίσκου σε μουσική Βαγιόπουλου και ξεχωριστούς, ως συνήθως στίχους του Μανώλη Ρασούλη.
Τα τρία αυτά τραγούδια διακρίνονται άλλοτε για την σκωπτική κι άλλοτε για την κριτική ματιά τους στην οικονομική κρίση που μαστίζει τη χώρα μας. Το σημαντικότερο είναι ότι δε γίνονται καταγγελτικά, απλά και μόνο για τους τύπους, αλλά διαθέτουν την αύρα και την δομή του τραγουδιού που μπορεί να τραγουδηθεί στις παρέες, να ψυχαγωγήσει και να προβληματίσει ταυτόχρονα.
Τη φλόγα του υγιούς σουξέ εμπεριέχουν δύο συνθέσεις του Χρήστου Νικολόπουλου σε στίχους του Νίκου Αναγνωστάκη. Το γκραν ζεϊμπέκικο Δίπλωσαν πάλι στα ποτήρια τα ποτά (σε δύο εκδοχές, με ταξίμι από το συνθέτη και χωρίς) και το τσιφτετέλι «Στοίχημα δεν βάζω». Αντιστοίχως και το «Χαπάκι» των Βαγιόπουλου και Λογό (Γιάννη Λογοθέτη) με την φευγάτη ρυθμική πλοκή του και τους καθ' όλα σημερινούς στίχους: «…Χαπάκι για να κοιμηθώ, χαπάκι να ξυπνήσω/ χαπάκι για να θυμηθώ και για να ηρεμήσω…». Όμορφο χασάπικο η «Βέρα» του Γιάννη Εμμανουηλίδη αλλά και το ρυθμικό «Χάλασε το μοναστήρι» του ιδίου. Μυστήριο ζεϊμπέκικο το «Απόψε κάτι θα συμβεί» των Δημήτρη Βλάχου και Δημήτρη Ιατρόπουλου.
Στο δίσκο συναντάμε και δύο επανεκτελέσεις: «Σπάστα, γκρέμιστα κυρά» μου των Γιάννη Τατασσόπουλου και Νίκου Ρούτσου, που τραγούδησαν στα πρώτα χρόνια του '50 ο Πρόδρομος Τσαουσάκης αλλά και ο Θανάσης Ευγενικός και το «Περιεχόμενο Μηδέν», των Αντώνη Ρεπάνη και Γιάννη Καπλάνη - σουξέ του πρόωρα χαμένου Κώστα Κόλλια, από την τελευταία ανολοκλήρωτη κατάθεση του το 1980.
Τα τρία αυτά τραγούδια διακρίνονται άλλοτε για την σκωπτική κι άλλοτε για την κριτική ματιά τους στην οικονομική κρίση που μαστίζει τη χώρα μας. Το σημαντικότερο είναι ότι δε γίνονται καταγγελτικά, απλά και μόνο για τους τύπους, αλλά διαθέτουν την αύρα και την δομή του τραγουδιού που μπορεί να τραγουδηθεί στις παρέες, να ψυχαγωγήσει και να προβληματίσει ταυτόχρονα.
Τη φλόγα του υγιούς σουξέ εμπεριέχουν δύο συνθέσεις του Χρήστου Νικολόπουλου σε στίχους του Νίκου Αναγνωστάκη. Το γκραν ζεϊμπέκικο Δίπλωσαν πάλι στα ποτήρια τα ποτά (σε δύο εκδοχές, με ταξίμι από το συνθέτη και χωρίς) και το τσιφτετέλι «Στοίχημα δεν βάζω». Αντιστοίχως και το «Χαπάκι» των Βαγιόπουλου και Λογό (Γιάννη Λογοθέτη) με την φευγάτη ρυθμική πλοκή του και τους καθ' όλα σημερινούς στίχους: «…Χαπάκι για να κοιμηθώ, χαπάκι να ξυπνήσω/ χαπάκι για να θυμηθώ και για να ηρεμήσω…». Όμορφο χασάπικο η «Βέρα» του Γιάννη Εμμανουηλίδη αλλά και το ρυθμικό «Χάλασε το μοναστήρι» του ιδίου. Μυστήριο ζεϊμπέκικο το «Απόψε κάτι θα συμβεί» των Δημήτρη Βλάχου και Δημήτρη Ιατρόπουλου.
Στο δίσκο συναντάμε και δύο επανεκτελέσεις: «Σπάστα, γκρέμιστα κυρά» μου των Γιάννη Τατασσόπουλου και Νίκου Ρούτσου, που τραγούδησαν στα πρώτα χρόνια του '50 ο Πρόδρομος Τσαουσάκης αλλά και ο Θανάσης Ευγενικός και το «Περιεχόμενο Μηδέν», των Αντώνη Ρεπάνη και Γιάννη Καπλάνη - σουξέ του πρόωρα χαμένου Κώστα Κόλλια, από την τελευταία ανολοκλήρωτη κατάθεση του το 1980.
Τέλος συμπεριλαμβάνεται το κινηματογραφικό Πεθαίνω για σένα σε μουσική του Λαυρέντη Μαχαιρίτα και στίχους της Ελένης Ράντου και του Νίκου Μαύρου σε δύο βερσιόν Μία κιθαριστική (Lavredis’ versiοn) και μια μπουζουκοκεντρική. Αναμενόμενη αλλά σφριγηλή, η ενορχήστρωση του Γιώργου Παγιάτη με τη συμμετοχή ξεχωριστών μουσικών (Νικολόπουλος -στα δικά του-, Καραντίνης, Παππάς, Σιντρίδης, Σπύρος και Γιώργος Παγιάτης, Περτσινίδης, Παπαδάτος). Ο Μαργαρίτης ερμηνευτικά στα καλύτερά του.
Κλείνω με απόσπασμα από το «Ο Έλλην»: Ο Έλλην δύο δίκαια ασκεί πανελευθέρως/ συνέρχεται βρε και ουρεί σε όποιο θέλει μέρος/ Γι’ αυτό το κράτος που τιμά τα ξέστρωτα γαϊδούρια/ σιχτίρ στα χρόνια τα παλιά, σιχτίρ και στα καινούργια.
