Προσωπικά, μάλιστα, όταν έμαθα ότι ερμηνευτής του θα είναι ο Σωκράτης Μάλαμας, ενθουσιάστηκα και η δική μου ανυπομονησία «χτύπησε κόκκινο».
Και να, ωστόσο, που αυτό που περίμενα να λειτουργήσει ως ατού, τελικά, είναι για μένα το μοναδικό «μειονέκτημα» του δίσκου. Ας πάρουμε τα πράγματα με τη σειρά, όμως. Έχουμε στα χέρια μας ένα δίσκο με τίτλο «Με στόμα που γελά».
Για μένα, εδώ, ο Θανάσης Παπακωνσταντίνου κάνει ένα «πείραμα» ή, αν θέλετε, μια ανατροπή. Γυρνάει πίσω στον παλαιό τρόπο με τον οποίο φτιάχνονταν τα τραγούδια. Όταν δεν είχαν καταργηθεί σύνορα, αποστάσεις, δυνατότητες, διαθεσιμότητες και λοιποί αντικειμενικοί περιορισμοί από τις «ευκολίες» που πρόσφερε η τεχνολογική επανάσταση.
Με άλλα λόγια, σήμερα, μπορείς να έχεις στη διάθεσή σου το παίξιμο ενός μουσικού από οποιοδήποτε μέρος του πλανήτη, ακόμα κι αν δεν τον έχεις συναντήσει στη ζωή σου. «Οσφραίνομαι» ότι ο Θανάσης Παπακωνσταντίνου θέλησε να «παίξει» χωρίς αυτή τη δυνατότητα. Έφτιαξε, λοιπόν, ένα δίσκο «εκ των ενόντων».
Λιτά ηχοτοπία, με παιξίματα απλά στην πλειοψηφία τους (το «απλά» δεν σημαίνει και εύκολα ή μη δεξιοτεχνικά), που δίνουν την αίσθηση της παρέας. Σα να γράφτηκαν τα τραγούδια σε έναν τόπο και να παίχτηκαν από τους μουσικούς του (τόπου αυτού). Σα να μάζεψε στο σπίτι του ο Θανάσης Παπακωνσταντίνου μια παρέα φίλων μουσικών και να τους είπε: επί τη ευκαιρία, δεν φτιάχνουμε και το δίσκο; Με ό,τι δυνατότητες έχουμε οι παρευρισκόμενοι. Χωρίς να αναζητήσουμε το ιδανικό ή το τέλειο (που ούτως ή άλλως δεν υπάρχει), πάμε να κάνουμε τα τραγούδια και να το διασκεδάσουμε/ευχαριστηθούμε.
Αυτή η τακτική, μολονότι φαντάζει «ευκολία», για μένα είναι μεγάλη πρόκληση και τελικά «ξεβόλεμα» και δυσκολία. Ειδικά αν σου την έχουν στημένη στη γωνία διάφοροι και περιμένουν να κάνεις το λάθος που θα τους επιτρέψει να εντοπίσουν επανάληψη ή λιγότερη καινοτομία (λες και αυτές και είναι οι μέγιστες των δημιουργικών αμαρτιών).
Για μένα, ο Θανάσης Παπακωνσταντίνου συνεχίζει να γράφει τα πιο «ζαβά» (με την εντελώς καλή έννοια) τραγούδια στην ελληνική μουσική. Συνεχίζει να ενσωματώνει την καλλιέργειά του, την ξεχωριστή γνώση του και την ιδιαίτερη προσωπικότητά του μέσα στην τραγουδοποιία του. Για αυτό και, τελικά, θα προτιμούσα τον ίδιο για ερμηνευτή του δίσκου.
Γιατί, όσο κι αν έχει σχεδόν «συγγενικές» μουσικές σχέσεις με το Μάλαμα, ο τελευταίος δεν αγγίζει το 100% στο τραγούδισμα αυτού του υλικού. Το «ομαλοποιεί» σε βαθμό που, εμένα τουλάχιστον, με κάνει να φαντάζομαι το άλλο και να το προτιμώ.
Τέλος, στο «Στόμα που γελά» ενυπάρχουν (όπως σε όλες τις δουλειές του Θανάση Παπακωνσταντίνου) όλες εκείνες οι αφορμές για ψάξιμο. Ο ακροατής «αναγκάζεται» πολύ συχνά να αναζητήσει (να γκουγλάρει: το Ρίλκε, το Λειβαδίτη, τον Έσσε, αλλά και το A casa d’ Irene και τις άγνωστές του λέξεις) για να κατανοήσει. Και αυτό είναι σπουδαίο. Είναι αυτό που διαφοροποιεί διαχρονικά το Θανάση Παπακωνσταντίνου και αποτελεί προσφορά σημαντική (και) για την πνευματική στάθμη του ακροατηρίου.
Στο κάτω - κάτω, πόσα ακόμα (και τι παραπάνω) μπορεί να προσφέρει ένας δίσκος;
Και να, ωστόσο, που αυτό που περίμενα να λειτουργήσει ως ατού, τελικά, είναι για μένα το μοναδικό «μειονέκτημα» του δίσκου. Ας πάρουμε τα πράγματα με τη σειρά, όμως. Έχουμε στα χέρια μας ένα δίσκο με τίτλο «Με στόμα που γελά».
Για μένα, εδώ, ο Θανάσης Παπακωνσταντίνου κάνει ένα «πείραμα» ή, αν θέλετε, μια ανατροπή. Γυρνάει πίσω στον παλαιό τρόπο με τον οποίο φτιάχνονταν τα τραγούδια. Όταν δεν είχαν καταργηθεί σύνορα, αποστάσεις, δυνατότητες, διαθεσιμότητες και λοιποί αντικειμενικοί περιορισμοί από τις «ευκολίες» που πρόσφερε η τεχνολογική επανάσταση.
Με άλλα λόγια, σήμερα, μπορείς να έχεις στη διάθεσή σου το παίξιμο ενός μουσικού από οποιοδήποτε μέρος του πλανήτη, ακόμα κι αν δεν τον έχεις συναντήσει στη ζωή σου. «Οσφραίνομαι» ότι ο Θανάσης Παπακωνσταντίνου θέλησε να «παίξει» χωρίς αυτή τη δυνατότητα. Έφτιαξε, λοιπόν, ένα δίσκο «εκ των ενόντων».
Λιτά ηχοτοπία, με παιξίματα απλά στην πλειοψηφία τους (το «απλά» δεν σημαίνει και εύκολα ή μη δεξιοτεχνικά), που δίνουν την αίσθηση της παρέας. Σα να γράφτηκαν τα τραγούδια σε έναν τόπο και να παίχτηκαν από τους μουσικούς του (τόπου αυτού). Σα να μάζεψε στο σπίτι του ο Θανάσης Παπακωνσταντίνου μια παρέα φίλων μουσικών και να τους είπε: επί τη ευκαιρία, δεν φτιάχνουμε και το δίσκο; Με ό,τι δυνατότητες έχουμε οι παρευρισκόμενοι. Χωρίς να αναζητήσουμε το ιδανικό ή το τέλειο (που ούτως ή άλλως δεν υπάρχει), πάμε να κάνουμε τα τραγούδια και να το διασκεδάσουμε/ευχαριστηθούμε.
Αυτή η τακτική, μολονότι φαντάζει «ευκολία», για μένα είναι μεγάλη πρόκληση και τελικά «ξεβόλεμα» και δυσκολία. Ειδικά αν σου την έχουν στημένη στη γωνία διάφοροι και περιμένουν να κάνεις το λάθος που θα τους επιτρέψει να εντοπίσουν επανάληψη ή λιγότερη καινοτομία (λες και αυτές και είναι οι μέγιστες των δημιουργικών αμαρτιών).
Για μένα, ο Θανάσης Παπακωνσταντίνου συνεχίζει να γράφει τα πιο «ζαβά» (με την εντελώς καλή έννοια) τραγούδια στην ελληνική μουσική. Συνεχίζει να ενσωματώνει την καλλιέργειά του, την ξεχωριστή γνώση του και την ιδιαίτερη προσωπικότητά του μέσα στην τραγουδοποιία του. Για αυτό και, τελικά, θα προτιμούσα τον ίδιο για ερμηνευτή του δίσκου.
Γιατί, όσο κι αν έχει σχεδόν «συγγενικές» μουσικές σχέσεις με το Μάλαμα, ο τελευταίος δεν αγγίζει το 100% στο τραγούδισμα αυτού του υλικού. Το «ομαλοποιεί» σε βαθμό που, εμένα τουλάχιστον, με κάνει να φαντάζομαι το άλλο και να το προτιμώ.
Τέλος, στο «Στόμα που γελά» ενυπάρχουν (όπως σε όλες τις δουλειές του Θανάση Παπακωνσταντίνου) όλες εκείνες οι αφορμές για ψάξιμο. Ο ακροατής «αναγκάζεται» πολύ συχνά να αναζητήσει (να γκουγλάρει: το Ρίλκε, το Λειβαδίτη, τον Έσσε, αλλά και το A casa d’ Irene και τις άγνωστές του λέξεις) για να κατανοήσει. Και αυτό είναι σπουδαίο. Είναι αυτό που διαφοροποιεί διαχρονικά το Θανάση Παπακωνσταντίνου και αποτελεί προσφορά σημαντική (και) για την πνευματική στάθμη του ακροατηρίου.
Στο κάτω - κάτω, πόσα ακόμα (και τι παραπάνω) μπορεί να προσφέρει ένας δίσκος;
