σε μουσική και στίχους του Σταμάτη Χατζηευσταθίου και τίτλο «Κι ύστερα έρχεται η αγάπη»…
2) Μην τολμήσεις - Συμμετέχει η Γιώτα Νέγκα
3) Τα καινούργια φτερά
4) Μαύρο κρασί
5) Με τη φωνή στη θέση – Συμμετέχει ο Σταμάτης Χατζηευσταθίου
6) Τα μάτια
7) Σίγησα – Συμμετέχει ο Θάνος Μικρούτσικος και η Παιδική χορωδία «Con Animus»
8) Το γραμμένο
9) Τα πιο μεγάλα μυστικά
10) Τα μικρόβια
Χαρακτήρισα παραπάνω τον Ανδρεάτο ως λαϊκό ερμηνευτή.
Κι είναι αλήθεια πως έτσι τον ξέρει η μεγαλύτερη μερίδα του κοινού, αφού καθιερώθηκε με τα λαϊκά τραγούδια του Βαγγέλη Κορακάκη, την επανεκτέλεση στον «Γκρεμό» του Μάνου Χατζιδάκι, αλλά και το «Χρώμα δεν αλλάζουνε τα μάτια» του Δημήτρη Παπαδημητρίου και του Μιχάλη Γκανά. Παρόλα αυτά, ειδικότερα στις συμμετοχές που προανέφερα, υπάρχουν δεκάδες τραγούδια, που δεν έγιναν ιδιαίτερα γνωστά και δεν έχουν καμιά σχέση μ’ αυτό που λέμε «λαϊκό τραγούδι». Τρανταχτό παράδειγμα – και όχι το μοναδικό - η συμμετοχή του στο δίσκο του Μιχάλη Κουμπιού «Μένω εδώ» το 2006, όπου ο ερμηνευτής «πειραματίζεται» με τραγούδια γραμμένα με τελείως διαφορετικό ήχο, απ’ αυτόν που μέχρι τότε είχαμε συνηθίσει. (Ασφαλώς η κουβέντα για το πώς ορίζεται το λαϊκό τραγούδι, είναι μεγάλη και δεν είναι και της παρούσης). Ο Ανδρεάτος μου θυμίζει αρκετά την περίπτωση του Δημήτρη Μητροπάνου, που αν και είχε καθιερωθεί σαν λαϊκός τραγουδιστής, υπήρχαν δεκάδες στιγμές στη δισκογραφία του, που πειραματίσθηκε με διαφορετικούς ήχους και είδη τραγουδιών.
Έτσι λοιπόν, ο ακροατής που θα ακούσει το νέο δίσκο, χωρίς να έχει «εντρυφήσει» προηγουμένως στο συνολικό ρεπερτόριο του Ανδρεάτου, μάλλον θα ξαφνιαστεί. Κι αυτό γιατί, όπως φαίνεται κι από το ντουέτο με τη Γιώτα Νέγκα - που ακούγεται εδώ και πολύ καιρό στο ραδιόφωνο - σ’ αυτή τη δουλειά δημιουργός και ερμηνευτής επιχειρούν ένα «πάντρεμα» του κλασικού με το μοντέρνο. Η αρχή γίνεται με το ομώνυμο κομμάτι, που είναι ένα από τα πιο «αισιόδοξα» που άκουσα τελευταία και που, προσωπικά πιστεύω, πως είναι το πιο δυνατό «χαρτί» του δίσκου. Ένα τραγούδι που, χωρίς να έχει «εύκολη» μελωδία και στίχο, μετά από 2-3 ακροάσεις έχει «αποτυπωθεί» στη μνήμη… Υπάρχει επίσης το «χατζιδακικής προέλευσης» ντουέτο με τον Θάνο Μικρούτσικο, που νομίζω πως, με την ανάλογη προώθηση, θα κάνει αίσθηση. Τόσο αυτό, όσο και το «Μαύρο κρασί», είναι από τα πιο χαρακτηριστικά τραγούδια που γράφτηκαν για να περιγράψουν την κατάσταση που βιώνουμε σήμερα. Και ακόμη, δυο ζεϊμπέκικα («Τα μάτια» και «Το γραμμένο»), ένα χασάπικο («Τα καινούργια φτερά»), ένας «αλά παλαιά» καρσιλαμάς («Τα πιο μεγάλα μυστικά»), αλλά και «Τα μικρόβια», μια ιδιαίτερη, «προσωπική» στιγμή με την οποία κλείνει ο δίσκος, με τη συνοδεία ενός μόνο πιάνου…
Πρέπει να σημειώσω πως μου άρεσε ιδιαίτερα και το «φωτεινό», κόντρα στην εποχή μας, εξώφυλλο του δίσκου.
Οι συμμετοχές
Αρκετές είναι οι συμμετοχές των φίλων καλλιτεχνών που συμπράττουν μαζί με τον Ανδρεάτο. Ο Θάνος Μικρούτσικος και η Γιώτα Νέγκα, που «ντουετάρουν» μαζί του, αλλά και οι Παντελής Θαλασσινός, Γιάννης Κότσιρας, Απόστολος Ρίζος και ο ίδιος ο Χατζηευσταθίου, που μαζί με τη Γιώτα Νέγκα αποτελούν τη χορωδία στο ομώνυμο, εναρκτήριο τραγούδι. Συμμετέχει επίσης η Παιδική χορωδία «Con animus», υπό τη διεύθυνση της Ιουλίας Τζανετουλάκου.Τα τραγούδια
1) Κι ύστερα έρχεται η αγάπη - Συμμετέχουν: Παντελής Θαλασσινός, Γιάννης Κότσιρας, Σταμάτης Χατζηευσταθίου, Απόστολος Ρίζος, Γιώτα Νέγκα2) Μην τολμήσεις - Συμμετέχει η Γιώτα Νέγκα
3) Τα καινούργια φτερά
4) Μαύρο κρασί
5) Με τη φωνή στη θέση – Συμμετέχει ο Σταμάτης Χατζηευσταθίου
6) Τα μάτια
7) Σίγησα – Συμμετέχει ο Θάνος Μικρούτσικος και η Παιδική χορωδία «Con Animus»
8) Το γραμμένο
9) Τα πιο μεγάλα μυστικά
10) Τα μικρόβια
Οι συντελεστές
Η ενορχήστρωση έγινε από τον Σωτήρη Λεμονίδη, που έπαιξε πιάνο, πλήκτρα, ισπανικό λαούτο, ηλεκτρικό πιάνο, ακορντεόν, ακουστική και ηλεκτρική κιθάρα και κρουστά. Έπαιξαν επίσης οι μουσικοί: Βασίλης Παπαδόπουλος (μπουζούκι, μπαγλαμάς), Δημήτρης Μπαρμπαγάλας (ακουστική και ηλεκτρική κιθάρα), Μίμης Ντούτσουλης (ακουστικό και ηλεκτρικό μπάσο), Θάνος Σταυρίδης (ακορντεόν), Κυριάκος Γκουβέντας & Δημήτρης Γάσιας (βιολί), Νίκος Κασσαβέτης (ντραμς), Στέλιος Χατζηκαλέας (τρομπέτα – φλικόρνο), Γιάννης Κατσαφλιάκας (μαντολίνο). Ο Σταμάτης Χατζηευσταθίου έπαιξε ακουστική κιθάρα. Στο ομώνυμο τραγούδι έπαιξε μπουζούκι ο Γεράσιμος Ανδρεάτος. Οι ηχογραφήσεις και οι μίξεις έγιναν από τον Βαγγέλη Σαπουνά στο στούντιο «Subway», οι φωτογραφίες και το artwork είναι του Γρηγόρη Μορίκη, η επιμέλεια παραγωγής του Άγγελου Σφακιανάκη, ενώ ο δίσκος κυκλοφορεί από την «Μικρός Ήρως».Εντυπώσεις και σκέψεις από την ακρόαση
Πέντε χρόνια μετά τον τελευταίο του δίσκο σε μουσική του Δημήτρη Παπαδόπουλου και στίχους του Βασίλη Παπαδόπουλου με τίτλο «Ψυχή που δεν αμάρτησε ποτέ της δεν αγιάζει» ο Γεράσιμος Ανδρεάτος επανέρχεται με τον έβδομο προσωπικό του δίσκο. Η αλήθεια είναι πως επτά δίσκοι σε χρονικό διάστημα 24 ετών, από την πρώτη του ηχογράφηση το 1991, δεν θεωρούνται πολλοί. Όλα αυτά τα χρόνια όμως, υπάρχουν δεκάδες και σημαντικές συμμετοχές του λαϊκού ερμηνευτή, που καλύπτουν υλικό για επτά ακόμα δίσκους, ίσως και περισσότερους. Όπως η παρουσία του στο δίσκο «Σταύρος Κουγιουμτζής, Ζωντανή ηχογράφηση στο Βασιλικό Θέατρο» που κυκλοφόρησε πριν από τρεις μήνες, όπου ο Ανδρεάτος συμμετέχει σε οκτώ τραγούδια.Χαρακτήρισα παραπάνω τον Ανδρεάτο ως λαϊκό ερμηνευτή.
Κι είναι αλήθεια πως έτσι τον ξέρει η μεγαλύτερη μερίδα του κοινού, αφού καθιερώθηκε με τα λαϊκά τραγούδια του Βαγγέλη Κορακάκη, την επανεκτέλεση στον «Γκρεμό» του Μάνου Χατζιδάκι, αλλά και το «Χρώμα δεν αλλάζουνε τα μάτια» του Δημήτρη Παπαδημητρίου και του Μιχάλη Γκανά. Παρόλα αυτά, ειδικότερα στις συμμετοχές που προανέφερα, υπάρχουν δεκάδες τραγούδια, που δεν έγιναν ιδιαίτερα γνωστά και δεν έχουν καμιά σχέση μ’ αυτό που λέμε «λαϊκό τραγούδι». Τρανταχτό παράδειγμα – και όχι το μοναδικό - η συμμετοχή του στο δίσκο του Μιχάλη Κουμπιού «Μένω εδώ» το 2006, όπου ο ερμηνευτής «πειραματίζεται» με τραγούδια γραμμένα με τελείως διαφορετικό ήχο, απ’ αυτόν που μέχρι τότε είχαμε συνηθίσει. (Ασφαλώς η κουβέντα για το πώς ορίζεται το λαϊκό τραγούδι, είναι μεγάλη και δεν είναι και της παρούσης). Ο Ανδρεάτος μου θυμίζει αρκετά την περίπτωση του Δημήτρη Μητροπάνου, που αν και είχε καθιερωθεί σαν λαϊκός τραγουδιστής, υπήρχαν δεκάδες στιγμές στη δισκογραφία του, που πειραματίσθηκε με διαφορετικούς ήχους και είδη τραγουδιών.
Έτσι λοιπόν, ο ακροατής που θα ακούσει το νέο δίσκο, χωρίς να έχει «εντρυφήσει» προηγουμένως στο συνολικό ρεπερτόριο του Ανδρεάτου, μάλλον θα ξαφνιαστεί. Κι αυτό γιατί, όπως φαίνεται κι από το ντουέτο με τη Γιώτα Νέγκα - που ακούγεται εδώ και πολύ καιρό στο ραδιόφωνο - σ’ αυτή τη δουλειά δημιουργός και ερμηνευτής επιχειρούν ένα «πάντρεμα» του κλασικού με το μοντέρνο. Η αρχή γίνεται με το ομώνυμο κομμάτι, που είναι ένα από τα πιο «αισιόδοξα» που άκουσα τελευταία και που, προσωπικά πιστεύω, πως είναι το πιο δυνατό «χαρτί» του δίσκου. Ένα τραγούδι που, χωρίς να έχει «εύκολη» μελωδία και στίχο, μετά από 2-3 ακροάσεις έχει «αποτυπωθεί» στη μνήμη… Υπάρχει επίσης το «χατζιδακικής προέλευσης» ντουέτο με τον Θάνο Μικρούτσικο, που νομίζω πως, με την ανάλογη προώθηση, θα κάνει αίσθηση. Τόσο αυτό, όσο και το «Μαύρο κρασί», είναι από τα πιο χαρακτηριστικά τραγούδια που γράφτηκαν για να περιγράψουν την κατάσταση που βιώνουμε σήμερα. Και ακόμη, δυο ζεϊμπέκικα («Τα μάτια» και «Το γραμμένο»), ένα χασάπικο («Τα καινούργια φτερά»), ένας «αλά παλαιά» καρσιλαμάς («Τα πιο μεγάλα μυστικά»), αλλά και «Τα μικρόβια», μια ιδιαίτερη, «προσωπική» στιγμή με την οποία κλείνει ο δίσκος, με τη συνοδεία ενός μόνο πιάνου…
Πρέπει να σημειώσω πως μου άρεσε ιδιαίτερα και το «φωτεινό», κόντρα στην εποχή μας, εξώφυλλο του δίσκου.
