Χρήστος Νικολόπουλος & Λευτέρης Χαψιάδης - «Τραγούδια για τους φίλους μου»

Η ενορχήστρωση και διεύθυνση ορχήστρας έγινε από το Νικολόπουλο, ο οποίος έπαιξε μπουζούκι και τζουρά, μαζί με τους Λευτέρη Ζέρβα, βιολί, Μάκη Μαυρόπουλο, μπουζούκι, τζουρά, Στέλιο Καρύδα, κιθάρα, μπαγλαμά, Μάκη Γιαπράκα, μπάσο, Γιώργο Λαβράνο, ντραμς, κρουστά, Δημήτρη Παναγόπουλο, πιάνο, Πλούταρχο Ρεμπούτσικα, τσέλο, Χρήστο Ζερμπίνο, πιάνο, ακορντεόν ενώ ο Γιώργος Νταλάρας έπαιξε κιθάρα. Η παραγωγή ήταν του Αχιλλέα Θεοφίλου και η ηχογράφηση έγινε στο στούντιο Polysound από το Γιάννη Σμυρναίο.

Συζητώντας πρόσφατα με το Χρήστο Νικολόπουλο μου είπε δυο πράγματα γι’ αυτό το δίσκο:

«Αυτός είναι ένας ιδιαίτερος δίσκος. Έβαλα κάποιους στόχους που τους πραγματοποίησα. Νομίζω πως είμαι ο μοναδικός που έχει καταφέρει να συγκεντρώσει τόσους τραγουδιστές μαζί στο στούντιο, στη φωτογράφηση και στη συναυλία που έγινε μετά στο γήπεδο του Παναθηναϊκού.» (1)

Όντως έτσι είναι… Πρόκειται για μια από τις πιο ιδιαίτερες δουλειές με νέα τραγούδια, που κυκλοφόρησαν στη δεκαετία του ’80 και όχι μόνο… Είναι γνωστό το πόσο δύσκολο είναι, να συνυπάρξουν τόσα πολλά πρώτα ονόματα σε καινούργιο δίσκο. Κι όμως, ο Νικολόπουλος τα κατάφερε και πολύ φυσικά οι πωλήσεις του ξεπέρασαν τις 50.000, ενώ το 1994 επανεκδόθηκε σε cd. Ο δε Χαψιάδης έχει ένα μοναδικό τρόπο να φτιάχνει μεγάλα σουξέ, με έξυπνα νοήματα, χωρίς ο στίχος του να γίνεται ευτελής και πρόστυχος. Θυμίζω μόνο: «Μία είναι η ουσία, δεν υπάρχει αθανασία», «Θα είχε κέφια ο Θεός την ώρα που γεννιόσουν και έβαλε όλες τις φυλές για σένα να μαλώσουν» ενώ στα «Τραγούδια για τους φίλους» λέει πολύ εύστοχα, «Αν τελείωνε η ζωή για μια γυναίκα, θα ξοφλούσαν απ ’τους άντρες οι εννιά από τους δέκα…» Τα είπε όλα…

Ιστορική και η φωτογραφία του εξωφύλλου, αν και οι μορφές του Πάριου και της Διαμάντη, φαίνεται πως μονταρίστηκαν εκ των υστέρων…

Μπορεί βέβαια ο δίσκος να μην έβγαλε κάποια τεράστια επιτυχία, του βεληνεκούς του «Σαλονικιού» ή όπως ήταν οι «Νταλίκες» ας πούμε, σχεδόν όλα τα τραγούδια όμως ακούστηκαν τότε, ενώ τα περισσότερα απ’ αυτά παίζονται, στα αξιοπρεπή ραδιόφωνα, μέχρι και σήμερα. Κάποια δε, γνώρισαν και επανεκτελέσεις, όπως το «Κάποια κάπου κάποτε» (ίσως και το γνωστότερο απ’ όλα) που δισκογραφήθηκε ζωντανά από τον Νταλάρα, τόσο το 1987 στη συναυλία του Νικολόπουλου στο Γήπεδο του Παναθηναϊκού, όσο και το 2002 στο «Ζυγό». Υπάρχουν επίσης μεταγενέστερες εκτελέσεις από τον Πασχάλη Τερζή ως τον Γιώργο Δασκουλίδη. Το 1988 ο Μανώλης Αγγελόπουλος ξαναγράφει το «Όταν χορεύεις μάτια μου», στο δίσκο του «Έλληνας είμαι». Υπάρχει και μια σχετική ιστορία, που λέει πως ο Αγγελόπουλος δεν ήθελε αρχικά να το πει, αφού δεν καταλάβαινε τις λέξεις «Νουρέγιεφ» και «Μπολσόι»… Τελικά του εξήγησαν, πείσθηκε και το είπε…

Το 2000 ο Κώστας Μακεδόνας, στη ζωντανή ηχογράφηση της συναυλίας του Νικολόπουλου στο Ηρώδειο, τραγουδά το «Έτσι σ’ αγάπησα», που είχε πρωτοπεί ο αξέχαστος Διονύσης Θεοδόσης. Το ίδιο τραγούδι δισκογραφείται το 2010 και από το Μανώλη Λιδάκη, στο δίσκο της συνεργασίας του με το Νικολόπουλο «Όλα δικά μας κι όλα ξένα».

Δυστυχώς ο κοινός δίσκος Νικολόπουλου - Χαψιάδη, «Δική μου η χαρά» που κυκλοφόρησε το 2003, αν και περιείχε ωραία τραγούδια, ερμηνευμένα από ένδεκα κορυφαία ονόματα της εποχής, δεν έτυχε παρόμοιας αποδοχής και αναγνώρισης… Οι εποχές είχαν ήδη αλλάξει… Είναι χαρακτηριστικό πως δεν έτυχε προώθησης, ούτε από την εταιρεία που τον εξέδωσε, ούτε από το ραδιοφωνικό σταθμό, ο οποίος ήταν χορηγός επικοινωνίας.

Ο Λευτέρης Χαψιάδης σήμερα ζει και δημιουργεί στην ακριτική Ελλάδα, στη γενέτειρά του, στο χωριό Κοίλα των Φερρών του Έβρου…