Στην δεκαετία του ’60 έλαμψαν πολλά ροκ συγκροτήματα. Λίγα όμως είχαν την επιδραστικότητα και την καινοτόμα ματιά των Doors.
Σε αυτό έπαιξε βέβαια καταλυτικό ρόλο η χαρισματική παρουσία του Τζιμ Μόρισον.Λίγοι υπήρξαν σαν κι αυτόν. Και δεν είναι μόνο η παρουσία του στη σκηνή και η ερμηνείες του στο στούντιο όσο και η δημιουργική του πνοή.
Πάντως και οι υπόλοιποι Doors παρότι στη συνέχεια, μετά τον βιαστικό χαμό του Μόρισον, δεν κατάφεραν να ορθώσουν ανάλογα υψηλό καλλιτεχνικό ανάστημα, ήταν ένας κι ένας, που βέβαια κατάφεραν μαζί, σαν σύνολο, να μεστώσουν και απογειώσουν τις ικανότητές τους… ίσως γιατί μεσολαβούσε και ο κατάλληλος καταλύτης.
Π.χ. αρμονίστα με τον ήχο και τον τρόπο του Ρέι Μάνζαρεκ δεν έχω ματακούσει σε ροκ μπάντες.
Και το πάτημα στη ντραμς του Τζον Ντένσμορ αλλά και οι κιθάρες του Ρόμπι Κρίγκερ δεν είναι παίξε – γέλασε.
Τέσσερις Ιανουαρίου του 1967 οι Doors παρουσίαζαν το ντεμπούτο άλμπουμ με το όνομά τους στην εταιρεία «Electra» Τζακ Χόλζμαν.
Οι Doors μετρούσαν δύο χρόνια παρουσίας στην πιάτσα του Λος Άντζελες.
Με το που βγήκε ο δίσκος γνώρισε επιτυχία. Καθοριστικό ρόλο έπαιξε το δεύτερο σινγκλ «Light My Fire» που καρφώθηκε στο Νο1 του Billboard Hot 100 τον Ιούλιο.
Το άλμπουμ έφτασε μέχρι και το Νο2 της αντίστοιχης λίστας ενώ είχε εξαιρετική πορεία και εκτός των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής.
Πρώτο σινγκλ ήταν το περίφημο «Break on Through».
Και τα υπόλοιπα κομμάτια όμως είχαν λόγω ύπαρξης αναδεικνύοντας την ευρηματικότητα αλλά και εκλεκτικότητα της μπάντας με απρόσμενες διακριτικές αναφορές, από Willie Dixon μέχρι Bertolt Brecht και Kurt Weill.
Αποκορύφωμα της αντισυμβατικής οπτικής τους το 12λεπτο «The End», και όχι μόνο για τη διάρκειά του.
Θα ακολουθήσει μέσα στην χρονιά ένας ακόμη σπουδαίος και ενδεχομένως πιο ώριμος δίσκος, το «Strange Days».
Πάντως το ντεμπούτο των Doors είναι μοναδικής ομορφιάς και σπουδαιότητας.
Δεν είναι τυχαίο ότι κατέχει την 42η θέση στη λίστα του Rolling Stone με τα 500 καλύτερα άλμπουμ όλων των εποχών.
