Προσφυγική καταγωγή, δύσκολα παιδικά χρόνια, πολλά επαγγέλματα, ώσπου το 1966, στο τσαγκαράδικο που δούλευε, τον άκουσε να τραγουδά ο Μίκης Θεοδωράκης, που περνούσε εντελώς τυχαία απ’ έξω… Ακολούθησαν συναυλίες στη Ρωσία μαζί του, καθώς και οι πρώτες ηχογραφήσεις στη δισκογραφία…
Πολλά χρόνια μετά, το 1980, κυκλοφόρησε από την Polydor ένας εξαιρετικός δίσκος, με δώδεκα «Τραγούδια της γειτονιάς» σε μουσική Μίμη Πλέσσα και στίχους Δημήτρη Χριστοδούλου:
1) Μάζεψε τα παραγάδια
2) Έλα και πάρε ότι θες
3) Στην μαύρη κάμαρη της γης
4) Κοριτσάκι-κοριτσάκι
5) Αγάπη από γυαλόχαρτο
6) Ειμ’ ο αητός
7) Στους σταθμούς τους ξεχασμένους
8) Πέτα το άδικο φιλί
9) Σκοινί στη γλάστρα φούντωσε
10) Θα ξεχαστούνε όλα αυτά
11) Φεγγάρι λαδοκάντηλο
12) Τη νύχτα τη τετράγωνη
Η ενορχήστρωση και η διεύθυνση ορχήστρας ήταν του Μίμη Πλέσσα. Η ηχογράφηση έγινε στο studio «Polysound» από τον Γιάννη Σμυρναίο. Η διεύθυνση παραγωγής ήταν του Φίλιππου Παπαθεοδώρου.
Αυτή ήταν η δεύτερη ολοκληρωμένη συνεργασία μεταξύ συνθέτη και τραγουδιστή, μετά το «Για μια σταγόνα αλάτι» το 1973 και πάλι με στίχους του Δημήτρη Χριστοδούλου. Ο Καλογιάννης είναι ίσως ο ερμηνευτής που έχει τραγουδήσει τον Χριστοδούλου περισσότερο απ’ όλους… Αρκετά από τα τραγούδια του δίσκου ακούστηκαν εκείνη την εποχή. Ίσως να τύχει να τα ακούσουμε και σήμερα, σε κάποια από τις ραδιοφωνικές εκπομπές, που σέβονται ακόμη το τραγούδι και τον ακροατή.
Θυμάμαι πως, μικρό παιδί τότε, όταν κυκλοφόρησε ο δίσκος, μου έκανε εντύπωση ο στίχος «…έλα και πάρε ότι θες, μα μη μου πάρεις το κρασί, το ’χω γλιτώσει απ’ τους ληστές…». Αργότερα «κόλλησα» με τα «Παραγάδια», το εναρκτήριο ζεϊμπέκικο του δίσκου… Ακούστηκαν επίσης τα «Στους σταθμούς τους ξεχασμένους», «Θα ξεχαστούνε όλα αυτά», «Κοριτσάκι, κοριτσάκι», ενώ υπάρχουν αρκετές στιγμές που περιμένουν ακόμα, μια δεύτερη «ανάγνωση»…
Στο σημείωμα που βρίσκεται στο οπισθόφυλλο του δίσκου αναγράφονται τα εξής:
ΔΥΟ ΛΟΓΙΑ ΓΙΑ ΤΟΝ ΚΑΙΝΟΥΡΓΙΟ ΔΙΣΚΟ
Ο συνθέτης Μίμης Πλέσσας, ο ποιητής Δημήτρης Χριστοδούλου και ο τραγουδιστής Αντώνης Καλογιάννης δεν είναι η πρώτη φορά που συνεργάζονται για τη δημιουργία ενός δίσκου. Το πασίγνωστο έργο τους «Για μια σταγόνα αλάτι» με τραγούδια όπως «Είμαι μικρός και σ’ αγαπώ», το «Ποτάμι», «Φοράς ένα χρυσό σταυρό», «Αχ ας έβρισκα τα λόγια που τα λέγαμε παιδιά», είναι στιγμές πολύ σημαντικές του τραγουδιού, της μουσικής και της ποίησης, κι έτσι μπορούμε να πούμε ότι με τη συνεργασία Πλέσσα, Χριστοδούλου, Καλογιάννη, ένας νέος λυρισμός ξεπήδησε στον μεγάλο δρόμο του νεοελληνικού τραγουδιού, που γεννήθηκε πριν από πολλά χρόνια και συνεχίζεται και που διάφοροι δημιουργοί αφήνουν τα ίχνη τους στην πορεία του. Τώρα «Τα τραγούδια της γειτονιάς» , που βέβαια δεν αρκούν τα λόγια για να συστηθούν, το άκουσμά τους θα πείσει ή όχι, έρχονται με τις ίδιες προθέσεις, την ίδια φιλοδοξία, να θυμήσουν και να προωθήσουν ακούσματα και να ξαναμπολιάσουν με ποίηση ένα χώρο, που όσο να 'ναι μέσα στη φθορά του χρόνου είναι φυσικό να έχει φθορές και να χρειάζεται ανανέωση.
Αθήνα 22.6.80
Δ.Χ.
Τα «Τραγούδια της γειτονιάς» κυκλοφόρησαν και σε cd.
Πολλά χρόνια μετά, το 1980, κυκλοφόρησε από την Polydor ένας εξαιρετικός δίσκος, με δώδεκα «Τραγούδια της γειτονιάς» σε μουσική Μίμη Πλέσσα και στίχους Δημήτρη Χριστοδούλου:
1) Μάζεψε τα παραγάδια
2) Έλα και πάρε ότι θες
3) Στην μαύρη κάμαρη της γης
4) Κοριτσάκι-κοριτσάκι
5) Αγάπη από γυαλόχαρτο
6) Ειμ’ ο αητός
7) Στους σταθμούς τους ξεχασμένους
8) Πέτα το άδικο φιλί
9) Σκοινί στη γλάστρα φούντωσε
10) Θα ξεχαστούνε όλα αυτά
11) Φεγγάρι λαδοκάντηλο
12) Τη νύχτα τη τετράγωνη
Η ενορχήστρωση και η διεύθυνση ορχήστρας ήταν του Μίμη Πλέσσα. Η ηχογράφηση έγινε στο studio «Polysound» από τον Γιάννη Σμυρναίο. Η διεύθυνση παραγωγής ήταν του Φίλιππου Παπαθεοδώρου.
Αυτή ήταν η δεύτερη ολοκληρωμένη συνεργασία μεταξύ συνθέτη και τραγουδιστή, μετά το «Για μια σταγόνα αλάτι» το 1973 και πάλι με στίχους του Δημήτρη Χριστοδούλου. Ο Καλογιάννης είναι ίσως ο ερμηνευτής που έχει τραγουδήσει τον Χριστοδούλου περισσότερο απ’ όλους… Αρκετά από τα τραγούδια του δίσκου ακούστηκαν εκείνη την εποχή. Ίσως να τύχει να τα ακούσουμε και σήμερα, σε κάποια από τις ραδιοφωνικές εκπομπές, που σέβονται ακόμη το τραγούδι και τον ακροατή.
Θυμάμαι πως, μικρό παιδί τότε, όταν κυκλοφόρησε ο δίσκος, μου έκανε εντύπωση ο στίχος «…έλα και πάρε ότι θες, μα μη μου πάρεις το κρασί, το ’χω γλιτώσει απ’ τους ληστές…». Αργότερα «κόλλησα» με τα «Παραγάδια», το εναρκτήριο ζεϊμπέκικο του δίσκου… Ακούστηκαν επίσης τα «Στους σταθμούς τους ξεχασμένους», «Θα ξεχαστούνε όλα αυτά», «Κοριτσάκι, κοριτσάκι», ενώ υπάρχουν αρκετές στιγμές που περιμένουν ακόμα, μια δεύτερη «ανάγνωση»…
Στο σημείωμα που βρίσκεται στο οπισθόφυλλο του δίσκου αναγράφονται τα εξής:
ΔΥΟ ΛΟΓΙΑ ΓΙΑ ΤΟΝ ΚΑΙΝΟΥΡΓΙΟ ΔΙΣΚΟ
Ο συνθέτης Μίμης Πλέσσας, ο ποιητής Δημήτρης Χριστοδούλου και ο τραγουδιστής Αντώνης Καλογιάννης δεν είναι η πρώτη φορά που συνεργάζονται για τη δημιουργία ενός δίσκου. Το πασίγνωστο έργο τους «Για μια σταγόνα αλάτι» με τραγούδια όπως «Είμαι μικρός και σ’ αγαπώ», το «Ποτάμι», «Φοράς ένα χρυσό σταυρό», «Αχ ας έβρισκα τα λόγια που τα λέγαμε παιδιά», είναι στιγμές πολύ σημαντικές του τραγουδιού, της μουσικής και της ποίησης, κι έτσι μπορούμε να πούμε ότι με τη συνεργασία Πλέσσα, Χριστοδούλου, Καλογιάννη, ένας νέος λυρισμός ξεπήδησε στον μεγάλο δρόμο του νεοελληνικού τραγουδιού, που γεννήθηκε πριν από πολλά χρόνια και συνεχίζεται και που διάφοροι δημιουργοί αφήνουν τα ίχνη τους στην πορεία του. Τώρα «Τα τραγούδια της γειτονιάς» , που βέβαια δεν αρκούν τα λόγια για να συστηθούν, το άκουσμά τους θα πείσει ή όχι, έρχονται με τις ίδιες προθέσεις, την ίδια φιλοδοξία, να θυμήσουν και να προωθήσουν ακούσματα και να ξαναμπολιάσουν με ποίηση ένα χώρο, που όσο να 'ναι μέσα στη φθορά του χρόνου είναι φυσικό να έχει φθορές και να χρειάζεται ανανέωση.
Αθήνα 22.6.80
Δ.Χ.
Τα «Τραγούδια της γειτονιάς» κυκλοφόρησαν και σε cd.
