Στις 20 Ιανουαρίου του 1922 γεννήθηκε στη Ζαγορά του Πηλίου, ο σπουδαίος λαϊκός συνθέτης Θόδωρος Δερβενιώτης. Σε αντίθεση με πολλούς από τους αυτοδίδακτους δημιουργούς του λαϊκού τραγουδιού, ο Δερβενιώτης σπούδασε βυζαντινή και ευρωπαϊκή μουσική, ενώ ασχολήθηκε και με την ψαλτική. Καθόλου τυχαία λοιπόν, στα χρόνια του ’50 και του ’60 διετέλεσε μαέστρος στις εταιρείες Columbia και Odeon - Parlophone . Αυτή την περίοδο έγραψε μια σειρά από δεκάδες τεράστιες επιτυχίες, που ερμήνευσαν οι μεγαλύτεροι λαϊκοί τραγουδιστές και στήριξαν, κατά ένα μεγάλο ποσοστό, τις δυο μεγάλες τότε δισκογραφικές εταιρείες. Οι οποίες βεβαίως, «τιμώντας» την πολυετή προσφορά του, στα επόμενα χρόνια του ’70 και του ’80, τον τοποθέτησαν στα αζήτητα. Συχνό φαινόμενο εκείνη την εποχή για τους μεγάλους λαϊκούς συνθέτες, αφού ανάλογης αντιμετώπισης έτυχαν και ο Καλδάρας, ο Ζαμπέτας και ο Γιώργος Μητσάκης. Έτσι, μετά από ένα σύντομο σχετικά πέρασμά από τη Lyra του Αλέκου Πατσιφά, ο Δερβενιώτης, από το 1976 και μετά γράφει τις δουλειές του στην μικρή εταιρεία General . Ώσπου το 1984 επανέρχεται στην επικαιρότητα, με μια μεγάλη επιτυχία που δίνει στο Μανώλη Μητσιά, το «Σού ’χω έτοιμη συγνώμη», σε στίχους Κώστα Βίρβου και πάλι στη Minos .
Δυο χρόνια αργότερα και μετά από δυο δίσκους, με τον Ηλία Μακρή και τον Γιάννη Ζορμπά, το Φλεβάρη του 1986, ο «δάσκαλος» Δερβενιώτης μοιράζεται με το «μαθητή» Χρήστο Νικολόπουλο τα τραγούδια ενός δίσκου, με στίχους του Λευτέρη Χαψιάδη, που κι αυτός συναντάται καλλιτεχνικά με τον Δερβενιώτη, που θαύμαζε ιδιαίτερα για τα τραγούδια του. Τραγουδιστής είναι ο Πασχάλης Τερζής και τίτλος «Εθνική Θεσσαλονίκης». Στην ηχογράφηση στο στούντιο, ο παραγωγός Ηλίας Μπενέτος ακούγοντας τον Τερζή να τραγουδά, είπε «Αυτός είναι όλη η Θεσσαλονίκη μαζί…» κι έτσι ο γραφίστας Δημήτρης Αρβανίτης, που είχε και την ευθύνη του εξωφύλλου, εμπνεύσθηκε τον τίτλο του δίσκου και το πρωτότυπο εξώφυλλο. Μόνο που στην «Εθνική Θεσσαλονίκης» των Δερβενιώτη, Νικολόπουλου, Χαψιάδη, Τερζή παίζουν δώδεκα, αντί για έντεκα, «παίκτες»:
1) Κι αν τελείωσε η αγάπη μας (Χ.Νικολόπουλου)
2) Πώς να την ξεχάσω (Χ.Νικολόπουλου)
3) Πληρώνεις αμαρτίες (Θ.Δερβενιώτη)
4) Πώς να σε ξεχάσω μάνα (Χ.Νικολόπουλου) *
5) Έχω εσένα κι όλα τα έχω (Θ.Δερβενιώτη)
6) Όλοι κάνουν αμαρτίες (Θ.Δερβενιώτη)
7) Έχε γεια βρε ψεύτη κόσμε (Θ.Δερβενιώτη)
8) Στο Προ-πό και στο λαχείο (Χ.Νικολόπουλου)
9) Δεν κάνει χάρες ο Θεός (Χ.Νικολόπουλου)
10) Χάθηκε το φιλότιμο (Θ.Δερβενιώτη)**
11) Κι αν αλλάξαμε κουβέντες (Χ.Νικολόπουλου)
12) Οι ξενύχτες (Θ.Δερβενιώτη)
*Αφιερωμένο στη Μάνα μου. Της το χρωστάω απ ’τη στιγμή που έγραψα το πρώτο μου τραγούδι. Ίσως κι από πιο παλιά.
**Αφιερωμένο στο Θεσσαλονικιό φίλο μου Δημήτρη Τραϊκούδη
Λευτέρης Χαψιάδης
H ενορχήστρωση και η διεύθυνση ορχήστρας έγιναν από τους δύο συνθέτες, η παραγωγή από τον Αχιλλέα Θεοφίλου, ενώ η ηχογράφηση έγινε στο studio PDR από τον Γιάννη Παπαϊωάννου. Εκτός του Νικολόπουλου και του Παναγιώτη Στεργίου που έπαιξε μπουζούκια, ο Λευτέρης Ζέρβας έπαιξε βιολί, ο Στέλιος Καρύδας κιθάρα και μπαγλαμά, ο Γιάννης Χατζής ντραμς και κρουστά, ο Μάκης Γιαπράκας μπάσο, ο Χρήστος Ζερμπίνος πιάνο και ο Κώστας Σταματάκης ακορντεόν.
Το 1986, ο Πασχάλης Τερζής είχε ήδη ηχογραφήσει τους δυο πρώτους προσωπικούς του δίσκους «Λέω» και «Μίλα μου στον ενικό», σε μουσική του Νικολόπουλου, που κυκλοφόρησαν από μια μικρή εταιρεία της Θεσσαλονίκης και έκαναν μεγάλη επιτυχία, αλλά μόνο μέχρι την Κατερίνη. Από κει και κάτω, ο Τερζής, αν και συμμετείχε σε κάποιες ακόμα δισκογραφικές δουλειές, παρέμενε άγνωστος στο πλατύ κοινό. Όπως μας εκμυστηρεύθηκε ο Λευτέρης Χαψιάδης, ο Μάτσας έβγαλε με το ζόρι αυτόν τον δίσκο, δεν τον προώθησε καθόλου, αφού δεν πίστευε καθόλου στον Τερζή, ενώ στη συνέχεια έδωσε απαλλακτικό στον τραγουδιστή, προκειμένου να πάει σε άλλη εταιρεία. Πολλά χρόνια αργότερα βέβαια, όπως μας είπε και πάλι ο στιχουργός, ο Μάτσας έδωσε στον Τερζή 300.000.000 δραχμές και τον ξαναπήρε στην εταιρεία του.
Χωρίς να φέρνει τα πάνω-κάτω στο χώρο του λαϊκού τραγουδιού, η «Εθνική Θεσσαλονίκης», που αργότερα κυκλοφόρησε και σε cd , περιέχει μερικά πολύ ωραία τραγούδια, από τα οποία το μόνο που «επέπλευσε» κάπως, ήταν το «Κι αν τελείωσε η αγάπη μας». Ξεχωρίζουν επίσης το «Καζαντζίδικο» ζεϊμπέκικο «Έχε γεια βρε ψεύτη κόσμε» αλλά και το «Πως να σε ξεχάσω μάνα». Με την προοπτική του σουξέ προφανώς, Νικολόπουλος και Χαψιάδης γράφουν «Στο Προ-πό και στο λαχείο», χωρίς όμως ιδιαίτερη επιτυχία. Θα έλεγα ανεπιφύλακτα, πως σ’ αυτή τη δουλειά ο Τερζής είπε πολύ ανώτερα τραγούδια, από πολλά από τα τεράστια σουξέ των επόμενων χρόνων.
Είναι χαρακτηριστικό πως και οι τέσσερις συντελεστές του δίσκου γεννήθηκαν σε τέσσερις διαφορετικές περιοχές της Ελλάδας. Ο Δερβενιώτης στη Ζαγορά του Πηλίου, ο Νικολόπουλος στο Καψοχώρι της Ημαθίας, ο Χαψιάδης στα Κοίλα του Έβρου, όπου ζει και σήμερα και ο Τερζής στην Πυλαία της Θεσσαλονίκης. Ακόμα κι ένας τίτλος λοιπόν , όπως «Εθνική Ελλάδος» ας πούμε, θα ήταν νομίζω επιτυχημένος.
Ο Θόδωρος Δερβενιώτης έφυγε από τη ζωή στις 4 Δεκεμβρίου του 2004.
