Σαν σήμερα…
Στις 27 Ιουνίου γεννήθηκε στα Τρόπαια Αρκαδίας η Νάντια Καραγιάννη. Τραγουδίστρια με αξιοσημείωτη παρουσία στη δισκογραφία, συνεργασίες με πολλούς και σημαντικούς δημιουργούς, καθώς και έντονη δραστηριότητα στα λαϊκά και δημοτικά πάλκα, τα τελευταία 32 χρόνια…
Η Νάντια Καραγιάννη - αδελφή του Μπάμπη Τσέρτου και μητέρα του τραγουδιστή Νίκου Καραγιάννη - πρωτοπαρουσιάστηκε στη δισκογραφία το 1984, τραγουδώντας σε τρία τραγούδια του Χρήστου Νικολόπουλου και του Μανώλη Ρασούλη στο δίσκο «Όλοι δικοί μας είμαστε»…
«Οι ρίμες της αγάπης»
Ο τελευταίος μέχρι τώρα προσωπικός δίσκος της Νάντιας Καραγιάννη με καινούργιο υλικό - και κατά τη γνώμη μου ο πιο ολοκληρωμένος - ηχογραφήθηκε το 1996, αλλά η κυκλοφορία του σταμάτησε, πριν καλά, καλά… κυκλοφορήσει… Κι αυτό γιατί, σύμφωνα με μαρτυρία του Θοδωρή Παπαδόπουλου (που υπογράφει συνθετικά τα μισά τραγούδια), σε τηλεοπτική εκπομπή πριν από λίγα χρόνια, η εταιρεία «Θέσις» μόλις εξέδωσε το δίσκο, έκλεισε! Από τότε βέβαια, μεσολάβησαν κάποιοι δίσκοι της Νάντιας Καραγιάννη με παραδοσιακά τραγούδια και αρκετές συμμετοχές της σε δίσκους τραγουδιστών ή συνθετών, με καινούργιο υλικό…
Στις «Ρίμες της αγάπης», τη μουσική υπογράφουν σε έξι τραγούδια ο Θοδωρής Παπαδόπουλος, σε επτά ο Νίκος Τάτσης και σε ένα ο Χρήστος Άννας και τους στίχους σε πέντε η Ανθούλα Αθανασιάδου, σε έξι ο Ηλίας Κατσούλης, σε ένα η Σμαρώ Παπαδοπούλου και σε ένα ο Θοδωρής Παπαδόπουλος. Σε δυο τραγούδια συμμετέχει τραγουδώντας ο Μπάμπης Τσέρτος…
Ακούγοντας μετά από αρκετά χρόνια αυτό το δίσκο, απορώ γιατί μέχρι σήμερα δεν έχει βρει το δρόμο προς την επανέκδοση… Χωρίς να φέρνει τα πάνω, κάτω στη δισκογραφία, οι «Ρίμες της αγάπης» είναι ένας «δίσκος δημιουργών», που χωρίς να είναι ποτέ στην πρώτη γραμμή της επικαιρότητας, όπως άλλωστε και η ερμηνεύτρια, όλα αυτά τα χρόνια έχουν δώσει μια σειρά από αξιοπρόσεκτα δείγματα γραφής. Πιο «λαϊκός» ο Θοδωρής Παπαδόπουλος (είναι γνωστή η «θητεία» του στην «Οπισθοδρομική Κομπανία»), με περισσότερες αναφορές στη μουσική παράδοση, κυρίως της Ηπείρου, ο Νίκος Τάτσης…
Τα τραγούδια του cd
1) Ταξιδεύει ο νους μου (Θοδωρής Παπαδόπουλος – Ανθούλα Αθανασιάδου)
2) Ρούμπι – Ρούμπι (Θοδωρής Παπαδόπουλος – Ανθούλα Αθανασιάδου) Συμμετέχει ο Μπάμπης Τσέρτος
3) Νιφάδα (Θοδωρής Παπαδόπουλος – Ανθούλα Αθανασιάδου)
4) Όλα είναι ψεύτικα (Θοδωρής Παπαδόπουλος)
5) Συν και πλην (Θοδωρής Παπαδόπουλος – Ανθούλα Αθανασιάδου)
6) Των φίλων μου οι ζωές (Θοδωρής Παπαδόπουλος – Ανθούλα Αθανασιάδου) Β’ φωνή ο Θοδωρής Παπαδόπουλος
7) Ημίφως (Χρήστος Άννας – Σμαρώ Παπαδοπούλου)
8) Κόσμε μου και νάμι μου (Νίκος Τάτσης – Ηλίας Κατσούλης)
9) Για να σε βρω (Νίκος Τάτσης – Ηλίας Κατσούλης) Β’ φωνή ο Μπάμπης Τσέρτος
10) Τα πάνω και τα κάτω (Νίκος Τάτσης – Ηλίας Κατσούλης)
11) Ένας τεχνίτης μάστορας (Νίκος Τάτσης – Ηλίας Κατσούλης) Β’ φωνή ο Νίκος Τάτσης
12) Στου κάτω κόσμου τα νερά (Νίκος Τάτσης – Ηλίας Κατσούλης)
13) Κόκκινο (Νίκος Τάτσης – Ηλίας Κατσούλης)
14) «Προσμείξεις» (Νίκος Τάτσης)
Έπαιξαν οι μουσικοί
Τα τραγούδια του Θοδωρή Παπαδόπουλου ενορχήστρωσε ο Αντώνης Απέργης, ο οποίος έπαιξε κιθάρα, κοντραμπάσο, ούτι, κανονάκι, φλογέρες (και κρουστά στα τραγούδια «Ημίφως», «Συν και πλην»). Έπαιξαν επίσης οι Κυριάκος Γκουβέντας (βιολί), Γιώργος Κατσίκας (τύμπανα), Δημήτρης Παπαδόπουλος (μπουζούκι), Σπύρος Μεταλληνός (τζουρά, μπαγλαμά), Θανάσης Βασιλόπουλος (κλαρίνο), Μωχάμεντ Χανγκάς, Αλεχάντρο Ντίας, Ανδρέας Παππάς (κρουστά) και Νίκος Μπουλούμπασης (ακορντεόν).
Τα τραγούδια του Νίκου Τάτση ενορχήστρωσε ο ίδιος ο συνθέτης που έπαιξε λαούτο, τζουρά και ακουστική κιθάρα. Έπαιξαν επίσης οι Γιάννης Ζευγόλης (βιολί, σόλο στα τραγούδια «Κόσμε μου και νάμι μου», αυτοσχεδιασμοί στο ισοκράτημα του «Ένας τεχνίτης μάστορας» και στις «Προσμείξεις»), Βαλεντίνο Μπέικοφ (βιολί, σόλο στο τραγούδι «Ένας τεχνίτης μάστορας» και στις «Προσμείξεις»), Χρήστος Κωνσταντίνου (μπουζούκι), Αριστείδης Χατζησταύρου (κλασική κιθάρα), Λάουρα Γκίνη (πιάνο), Θέμης Συμβουλόπουλος (κρουστά), Κώστας Γκλίβανος (τουμπελέκι) και Βαγγέλης Ζωγράφος (κοντραμπάσο και ηλεκτρικό μπάσο στις «Προσμείξεις»).
Η ηχογράφηση και το remixing έγιναν στο Studio «Ν» με ηχολήπτη τον Βαγγέλη Καλαρά. Το χαρακτικό του εξωφύλλου είναι οι «Οργανοπαίχτες», έργο του Αγήνωρα Αστεριάδη και η φωτογραφία της Νάντιας Καραγιάννη του Δημήτρη Δήμου.
Λίγα λόγια του Ηλία Κατσούλη
Εκτός από τα σημειώματα των δημιουργών στο ένθετο, έχουν ενδιαφέρον οι σημειώσεις του Ηλία Κατσούλη σχετικά με την ιστορία των τραγουδιών του:
«Για να σε βρω»:
Γράφτηκε στην Κρήτη (17/7/95). Απόηχος παραμυθιού. Μπορεί ερωτικό, όχι όμως και κατ’ ανάγκην. Αν το συνδέσει κανείς με το Δερβισάν (μεγάλο χωριό της Β. Ηπείρου μεταξύ Κακαβιάς και Αργυροκάστρου) μπορεί να βρει ένα άλλο νόημα και να φτάσει στην προσωπική του αναζήτηση, αν είναι γραπτό του.
«Τα πάνω και τα κάτω»:
Γράφτηκε το ’82 με ’83. Κυκλοφόρησε σε «λαθρόβιο» δίσκο το ’85. Το άκουσε η Νάντια και της άρεσε. Ίσως το τραγούδι έψαχνε τόσα χρόνια τη φωνή της.
(Σ.σ: Χωρίς να είμαι βέβαιος, νομίζω πως η πρώτη εκτέλεση βρίσκεται στο δίσκο «Του καθημερινού βίου» με τον Πασχάλη Τόνιο. Επειδή όμως δεν έχω το δίσκο μεταφέρω με επιφύλαξη την πληροφορία).
«Ένας τεχνίτης μάστορας»:
9 Αυγούστου 1995. Πηγαίνουμε προς τη μονή του Αγίου Αντωνίου στα Ακούμια, χωριό του νομού Ρεθύμνης. Δεν ξέρω πώς, στο αυτοκίνητο μέσα, δεν θυμάμαι από ποιο ερέθισμα, ήρθε η φράση «ένας τεχνίτης μάστορας». Μέχρι να φθάσουμε, είχα στο μυαλό μου το τραγούδι. «Θεία έμπνευση»; Πάει πολύ για ένα απλό τραγούδι. Ο Νίκος Τάτσης που του έδωσα τους στίχους τον Οκτώβριο, το αγάπησε τόσο και το κατάλαβε, που μοιάζει σαν να ‘γραψε και τους στίχους.
«Στου κάτω κόσμου τα νερά»:
Γράφτηκε ένα βράδυ Σαββάτου, 2 Σεπτεμβρίου 1995.
Διάβαζα κάποια ποιήματα σε λογοτεχνικό περιοδικό (Εντευκτήριο;). Έψαξα μα δεν το βρήκα. Θυμάμαι πάντως πως ένα απ’ αυτά ξεκινούσε με το στίχο «Σκέπτομαι τα νερά του Κάτω Κόσμου» ή κάπως έτσι.
Αλλιώς πάντως το σκέφτηκε ο ποιητής, αλλιώς τα φαντάστηκα εκείνο το βράδυ.
«Κόκκινο»:
Είναι το μόνο τραγούδι που γράφτηκε πάνω σε έτοιμη μουσική του Νίκου (μοναδική στην ως τώρα συνεργασία μας). Είδα τη Νάντια στα κόκκινα, αγαπημένο χρώμα του πάθους, να το τραγουδάει για να πνίξει ή να φυλακίσει τους καημούς όλων μας.
«Κόσμε μου και νάμι μου»:
Τέλος Αυγούστου του 1995. Αργά το βράδυ διαβάζω το βιβλίο «Καλούμενον Ερωτικόν» του Γιώργου Γιατρομανωλάκη (του αφιερώνω και το τραγούδι, καθότι παλιός συμφοιτητής στη Φιλοσοφική). Κάπου συναντώ τη φράση «Κόσμε μου και νάμι μου». Τη βρίσκω πολύ ποιητική, αν και δεν ξέρω τι ακριβώς σημαίνει. Είναι μάλλον μια τρυφερή ερωτική προσφώνηση. Ρωτάω τη γυναίκα μου. Μου λέει πως στην Κρήτη χρησιμοποιούν τη λέξη Νάμι με την έννοια του καλού ονόματος, της φήμης. Καταφεύγω στο κρητικό λεξικό του Ιωάννου Κονδυλάκη.
Διαβάζω στο λήμμα Ν.
Νάμι: το= όνομα, φήμη, π.χ. βγάζω νάμι.
