Το 1976, μετά από δώδεκα, σχεδόν, χρόνια στη Lyra, ο ερμηνευτής μεταπήδησε στην εταιρεία Minos και τον Απρίλη αυτής της χρονιάς ηχογράφησε την πρώτη του δουλειά στη νέα του εταιρεία, με 12 τραγούδια για τους πρόσφυγες και τους ξενιτεμένους, σε μουσική του Γιώργου Κατσαρού και στίχους Δημήτρη Ιατρόπουλου, με τίτλο «Τα τραγούδια της ξενιτιάς».
1) Εχτές που γιόρταζες
2) Χριστέ που μ' ακούς
3) Το διαβατήριο
4) Ο εμιγκρές
5) Γεια σου λοιπόν
6) Μάννα του πρόσφυγα το "αχ"…
7) Υγείαν έχω
8) Ξενιτεμένη Κυριακή
9) Ο μετανάστης
10) Στην Ίμβρο και στην Τένεδο
11) Ξενιτιά στείλε με πίσω
12) Το τραγούδι της Μαγδαληνής
Η διεύθυνση ορχήστρας έγινε από τον Γιώργο Κατσαρό. Η ηχογράφηση έγινε στο studio Polysound από τον Γιάννη Σμυρναίο. Η παραγωγή έγινε από τον Μίκη Κορίνθιο και ο συντονισμός από τον Γιώργο Λεφεντάριο.
Δε λέω πως η δουλειά αυτή αποτέλεσε «σήμα κατατεθέν» για τους δημιουργούς ή τον ερμηνευτή. Παρόλα αυτά, αν και περιείχε κάποια σημαντικά τραγούδια, δεν ακούστηκε καθόλου. Μάλλον «βούλιαξε», από τον «τυφώνα» του πολιτικού τραγουδιού, αλλά και την επαναφορά του ρεμπέτικου, που «σάρωναν» τότε τα πάντα… Τα παλιά και νέα τραγούδια του Θεοδωράκη, η «Δημητρούλα» με τη Χαρούλα, ο Στέλιος με το «Υπάρχω», τα ρεμπέτικα με τον Νταλάρα και τις κομπανίες, αλλά και τα πρώτα μεταγλωτισμένα με τον Πάριο, όπως το «Ποτέ δεν σε ξεχνώ», ήταν εκείνη την εποχή σε πρώτη ζήτηση και ακρόαση…
Είναι κρίμα πως κάποια από τα «Τραγούδια της ξενιτιάς», όπως τα ζεϊμπέκικα «Μάννα του πρόσφυγα το αχ» και η «Ξενιτεμένη Κυριακή» δεν ακούστηκαν καθόλου. Είναι κρίμα επίσης, πάντα κατά την προσωπική μου άποψη, που ο Πουλόπουλος δεν συνέχισε εκείνη την εποχή, τραγουδώντας τα μεγάλα έργα των δημιουργών, με τα οποία αναδείχθηκε, ή μεμονωμένα λαϊκά τραγούδια και μπήκε στο κλίμα της εποχής (ή στο «κλίμα Πάριου») τραγουδώντας «γλυκανάλατα» και μεταγλωτισμένα ερωτικά τραγούδια. Παρόλα αυτά, αρκετά από τα κομμάτια αυτά, όπως το «Αγάπαμε» που ακολούθησε ένα χρόνο μετά, γνώρισαν τεράστια επιτυχία. Υπήρχαν βεβαίως, μέσα σε όλα αυτά και στιγμές, όπως το «Με τη ντάμα με το ρήγα» (Γιάννη Σπανού-Λευτέρη Παπαδόπουλου) ή το «Έλα λιγάκι να σε δω» (Νίκου Καρβέλα-Βαρβάρας Τσιμπούλη) και κάποια άλλα τραγούδια, που θύμιζαν την παλιά καλή εποχή του ερμηνευτή. Δεν ξέρω αν αυτή η κατεύθυνση ήταν απόφαση δική του ή της εταιρείας, η ουσία είναι πως θα μπορούσε να καταθέσει στη δισκογραφία πολύ σημαντικότερα πράγματα.
Στο εσώφυλλο του δίσκου οι δημιουργοί σημειώνουν:
- Τα «τραγούδια της ξενιτιάς» γραφτήκανε στη Σουηδία το 1972. Μελοποιήθηκαν στην Αθήνα το χειμώνα του 1975.
- Είναι αφιερωμένα σ' όλους τους ξενιτεμένους συμπατριώτες μας, σ' αυτούς που θρέφουν με το αίμα της καρδιάς τους το Μινώταυρο της Μετανάστευσης.
- Μα, από ένα τέτοιο κάλεσμα των ξεριζωμένων δε γινότανε να λείψει η άλλη μάστιγα του Ελληνισμού: Η προσφυγιά. Έτσι τρία απ' τα τραγούδια του δίσκου - «Μάννα του πρόσφυγα το άχ», «Στην Ίμβρο και στην Τένεδο» και «Το τραγούδι της Μαγδαληνής» - τα γράψαμε γι' αυτούς που ξεπατρίστηκαν στις πρόσφατες περιπέτειες της φυλής.
- Εμπιστευτήκαμε τα τραγούδια μας στην , σπάνια σαν ακριβό έγχορδο, φωνή ενός κλασσικού πια λαϊκού τροβαδούρου: Του Γιάννη Πουλόπουλου.
- Το αποτέλεσμα, έργο αγάπης, πόνου και σεβασμού στα χίλια βάσανα του σύγχρονου Έλληνα, ειν' ο δίσκος που κρατάτε στα χέρια σας.
Γιώργος Κατσαρός - Δημήτρης Ιατρόπουλος.
Πολλά χρόνια μετά, τα «Τραγούδια της ξενιτιάς» κυκλοφόρησαν και σε cd.
1) Εχτές που γιόρταζες
2) Χριστέ που μ' ακούς
3) Το διαβατήριο
4) Ο εμιγκρές
5) Γεια σου λοιπόν
6) Μάννα του πρόσφυγα το "αχ"…
7) Υγείαν έχω
8) Ξενιτεμένη Κυριακή
9) Ο μετανάστης
10) Στην Ίμβρο και στην Τένεδο
11) Ξενιτιά στείλε με πίσω
12) Το τραγούδι της Μαγδαληνής
Η διεύθυνση ορχήστρας έγινε από τον Γιώργο Κατσαρό. Η ηχογράφηση έγινε στο studio Polysound από τον Γιάννη Σμυρναίο. Η παραγωγή έγινε από τον Μίκη Κορίνθιο και ο συντονισμός από τον Γιώργο Λεφεντάριο.
Δε λέω πως η δουλειά αυτή αποτέλεσε «σήμα κατατεθέν» για τους δημιουργούς ή τον ερμηνευτή. Παρόλα αυτά, αν και περιείχε κάποια σημαντικά τραγούδια, δεν ακούστηκε καθόλου. Μάλλον «βούλιαξε», από τον «τυφώνα» του πολιτικού τραγουδιού, αλλά και την επαναφορά του ρεμπέτικου, που «σάρωναν» τότε τα πάντα… Τα παλιά και νέα τραγούδια του Θεοδωράκη, η «Δημητρούλα» με τη Χαρούλα, ο Στέλιος με το «Υπάρχω», τα ρεμπέτικα με τον Νταλάρα και τις κομπανίες, αλλά και τα πρώτα μεταγλωτισμένα με τον Πάριο, όπως το «Ποτέ δεν σε ξεχνώ», ήταν εκείνη την εποχή σε πρώτη ζήτηση και ακρόαση…
Είναι κρίμα πως κάποια από τα «Τραγούδια της ξενιτιάς», όπως τα ζεϊμπέκικα «Μάννα του πρόσφυγα το αχ» και η «Ξενιτεμένη Κυριακή» δεν ακούστηκαν καθόλου. Είναι κρίμα επίσης, πάντα κατά την προσωπική μου άποψη, που ο Πουλόπουλος δεν συνέχισε εκείνη την εποχή, τραγουδώντας τα μεγάλα έργα των δημιουργών, με τα οποία αναδείχθηκε, ή μεμονωμένα λαϊκά τραγούδια και μπήκε στο κλίμα της εποχής (ή στο «κλίμα Πάριου») τραγουδώντας «γλυκανάλατα» και μεταγλωτισμένα ερωτικά τραγούδια. Παρόλα αυτά, αρκετά από τα κομμάτια αυτά, όπως το «Αγάπαμε» που ακολούθησε ένα χρόνο μετά, γνώρισαν τεράστια επιτυχία. Υπήρχαν βεβαίως, μέσα σε όλα αυτά και στιγμές, όπως το «Με τη ντάμα με το ρήγα» (Γιάννη Σπανού-Λευτέρη Παπαδόπουλου) ή το «Έλα λιγάκι να σε δω» (Νίκου Καρβέλα-Βαρβάρας Τσιμπούλη) και κάποια άλλα τραγούδια, που θύμιζαν την παλιά καλή εποχή του ερμηνευτή. Δεν ξέρω αν αυτή η κατεύθυνση ήταν απόφαση δική του ή της εταιρείας, η ουσία είναι πως θα μπορούσε να καταθέσει στη δισκογραφία πολύ σημαντικότερα πράγματα.
Στο εσώφυλλο του δίσκου οι δημιουργοί σημειώνουν:
- Τα «τραγούδια της ξενιτιάς» γραφτήκανε στη Σουηδία το 1972. Μελοποιήθηκαν στην Αθήνα το χειμώνα του 1975.
- Είναι αφιερωμένα σ' όλους τους ξενιτεμένους συμπατριώτες μας, σ' αυτούς που θρέφουν με το αίμα της καρδιάς τους το Μινώταυρο της Μετανάστευσης.
- Μα, από ένα τέτοιο κάλεσμα των ξεριζωμένων δε γινότανε να λείψει η άλλη μάστιγα του Ελληνισμού: Η προσφυγιά. Έτσι τρία απ' τα τραγούδια του δίσκου - «Μάννα του πρόσφυγα το άχ», «Στην Ίμβρο και στην Τένεδο» και «Το τραγούδι της Μαγδαληνής» - τα γράψαμε γι' αυτούς που ξεπατρίστηκαν στις πρόσφατες περιπέτειες της φυλής.
- Εμπιστευτήκαμε τα τραγούδια μας στην , σπάνια σαν ακριβό έγχορδο, φωνή ενός κλασσικού πια λαϊκού τροβαδούρου: Του Γιάννη Πουλόπουλου.
- Το αποτέλεσμα, έργο αγάπης, πόνου και σεβασμού στα χίλια βάσανα του σύγχρονου Έλληνα, ειν' ο δίσκος που κρατάτε στα χέρια σας.
Γιώργος Κατσαρός - Δημήτρης Ιατρόπουλος.
Πολλά χρόνια μετά, τα «Τραγούδια της ξενιτιάς» κυκλοφόρησαν και σε cd.
