Ian Gillan – One eye to Morocco (2009)

διάστημα παρέμενε με τα χέρια στις τσέπες ατενίζοντας το ένδοξο παρελθόν. Κάθε άλλο. Κοντσέρτα ανά την υφήλιο – μόνος του ή με τους Deep Purple – κάποια live album, προσωπικά best γέμιζαν τον χρόνο του πάντα με καλοδεχούμενα δώρα για τους πολυάριθμούς πιστούς του και τα ευήκ o α ώτα. Το “One eye to Morocco” που κυκλοφόρησε το 2009 σε καμία περίπτωση δεν είναι ο δίσκος ενός κουρασμένου καλλιτέχνη εν αναμονή μιας ακόμη τουρνέ. Αντιθέτως πρόκειται για ένα ολοκληρωμένο έργο, πλούσιο σε ήχους, ρυθμούς, μαεστρικά φτιαγμένο που όχι μόνο ενθουσίασε τους φίλους του Gillan αλλά φαντάζομαι πως θα και έθελξε άλλους που πιθανόν δεν γνώριζαν την εργογραφία και το μύθο του. Ο Gillan εξακολουθεί να σαγηνεύει, δεν φωνάζει πια όπως παλιά – στα 63 του (66 σήμερα) δεν θέλει ή η συνθήκες δεν του επιτρέπουν να παριστάνει τον αιώνιο hard rocker - εντούτοις δεν διστάζει να ανατρέξει στις μουσικέ του καταβολές, rhythm 'n' blues και rock n’ roll ρίζες χωρίς να αρνείται κλεφτές ματιές σε άλλες κλασικές φόρμες και σύγχρονα ρεύματα. Το ομότιτλο έθνικ κομμάτι έγινε σουξέ. Άψογη παραγωγή ενώ στο εξωτερικό όσοι αγόρασαν τις εκδόσεις του album σε βινύλιο εποβραβεύτηκαν με bonus tracks και σε ορισμένες ειδικές version με ιδιόχειρη αφιέρωση του Gillan.

Βλέπετε πέρα των ελληνικών συνόρων και της «παράξενης» εγχώριας πραγματικότητας, όσοι «ξέρουν» από δίσκους και δισκογραφία κάνουν παιχνίδι…

Εν αντιθέσει εδώ, έδιωξαν ή τέλος πάντων «φύγαν» οι σχετικοί και μείναν οι «άσχετοι», γι’ αυτό και το καράβι μπάταρε οριστικά.