Λίγο μετά την πτώση της χούντας και ενώ σ’ όλη τη χώρα ακούγονται τα τραγούδια του Μίκη Θεοδωράκη, στις 16 Οκτωβρίου 1974 κυκλοφορεί ένας δίσκος με μελωδίες του Γιώργου Χατζηνάσιου, στίχους της Σώτιας Τσώτου και τις φωνές των Γιάννη Πάριου, Χαρούλας Αλεξίου, Κώστα Σμοκοβίτη, Δημήτρη Κοντολάζου και Άννας Βίσση. Τίτλος του δίσκου «Άσπρο μαύρο» και κυκλοφορεί από τη Μinos:
Όλα μας τα πλούτη (Γιάννης Πάριος και χορωδία)
Ο Κοσμάς κι ο κόσμος (Κώστας Σμοκοβίτης και χορωδία)
Το παράπονό μου (Γιάννης Πάριος και χορωδία)
Τι ταλαιπωρία (Χάρις Αλεξίου)
Καλωσόρισα κι αντίο (Δημήτρης Κοντολάζος)
Αριζόνα (Χορωδία)
Ο βασιλιάς (Γιάννης Πάριος)
Δε σε θέλω κυρά (Κώστας Σμοκοβίτης)
Άσπρο-μαύρο (Γιάννης Πάριος)
Το παλικάρι (Άννα Βίσση και χορωδία)
Εγώ πεθαίνω Θοδωρή (Δημήτρης Κοντολάζος και χορωδία)
Kι όμως κι όμως (Γιάννης Πάριος, Κώστας Σμοκοβίτης, Άννα Βίσση, Χάρις Αλεξίου και χορωδία)
Η ενορχήστρωση και διεύθυνση της ορχήστρας έγινε από το συνθέτη. Η παραγωγή είναι του Αχιλλέα Θεοφίλου και η ηχοληψία από τον Γιώργο Κωνσταντόπουλο και το Μίμη Καννή.
Από πληροφορίες που αντλούμε από την ιστοσελίδα «Άρωμα βινυλίου» του ερευνητή ελληνικής μουσικής Τάσου Κριτσιώλη μαθαίνουμε πως:
Δίσκος με τραγούδια που τα περισσότερα γράφτηκαν για τις ανάγκες μιας «ενότητας» της θεατρικής επιθεώρησης «Κάθε τρύπα και πετρέλαιο» με τη Ζωή Λάσκαρη και τον Βασίλη Τσιβιλίκα που ανέβηκε στο θέατρο «Μετροπόλιταν» τον Ιούνιο του 1974. Κατά τη διάρκειά της, ο Γιώργος Χατζηνάσιος σ' ένα «ένθετο» παρουσίαζε τις «Επτά μουσικές εικόνες σε άσπρο μαύρο» με ερμηνευτές τη Δήμητρα Γαλάνη, την Άννα Βίσση και άλλους, ενώ την ίδια περίοδο κυκλοφόρησε και η συγκεκριμένη δισκογραφική δουλειά.
Άλλος ένας «δίσκος δημιουργών» και μια σημαντική στιγμή της ελληνικής δισκογραφίας που δυστυχώς, μπλέχτηκε στα γρανάζια των δισκογραφικών εταιρειών και συνέπεσε με την υπερπαραγωγή των πολιτικών τραγουδιών εκείνης της εποχής και δεν έγινε τόσο γνωστή όσο θα άξιζε. Στον τέταρτο προσωπικό του δίσκο, μετά τα «4,5,3», «Έχει ο Θεός» και «Διαδρομή», ο Γιώργος Χατζηνάσιος, ηχογραφεί αυτή τη φορά στη Minos, αφού τόσο οι προγενέστεροι, όσο και οι αμέσως επόμενοι δίσκοι του κυκλοφορούν από την Columbia. Μελοποιώντας λοιπόν τους απλούς και βγαλμένους από την καθημερινότητα στίχους της Τσώτου, από τους οποίους πολλοί θα μπορούσαν να έχουν γραφτεί και σήμερα και σε συνδυασμό με τις φρέσκιες φωνές που συμμετέχουν, ο Χατζηνάσιος παρουσιάζει ένα χαρακτηριστικό δείγμα του καλού ελληνικού τραγουδιού της δεκαετίας του ’70. Δεν ξέρω αν ταιριάζει ο χαρακτηρισμός «έντεχνο», «λαϊκό» ή «ελαφρολαϊκό»… Κι εν τέλει, δε νομίζω πως έχει και τόση σημασία…
Ο συνθέτης, τόσο στο παρελθόν με κάποια σκόρπια τραγούδια, όσο και τo 1991 με την «Επίθεση Αγάπης», ξανασυνεργάστηκε με τον κύριο ερμηνευτή του δίσκου, τον Γιάννη Πάριο. Κι έχω ξαναπεί και δεν θα βαρεθώ να το λέω, πως κάποιες από τις δισκογραφικές συμμετοχές του Πάριου σε δίσκους, όπως το «Άσπρο Μαύρο», η «Οδός Αριστοτέλους» ή οι «Ροβινσώνες» περιλαμβάνουν μερικά από τα ωραιότερα τραγούδια που έχει πει στην καριέρα του. Και είναι πολύ κρίμα, που τα έχει πει μόνο στους δίσκους και σχεδόν ποτέ ζωντανά…
Χατζηνάσιος και Αλεξίου είχαν ξανασυνεργαστεί το 1971, στο τρίτο 45άρι της τραγουδίστριας, με δυο τραγούδια σε στίχους Ν. Γαβριηλίδη με τίτλο «Τους άντρες θα καταραστώ» και «Θα ’χω τις γρίλιες ανοιχτές», τα οποία δεν θα έλεγα πως είναι και ότι σημαντικότερο έχουν κάνει στην καριέρα τους, τόσο ο συνθέτης όσο και η τραγουδίστρια. Εδώ η Αλεξίου ερμηνεύει μια πολύ ωραία μπαλάντα, που δεν έγινε ευρύτερα γνωστή.
Από τα δυο τραγούδια που ερμηνεύει ο Κώστας Σμοκοβίτης, το «Ο Κοσμάς κι ο κόσμος» είναι κι αυτό που μαζί με το «Όλα μας τα πλούτη» και το «Κι όμως κι όμως» ακούστηκαν περισσότερο από το δίσκο. Ο Σμοκοβίτης αν και εκείνη την εποχή πραγματοποίησε μερικές από τις σημαντικότερες συνεργασίες του με μεγάλους Έλληνες δημιουργούς, από το 1985 περίπου και μετά, αραίωσε τη δισκογραφική του παρουσία, ενώ πολύ πρόσφατα επανεμφανίσθηκε με το νέο δίσκο του με τίτλο «Εφτά».
Όσο για την Άννα Βίσση και τον Δημήτρη Κοντολάζο, αν και στην αρχή της καριέρας τους δισκογράφησαν κάποια πολύ ωραία τραγούδια, στη συνέχεια υπηρέτησαν ένα τελείως διαφορετικό είδος τραγουδιού, πιο σύγχρονο η Βίσση, λαϊκότερο ο Κοντολάζος, που στηρίχθηκε περισσότερο στο εφήμερο σουξέ και λιγότερο στην ουσία...
Η χορωδία που αναφέρεται στο τραγούδι «Αριζόνα» αποτελείται από τους τραγουδιστές που συμμετέχουν στο δίσκο, που εκτός από την ολοκληρωμένη έκδοσή του σε cd, κάποια από τα τραγούδια του συμπεριλήφθηκαν αργότερα σε συλλογές του συνθέτη ή των τραγουδιστών. Παράλληλα με την κυκλοφορία του δίσκου το 1974, κάποια τραγούδια είχαν «σπάσει» και σε 45άρια, όπως το «Όλα μας τα πλούτη» με το «Τι ταλαιπωρία», «Ο Κοσμάς κι ο κόσμος» με το «Καλωσόρισα κι αντίο» και το «Άσπρο μαύρο» με το «Δεν σε θέλω κυρά».
Όσο για το «Κι όμως κι όμως», νομίζω πως δεν υπάρχει καλύτερο κλείσιμο, από το φινάλε αυτής της δουλειάς. Ένα τραγούδι γεμάτο ελπίδα:
«Είμαστε σαν τα μικρά παιδιά
αγαπιόμαστε κι όμως μαλώνουμε
κρύβουμε ουρανούς μες στην καρδιά
φτιάχνουμε όνειρα και τα σταυρώνουμε
Κι όμως κι όμως θα τα βρούμε πάλι
είμαστε μεγάλοι και θα τα μπαλώσουμε
κι όμως κι όμως στοίχημα θα βάλω
θα ‘ρθει κάτι άλλο και θα ξελασπώσουμε
Είμαστε σαν τα μικρά παιδιά
μια βριζόμαστε και μια φιλιόμαστε
κόβουμε στη μέση τη μπουκιά
κι έπειτα ξανά πετροβολιόμαστε»
Όλα μας τα πλούτη (Γιάννης Πάριος και χορωδία)
Ο Κοσμάς κι ο κόσμος (Κώστας Σμοκοβίτης και χορωδία)
Το παράπονό μου (Γιάννης Πάριος και χορωδία)
Τι ταλαιπωρία (Χάρις Αλεξίου)
Καλωσόρισα κι αντίο (Δημήτρης Κοντολάζος)
Αριζόνα (Χορωδία)
Ο βασιλιάς (Γιάννης Πάριος)
Δε σε θέλω κυρά (Κώστας Σμοκοβίτης)
Άσπρο-μαύρο (Γιάννης Πάριος)
Το παλικάρι (Άννα Βίσση και χορωδία)
Εγώ πεθαίνω Θοδωρή (Δημήτρης Κοντολάζος και χορωδία)
Kι όμως κι όμως (Γιάννης Πάριος, Κώστας Σμοκοβίτης, Άννα Βίσση, Χάρις Αλεξίου και χορωδία)
Η ενορχήστρωση και διεύθυνση της ορχήστρας έγινε από το συνθέτη. Η παραγωγή είναι του Αχιλλέα Θεοφίλου και η ηχοληψία από τον Γιώργο Κωνσταντόπουλο και το Μίμη Καννή.
Από πληροφορίες που αντλούμε από την ιστοσελίδα «Άρωμα βινυλίου» του ερευνητή ελληνικής μουσικής Τάσου Κριτσιώλη μαθαίνουμε πως:
Δίσκος με τραγούδια που τα περισσότερα γράφτηκαν για τις ανάγκες μιας «ενότητας» της θεατρικής επιθεώρησης «Κάθε τρύπα και πετρέλαιο» με τη Ζωή Λάσκαρη και τον Βασίλη Τσιβιλίκα που ανέβηκε στο θέατρο «Μετροπόλιταν» τον Ιούνιο του 1974. Κατά τη διάρκειά της, ο Γιώργος Χατζηνάσιος σ' ένα «ένθετο» παρουσίαζε τις «Επτά μουσικές εικόνες σε άσπρο μαύρο» με ερμηνευτές τη Δήμητρα Γαλάνη, την Άννα Βίσση και άλλους, ενώ την ίδια περίοδο κυκλοφόρησε και η συγκεκριμένη δισκογραφική δουλειά.
Άλλος ένας «δίσκος δημιουργών» και μια σημαντική στιγμή της ελληνικής δισκογραφίας που δυστυχώς, μπλέχτηκε στα γρανάζια των δισκογραφικών εταιρειών και συνέπεσε με την υπερπαραγωγή των πολιτικών τραγουδιών εκείνης της εποχής και δεν έγινε τόσο γνωστή όσο θα άξιζε. Στον τέταρτο προσωπικό του δίσκο, μετά τα «4,5,3», «Έχει ο Θεός» και «Διαδρομή», ο Γιώργος Χατζηνάσιος, ηχογραφεί αυτή τη φορά στη Minos, αφού τόσο οι προγενέστεροι, όσο και οι αμέσως επόμενοι δίσκοι του κυκλοφορούν από την Columbia. Μελοποιώντας λοιπόν τους απλούς και βγαλμένους από την καθημερινότητα στίχους της Τσώτου, από τους οποίους πολλοί θα μπορούσαν να έχουν γραφτεί και σήμερα και σε συνδυασμό με τις φρέσκιες φωνές που συμμετέχουν, ο Χατζηνάσιος παρουσιάζει ένα χαρακτηριστικό δείγμα του καλού ελληνικού τραγουδιού της δεκαετίας του ’70. Δεν ξέρω αν ταιριάζει ο χαρακτηρισμός «έντεχνο», «λαϊκό» ή «ελαφρολαϊκό»… Κι εν τέλει, δε νομίζω πως έχει και τόση σημασία…
Ο συνθέτης, τόσο στο παρελθόν με κάποια σκόρπια τραγούδια, όσο και τo 1991 με την «Επίθεση Αγάπης», ξανασυνεργάστηκε με τον κύριο ερμηνευτή του δίσκου, τον Γιάννη Πάριο. Κι έχω ξαναπεί και δεν θα βαρεθώ να το λέω, πως κάποιες από τις δισκογραφικές συμμετοχές του Πάριου σε δίσκους, όπως το «Άσπρο Μαύρο», η «Οδός Αριστοτέλους» ή οι «Ροβινσώνες» περιλαμβάνουν μερικά από τα ωραιότερα τραγούδια που έχει πει στην καριέρα του. Και είναι πολύ κρίμα, που τα έχει πει μόνο στους δίσκους και σχεδόν ποτέ ζωντανά…
Χατζηνάσιος και Αλεξίου είχαν ξανασυνεργαστεί το 1971, στο τρίτο 45άρι της τραγουδίστριας, με δυο τραγούδια σε στίχους Ν. Γαβριηλίδη με τίτλο «Τους άντρες θα καταραστώ» και «Θα ’χω τις γρίλιες ανοιχτές», τα οποία δεν θα έλεγα πως είναι και ότι σημαντικότερο έχουν κάνει στην καριέρα τους, τόσο ο συνθέτης όσο και η τραγουδίστρια. Εδώ η Αλεξίου ερμηνεύει μια πολύ ωραία μπαλάντα, που δεν έγινε ευρύτερα γνωστή.
Από τα δυο τραγούδια που ερμηνεύει ο Κώστας Σμοκοβίτης, το «Ο Κοσμάς κι ο κόσμος» είναι κι αυτό που μαζί με το «Όλα μας τα πλούτη» και το «Κι όμως κι όμως» ακούστηκαν περισσότερο από το δίσκο. Ο Σμοκοβίτης αν και εκείνη την εποχή πραγματοποίησε μερικές από τις σημαντικότερες συνεργασίες του με μεγάλους Έλληνες δημιουργούς, από το 1985 περίπου και μετά, αραίωσε τη δισκογραφική του παρουσία, ενώ πολύ πρόσφατα επανεμφανίσθηκε με το νέο δίσκο του με τίτλο «Εφτά».
Όσο για την Άννα Βίσση και τον Δημήτρη Κοντολάζο, αν και στην αρχή της καριέρας τους δισκογράφησαν κάποια πολύ ωραία τραγούδια, στη συνέχεια υπηρέτησαν ένα τελείως διαφορετικό είδος τραγουδιού, πιο σύγχρονο η Βίσση, λαϊκότερο ο Κοντολάζος, που στηρίχθηκε περισσότερο στο εφήμερο σουξέ και λιγότερο στην ουσία...
Η χορωδία που αναφέρεται στο τραγούδι «Αριζόνα» αποτελείται από τους τραγουδιστές που συμμετέχουν στο δίσκο, που εκτός από την ολοκληρωμένη έκδοσή του σε cd, κάποια από τα τραγούδια του συμπεριλήφθηκαν αργότερα σε συλλογές του συνθέτη ή των τραγουδιστών. Παράλληλα με την κυκλοφορία του δίσκου το 1974, κάποια τραγούδια είχαν «σπάσει» και σε 45άρια, όπως το «Όλα μας τα πλούτη» με το «Τι ταλαιπωρία», «Ο Κοσμάς κι ο κόσμος» με το «Καλωσόρισα κι αντίο» και το «Άσπρο μαύρο» με το «Δεν σε θέλω κυρά».
Όσο για το «Κι όμως κι όμως», νομίζω πως δεν υπάρχει καλύτερο κλείσιμο, από το φινάλε αυτής της δουλειάς. Ένα τραγούδι γεμάτο ελπίδα:
«Είμαστε σαν τα μικρά παιδιά
αγαπιόμαστε κι όμως μαλώνουμε
κρύβουμε ουρανούς μες στην καρδιά
φτιάχνουμε όνειρα και τα σταυρώνουμε
Κι όμως κι όμως θα τα βρούμε πάλι
είμαστε μεγάλοι και θα τα μπαλώσουμε
κι όμως κι όμως στοίχημα θα βάλω
θα ‘ρθει κάτι άλλο και θα ξελασπώσουμε
Είμαστε σαν τα μικρά παιδιά
μια βριζόμαστε και μια φιλιόμαστε
κόβουμε στη μέση τη μπουκιά
κι έπειτα ξανά πετροβολιόμαστε»
