Όχι, όχι γλυκύτατοι μου άνθρωποι, μέσα στην υγεία είμαι μην ανησυχείτε. Συνέβη κάτι αναπάντεχο κάτω από την επιφάνεια της θάλασσας του Αιγαίου που με αναστάτωσε. Μια απροσδόκητη συνάντηση με ένα πρόσωπο που ως τώρα πίστευα πως ανήκει στη σφαίρα της φαντασίας κι ένας διάλογος μαζί του, ήταν αρκετά για να με ταρακουνήσουν για τα καλά.
Εκεί που λοιπόν που κολυμπούσα ξέγνοιαστος κάτω στο γιαλό, κάτω στο περιγιάλι και χάζευα τη φυσική ομορφιά της χώρας μας, αποφάσισα να κάνω ένα από τα παγκοσμίως γνωστά μου μακροβούτια. Ξέρετε, μπορώ να μείνω κάτω από το νερό για 5 σερί μέρες και αυτό με μία ανάσα. Αυτά είναι κόλπα ζόρικα που κάνουν στην Ινδία, και τα έμαθα κι εγώ από ένα φίλο που έχω εκεί τον Aadhishanka. Κι εκεί που σκίζω τα νερά σαν τορπίλη, έρχομαι μούρη με μούρη με μια σκοτεινή φιγούρα. Κοιτάζω καλύτερα και τι να δω;
Ο θεός της θάλασσας, ο Ποσειδώνας, στέκεται και με κοιτάει πλανάροντας με την ψαροουρά του. Εγώ όμως δεν ταράχτηκα, χτύπησα μια στήρα και την κράτησα στο χέρι μου σαν όπλο. «Ηρέμησε Βαγγέλη», μου λέει με βροντερή φωνή γεμάτη μπουρμπουλήθρες, «ήθελα να σου μιλήσω να σου πω τον πόνο μου». Ταράχτηκα και σκέφτηκα «Θέε μου, εμένανε κοιτάει» και αμέσως αφήνω το δόλιο ψάρι και πλησιάζω. «Βαγγέλη, τα πράγματα έχουν αλλάξει. Η θάλασσα και η μουσική κάποτε ήταν φίλες καλές, και τώρα η φιλία αυτή έχει σβήσει».
Μαζεύω κουράγιο και τον ρωτάω, «τι εννοείς Ποσειδώνα μου;».
«Υπήρχαν μέρες που στο φιλντισένιο μου μαρκούτσι, γαλέρες έρχονταν γεμάτες μουσική και αγάπη για εμάς τους υδρόβιους. Θυμάμαι ένα συγκεκριμένο καράβι, το «Φεγγάρι» που πάντα έπλεε αργά για να απολαύσει όλα τα παιδιά του νερού και εμείς χορεύαμε τριγύρω του και χαχανίζαμε όλο χαρά. Όμως αυτές οι ανήσυχες μέρες, η ταραγμένη νύχτα , με τα βεγγαλικά στην παραλία τελείωσαν. Από εκείνη τη μαύρη ώρα που κάποιος τύπος ήπιε όλο το Βόσπορο, η θάλασσα και η μουσική ξεχάστηκαν. Τώρα πια, κάθε λιμάνι και καημός, κάθε καημός και δάκρυ».
Σοκάρομαι που ο Ποσειδώνας, ένας θεός, στεναχωριέται για τέτοια πράγματα. «Πως μπορώ να σε βοηθήσω Πόσει;», τον ρωτάω φουσκώνοντας το δασύτριχο μου στέρνο, θέλοντας να επιδείξω δύναμη και σιγουριά. «Θέλω», μου λέει, «να έρθουν πάλι κοντά οι στεριανοί με τους θαλασσινούς. Όπως όταν είχε βγει ναύτης στη στεριά για περιπολία, έτσι θέλω και τώρα, στρατιώτης να πλεύσει στα γαλανά νερά, όπως όταν όλοι χόρευαν του Αιγαίου τα μπλουζ. Μπορείς Βαγγέλη μου να το καταφέρεις;».
Ο ρόλος μου ήταν ξεκάθαρος: έπρεπε καράβια να βγούνε στη στεριά, να πιάσουνε τα όρη. «Θα αναλάβω δράση άμεσα Ποσειδώνα μου. Πριν χαθεί το όνειρό μας και ξαναβραδιάσουμε, άσε με να το επικοινωνήσω με τους στεριανούς και είμαι σίγουρος πως θα ενθουσιαστούν με την ιδέα σου», του λέω και με λακτίσματα στο νερό σαν προπέλα βγαίνω πάλι έξω στη στεριά. Στέκομαι στην ακρογιαλιά και συλλογιέμαι, «Αχ θάλασσά μου σκοτεινή, έχεις νταλκά βαρύ». Έχω βοηθήσει τόσους και τόσους στα χρόνια μου, αλλά πρώτη φορά θα βοηθήσω το υγρό στοιχείο. Βάλε μου δύσκολα και μη με βοηθάς σε κάτι τέτοια.
Γιατί έτσι είναι ο Βαγγέλης ο Φάλτσος, στα δύσκολα λάμπει.
Υ.Γ. 1: Ελπίζω να περάσατε όμορφα στις διακοπές σας και να έχετε ένα όμορφο και δημιουργικό φθινόπωρο.
Υ.Γ.2: Η παραπάνω ιστορία είναι πέρα για πέρα αληθινή και δε θέλω αμφισβητήσεις επ’αυτού. Εντάξει, ίσως να μπορώ να μείνω 3 μέρες κάτω από το νερό, αλλά μικρή διαφορά.
Υ.Γ. 3: Ελπίζω να σας αρέσουν τα αστειάκια μου. Είναι κάτι μεταξύ Subaru κι αστείου
Εκεί που λοιπόν που κολυμπούσα ξέγνοιαστος κάτω στο γιαλό, κάτω στο περιγιάλι και χάζευα τη φυσική ομορφιά της χώρας μας, αποφάσισα να κάνω ένα από τα παγκοσμίως γνωστά μου μακροβούτια. Ξέρετε, μπορώ να μείνω κάτω από το νερό για 5 σερί μέρες και αυτό με μία ανάσα. Αυτά είναι κόλπα ζόρικα που κάνουν στην Ινδία, και τα έμαθα κι εγώ από ένα φίλο που έχω εκεί τον Aadhishanka. Κι εκεί που σκίζω τα νερά σαν τορπίλη, έρχομαι μούρη με μούρη με μια σκοτεινή φιγούρα. Κοιτάζω καλύτερα και τι να δω;
Ο θεός της θάλασσας, ο Ποσειδώνας, στέκεται και με κοιτάει πλανάροντας με την ψαροουρά του. Εγώ όμως δεν ταράχτηκα, χτύπησα μια στήρα και την κράτησα στο χέρι μου σαν όπλο. «Ηρέμησε Βαγγέλη», μου λέει με βροντερή φωνή γεμάτη μπουρμπουλήθρες, «ήθελα να σου μιλήσω να σου πω τον πόνο μου». Ταράχτηκα και σκέφτηκα «Θέε μου, εμένανε κοιτάει» και αμέσως αφήνω το δόλιο ψάρι και πλησιάζω. «Βαγγέλη, τα πράγματα έχουν αλλάξει. Η θάλασσα και η μουσική κάποτε ήταν φίλες καλές, και τώρα η φιλία αυτή έχει σβήσει».
Μαζεύω κουράγιο και τον ρωτάω, «τι εννοείς Ποσειδώνα μου;».
«Υπήρχαν μέρες που στο φιλντισένιο μου μαρκούτσι, γαλέρες έρχονταν γεμάτες μουσική και αγάπη για εμάς τους υδρόβιους. Θυμάμαι ένα συγκεκριμένο καράβι, το «Φεγγάρι» που πάντα έπλεε αργά για να απολαύσει όλα τα παιδιά του νερού και εμείς χορεύαμε τριγύρω του και χαχανίζαμε όλο χαρά. Όμως αυτές οι ανήσυχες μέρες, η ταραγμένη νύχτα , με τα βεγγαλικά στην παραλία τελείωσαν. Από εκείνη τη μαύρη ώρα που κάποιος τύπος ήπιε όλο το Βόσπορο, η θάλασσα και η μουσική ξεχάστηκαν. Τώρα πια, κάθε λιμάνι και καημός, κάθε καημός και δάκρυ».
Σοκάρομαι που ο Ποσειδώνας, ένας θεός, στεναχωριέται για τέτοια πράγματα. «Πως μπορώ να σε βοηθήσω Πόσει;», τον ρωτάω φουσκώνοντας το δασύτριχο μου στέρνο, θέλοντας να επιδείξω δύναμη και σιγουριά. «Θέλω», μου λέει, «να έρθουν πάλι κοντά οι στεριανοί με τους θαλασσινούς. Όπως όταν είχε βγει ναύτης στη στεριά για περιπολία, έτσι θέλω και τώρα, στρατιώτης να πλεύσει στα γαλανά νερά, όπως όταν όλοι χόρευαν του Αιγαίου τα μπλουζ. Μπορείς Βαγγέλη μου να το καταφέρεις;».
Ο ρόλος μου ήταν ξεκάθαρος: έπρεπε καράβια να βγούνε στη στεριά, να πιάσουνε τα όρη. «Θα αναλάβω δράση άμεσα Ποσειδώνα μου. Πριν χαθεί το όνειρό μας και ξαναβραδιάσουμε, άσε με να το επικοινωνήσω με τους στεριανούς και είμαι σίγουρος πως θα ενθουσιαστούν με την ιδέα σου», του λέω και με λακτίσματα στο νερό σαν προπέλα βγαίνω πάλι έξω στη στεριά. Στέκομαι στην ακρογιαλιά και συλλογιέμαι, «Αχ θάλασσά μου σκοτεινή, έχεις νταλκά βαρύ». Έχω βοηθήσει τόσους και τόσους στα χρόνια μου, αλλά πρώτη φορά θα βοηθήσω το υγρό στοιχείο. Βάλε μου δύσκολα και μη με βοηθάς σε κάτι τέτοια.
Γιατί έτσι είναι ο Βαγγέλης ο Φάλτσος, στα δύσκολα λάμπει.
Υ.Γ. 1: Ελπίζω να περάσατε όμορφα στις διακοπές σας και να έχετε ένα όμορφο και δημιουργικό φθινόπωρο.
Υ.Γ.2: Η παραπάνω ιστορία είναι πέρα για πέρα αληθινή και δε θέλω αμφισβητήσεις επ’αυτού. Εντάξει, ίσως να μπορώ να μείνω 3 μέρες κάτω από το νερό, αλλά μικρή διαφορά.
Υ.Γ. 3: Ελπίζω να σας αρέσουν τα αστειάκια μου. Είναι κάτι μεταξύ Subaru κι αστείου
